Το Καπρίτσιο του Πλουσιόπαιδου

Παρακολουθώντας χθες το γαλλικό κλάσικο μεταξύ Μαρσέιγ και Παρί (σημείωση: οι Γάλλοι το συγκεκριμένο παιχνίδι το λένε κλάσικο περίπου 20 χρόνια τώρα και δεν είναι θύμα της μόδας που έχει πιάσει όλη την Ευρώπη τα τελευταία 6 χρόνια), έβλεπα την εκπληκτική συνεργασία που έχουν μεταξύ τους ο Μπλες Ματουϊντί με το Μάρκο Βεράτι. Παρότι είμαι πιο κοντά στην ομάδα της Μασσαλίας, αν και δεν έχω φανέλα του Μπερνάρντ Ταπί Μπαζίλ Μπολί, το συγκεκριμένο παριζιάνικο δίδυμο στο κέντρο είναι από τα καλύτερα στην Ευρώπη.

Ο Ματουϊντί (Γκοντ Μπλες Χιμ) είναι ένας κεντρικός χαφ που μπορεί να τρέχει ασταμάτητα, με τον τεράστιο διασκελισμό του καλύπτει γρήγορα το χώρο, αλλά και τη μπάλα με τα μακρυά του κανυά. Είναι σπάνιο ένας κεντρικός παίχτης να μπορεί όχι μόνο να κατεβάσει τη μπάλα, όχι μόνο να πασάρει κάθετα και να σουτάρει από απόσταση, που είναι στα προαπαιτούμενα της θέσης, αλλά να έχει τόσο καλή τεχνική που να μπορεί να μετατραπεί σε ακραίος. Τη σέντρα που μπορεί να βγάλει από το πλάι ο Μπλες στην κίνηση θα τη ζήλευαν πολλά εξτρέμ. Και άμα λάχει κάνει και μια ζωγραφιά όπως το πρώτο γκολ της Παρί χθες.

https://www.youtube.com/watch?v=jn_vQAE6rxg

Ο Μάρκο Βεράτι από την άλλη είναι ένας εγκέφαλος στη μεσαία γραμμή που οργανώνει όλο το παιχνίδι. Πραγματικά σε κάνει να απορείς πως στο κέρατο αυτός ο κοντοπίθαρος τσιλιβήθρας μπορεί να βάζει τόση δύναμη στο παιχνίδι του και να γίνεται και σκληρός αν το απαιτεί το παιχνίδι. Πέρα από το πάσιγκ γκέιμ, τον έλεγχο του ρυθμού και την οργάνωση του παιχνιδιού, κόβει, μαρκάρει και καλύπτει. Ο Βεράτι είναι κάτι μεταξύ Πίρλο και Τσάβι στο παιχνίδι του, αλλά το πιο βασικό απ όλα είναι ότι έχει δέσει πολύ αρμονικά με τον Ματουϊντί. Ως δίδυμο μπορούν να κάνουν τα πάντα στο κέντρο και δεν είναι τυχαίο ότι στην τριάδα αλλάζει ο τρίτος που θα τους συμπληρώσει γιατί αυτοί θεωρούνται ένα. Ο Παστόρε, ο Μόουρα, ο Ραμπιό, ο Καμπάγ είναι εκείνοι που μάχονται για τη μία θέση που μένει.

Όμως ο πρόεδρας Άραβας πετρελαιάς έχει ένα καημό και ένα κόλλημα. Ο καημός του είναι να κάνει τουλάχιστον δύο σούπερ μεταγραφές κάθε καλοκαίρι γιατί ο λογιστής του λέει ότι υπάρχουν κάποια ποσά που πρέπει να ξεπλύνει θέλει να κάνει την Παρί Ευρωπαϊκό μεγαθήριο. Το κόλλημά του είναι να χτυπάει πάντα το μεγάλο στόχο που έχει η Μπαρσελόνα κάθε καλοκαίρι. Η κόντρα που έχουν οι δύο Καταριανοί, ο ιδιοκτήτης της Παρί και ο χορηγός επί ντροπής της Μπάρσα, κρατάει πολλά χρόνια και έχει μεταφερθεί και στο ποδόσφαιρο. Όπως λοιπόν στην αυλή του σχολείου το ένα πλουσιόπαιδο θέλει να μοστράρει το καινούριο πανάκριβο Άι-φον του πριν το πάρει το άλλο πλουσιόπαιδο, έτσι και ο Κελαϊφί θέλει να πάρει τον κάθε αστέρα που έχει στη λίστα της η Μπαρσελόνα. Και επειδή αυτός σπρώχνει τα λεφτά το κάνει κάθε χρόνο σε μια τιμή που η Μπαρσελόνα δεν μπορεί να κάνει ματς-απ, που λέμε και στο Μάνατζερ. Ξεκίνησε με τον Τιάγο Σίλβα και μετά κάθε χρόνο ερχόταν και κάποιος (Μαρκίνιος, Νταβίντ Λουίζ με σειρά εμφάνισης). Τώρα είναι ο Πολ Πογκμπά.

Ο Πογκμπά είναι ένας καταπληκτικός παίχτης όμως παίζει ακριβώς στην ίδια θέση και ακριβώς με το ίδιο στυλ του Ματουϊντί. Η ενδεχόμενη απόκτησή του από την Παρί θα σπάσει αυτό το εκπληκτικό δίδυμο πράγμα που καταργεί την ποδοσφαιρική λογική. Ο Πογκμπά είναι ένας παίχτης που χρειάζονται πολλά τοπ κλαμπς. Η Μπάρσα, όλοι οι Άγγλοι, ακόμα και η Μπάγερν με τη Ρεάλ Μαδρίτης θα μπορούσαν να τον χρησιμοποιήσουν. Η Παρί όμως τον θέλει από καπρίτσιο. Επειδή είναι Γάλλος και επειδή τον θέλει η Μπαρσελόνα. Όμως όταν έχεις βρει δίδυμα ή τριάδες που να ταιριάζουν δεν τις σπας. Η Γιουνάιτεντ φύλαξε το Σκόουλς-Κιν όσο πήγαινε και η Μπαρσελόνα αρνιόταν πεισματικά να χαλάσει την τριάδα Τσάβι-Ινιέστα-Μπουσκέτς, σε σημείο που ο Μαστσεράνο γύρισε σέντερ μπακ. Αλλά το ποδόσφαιρο έχει λίγη σχέση με τα καπρίτσια.