H Ρεάλ, ο Ρονάλντο και το dna του Ροσάριο
Τέτοιες μέρες πριν ένα χρόνο, η Ρεάλ Μαδρίτης του Κάρλο Αντσελότι κατακτούσε το Δέκατο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της κόντρα στη μισητή συμπολίτισσα Ατλέτικο. Οι Μερένχες μπορεί να έχασαν το πρωτάθλημα απ’ τους “απάτσι” του Σιμεόνε αλλά η κατάκτηση του Κυπέλλου απέναντι στη Μπαρτσελόνα υπέγραψε – μαζί με το Ντέσιμα – μια χρονιά όνειρο. Ένα χρόνο αργότερα η σπουδαία ομάδα της Ισπανίας αν και διαθέτει ένα άκρως ποιοτικό ρόστερ, τελειώνει τη σεζόν άτιτλη και καταϊδρωμένη σκορπώντας στους φίλους της την απογοήτευση. Αυτή η απογοήτευση αναμένεται να μετατραπεί σε μεγάλο “κλάμα” μπροστά στο τρεμπλ που είναι πανέτοιμη να φτάσει η Μπαρτσελόνα. Άλλωστε αυτές οι δύο ομάδες πάντα θα βρίσκονται σε συνεχή κόντρα με τις χαρές της μίας να σκορπούν δάκρυα – όχι χαράς εννοείται – στην άλλη.
Αλλά “τις πταίει” και η Ρεάλ έφτασε σε αυτή την αποτυχημένη χρονιά; To ρόστερ δεν είχε τρελές ανακατατάξεις, ο Αντσελότι έμεινε στον πάγκο και η σεζόν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς αντίθετα με τη Μπάρτσα που είχε την γκρίνια για το μέτριο ξεκίνημα, τα ερωτηματικά για τις “φτωχές” μεταγραφές τύπου Ματιέ και φυσικά την “κόντρα” Μέσι – Λουίς Ενρίκε που δεν απείχε και πολύ απ’ την πραγματικότητα, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της σεζόν. Η απάντηση εκτός του τρόπου λειτουργίας και οργάνωσης που μας έχει συνηθίσει η ομάδα με τα λευκά απ’ τη Μαδρίτη έχει και ονοματεπώνυμο. Η Ρεάλ απ’ την εποχή των Γκαλάκτικος έχει δείξει πως πρώτα μπαίνει το εμπορικό κομμάτι και μετά έρχεται το καθαρά ποδοσφαιρικό. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο μπαίνει σε αυτή την εξίσωση ως ο δεύτερος καλύτερος παίκτης του κόσμου (και σίγουρα το νούμερο 1 brand name) αλλά πλέον κάνει καλό στη Ρεάλ; Ο Πορτογάλος σούπερ σταρ έχει μόνο νεύρα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το αστέρι της Μπάρτσα, το Μέσι, κάτι που μπορεί να καταλάβει ο οποιοσδήποτε. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η συνέπεια που δεν δείχνει ο CR7 στα μεγάλα ραντεβού (λίγος και στα παιχνίδια με τη Γιούβε φέτος, αόρατος – μιας και δεν είχε αγωνιστεί -στον περσινό τελικό με τη Μπάρτσα, λίγος και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με την Ατλέτικο) αλλά το γεγονός πως δεν επιτρέπει στους άλλους σταρ της ομάδας να τον κοιτάξουν κατάματα ως ίσο προς ίσο. Λογικά ο Ρονάλντο πρέπει να είχε διαβάσει μικρός πολλές φορές τη “Φάρμα των Ζώων” του Τζώρτζ Όργουελ. Άλλη εξήγηση δεν μπορεί να δωθεί, ειλικρινά.
Ο Ρονάλντο νευριάζει όταν κάποιος συμπαίκτης του σκοράρει ένα εύκολο γκολ που θα μπορούσε να έχει βάλει αυτός. Βρίζει με το βλέμμα στον ουρανό όταν κάποιος εκτελεί ένα φάουλ αρκετά άουτ (και ψηλά) ξέροντας πως αυτός θα μπορούσε να είχε στείλει τη μπάλα ψηλότερα και φυσικά διαμαρτύρεται όταν δεν θα δεχθεί μια τέλεια πάσα. Εννοείται πως δεν θα γυρίσει να μαρκάρει – ακόμα και όταν η μπάλα “καίει” – και εννοείται πως δεν θα πανηγύρισει μαζί με όλους ένα γκολ-ποίημα κάποιου συμπαίκτη του. Ο Μέσι απ’ την άλλη θα δημιουργήσει για το Σουάρεζ και το Νέιμαρ, δεν θα διαμαρτυρηθεί στα πολλά φλύαρα “μπασίματα” του Βραζιλιάνου και εννοείται πως θα φερθεί στον Ουρουγουανό όπως του αρμόζει. Όπως η Κλαρίς δηλαδή στον Χάνιμπαλ στην περίφημη σκηνή γνωριμίας της “Σιωπής των Αμνών”. Με σεβασμό και κατανόηση. Εννοείται θα σολάρει δίχως αύριο και αυτός (όπως ο Steve Vai στα περίφημα live των G3) ξέροντας όμως πότε θα χαμηλώσει το distortion για τους άλλους. Ο Ρονάλντο θυμίζει – απ’ την άλλη – τον Δημήτρη Κατή που μετά το σόλο κιθάρα το έριχνε στο σόλο ξύστρα και στο σόλο τζατζίκι πιάνοντας τα γυμνασμένα του μούσκουλα.
Σε όλα αυτά βέβαια δεν βοηθάει και η Ρεάλ. Δεν γίνεται για παράδειγμα να επιτρέπεις όλο αυτό το κράξιμο στον Μπέηλ με τον Ουαλό να σκίζεται εντός γηπέδου. Δεν γίνεται να αφήνεις τόσο γυμνό τον άξονα σου παίζοντας ουσιαστικά χωρίς κόφτη σε μια ολόκληρη σεζόν και δεν νοείται να έχεις για αλλαγή του εξαιρετικού Καρίμ Μπενζεμά το Μεξικάνο Σόλσκιερ, επειδή μοιάζει με τον ήρωα της ταινίας Goal. Όχι το πραγματικό ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση με το σινεμά (αν και η Ρεάλ έχει αγωνιστεί με 5 σέντερ φορ και χωρίς αμυντικό μέσο και στην πραγματικότητα). Η φετινή σεζόν μπαίνει δίπλα στο ναύαγιο που ξεκίνησε πριν 103 χρόνια στο Σάουθαμπτον (από εκεί ξεκίνησε και ο Μπέηλ) και λογικά θα χρειαστούν αρκετές αλλαγές για να γίνει και πάλι η Ρεάλ κανονική ομάδα. Αυτό δηλαδή που ήταν και πέρσι κατακτώντας δύο σπουδαίους τίτλους.
Ομάδα με τόσους αστέρες, τόσα χρήματα για μεταγραφές και άτιτλη – ειλικρινά – είναι τεράστια αποτυχία. Τουλάχιστον χαρήκαμε τα χατ-τρικ του Ρονάλντο, τους τσαμπουκάδες του Ράμος και τις κάθετες του Κρόος σε μια σεζόν που στις 6 Ιουνίου θα θέλουν να διαγράψουν – μια και καλή – όλοι οι φίλοι της ομάδας. Απ’ την άλλη όση δουλειά και να ρίξει ο Ρονάλντο, όσα σολάριουμ και να κάνει και όσα γκολ και να σκοράρει θα είναι πάντα δεύτερος όσο παίζει ο Μέσι μιας και το dna του Ροσάριο δεν αποκτιέται ούτε με δουλειά αλλά ούτε και με όλα τα χρήματα του κόσμου.
