Κυρίες και κύριοι, η Ουρουγουάη

Η Ουρουγουάη (ή “Ουραγουάη” για να μας καταλαβαίνει και ο Σάκης Τσιώλης) είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση χωράς. Λόγω της περίοπτης θέσης που κατέχει στο ποδοσφαιρικό στερέωμα αλλά και της μνημειώδους ασχετοσύνης της πλειοψηφίας των ανθρώπων στην κατηγορία γνώσεων ‘Γεωγραφία’, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου φαντάζεται πως πρόκειται για μια τεράστια χώρα με δεκάδες εκατομμύρια κατοίκους που δεσπόζει “κάπου στη Λατινική Αμερική”. Κανένα από τα δυο δεν είναι σωστό. Πρόκειται για τη δεύτερη μικρότερη χώρα της ηπείρου (μετά το Σουρινάμ), η οποία έχει πληθυσμό μικρότερο και από την Αθήνα στα μέσα Ιουλίου (3,3 εκατομμύρια ανθρώπους όλους κι όλους).

Μια άλλη συχνή ‘παρεξήγηση’, που επίσης οφείλεται στο πως έχουμε στο μυαλό μας ποδοσφαιρικά την Ουρουγουάη, εντοπίζεται στην ποιότητα της χώρας. Όπως έχουμε ξαναγράψει…

…γιατί η έκφραση “Ουρουγουανός αμυντικός” είναι ένα ιδιαίτερο συνθηματικό που όταν ακούγεται σε μια κουβέντα μόνο στο κεφάλι των καλά μυημένων στο ποδόσφαιρο δημιουργείται αυτόματα ένα μικρό ανθρωπάκι με τη φάτσα του Ντιέγκο Λουγκάνο που με ένα σαγηνευτικά άσχημο τάκλιν παίρνει παραμάζωμα υποθαλάμους, νευρώνες, λοβούς, ιππόκαμπους και ό,τι άλλο βρει στο διάβα του, γιατί στην τελική η τελευταία λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει τους Ουρουγουανούς είναι «φλώροι» και, συνήθως, κανένας δεν θέλει να υποστηρίζει τους φλώρους…

…μια ‘βρώμικη’ ποδοσφαιρική εντύπωση που δεν συμβαδίζει και τόσο με τα στατιστικά που συνοδεύουν τη χώρα. Πρώτη στη Λατινική Αμερική στο δείκτη δημοκρατίας, στο δείκτη ειρήνης, στο δείκτη έλλειψης διαφθοράς, στην ποιότητα ζωής, στην ελευθερία του Τύπου, στην ευημερία και στην ασφάλεια, δεύτερη σε εισοδηματική ισότητα, τρίτη σε οικονομική ανάπτυξη, καινοτομίες και υποδομές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που έγινε πέρσι η πρώτη χώρα στον κόσμο που αποποινικόποιησε πλήρως τη μαριχουάνα, ούτε το ότι είχε μέχρι πρόσφατα τον πιο γαμάτο πρόεδρο κράτους του πλανήτη.

Η υψηλή θέση στους περισσότερους δείκτες της ηπείρου δεν εντοπίζεται φυσικά μόνο εκεί. Η Λατινική Αμερική έχει μια παράδοση στο να φτιάχνει διοργανώσεις που μπορούν να προκαλέσουν εγκεφαλικό μπέρδεμα ακόμα και στα πιο προικισμένα μέλη της Μένσα και οι Ουρουγουανοί δεν ήταν δυνατό να μείνουν απ’ έξω. Από το 1994 και μετά το πρωτάθλημα της χώρας χωρίζεται σε δυο τουρνουά, την Απερτούρα και την Κλαουζούρα, γιατί το απλό Ευρωπαϊκό σύστημα της μιας διοργάνωσης με δυο απλούς γύρους είναι τρομερά ξενέρωτο. Παραβλέποντας το κομμάτι του συστήματος που ορίζει το πως υποβιβάζονται οι ομάδες και το πως μοιράζονται τα εισιτήρια για τις διοργανώσεις της ηπείρου (γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που επιστρέφουν με μολύβι και χαρτί στο πρωτάθλημα Βραζιλίας του 2000 και προσπαθούν ακόμα να βγάλουν άκρη και δεν θέλουμε να είμαστε υπεύθυνοι για κανέναν εγκλεισμό σε ψυχιατρείο), θα εστιάσουμε στο πιο ‘εμπορικό’ σκέλος, στην ανάδειξη του πρωταθλητή.

Μια όμορφη ημέρα κάπου στο Μοντεβίδεο κάποιοι σοφοί ηλικιωμένοι Ουρουγουανοί, που μετρούσαν τετραψήφιο αριθμό τάκλιν στο παλμαρέ τους, αποφάσισαν πως για να ανακηρυχθεί κάποιος πρωταθλητής της χώρας θα πρέπει να αποδείξει για τα καλά ότι το αξίζει. Έτσι, στο τέλος του τουρνουά Κλαουζούρα ο νικητής του τουρνουά αντιμετωπίζει σε διπλά παιχνίδια τον νικητή της Απερτούρα, σειρά αγώνων που παραδόξως δεν αποκαλείται ‘τελικός’ αλλά ‘ημιτελικός’, καθώς ο νικητής τους δεν στέφεται πρωταθλητής αφού έχει να παίξει δυο παιχνίδια, μέσα-έξω, και με την ομάδα που βρίσκεται στην πρώτη θέση του πίνακα με τους συνολικούς πόντους των δυο τουρνουά. Τότε και μόνο τότε αξίζει να ονομαστεί πρωταθλητής Ουρουγουάης.

Όλη αυτή η υπερβολή ήταν αναμενόμενο ότι θα προκαλέσει κάποια στιγμή επικές καταστάσεις. Μια τέτοια συνέβη μια μέρα σαν κι αυτές, τον Μάη του 2007. Στην τελευταία αγωνιστική της Κλαουζούρα η Ντανούμπιο (ομάδα από την οποία ξεκίνησε ο Ρεκόμπα) υποδεχόταν την Πενιαρόλ στο μεγαλύτερο παιχνίδι της χρονιάς. Η Πενιαρόλ βρισκόταν στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας, τρεις βαθμούς πίσω από την αντίπαλο της οπότε τα δεδομένα που υπήρχαν λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το ματς ήταν πολύ απλά τα εξής:

Για να μπορέσει να κερδίσει το πρωτάθλημα η Πενιαρόλ έπρεπε να κερδίσει για αρχή εκείνο το ματς. Με τον τρόπο αυτό θα ισοβαθμούσε στην κορυφή της Κλαουζούρα με τη Ντανούμπιο και θα έπρεπε να παίξουν (ξανά) σε αγώνα μπαράζ για την πρώτη θέση του τουρνουά. Σε περίπτωση που κέρδιζε και το μπαράζ θα έπρεπε να αντιμετωπίσει σε διπλά παιχνίδια, στον περίφημο ‘ημιτελικό’, τη νικήτρια της Απερτούρα η οποία (μάντεψε αν μπορείς) ήταν η Ντανούμπιο. Και αν κατάφερνε να επικρατήσει και σ’ αυτή τη σειρά, τότε θα έφτανε επιτέλους στον μεγάλο τελικό, όπου ξανά σε διπλά παιχνίδια (γιατί όπως λέει μια σοφή Ουρουγουανική παροιμία, που σίγουρα θα υπάρχει, “το μόνο πιο ωραίο από ένα μεγάλο ματς είναι δυο μεγάλα ματς”) θα αντιμετώπιζε την (ναι, το ξέρω ότι το έχεις φανταστεί, όχι, το ξέρω ότι παρ’όλα αυτά δεν με πιστεύεις, όχι, δεν τα βγάζω από το μυαλό μου, ναι, υπάρχουν καταγεγραμμένα όλα αυτά, όχι, δεν σου κάνω πλάκα) Ντανούμπιο!

Με πολύ απλά λόγια εκείνο το μεσημέρι της τελευταίας αγωνιστικής η Πενιαρόλ απείχε από τον τίτλο μόνο δυο νίκες και δυο επικρατήσεις σε διπλούς αγώνες απέναντι στην ίδια ομάδα που είχε να αντιμετωπίσει σε λίγη ώρα εκτός έδρας. Σαν να παίζεις μποξ, να κερδίζεις τον αντίπαλο σου, στον επόμενο γύρο να ανεβαίνεις στο ρινγκ και να είναι πάλι ο ίδιος, να τον κερδίζεις ξανά με τα χίλια ζόρια και στον επόμενο γύρο να τον βλέπεις πάλι χαμογελαστό στην απέναντι γωνία και… το κόβω γιατί κατάλαβες που το πάω και δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα.

Για την ιστορία η φουκαριάρα Πενιαρόλ πήρε το συγκεκριμένο παιχνίδι με μεγάλο διπλό, οδήγησε τη διαδικασία σε μπαράζ για την Κλαουζούρα αλλά εκεί ηττήθηκε στα πέναλτι. Έτσι η Ντανούμπιο, σαν νικήτρια της Απερτούρα, νικήτρια της Κλαουζούρα και πρώτη στη συνολική συγκομιδή, ανακηρύχθηκε δίκαια πρωταθλήτρια για τη σεζόν 2006-07′ χωρίς να διεξαχθούν ο ημιτελικός και ο τελικός, καθώς κρίθηκε υπερβολικό ακόμα και για τους Ουρουγουανούς να σκεφτούν τρόπο να αντιμετωπίσει η ομάδα τον εαυτό της. Σε διπλά παιχνίδια.

—–

Όλα τα παραπάνω ήταν (κλασσικά) ένας σχετικός-άσχετος πρόλογος για να βάλω το πολύ εντυπωσιακό βίντεο που τράβηξε ένα drone που πετούσε την Κυριακή πάνω από το κατάμεστο Σεντενάριο, στο οποίο η πρωτοπόρος Πενιαρόλ υποδεχόταν τη μισητή της Νασιονάλ στο μεγαλύτερο ντέρμπι της χώρας, ένα από τα παιχνίδια που κυριολεκτικά επηρεάζουν ζωές.