H αρχή του τέλους για τον Γκάζα
Ήταν 27 Σεπτεμβρίου του 1992 όταν ο Πωλ Γκασκόιν έκανε ντεμπούτο με την φανέλα της Λάτσιο κόντρα στην Τζένοα του Κριστιάν Πανούτσι. Μια μέρα που έχει μείνει χαραγμένη τόσο στο κοινό της Ιταλίας όσο και στο φίλαθλο ποδοσφαιρικό κοινό ολόκληρης της Αγγλίας. Οι Άγγλοι άλλωστε είχαν δείξει σε απευθείας σύνδεση την αναμέτρηση σε μια εποχή που δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο στο Νησί απ’ τις εγχώριες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις (και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια). Όλα αυτά για πάρτη του Γκάζα. Όλα αυτά για τον καλύτερο Άγγλο ποδοσφαιριστή των τελευταίων 30 ετών -με διαφορά απ’ τον δεύτερο- και έναν εκ των προβληματικότερων χαρακτήρων που έχει γνωρίσει ο αθλητισμός της Γηραιάς Ηπείρου. 50.000 μανιασμένοι Τιφόζι στο Ολίμπικο για έναν Άγγλο. Απίστευτο κι όμως τόσο αληθινό και τόσο ρομαντικό.
Το κοινό της Ιταλίας είχε ερωτευθεί παράφορα τον Άγγλο σούπερ σταρ δύο χρόνια νωρίτερα. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο που είχε διοργανώσει η χώρα και που η Αγγλία είχε παρουσιάσει μια απ’ τις καλύτερες ομάδες της ιστορίας της. Αστέρι εκείνης της ομάδας ο -ποιος άλλος;- Πωλ Γκασκόιν, δίπλα στον Γκάρι Λίνεκερ, τον Στούαρτ Πιρς, τον Τζων Μπαρνς και φυσικά τον Μπράιαν Ρόμπσον. Ο Γκασκόιν είχε συμφωνήσει με τους πρωτευουσιάνους της Λάτσιο λίγες μέρες πριν τον τελικό Κυπέλλου του 1991 για 8,5 εκατομμύρια λίρες, αλλά σε εκείνη την αναμέτρηση έμελλε -ουσιαστικά- να ξεκινήσει η κατιούσα για τον σπουδαίο μέσο. Η Τότεναμ του Βέναμπλς -με αστέρι τον Γκασκόιν- είχε φτάσει στον τελικό κόντρα στη Νότινγχαμ του Κλαφ και είχε τον τίτλο του φαβορί. Στο 15′ ο Γκάζα προσπάθησε με ένα εγκληματικό τάκλιν να σταματήσει τον δεξιό μπακ της Νότινγχαμ Γκάρι Τσαρλς πριν ο τελευταίος πατήσει περιοχή. Ο Τσαρλς κέρδισε το φάουλ που ο Πιρς έκανε γκολ (αυτό ήταν το 1-0) και ο Γκάζα, ελάχιστα λεπτά αργότερα, ζήτησε αναγκαστική αλλαγή μιας και είχε διαλύσει το δεξί του γόνατο. Το κοινό της Αγγλίας, ο ίδιος αλλά και οι Λατσιάλι βίωναν λίγες μέρες μετά την απόλυτη στεναχώρια. Ο μέσος απ’ το Ντάνστον θα έχανε ολόκληρη τη σεζόν ’91/’92. Η Λάτσιο θα άφηνε τον παίκτη για ακόμα ένα χρόνο στο Λονδίνο (χωρίς αυτός να μπορεί να αγωνιστεί) και η μεταγραφή θα ολοκληρωνόταν επιτυχώς το καλοκαίρι του 1992, έχοντας μειωθεί το ποσό των 8,5 εκατομμυρίων λιρών στις 5,5. Η απουσία ενός ολόκληρου έτους είχε αφήσει τα σημάδια της στον Άγγλο μεσοεπιθετικό τόσο σωματικά, με τον παίκτη να έχει πάρει πολλά παραπανίσια κιλά αλλά και ψυχολογικά. Τα ξεσπάσματα βίας του Γκασκόιν σε συμπαίκτες, αντιπάλους, προπονητές και δημοσιογράφους ήταν συνηθισμένα σε επίπεδα ρουτίνας. Το μόνο καλό για τον ίδιο ήταν πως σε εκείνο τον τελικό του ’91 η Τότεναμ είχε τελικά επικρατήσει με 2-1 και είχε κερδίσει το 8ο Κύπελλο της ιστορίας της. Αυτό ήταν το πρώτο σημαντικό τρόπαιο στην καριέρα του Πωλ Γκασκόιν.
“Τρώει παγωτό για πρωινό. Πίνει μπύρα για μεσημεριανό και όταν χτυπάει ή κουράζεται ξεφυσάει σαν γέρικη φάλαινα, αλλά σαν ποδοσφαιριστής είναι εξαιρετικός”. Αυτή η φράση ανήκει στον σπουδαίο Ντίνο Τζοφ, προπονητή της Λάτσιο εκείνα τα χρόνια και εννοείται αφορούσε τον Γκασκόιν. Πειραχτήρι, τρελός, χοντρός, περίεργος αλλά στη μέρα του ένας ποδοσφαιριστής ικανός να διαλύσει την καλύτερη ομάδα. Μόνος του. Αυτή είναι μια αλήθεια που όσοι πρόλαβαν τον Γκάζα να αγωνίζεται, ή γνωρίζουν ελάχιστα απ’ την ζωή του, θα συμφωνήσουν μαζί μου. Προσωπικά λάτρεψα τα “Τρία Λιοντάρια” για τον Γκασκόιν και από τότε δεν τα άφησα ποτέ. Λάτρεψα τον Γκασκόιν κι ας μην αγωνίστηκε ποτέ σε κάποιο κλαμπ που συμπαθώ ιδιαίτερα. Λάτρεψα τον Γκασκόιν όταν τον είδα για πρώτη φορά να τρέχει με την μπάλα και γύρω του οι αντίπαλοι να πέφτουν σαν μεθυσμένοι. Βάζω τέλος όμως στο μικρό μου παραλήρημα και συνεχίζω την ιστορία.
Τα χρόνια στην Ιταλία δεν ήταν επιτυχημένα για τον Άγγλο εξαιρουμένης της πρώτης του σεζόν. Πραγματοποίησε μερικές εξαιρετικές εμφανίσεις, σκόραρε 4 γκολ στο πρωτάθλημα (το ένα απ’ αυτά στο ντέρμπι με τη Ρόμα) και βοήθησε την ομάδα να τερματίσει στην 5η θέση. Τη δεύτερη χρονιά και ενώ τα πράγματα δεν πήγαιναν και πολύ καλά ο παίκτης έσπασε το πόδι του σε προπόνηση της ομάδας προσπαθώντας να κόψει τον νεαρό Αλεσάντρο Νέστα βάζοντας ουσιαστικά τέλος στην καριέρα του στα γήπεδα της χώρας. Η απομάκρυνση του Τζοφ και η έλευση του Ζέμαν έστειλε τον Άγγλο στην πόρτα της εξόδου να ψάχνει για μια νέα αφετηρία. Την τελευταία του σεζόν στην Ιταλία ο Γκασκόιν μέτρησε μόνο τέσσερις συμμετοχές δίχως να σκοράρει κάποιο τέρμα. Απογοητευτική συγκομιδή σίγουρα για κάποιον τόσο σπουδαίο όπως αυτός. Το πέρασμα απ’ την Ιταλία και τη Ρώμη ήταν εφιαλτικό και είχε βάλει σε σοβαρό κίνδυνο ακόμα και τη συμμετοχή του παίκτη στο Γιούρο που θα διοργάνωνε η Αγγλία ένα χρόνο αργότερα και που η Αγγλία είχε βάλει ως νούμερο ένα στόχο. Ο παίκτης έπρεπε να ξαναβρεί τον παλιό καλό εαυτό του, να παραμείνει στην Εθνική και -εννοείται- να βρει ένα σύλλογο που θα του έδινε το δικαίωμα να χαρεί -και πάλι- το ποδόσφαιρο. Αυτό έγινε στη Γλασκώβη και τη Ρέιντζερς. Ο Γκάζα αγωνίστηκε για τρία χρόνια στη Σκωτία και κέρδισε δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και ένα Λιγκ Καπ σκοράροντας μερικά γκολ όπως αυτό και δείχνοντας, σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, κάτι απ’ τη χαμένη του λάμψη
Με τη φυγή του απ’ τη Σκωτία άρχισαν και τα σοβαρά προβλήματα με το ποτό (και τα ναρκωτικά) που ακολουθούν τον Άγγλο μέχρι και τις μέρες μας. Ουσιαστικά, τα καλά χρόνια του Γκασκόιν ήταν πριν τους σοβαρούς τραυματισμούς του και είναι πραγματικά κρίμα γιατί ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι ήταν ικανός να καταφέρει αυτός ο ποδοσφαιρικός μάγος αν έμενε υγιής και μακριά από καταχρήσεις. Για να φτάσει κάποιος στην κορυφή εκτός απ’ το – σπάνιο – ταλέντο χρειάζεται και η τύχη. Κάτι που ο Γκασκόιν βίωσε απ’ τη σκοτεινή πλευρά, όχι μία αλλά δυο φορές, στην καριέρα του με την ατυχία να του στερεί τη δυνατότητα να παίξει ποδόσφαιρο όταν είχε αγγίξει την κορυφή. Όπως και να έχει, ακόμα κι έτσι ο τεράστιος αυτός Άγγλος μας χάρισε μερικές στιγμές ποδοσφαιρικής αρτιότητας και μερικά σπάνιας ομορφιάς τέρματα που, για όλους τους λάτρεις του Αγγλικού ποδοσφαίρου, θα μνημονεύονται για πάντα και θα στοιχειώνουν, με τον καλύτερο τρόπο, πολλά από τα “ποδοσφαιρικά” μας όνειρα.
