Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

¿Més Que un Qué?

Σε μια χρονιά που το μόνο που δεν της έλειπε ήταν οι κάλπες, στη Βαρκελώνη τα μέλη της Μπάρσα ψήφισαν για την ανάδειξη νέου προέδρου στο σύλλογο. Νικητής, όπως ήδη ξέρετε, ήταν ο Ζουζέπ Μαρία Μπαρτομέου, που διαδέχτηκε τον παραιτηθέντα Σάντρο Ρουσέλ. Οι δύο τους έχουν συγκεντρώσει όσα σκάνδαλα δεν είχαν συγκεντρώσει όλοι οι πρόεδροι της Μπαρσελόνα από την ίδρυσή της μέχρι τώρα, με εξαίρεση ίσως τον Νούνιες. Και όμως, τα μέλη εξέλεξαν τον Μπαρτομέου με κοντά 55% των ψήφων, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα και αν είχε μοναδικό αντίπαλο τον Λαπόρτα, και όχι άλλους δύο διεκδικητές, πάλι θα κέρδιζε.

bartomeu

Η εντυπωσιακή νίκη του Μπαρτομέου δημιουργεί διάφορους προβληματισμούς. Κατ’ αρχάς ο ίδιος, όπως άλλωστε και ο Ρουσέλ είναι υπόδικος. Απειλείται λόγω της υπόθεσης Νεϋμάρ με περίπου 3 χρόνια φυλάκισης. Στο ερώτημα ποιος θα αναλάβει αν τελικά ο Μπαρτομέου καταδικαστεί, η απάντηση είναι, βάση καταστατικού, ο αντιπρόεδρος, δηλαδή κάποιος δικός του άνθρωπος. Καταστατικό βέβαια που δε φαίνεται να σημαίνει και πολλά για τον Μπαρτομέου, καθώς όπως αποδείχθηκε στην υπόθεση της μεταγραφής του Αρντά, δεν είναι εκεί για να το τηρεί. Θυμίζω ότι βάσει καταστατικού, η διοικούσα επιτροπή δεν έχει δικαίωμα να κάνει μεταγραφές ή να κλείνει χορηγικές ή άλλου τύπου συμφωνίες κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Ένα άλλο θέμα είναι το Κατάρ. Στο έξιτ πολ που παρουσίασε η καταλανική τηλεόραση (το οποίο να πούμε ότι ήταν εξαιρετικά ακριβές) το 54% δήλωσε ότι ψήφισε Μπαρτομέου, ενώ το 51% δήλωσε ότι θέλει να σταματήσει η συνεργασία του συλλόγου με το Κατάρ. Ακόμα και αν υπολογίσουμε ότι 1/3 που ψήφισαν Μπαρτομέου δε θέλει το Κατάρ, όλοι οι άλλοι είναι εναντίον της συγκεκριμένης χορηγίας, που μόνο κακό έχει κάνει μέχρι τώρα στη Μπαρσελόνα. Ο Μπαρτομέου όμως θέλει να συνεχίσει το ίδιο πρότζεκτ και συγγνώμη κιόλας, με αυτήν την ατζέντα εκλέχτηκε.

Η αλήθεια είναι ότι τον είχα υποτιμήσει. Νόμιζα ότι ήταν μαριονέτα του Ρουσέλ, αλλά απέδειξε στην πορεία πόσο πονηρός και ύπουλος είναι. Πλέον ο Ρουσέλ μου μοιάζει περισσότερο μπροστινός του Μπαρτομέου. Χειρίστηκε το θέμα Νεϋμάρ, τη συμφωνία με το Κατάρ, τις ανανεώσεις και τις μεταγραφές όταν αυτές απαγορεύτηκαν και απαγορεύτηκαν επειδή είχε φροντίσει να υποβαθμίσει το ρόλο και την αξία της Μασία. Ο Μπαρτομέου είναι ο τεχνοκράτης που θέλει να κάνει τη Μπαρσελόνα να λειτουργεί με στόχευση αποκλειστικά το παγκόσμιο κοινό. Μια πολυεθνική της βιομηχανίας του αθλητικού θεάματος όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Τσέλσυ. Ο τελικός στόχος πιθανότατα είναι να εξαγοραστεί ο σύλλογος από τους Καταριανούς και να αποκτήσει έναν πολυεκατομμυριούχο ιδιοκτήτη.

Joan-Laporta-anuncia-su-candid_54432867328_54028874188_960_639

Ο Λαπόρτα είδε αυτό που συμβαίνει και κατέβηκε στις εκλογές με μια ατζέντα «Επιστροφή στις Ρίζες». Στη Μασία, στις ακαδημίες, στο παιχνίδι της Μπαρσελόνα, στο més que un club. Αλλά μισό λεπτό Σανιό Ζουάν. Ήταν στις δικές του μέρες που το κλαμπ γιγαντώθηκε. Ήταν η δική του επιθετική στρατηγική μάρκετιγκ που έκανε τη Μπάρσα παγκόσμιο μπραντ. Η Μπαρσελόνα πάντα είχε κοινό σε όλον τον κόσμο, αλλά αυτό δε στηριζόταν στην τροπαιοθήκη της. Όταν, όπως όλα τα μεγάλα κλαμπ, έκανε τον κύκλο κυριαρχίας της, έγινε μια διόρθωση στην ιστορία. Η Μπαρσελόνα πήρε τους τίτλους που ταιριάζουν στο μέγεθός της. Μέχρι τότε ήταν η αντίπαλος της Ρεάλ Μαδρίτης, που αγαπούσαμε για άλλους λόγους. Με εξαίρεση τη Μίλαν που έχει σπάσει τα τρόπαιά της σε διάφορες δεκαετίες, όλοι οι άλλοι μεγάλοι της Ευρώπης είχαν περιόδους κυριαρχίας. Μόνο που η Μπάρσα το έκανε με το δικό της τρόπο, με κορμό σχεδόν αποκλειστικά από τη Μασία, με μικρές εκλεκτές προσθήκες.

Οι επιτυχίες όμως έφεραν μια προβολή και οπαδούς που θέλουν επιτυχίες συνεχώς. Η Μπαρσελόνα πια δεν μπορεί να παίζει με τη διαφορετικότητά της, διότι δεν είναι πλέον διαφορετική. Είναι ένα τοπ κλαμπ που διεκδικεί όλους τους τίτλους κάθε χρόνο. Έχει τεράστιο μερίδιο της πίτας σε οπαδούς σε όλον τον κόσμο και πολλές χορηγίες παγκόσμιου βεληνεκούς. Όλη αυτή η γιγάντωση έγινε επί Λαπόρτα. Επίσης, τότε εκτινάχτηκαν και τα χρέη, κυρίως λόγω των πριμ που έδινε ο σύλλογος στους παίχτες λόγω της συνεχούς κατάκτησης τίτλων.

Η μετάλλαξη είχε μπει σε γραμμές και η διοίκηση Ρουσέλ-Μπαρτομέου, τοποθετώντας το χορηγό και κάνοντας μεταγραφές τύπου Νεϋμάρ και Σουάρες την αποτέλειωσε. Ο Λαπόρτα κατέβηκε στις εκλογές αυτή τη φορά για να μπορέσει να σκοτώσει το τέρας που ο ίδιος εξέθρεψε. Ως οπαδός της Μπάρσα δε λέω ότι το μοντέλο Μπαρσελόνα είναι το σωστό. Ήταν όμως το διαφορετικό. Το κλάσικο είναι το πιο σπουδαίο παιχνίδι του πλανήτη, όχι μόνο λόγω της ιστορίας συγκρούσεων μεταξύ Καστίλλης και Καταλωνίας, αλλά και διότι συγκρούονταν δύο διαφορετικοί ποδοσφαιρικοί κόσμοι. Από τη μία η προεδρική Ρεάλ Μαδρίτης, με το βάρος στους παίχτες-πανάκριβους αστέρες που έπρεπε να ανταποκριθούν στο μεγαλείο του συλλόγου όπως αυτό το έχτισαν οι μύθοι του παρελθόντος. Από την άλλη η Μπαρσελόνα με τις ακαδημίες της, τη σύνδεσή της με την τοπική κοινωνία, το βλέμμα στο μέλλον και παίζοντας ένα σύστημα που ήταν σήμα κατατεθέν της.

laporta-bartomeu

Η εκλογή Μπαρτομέου δείχνει ότι πάει να χαθεί η μαγεία της διαφοράς. Η Μπαρσελόνα θα χάσει αυτό το διαφορετικό. Και στρατηγικά να το δει κανείς είναι σχετικά ανόητο να προσπαθήσεις να κοντράρεις το μεγάλο σου αντίπαλο με τα δικά του όπλα στο παιχνίδι που ξέρει καλύτερα. Κάποτε η Μπάρσα σε μια μεταγραφή Μπέιλ θα απαντούσε με έναν Πέδρο και όχι με έναν Νεϋμάρ. Και για κάθε Χάμες θα απαντούσε με έναν Σέρζι Ρουμπέρτο και όχι με έναν Πογκμπά.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ισπανικό πρωτάθλημα, Μαυρογιαλούροι

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Οι μέρες που η Σεβίλλη χωρίζεται στα δύο

Κάθε οπαδός πιστεύει ότι το δικό του ντέρμπι είναι ξεχωριστό. Κάθε πόλη ότι όταν έρχονται αντιμέτωπες δυο ομάδες της, η ατμόσφαιρα είναι μοναδική. Είναι όμως κάποια παιχνίδια που πραγματικά διαφέρουν. Σε μια χώρα με μεγάλη ποδοσφαιρική κουλτούρα όπως η Ισπανία, δεν είναι πάρα πολλά τα μεγάλα τοπικά ντέρμπι. Στη Μαδρίτη οι οπαδοί της Ρεάλ σκέφτονται […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Το Αφρικανικό Φιλότιμο

Στον κόσμο του ποδοσφαίρου οι Αφρικανοί ποδοσφαιριστές έχουν διάφορες ταμπελίτσες. Ότι έχουν φοβερή μυϊκή δύναμη, τρέχουν ασταμάτητα, καταπίνουν χιλιόμετρα και ότι με τα μεγάλα τους κανιά μπορούν να πιάσουν περίεργα και πολύ δυνατά σουτ. Από την άλλη, ο επαγγελματισμός είναι άγνωστη λέξη, είναι χαβαλέδες, λουφαδόροι στις προπονήσεις, η ηλικία τους είναι πλάσμα του μύθου και […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

2 σχόλια σχετικά με το “¿Més Que un Qué?”

  1. Ο/Η balkou λέει:

    Κάτσε βρε Ραμόν… Ο Κρόιφ δεν ήταν μεταγραφή; Ο Μαραντόνα δεν ήταν μεταγραφή; Λίγο ακόμη και κάποιος εξωγήινος που προσγειώθηκε σήμερα θα νόμιζε ότι η Μπαρτσελόνα την έβγαζε με ψωμί κι αλάτι.
    Πάντα έκανε μεταγραφές και πάντα θα κάνει. Κι ενώ στηρίζεται πιο πολύ στις ακαδημίες της σε σχέση με τη Ρεάλ (κι όχι μόνο), στηρίζεται εκεί όταν βγαίνουν και οι παίχτες κι αυτό δεν είναι σίγουρο ότι θα γίνεται συνέχεια. Για κάθε περίοδο που βγαίνουν μαζεμένοι οι Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ, Μέσι και βάλε, υπάρχουν και δυο περίοδοι που θα βγάλεις το πολύ κανέναν Χαβίτο που δε θα μπορεί να σταθεί.
    Για το θέμα Κατάρ, Γιούνισεφ (ήταν η κερκόπορτα, όλοι το καταλάβαμε κι από τότε μάλιστα) πάσο, τα λες μια χαρά.

  2. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    @ balkou
    Κοίτα, γράφω στο κείμενο έτσι & αλλιώς για μικρές εκλεχτές προσθήκες. Ναι η Barça έκανε μεταγραφές αστέρων, αλλά πάντα έπαιρνε λίγους, έχτιζε την ομάδα γύρω τους με προϊόντα Masia ή πιο φτηνούς από Ισπανία/Ολλανδία και έπαιζαν όλοι το σύστημα το δεδομένο. Ναι αποκτήθηκε με ρεκόρ ο Cruyff, αλλά δεν αγοραζόταν κάθε χρόνο ένας τέτοιος. Maradona, Romario, Stoichkov, Ronaldo, Rivaldo, Ronaldinho, όλοι μεγάλες και ακριβές μεταγραφές αλλά δεν ήρθαν όλοι μαζί. Ερχόταν ένας, άντε 2 και για 3-4 χρόνια χτιζόταν γύρω του η ομάδα.

    Πρόσφατα για να πάρεις το Roni έπαιζες με δεξί μπακ το Oleguer, δηλαδή. Με χαλάει η νοοτροπία 1 μεταγραφή 80+ Μ κάθε χρόνο. Neymar, Suárez, Pogba (αν γίνει) είναι άλλο πράγμα. Είναι Madrid, δεν είναι Barcelona. Όπως και ο αυτοσκοπός του τίτλου. Όχι πολύ παλιά δώσαμε 2 πρωταθλήματα για να βγάλουμε το Messi και αυτό δεν πείραξε τον κόσμο στη Βαρκελώνη. Μάλιστα το ένα το πήρε η Madrid με 14-16 πόντους διαφορά, ή κάτι τέτοιο. Διότι δεν ήταν οι τίτλοι αυτοσκοπός.

    Αυτό πάει να αλλάξει. Έχεις δίκιο δεν μπορούν όλες οι φουρνιές να είναι σαν αυτή της περιόδου 2008-2015. Αλλά κάποτε δε θα σε ένοιαζε. Θα ζούσες με τις ωραίες αναμνήσεις και θα περίμενες την επόμενη. Τώρα πιέζεσαι να αγοράσεις για να μείνεις στο ίδιο επίπεδο. Και αυτό έρχεται από τις επιλογές στο εμπορικό κομμάτι.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *