Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Ωδή στη Νιουκάστλ (9+1 λόγοι για να γίνεις καρακάξα)

Η Νιουκάστλ είναι μεγάλη Αγγλική ομάδα. Τόσο μεγάλη που αν και έχει να κατακτήσει πρωτάθλημα από το μακρινό 1927, έχει φανατικούς φίλους σε ολόκληρο τον κόσμο -και στη χώρα μας- και μάλιστα πολλούς. Πάρα πολλούς για του λόγου το αληθές. Κάτι το γεγονός πως τη φανέλα της έχει φορέσει στο παρελθόν ο τεράστιος Πολ Γκασκόϊν, κάτι πως υπήρξε ηγέτης της για πολλά χρόνια ο Άλαν Σίρερ, κάτι πως στο κέντρο της άμυνάς της δέσποζε για αρκετές σεζόν ο Νίκος ο Νταμπίζας, μέχρι φαν κλαμπ έχει αποκτήσει στη χώρα μας. Καθόλου άδικα, αν με ρωτάτε. Την έχουμε δει να χάνει το πρωτάθλημα παίζοντας εξαιρετικό ποδόσφαιρο το 1996. Την έχουμε δει να παίζει στα ίσα την Μπαρσελόνα του Ριβάλντο στα τέλη των 90’s, την έχουμε δει να πέφτει, να ανεβαίνει, να πέφτει ξανά και να ανεβαίνει ξανά, και φυσικά την έχουμε δει να αγοράζει παιχταράδες -από το πρώτο ράφι- χωρίς  ποτέ όμως να κάνει την υπέρβαση. Όπως καταλάβατε η Νιουκάστλ είναι μαγεία και ως τέτοια θα ασχοληθώ μαζί της σε αυτό εδώ το κείμενο. Νιουκάστλ σε λατρεύω κι ας υποστηρίζω Λίβερπουλ.

Μέσα απ’ αυτή τη μίνι-Ωδή θα σας παρουσιάσω 9+1 λόγους που αξίζει κάποιος να βάλει τη Νιουκάστλ στην καθημερινότητά του. 9+1 λόγοι που θα σε κάνουν να αλλάξεις ομάδα, αν δεν υποστηρίζεις κάποια φανατικά, και θα σε οδηγήσουν νοητά στο πέταλο του Σεν Τζέιμς Παρκ να φωνάζεις για τον Καμπελά και τον Αμπέιντ, πιστεύοντας πως θα δεις κάτι καλό τη χρονιά που έρχεται. Έστω να κερδίσεις τη μισητή αντίπαλο Σάντερλαντ. Κάτι που -ως γνωστόν- έχει ξεχαστεί στην πλούσια μεριά του Τινεσάϊντ. Να τα λέμε αυτά κι ας μας πονάνε. Πάρτε λοιπόν μια βαθιά ανάσα και βουτήξτε στα “ύδατα” του κειμένου μου.

9. “Σε εμάς αγωνίστηκε ο Τζάκι Μίλμπερν”

Ο Άγγλος θρύλος αγωνίστηκε στη Νιουκάστλ απ’ το ’43 μέχρι το ’57 σκοράροντας 201 τέρματα και κατακτώντας τρία Κύπελλα Αγγλίας. Το 1951, το 1952 και το 1955, σε μια περίοδο που θεωρούνταν, δικαίως, από όλους στο Νησί ως σούπερ σταρ. O Mίλμπερν αγωνίστηκε 13 φορές με τη φανέλα της Αγγλίας, σκοράροντας μάλιστα και 10 τέρματα. Στο Νιουκάστλ θεωρείται θρύλος και φυσικά έχει το δικό του άγαλμα και το δικό του τρένο. Υπήρξε φανατικός καπνιστής και ήταν από τους πρώτους παίκτες που διαφήμιζαν τσιγάρα στο Αγγλικό ποδόσφαιρο. Μάλιστα ο μύθος λέει πως η διοίκηση των Τουνς έδινε ως πριμ κούτες με τσιγάρα στους παίκτες και αυτοί τα έδιναν στον Μίλμπερν. Κάπνιζε πάντα πριν τα παιχνίδια και είχε πιαστεί να καπνίζει ακόμα και στις τουαλέτες του Γουέμπλεϊ πριν τον τελικό με την Μπλάκπουλ το 1951. Πως απάντησε; Με δύο γκολ, χαρίζοντας και το τρόπαιο στην ομάδα του. Τυπάρα μεγαλύτερη κι από τον Γιώργο τον Καραγκούνη, τι να λέμε!

Jackie Milburn, Newcastle United

8. H φωτογραφία Μύθος

Κύπελλο Αγγλίας 1988. Η Νιουκάστλ υποδέχεται τη Γουίμπλεντον και γνωρίζει την ήττα με 3-1. Η crazy gang. «τρελή συμμορία» εις την ελληνικήν τελικά κέρδισε το τρόπαιο επικρατώντας της Λίβερπουλ, που ήταν και το φαβορί μιας και πάντα οι «κόκκινοι» είναι το φαβορί, με τη φωτογραφία του Βίνι Τζόουνς να πιάνει τα αχαμνά του Γκασκόϊν να θεωρείται πλέον κάτι παραπάνω από κλασική. Σαν αναγεννησιακός πίνακας ξεχασμένος σε κάποιο υπόγειο. Στις 6/12/2013 ο φωτογράφος που είχε απαθανατίσει τη σκηνή, ο Monte Fresco για να μάθετε και κάτι, θα αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο. Η φωτογραφία, από την άλλη, θα βρίσκεται για πάντα στις καρδιές.

o-PAUL-GASCOIGNE-VINNIE-JONES-570

7. Ξύλο μεταξύ συμπαικτών

Βρισκόμαστε στο 2005 και η Νιουκάστλ υποδέχεται την Άστον Βίλα του Γκάρεθ Μπάρι και άλλων πολλών θεοτήτων της εποχής. Ο θεός Λι Μπόγιερ αρχίζει να τσακώνεται με τον Κίρον Ντάιερ επειδή ο τελευταίος δεν του έδωσε πάσα. Δεν ήθελε βρε αδερφέ, είναι λόγος αυτός να τσακωθείς με κάποιον, θα πω εγώ. Η μπάλα παίζει, οι δυο συμπαίκτες ρίχνουν ψιλές (και χοντρές) μεταξύ τους και ο διαιτητής αναγκάζεται να σταματήσει το παιχνίδι για να δείξει και στους δύο την κόκκινη κάρτα. “Είμαστε φίλοι, δεν υπάρχει πρόβλημα” δηλώνει μετά το παιχνίδι ο πρώην μέσος της Λιντς. Φυσικά και δε τον είχε πιστέψει κανένας. Τα επόμενα χρόνια οι δύο “κολλητοί” βρέθηκαν συμπαίκτες και στο Λονδίνο με τη φανέλα της Γουέστ Χαμ. Οι ιδιοκτήτες πολλών Λονδρέζικων παμπ έχουν να λένε ακόμα για τις φασαρίες και τις κραιπάλες, και των δύο, εντός και εκτός παμπ.

6. Eλληνική παροικία

Στην Ελλάδα υπάρχει εξήγηση γιατί αγαπούν την ομάδα τόσο πολλοί οι Έλληνες φίλοι της μπάλας (και του καράτε). Εκτός του Νίκου Νταμπίζα, του ΓΧ Γεωργιάδη και του Τιμούρι του Κετσπάγια, που άφησαν ομάδες της χώρας μας για το Νιουκάστλ, ενώ είχαν λατρευτεί με ΟΣΦΠ, ΠΑΟ και ΑΕΚ, υπάρχουν και οι “άλλοι” που ήρθαν για να τους αποκαλούν παλτά στα καφενεία ο κυρ Γιώργος και ο κυρ Μανώλης. Ο Γάλλος Ρομπέρ που αφού είχε σκοτώσει την ομάδα του Πειραιά με τη φανέλα των Άγγλων για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ, κατηφόρισε για Λάρισα μεριά. Όπως και ο Σολάνο. Υπάρχει ο Ντομί που αφού ταλαιπώρησε το αριστερό άκρο της ομάδας ήρθε στον Πειραιά και φυσικά ο Σίλβιο ο Μάριτς που σκούπιζε τον πάγκο των Άγγλων και έφτασε στην Παιανία ως άλλος Σούκερ εκείνα τα «υπέροχα» πράσινα χρόνια. Ο Τρεζόρ Λούα Λούα ήρθε επίσης, ως Πελέ, όπως και ο Αμπέιντ, κάνοντας πραγματοποιώντας αξέχαστες εμφανίσεις μπροστά στο απαιτητικό κοινό της χώρας μας.

arsenal-henry-14-slika-9145970

5.Το δίδυμο Σίρερ/Ασπρίγια

To καλοκαίρι του ’96 η Νιουκάστλ είχε φτάσει κοντά στο πρωτάθλημα, που κατέληξε τελικά για ακόμα μία φορά προς Μάντστεστερ μεριά.  Έτσι βγήκαν από τα ταμεία της ομάδας 7 εκατομμύρια λίρες για τον Κολομβιανό Φαουστίνο Ασπρίγια της Πάρμα. Ο Ασπρίγια πλαισίωσε τον Σίρερ και έφτιαξαν στα χαρτιά το καλύτερο δίδυμο επιθετικών στον κόσμο εκείνη τη σεζόν. Σοβαρολογώ. Ο Κολομβιανός δεν έκανε στην Πρέμιερ Λιγκ ποτέ τις μεγάλες εμφανίσεις (όπως τις έκανε στο Τσάμπιονς Λιγκ), η ομάδα απέτυχε να πάρει το πρωτάθλημα και ο Ασπρίγια επέστρεψε στην Πάρμα, συνεχίζοντας την πτωτική του πορεία. Η Νιουκάστλ ευθύνεται για την “καταστροφή” του όπως καλά καταλάβατε.

Asprilla

4. To δίδυμο Μπράμπλ/Μουρ

Μόνο όσοι το θυμούνται μπορούν να με καταλάβουν. Για δύο σεζόν στα μέσα των 00s o Άγγλος και ο Αυστραλός είχαν φτιάξει ονειρικό δίδυμο στο κέντρο της άμυνας της ομάδας που είχε δημιουργήσει μοναδικά ο Σαμ ο  Αλαρντάις. Φυσικά και οι φίλοι της θέλουν να το ξεχάσουν, εγώ από τη μεριά μου όχι. Πόσο γέλιο ρίχναμε με φίλους εκείνη την εποχή όταν βλέπαμε παιχνίδια της Νιουκάστλ; Δεν μπορώ να το περιγράψω. Με τίποτα. Για ένα πράγμα λυπάμαι μόνο. Όταν ο τιτάνας Μουρ έφτασε στη χώρα μας για να αγωνιστεί με τα χρώματα της Καβάλας, πριν πέντε (5) χρόνια δεν προσπάθησα καν για ένα αυτόγραφο. Τουλάχιστον τσίμπησα μια φανέλα του Σέμα του Βελάσκες τρία χρόνια αργότερα.

0000dde2-642

3. Ο Κάρολ και το ποσό ρεκόρ για Άγγλο παίκτη

O Άντι ο Κάρολ και το κεφάλι του έκαναν το μεγάλο “μπαμ” όταν η ομάδα είχε βρεθεί στην Τσάμπιονσιπ. Τη σεζόν 2009/2010. Ο Κάρολ είχε σκοράρει 17 τέρματα και μαζί με τον Πίτερ Λόβενκρατς είχαν οδηγήσει τη Νιουκάστλ και πάλι στα σαλόνια. Μισό χρόνο αργότερα -και αφού ο κοτσίδας είχε πάρει φωτιά- ο Νταλγκλίς θα τον αγοράσει φέρνοντάς τον στο Άνφιλντ με το ποσό-ρεκόρ των 35 εκατομμυρίων λιρών για Άγγλο ποδοσφαιριστή. Το ποσό ήταν σίγουρα υπερβολικό αλλά τότε μιλούσαμε για το επόμενο “εννιάρι” της Εθνικής Αγγλίας. Ο Κάρολ δεν δικαίωσε κανέναν και συνέχισε με μέτριες εμφανίσεις στο Άνφιλντ μέχρι και το 2012 όταν και έφυγε δηλαδή για τη Γουέστ Χαμ. Η Νιουκάστλ είχε κάνει το deal του αιώνα και υπάρχει φήμη πως γελάνε ακόμα με τον Κινγκ Κέννι οι καρακάξες έξω από το Κουασάϊντ. Το πιστεύω προσωπικά το τελευταίο και συγγνώμη ρε συ Κέννι.

andy_carroll_1746305c

2. O Άλαν Σίρερ και τα τέρματά του

Ο Σίρερ είναι ο Σίρερ. Προσωπικά τον θεωρώ ως τον κορυφαίο Άγγλο επιθετικό που έχουν δει τα μάτια μου όσα χρόνια παρακολουθώ ποδόσφαιρο. Πολύ καλός στη Σαουθάμπτον. Εξαιρετικός στη Μπλάκμπερν. Μοναδικός και ανίκητος (στη μέρα του) στη Νιουκάστλ. Στο παρακάτω βίντεο υπάρχουν τα 6 αγαπημένα του γκολ με τη φανέλα της ομάδας που λάτρεψε και λατρεύτηκε. Πατήστε play και απολαύστε.

 1.Οι δυο back2back χαμένοι Τελικοί

Στο τέλος των 90s η Νιουκάστλ έφτασε σε δύο σερί τελικούς κυπέλλου. Το 1998 απέναντι στην Άρσεναλ και το ’99 απέναντι στην Γιουνάϊτεντ. Κατάφερε να ηττηθεί και στους δύο και μάλιστα με το ίδιο σκορ, 2-0, σκορπώντας απέραντη θλίψη στους οπαδούς της. Ούτε ο Νίκος ο Νταμπίζας μπόρεσε να αποτρέψει την καταστροφή, ούτε ο Ντομί, ούτε ο Κετσπάγια. Αυτό που έμεινε στον απλό φίλο του ποδοσφαίρου, από εκείνη την εποχή, είναι όχι γιατί έχασε, αλλά πως κατάφερε και βρέθηκε σε αυτούς τους δύο τελικούς. Τα ερωτήματα παραμένουν ακόμα αναπάντητα σαν κλήσεις από τράπεζα για οφειλές και δάνεια σε νεοέλληνα που θέλει να πιει τις σαμπάνιες του σε εξωτικό νησί.

article-1210770-0642A849000005DC-254_468x286

Ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον

Ο δάσκαλος. Ο σπουδαίος Μπόμπι Ρόμπσον. Τεράστιος σαν παίκτης, και σπουδαίος επιθετικός, ακόμα πιο τεράστιος σαν προπονητής με τίτλους σε τέσσερις χώρες και προπονητής παράλληλα της εθνικής Αγγλίας το 1990. Σε εκείνη την απίστευτη ομάδα. Από το 1999 μέχρι και το 2004 βρέθηκε στον πάγκο της Νιουκάστλ κι ας μην πανηγύρισε κανένα τίτλο μαζί της λατρεύτηκε και λατρεύεται ακόμα από όλους τους φίλους της. Το άγαλμά του έξω από το γήπεδο θα θυμίζει σε όλους πως ο “δάσκαλος” πέρασε και από εδώ δείχνοντας το δρόμο σε όλους τους μετέπειτα προπονητές.

Newcastle manager Bobby Robson salutes the crowd after the FA Barclaycard Premiership match against West Ham at Newcastle's St James's Park stadium. THIS PICTURE CAN ONLY BE USED WITHIN THE CONTEXT OF AN EDITORIAL FEATURE. NO WEBSITE/INTERNET USE UNLESS SITE IS REGISTERED WITH FOOTBALL ASSOCIATION PREMIER LEAGUE.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Αγγλικό πρωτάθλημα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Μικρές ομάδες, ωραίοι οπαδοί

Μπορεί το γήπεδο στην Αγγλία να είναι ιεροτελεστία, αλλά λίγο τα ακριβά εισιτήρια, λίγο η αλλαγή προς ένα σόου, ένα θέαμα που θα προσελκύσει τον Γιαπωνέζο με τη φωτογραφική, λίγο οι ζάμπλουτοι εκκεντρικοί ιδιοκτήτες που κάνουν ότι θέλουν και τέλος λίγο η διαφορετική οπαδική κουλτούρα στην Αγγλία που δεν θυμίζει σε τίποτα τις “οργανωμένες” κερκίδες […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αχ βρε Ζοσέ

Είναι γεγονός πως ο Ζοσέ Μουρίνιο δεν περνάει και τις καλύτερές του μέρες στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η ομάδα δεν παίζει όμορφο ποδόσφαιρο, δεν παίρνει αποτελέσματα και έχει μείνει αρκετά πίσω στο κυνήγι της πρώτης θέσης που ήταν και ο μεγάλος στόχος το καλοκαίρι. Σε όλα τα παραπάνω έχουμε και τον παραγκωνισμό του εξαιρετικά […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

5 σχόλια σχετικά με το “Ωδή στη Νιουκάστλ (9+1 λόγοι για να γίνεις καρακάξα)”

  1. Ο/Η kwstasArsenal λέει:

    Ωραιο θεμα και συμπαθης ομαδα οι Καρακαξες. Οταν ημουν πιτσιρικας, 14-15, οποτε επαιζε Newcastle-Arsenal και εβλεπα το γηπεδο, ελεγα ”καλα ρε, γιατι ειναι τοσο μεγαλο ;;”, μετα εμαθα την ιστορια της ομαδας. Αυτη η ομαδα μου θυμιζει εντονα τον ΠΑΟΚ. Οχι γιατι εχουν τα ιδια χρωματα αλλα γιατι και οι 2 ομαδες, εχουν πολλοι κοσμο αλλα ελαχιστους τιτλους. Καθε χρονο ξεκινανε για κατι μεγαλο και στο τελος…ΠΑΟΚ ομως δεν γινεται καποιος για τους τιτλους αλλα για την ιδεα και το πεταλο. Ας παρουμε ομως και κανεναν, ολο κι ολο ενα κυπελλο εχω δει με τα ματια μου.

    ΥΓ εχετε παρει αδεια ;;; Η Βραζιλια αποκλειστικε, η Αργεντινη εριξε 6, σε λιγες μερες εχουμε μικρο και μεγαλο τελικο και δεν εχω δει κανενα θεμα !! Υγεια πανω απο ολα, αλλα δωστε τροφη στον λαο σας.

  2. Ο/Η greektotti λέει:

    πολύ όμορφο άρθρο…δεν έχω αξιωθεί να πάω να δω εντός έδρας παιχνίδι,την έχω δει μόνο 2 φορές στην Ελλάδα…με πανιώνιο και ατρόμητο…Μίκι Κουίν θρύλος για την ομάδα που ρθε και στον ΠΑΟΚ ΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΤΆΚΙ…υπάρχει Κλαμπ στην Ελλάδα για τη Νιουκάστλ…https://www.facebook.com/newcastlegr

  3. Ο/Η georgedon λέει:

    φίλε Κώστα με όλο τον σεβασμό στο πρόσωπό σου και στον ιστορικό ΠΑΟΚ δεν είναι αυτό το κοινό της Newcastle United με την ομάδα από την Θεσσαλονίκη. Η Newcastle για πολλά χρόνια υπήρξε η μεγαλύτερη ομάδα στο Νησί κάτι που φαίνεται κυρίως από τους τίτλους της 4 πρωταθλήματα και 6 FΑ CUP αλλά και από τους 40000+ οπαδούς στην δεύτερη κατηγορία. Να σου πω επίσης ότι αυτή την στιγμή έχει τον τρίτο μεγαλύτερο μέσο όρο εισητηρίων στην Αγγλία και ενώ έχει να κατακτήσει τίτλο από την δεκαετία του 50′

  4. Ο/Η kwstasArsenal λέει:

    georgedon. Ειναι η δικη σου οπτικη και την σεβομαι αλλα εγω βλεπω παρα μα παρα πολλα κοινα. Για τον ΜΟ δεν το συζητώ. Η Αγγλια γενικα ηταν ειναι και θα ειναι, αιωνες μπροστα απο την Ελλαδα γενικος. Αλλα γηπεδα, αλλος πολιτισμος, αλλη νοοτροπια, αλλοι νομοι κλπ κλπ. Απο εκει και περα ομως τα κοινα τους ειναι παρα πολλα. Ο ΠΑΟΚ την δεκαετια του 70 ειχε ομαδαρα. Δεν πηρε τιτλους, οσους θα αξιζε βασει μπαλας αλλα επαιζε μπαλαρα. Σε Ελλαδα και Ευρωπη. Οι καρακαξες εχουν παρουν πρωταθλημα απο την 10ετια του 50 και ο ΠΑΟΚ εχει παρει μονο 2, το τελευταιο το 1985. Κυπελλο ;; 4. τελευταιο το 2003. Δεν καθομαι να συγκρινω τιτλους και πως επαιζε ο ενας η ο αλλος. Αν βαλεις την ομαδα στην ιδια ζυγαρια, βγαζοντας την χωρα καταγωγης, τοτε θα δεις 2 ομαδες, χωρις πολλους τιτλους, που εχουν ξεχασει πως ειναι να παιρνεις εναν τιτλο, αλλα και οι 2 με παρα πολλη κοσμο. Δεν γινεσαι οπαδος αυτων των 2 ομαδων επειδη παιρνουν τιτλους. Γινεσαι οπαδος αυτων των ομαδων επειδη της γουσταρεις πραγματικα και ενω ξερεις οτι μονο πικρες εχουν να σου δωσουν, ο οπαδος ειναι εκει και τραγουδαει. (το οπαδος με την καλη ενοια του παντα).

  5. Ο/Η σηφης λέει:

    καιι γω γουστάρω νιούκαστλ, αν ακι είμαι λιβερπούλιαν. ο λόγος? δυο λογοι. οι πιστοί οπαδοί και ο λατρεμένος μου κέβιν κίγκαν που έπαιξε δυο χρόνια και την ανέβασε και σαν προπονητής από την β στην α.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *