Ωδή στον διαφορετικό Γκαμπριέλ Μπατιστούτα

Ας υποθέσουμε ότι είσαι με παρέα και παίζεις το γνωστό επιτραπέζιο “Ταμπού”. Για να μην έχεις κρεβατομουρμούρα παίζεις στην ίδια ομάδα με τον κολλητό και αφήνετε τις γυναίκες μεταξύ τους. Έρχεται η λέξη (ας πούμε ότι είναι μία): “Αργεντινός ποδοσφαιριστής”. Οι πρώτες λέξεις που θα σκεφτεί κανείς είναι κοντός, μελαχρινός, γρήγορος, ντριμπλαδόρος, με αλητοχαιτικό. Ο φίλος σου το βρίσκει. Έχετε περιγράψει το στερεότυπο, την πρώτη σκέψη στο μυαλό. Κι όμως, ο κορυφαίος ίσως σέντερ φορ όλων των εποχών της χώρας (μαζί με τον Κέμπες) δεν υπακούει σε κανέναν από αυτούς τους κανόνες. Ο 1ος σκόρερ στην ιστορία της αλμπισελέστε, ο τεράστιος Γκαμπριέλ Μπατιστούτα ήταν κάτι διαφορετικό στα πάντα.

Ο Μπατιγκόλ δεν διέφερε μόνο σε παικτικό στυλ και σε εξωτερική εμφάνιση. Την στιγμή που σχεδόν όλοι οι διάσημοι Αργεντίνοι (ο τόνος πάντα εκεί) ποδοσφαιριστές μεγάλωσαν με μια μπάλα στα πόδια σε κάποιο μπάριο και ονειρεύονταν να γίνουν διάσημοι αθλητές, ο Γκαμπριέλ ήθελε να σπουδάσει. Δεν είναι ότι δεν του άρεσε το ποδόσφαιρο, έβλεπε μπάλα (χωρίς βέβαια να τρελαίνεται), απλά δεν ήταν πολύ σίγουρος αν μια καριέρα στο ποδόσφαιρο θα είχε νόημα. Αν ένας τραυματισμός δεν του κατέστρεφε τη ζωή ή αν το ποδόσφαιρο θα του άφηνε χρόνο για να σπουδάσει. Γι’ αυτό και χρωστάμε την ύπαρξη τού φαινομένου Μπατιγκόλ στον Χόρχε Γκρίφα. Ο βετεράνος των Νιούελ’ς και Ατλέτικο Μαδρίτης είναι μέγας χορηγός της τέχνης του ποδοσφαίρου αφού έχει ανακαλύψει παίκτες όπως ο Μπάλμπο, ο Γκάγκο, ο Μπρούνο Μαριόνι, ο Μάξι Ροντρίγκες, ο Τέβες, ο Σενσίνι κι ο Χάιντσε. Αυτός ήταν ο άνθρωπος που πίσω από το ψηλό παλικάρι με την τεράστια δύναμη, αλλά τα λίγα τεχνικά προσόντα, είδε τι μπορούσε να γίνει ο Μπατιστούτα. Judging potential ability 20, σαναλέμε.

Όταν του έγινε η πρόταση να πάει στη Νιούελ’ς από την μικτή της πόλης Ρεκονκίστα ο Μπατιγκόλ αρνήθηκε. Του φάνηκε η απόσταση μεγάλη ως το Ροζάριο και δεν θα μπορούσε να διαβάζει. Ο Γκαμπριέλ παρ’ ότι δεν ήταν καλός μαθητής είχε μεγαλώσει με έναν πατέρα εργατικό που πίστευε ότι για όλα έπρεπε να κοπιάσεις και έτσι κι ο μικρός τότε πίστευε ότι θα σπούδαζε για να γίνει κάτι. Το πρέσινγκ του Γκρίφα και της Νιούελ’ς συνεχίστηκε και τελικά οι γονείς και ο μικρός συμφώνησαν να μένει στις εστίες της ομάδας και να πηγαίνει εκεί σχολείο, που θα του πλήρωνε η ομάδα. Όπως λέει ο ίδιος, περισσότερο πήγε για να σπουδάσει, παρά για να παίξει μπάλα.

H καριέρα του δεν πήγε αμέσως καλά. Στην Νιούελ΄ς αναγκαζόταν να κουρεύει μέχρι και το χορτάρι για να βγάζει κάποια έξτρα χρήματα, δόθηκε δανεικός ενώ ουσιαστικά έπαιξε μια σεζόν στην πρώτη ομάδα. Η αξία του όμως φάνηκε και η Ρίβερ αμέσως έσπευσε να τον πάρει στην ομάδα της. Ούτε εκεί όμως ο Μπατιγκόλ τα κατάφερε, μια που έπεσε πάνω στον Πασαρέλα, έναν άνθρωπο που σημάδεψε την καριέρα του. Η κόντρα των δύο ήταν μεγάλη και γρήγορα φάνηκε ότι το μέλλον δεν ήταν λαμπρό. Η πρόταση από την Μπόκα ήρθε και του έσωσε την καριέρα, ο Μπατιγκόλ δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά και παρά το μουδιασμένο ξεκίνημα γρήγορα άρχισε να σκοράρει και να γίνεται από τους αγαπημένους των Μποστέρος υπό τις οδηγίες του Όσκαρ Ταμπάρες.

Η Μπόκα αποτέλεσε το σκαλοπάτι για την εθνική και η εθνική το σκαλοπάτι για το εξωτερικό και τη Φιορεντίνα. Εκεί η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή, ο Μπατιστούτα έγινε το συνώνυμο της Φιορεντίνα και τα γκολ του συνόδευαν κάθε Κυριακή το ιταλικό και ευρωπαϊκό κοινό. Ο διαφορετικός όμως Γκαμπριέλ Μπατιστούτα δεν κοιτούσε το κάτι παραπάνω. Οι προτάσεις από σπουδαίους συλλόγους πολλές και το ενδιαφέρον αμέσως μεγάλο. Αυτός προτίμησε να ακολουθήσει τους Βιόλα στη Β’ Εθνική και να τους ανεβάσει και πάλι. “Ερωτεύτηκα την πόλη και την ατμόσφαιρα και είπα στον εαυτό μου ότι θα μείνω εκεί. Ήταν μια εποχή που με ήθελαν ομάδες όπως η Ρεάλ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.”  Όπως και με τη γυναίκα του που γνώρισε στα 16 του και είναι μαζί περίπου 30 χρόνια, ο Γκαμπριέλ και στο ποδόσφαιρο ήταν σταθερός.

“Στις άλλες ομάδες υπήρχαν περισσότεροι τίτλοι, αλλά αυτό δεν με ενθουσίαζε. Ήταν εύκολο να κερδίσεις εκεί, δεν χρειαζόταν να προσπαθήσεις πολύ. Να φτάσεις στα όρια του εαυτού σου. Αυτό με σταμάτησε από το να φύγω. Είπα όχι, θα μείνω στη Φιορεντίνα και θα προσπαθήσω να κερδίσω εδώ τίτλους. Ένας τίτλος στη Φιορεντίνα αξίζει όσο δέκα στην Μίλαν ή τη Γιουβέντους.” Και ο Μπατιγκόλ τα κατάφερε. Δεν πήρε κάποιο σπουδαίο τρόπαιο, αλλά ένα Κόπα Ιτάλια και ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας τα κέρδισε με τη Φιορεντίνα και γι’ αυτόν ήταν ό,τι πιο σπουδαίο. Το ίδιο ένιωθαν κι οι οπαδοί των Βιόλα, ο Μπατιγκόλ έγινε ότι ακριβώς ήταν ο Μαραντόνα στη Νάπολι και ένα άγαλμα στήθηκε έξω στο Αρτέμιο Φράνκι.

Έχοντας κλείσει ουσιαστικά τον κύκλο του, πήγε στη Ρόμα όπου και τελικά κέρδισε το σκουντέτο σκοράροντας 20 φορές σε 28 παιχνίδια. Ήταν επί της ουσίας το κύκνειο ποδοσφαιρικό του άσμα, μια που από εκεί και πέρα άρχισαν τα έντονα προβλήματα στα πόδια του, οι εμφανίσεις του μειώθηκαν στη Ρόμα, έκανε ένα πέρασμα από την Ίντερ και τελικά σταμάτησε στην Αραβία για τα τελευταία ένσημα. Τα προβλήματα από την καταπόνηση ενός τέτοιου δυνατού κορμιού έμειναν ανεξίτηλα. Τον τελευταίο καιρό ως ποδοσφαιριστής ο Μπατιγκόλ είχε μείνει από καύσιμα και πήγαινε με τη δύναμη της θέλησης. Σε συνέντευξή του πέρσι είπε ότι μια μέρα αφ’ ότου σταμάτησε το ποδόσφαιρο δεν μπορούσε να περπατήσει. Υπέφερε από φριχτούς πόνους, κατουριόταν στο κρεβάτι του γιατί δεν άντεχε να κάνει τα 3-4 μέτρα να πάει μέχρι την τουαλέτα. Οι πόνοι στα πόδια ήταν αφόρητοι και στον γιατρό του ο Μπατιγκόλ ζήτησε να του κόψει τα πόδια (!!). Έχοντας δει τον Πιστόριους, πίστευε ότι αυτή θα ήταν η λύση στην ταλαιπωρία του. Τένοντες και χόνδροι διαλυμένοι και ο Μπατιγκόλ έκανε επέμβαση στους αστραγάλους τελικά. Πέρασε περίπου 1,5 χρόνος για να δει βελτίωση και τώρα πλέον μπορεί και να παίξει ποδόσφαιρο, όπως ο ίδιος λέει χαριτολογώντας “μόνο με 50αρηδες με σπασμένα πόδια και γόνατα”.

Δεν νομίζω όμως ότι μετάνιωσε κάτι. Δεν μετάνιωσε τη δύναμη με την οποία έμπαινε σε κάθε φάση, το τρέξιμο που έχει ρίξει, τη δουλειά που έκανε στις προπονήσεις για να βελτιωθεί, το γεγονός ότι πάσχιζε πολύ περισσότερο στη Φιορεντίνα. Είχε πάντα την φιλοσοφία του πατέρα του, το “αγαθά κόποις κτώνται”. Αν όμως για κάτι δεν είναι ευτυχισμένος, δεν είναι ικανοποιημένος, είναι η εθνική Αργεντινής. Το μεγάλο του παράπονο. Μουντιάλ 1994, χατ τρικ απέναντι στα κουρασμένα παλικάρια του Αλκέτα. Μετά όμως ήρθε ο Ντιέγκο και η εφεδρίνη. Ο Μπατιστούτα επιμένει ότι η ομάδα θα μπορούσε να πάρει την κούπα και χωρίς τον Μαραντόνα, αλλά τα λάθη στο ματς με την Ρουμανία έφεραν τον αποκλεισμό. Μουντιάλ 1998, ακόμα ένα χατ τρικ. Αυτή τη φορά ήταν η ώρα για ΤΟ γκολ να στείλει πίσω την Αργεντινή. Αυτό που δεν θυμάται πολύς κόσμος όμως, είναι ότι ο Μπατιγκόλ είχε δοκάρι σε εκείνο το ματς, ένα δοκάρι που θα άλλαζε τον αγώνα. Ο Μπατιστούτα το θυμάται και ακόμα ψάχνει να βρει πώς δεν μπήκε γκολ. Το 2002 ήταν μια άλλη ιστορία. Ίσως η πιο πλήρης Αργεντινή όλων των εποχών, απογοήτευσε με τις άθλιες εμφανίσεις της. Ο Μπατιστούτα ξέσπασε σε κλάματα μετά το παιχνίδι με τη Σουηδία και τον αποκλεισμό στη διαφορά τερμάτων. Στα 33 του, με τα πόδια του να πονάνε, ήξερε ότι αυτό ήταν το τέλος. Τρία Μουντιάλ, τρεις πίκρες, το απωθημένο του Γκαμπριέλ, του πρώτου σκόρερ στην ιστορία της χώρας. Του ανθρώπου που σε μάγευε όχι με τις ντρίμπλες του και υψηλή τεχνική, αλλά με τη φυσική του υπεροχή, τη δύναμη και το πάθος, το γεγονός ότι κυνηγούσε κάθε πάσα και μπορούσε να τελειώσει κάθε φάση από κάθε απόσταση με τον δικό του τρόπο.