Δεμένος πάνω στο άλογο

Δεν ξέρω πώς λειτουργεί ο κάθε οπαδός στη σχέση του με έναν ποδοσφαιριστή. Αν σταδιακά αναπτύσσει μια σχέση αγάπης (ή κι απέχθειας) ή πάντα υπάρχει η στιγμή, το γεγονός που γέρνει την πλάστιγγα και καθορίζει μια παντοτινή συναισθηματική σχέση (η οποία βέβαια συνήθως είναι μονομερής). Νομίζω στη δική μου περίπτωση είναι συνδυασμός. Μια σχέση που χτίζεται σιγά σιγά με την παρουσία του ποδοσφαιριστή και μια μέρα, ένας αγώνας που βάζει τις… τελικές υπογραφές. Χωρίς ίχνος αντικειμενικότητας θεωρώ τον Ντέμη Νικολαΐδη τον κορυφαίο Έλληνα επιθετικό της τελευταίας εικοσαετίας. Τόσο αγωνιστικά, όσο και οπαδικά. Υπάρχει όμως ένα γεγονός που σφράγισε την αγάπη που ένιωθα πάντα γι’ αυτόν τον παίκτη.

Θα μπορούσε κάποιος να σταθεί στην ιστορία με τα γκολ στην Τούμπα σε έναν αγώνα με τον Απόλλωνα Αθηνών. Τότε που το κοινό του ΠΑΟΚ, σε μια σπάνια στιγμή παραδοχής ανωτερότητας σε ελληνικό γήπεδο, χειροκρότησε τα γκολ του Ντέμη στο προσωπικό του σόου που στερούσε από τον ΠΑΟΚ την συμμετοχή σε έναν τελικό κυπέλλου. Ή ίσως το αντίστοιχο χειροκρότημα στο Καραϊσκάκη, όταν ο Ντέμης είχε σκοράρει. Μόνο που τότε δεν ήταν τόσο αλτρουϊστικό το χειροκρότημα, καθώς τα δημοσιεύματα μιλούσαν για κλεισμένη μεταγραφή του Νικολαΐδη στον Ολυμπιακό. Θα μπορούσε ακόμα ακόμα, να είναι ένα κείμενο για την γκολάρα στον Βάντσικ, όταν το “βουνό” δεν μπορούσε να κάνει τίποτα και η μπάλα πήγε στο παραθυράκι του. Το fair play στον τελικό με τον Ιωνικό και το χέρι. Ή έστω για ένα από τα πολλά γκολ στον Ολυμπιακό, το περίφημο γκολ με το… μπούτι μετά την κούρσα του Κετσπάγια στο Καραϊσκάκη ή το σκαρφάλωμα στα κάγκελα της σκεπαστής. Ή μπορεί και η πιο μαύρη στιγμή, η χαμένη φάση στην Μόσχα με την Λοκομοτίβ, το ματς που στοίχειωσε μια ολόκληρη γενιά ΑΕΚτζήδων και στέρησε την συμμετοχή στους 4 και ίσως και σε έναν τελικό αργότερα με βάση τις ομάδες που είχαν μείνει. Άλλωστε στην ΑΕΚ, ομάδα συνυφασμένη με καταστροφές, οι μεγάλες αγάπες γεννιούνται στις δύσκολες στιγμές.

Αλλά για μένα η στιγμή που καθόρισε τη σχέση με τον ποδοσφαιριστή Ντέμη (ο διοικητικός ηγέτης Ντέμης είναι μια άλλη ιστορία) ήταν άλλη. Δεν είχε κάποια ντρίμπλα, κάποια σβούρα, κάποια κεφαλιά ψαράκι, δεν είχε μαγικό συνδυασμό με τον Βασίλη-σαν ένα ποτήρι νερό-Τσιάρτα. Ήταν η στιγμή που ξεπέρασε τα όρια του επαγγελματία ποδοσφαιριστή και έβαλε την αγάπη για την ομάδα πάνω από την προσωπική του υγεία. Το 1998 είχε δει τον Ντέμη να βάζει τη σφραγίδα του στο 0-1 του ΟΑΚΑ στο ματς του πρώτου γύρου με τον Ολυμπιακό. Τότε που προερχόμενος από τραυματισμό μπήκε αλλαγή όπως είχε προβλέψει ο προπονητής Ντουμίτρου Ντουμιτρίου, έβαλε το γκολ και έδωσε τη νίκη στην ΑΕΚ μαζί με τις αποκρούσεις του Ηλία Ατματζίδη. Στον αγώνα του 2ου γύρου ο Ντέμης υπέφερε πάλι από την μέση του. Τα ρεπορτάζ έλεγαν ότι ήταν αδύνατο να παίξει. Όπως ο Νικολαΐδης δήλωσε στα Legend Stories της Nova (μια από τις καλύτερες σειρές αφιερωμάτων ποτέ στην Ελλάδα) για έναν περίπου μήνα δεν είχε προπονηθεί. Δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι, πονούσε αφόρητα, δεν μπορούσε να σταθεί. Μια μέρα πριν τον αγώνα αποφάσισε να κάνει ένεση στην μέση. Ο πόνος υποχώρησε. Όταν ο Ντέμης εμφανίστηκε να κάνει ζέσταμα στον αγώνα με την ομάδα, το Νίκος Γκούμας πανηγύριζε λες και είχε κερδίσει ήδη το παιχνίδι. Το ζέσταμα έγινε γιορτή. Ο Ντέμης ήταν το τοτέμ, η εγγύηση σε κάθε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό της εποχής.

“Πήγα αποστολή, πήγα για ζέσταμα με τον φυσιοθεραπευτή νωρίτερα και θυμάμαι ότι ήταν σαν να μην είχα κανένα πρόβλημα. Τίποτα, σαν να ήμουν κανονικά στις προπονήσεις. Σπριντ, άλματα, τα πάντα. Γυρνάω μέσα και λέω στον προπονητή πως είμαι ΟΚ. Αλλάζω φανέλα, ετοιμάζομαι και μαζευόμαστε για να βγούμε έξω. Εκεί πονάω πάλι. Με πιάνει η μέση και δεν μπορώ να κουνηθώ! Λέω του προπονητή, ότι δεν μπορώ να κουνηθώ. Μου λέει, δεν πειράζει, βγες!”

Ο Ντέμης όντως βγήκε. Σε κάθε λογικό παιχνίδι θα λέγαμε για έγκλημα προπονητή που έβαλε έναν παίκτη που δεν μπορούσε να παίξει και για παράφρονα ποδοσφαιριστή που δεν λογάριαζε την υγεία του. Αλλά στην μπάλα όπως ξέρουμε μετράνε κι άλλα πράγματα. Ο Νικολαΐδης δεν μπορούσε να κουνηθεί, να στρίψει, να τρέξει. Φαινόταν αυτό και στον πιο αδαή, αλλά αυτή η αύρα που είχε δημιουργήσει εκείνα τα χρόνια τον έκανε να φαντάζει ικανός για τα πάντα, ήταν σαν να γυριζόταν η ταινία “ο κιτρινόμαυρος Ελ Σιντ”, δεμένος επάνω στο άλογο για να τρομάξουν οι οχτροί. Για 45′ άντεξε ο Ντέμης (είχε και μια ευκαιρία) κι η ΑΕΚ υπέστη κι άλλο σοκ, όταν ο Μπατίστα τραυματίστηκε σοβαρά μετά από μαρκάρισμα του Κούλη Καραταΐδη. Φαίνεται όμως πως αυτή η ψυχολογική παρουσία του Ντέμη τόνωσε την ΑΕΚ που κατάφερε στο 2ο ημίχρονο να σκοράρει. Όταν ο Δώνης (στην μοναδική θετική του ενέργεια ίσως στην παρουσία του στην ΑΕΚ τόσο ως παίκτης, όσο κι ως προπονητής) σέρβιρε και ο Βεριντιάνο Μαρτσέλο σκόραρε για να γράψει το τελικό 1-0 και να δώσει μια ακόμα νίκη στην ΑΕΚ. Ο Ντέμης που έχασε πολλά ματς στη συνέχεια γιατί έκανε επέμβαση, είχε καταφέρει μόνο και μόνο με την παρουσία του να δώσει τη δύναμη στους συμπαίκτες του. Ήταν αυτή η προσωπική του θυσία που στο δικό μου οπαδικό μυαλό τον έβαλε εκεί ψηλά στο ράφι με τους αγαπημένους μου παίκτες.