Φύσα το, δεν κρυώνει
Είμαστε οι επιλογές μας, κρινόμαστε γι’ αυτές και πορευόμαστε με αυτές επίσης. Άλλοτε καλές, άλλοτε κακές, άλλοτε μέτριες, άλλοτε παντελώς ηλίθιες. Μια επιλογή μπορεί να αλλάξει τη μοίρα ενός ανθρώπου για πάντα. Αρκεί μία καλή ή κακή επιλογή. Μόνο μία. Το ίδιο ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Η Λίβερπουλ φέτος (εκτός και αν ζήσουμε κάποιο θαύμα) θα συμπληρώσει 26 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Θα ισοφαρίσει το αρνητικό ρεκόρ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και θα συνεχίσει να κερνά αυτό το “πικρόν ποτήριον” τους απανταχού φίλους της σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη. Δεν ξέρω πότε θα σταματήσει αυτό το αρνητικό ρεκόρ. Όπως και κανένας σε αυτό τον κόσμο. Είμαι σίγουρος όμως πως δεν γίνεται να το ζήσουμε ξανά από οποιαδήποτε “μεγάλη” ομάδα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Δεν μπορώ να φανταστώ τη Μίλαν ή τη Γιουβέντους να μετρούν 26 χρόνια δίχως τίτλο. Είναι στη σφαίρα του υπερφυσικού να βάλουμε σε αυτή την κουβέντα τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα, όπως φυσικά και τη Μπάγερν στη Γερμανία. Ακόμα και η Άρσεναλ που έχει χωρίς πρωτάθλημα 11 χρόνια (και δεν βρίσκεται στα καλύτερά της τα τελευταία χρόνια) δεν γίνεται να μη το καταφέρει την επόμενη δεκαετία (καλά αυτό μπορεί και να γίνει). Αυτό που έχει καταφέρει η Λίβερπουλ είναι κάτι μοναδικό και χρήζει σίγουρα επιστημονικής έρευνας. Ας είμαστε ειλικρινείς όσο κι αν μας πονάει εμάς τους “κόκκινους” του Λίβερπουλ.
Μετά τα 80’s και την υπερομάδα του Πέισλι και του Σάνκλι (νωρίτερα) η Λίβερπουλ άρχισε να μπαίνει δειλά-δειλά σε μια “περίεργη” κατάσταση. Σίγουρα ευθύνεται το Χέιζελ (και ο εξαετής αποκλεισμός) για το πισωγύρισμα αλλά σε εκείνο το – δύσκολο – σημείο για τη Λίβερπουλ και το Αγγλικό ποδόσφαιρο οι υπεύθυνοι υπέπεσαν σε πολλά και τραγικά λάθη, φέρνοντας στο μυαλό παράγοντες ελληνικού ποδοσφαίρου τόσο σε αντίληψη όσο και σε νοοτροπία. Δυστυχώς. Παρακάτω θα δούμε τα τέσσερα εκείνα σημαντικότερα σημεία και τις τέσσερις εκείνες λανθασμένες επιλογές που δεν άφησαν την ομάδα να απογειωθεί στα 90’s, βυθίζοντάς τη σε μια περίοδο μετριότητας. Σίγουροι βέβαια δεν μπορούμε να είμαστε αλλά θεωρώ πως ΑΝ είχαν έρθει αυτοί οι παίκτες – λογικά – η ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετική. Ας δούμε τα γεγονότα.
- Ο συν ένας χρόνος που χάλασε το deal της δεκαετίας
Ήταν 1983 με τη Λίβερπουλ να θεωρείται η κορυφαία ομάδα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στη Δανία ο νεαρός επιτελικός μέσος Μίκαελ Λάουντρουπ είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη με τις εξωπραγματικές του εμφανίσεις, δηλώνοντας μάλιστα πως θα ήθελε να αγωνιστεί στο Άνφιλντ. Ο Δανός ήταν φανατικός φίλος των ρεντς κάτι που ήταν απόλυτα λογικό εκείνες τις μέρες για ένα νεαρό παιδί που αγαπούσε το όμορφο ποδόσφαιρο. Οι επαφές με τη Μπρόντμπι θα κρατήσουν για λίγες μέρες, οι δύο ομάδες θα συμφωνήσουν για κλειστό συμβόλαιο τριών ετών με το ποσό να αγγίζει το ένα εκατομμύριο λίρες. Τελικά το deal χάλασε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή καθώς οι “κόκκινοι” πρόσθεσαν συν ένα χρόνο στο συμβόλαιο, κάτι που η Μπρόντμπι και ο Λάουντρουπ δεν δέχθηκαν. Ο Δανός έφυγε τελικά για τη Λάτσιο με το ίδιο ποσό, με τη Λίβερπουλ να έχει κάνει ένα απ’ τα μεγαλύτερα της λάθη. Την περίοδο που ο Λάουντρουπ αγωνίζονταν στη Γιούβε η Λίβερπουλ πλησίασε και πάλι τον παίκτη αλλά το γεγονός του Ευρωπαϊκού αποκλεισμού έβαλε φρένο σε κάθε ενδεχόμενο μεταγραφής απ’ την πλευρά του Δανού σούπερ σταρ. Η ιστορία δικαίωσε τον ποδοσφαιριστή πανηγυρικά.
Το τραγικό λάθος με τον Γκάζα
Το 1988 η Λίβερπουλ βρίσκονταν ακόμα σε εξαιρετική κατάσταση. Ο νεαρός μέσος της Νιουκάστλ, Πωλ Γκασκόιν είχε ήδη γίνει καυτό όνομα και ο Νταλγκλίς τον πλησίασε για να τον φέρει στο Άνφιλντ σε μια περίοδο που υπήρχαν πολλοί κορυφαίοι παίκτες εκεί. Ο Γκασκόιν ήθελε σαν τρελός να γίνει μέλος εκείνης της ομάδας μιας και τη θεωρούσε την κορυφαία στον πλανήτη και η Νιουκάστλ δεν είχε πρόβλημα να τον παραχωρήσει για 2.2 εκατομμύρια λίρες. Την τελευταία στιγμή όμως ο Νταλγκλίς άλλαξε γνώμη και ήθελε να φέρει πίσω τον Ρας απ’ τη Γιουβέντους (κάτι που και έγινε) και το ποσό μειώθηκε κατά 200 χιλιάδες λίρες. Ο Κίνγκ Κέννυ μάλιστα είπε στον Γκασκόιν πως αφού η μεταγραφή δεν θα έκλεινε τότε, να περιμένει ένα χρόνο ακόμα για να τον υπογράψει το καλοκαίρι του ’89. To καλοκαίρι του ’88 (και ενώ έχει μπει γερά στο παιχνίδι της υπογραφής του Γκάζα και η Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ) ο παίκτης υπέγραψε στην Τότεναμ με το ποσό ρεκόρ των 2,2 εκατομμυρίων λιρών. Όσα έδινε και η Λίβερπουλ δηλαδή. Η Λίβερπουλ έχασε το ’89 και τον Άλντριτζ όπως και τον Μπίαρσλεϊ στις αρχές της νέας δεκαετίας. Το σημαντικότερο όμως είχε χάσει για 200 χιλιάρικα τον κορυφαίο Άγγλο ποδοσφαιριστή. Ένα παίκτη που πάνω του θα μπορούσε να χτίσει την ομάδα των 90’s και να συνεχίσει με πρωταθλήματα. “What a pitty” που λένε και οι γιαγιάδες στο χωριό μου.
Ο Σμάιχελ, ο Γκρόμπελαρ και ο Σούνες
Ο Γκρέιαμ Σούνες βρέθηκε στο τιμόνι των ρεντς απ’ το ’91 μέχρι και το ’94 σε μια ιδιαίτερη περίοδο για την ομάδα. To 1991 και ενώ ο τεράστιος Πήτερ Σμάιχελ αγωνίζονταν στη Μπρόντμπι έστειλε ένα γράμμα στο Σούνες και ζήτησε να δοκιμαστεί για τη θέση του τερματοφύλακα. Ο Μπρους Γκρόμπελαρ ήταν άλλωστε στα 35 και είχε βαρύνει επικίνδυνα. Ο Δανός τερματοφύλακας μάλιστα υπέγραφε το γράμμα ως φανατικός φίλος της Λίβερπουλ. Ο Σούνες γνώριζε πολύ καλά πως αν έφερνε το νεαρό – ελπιδοφόρο – κήπερ θα έμπαινε για τα καλά σε διαμάχη με τον πρώην συμπαίκτη (και φίλο του) Γκρόμπελαρ και έτσι αποφάσισε να τον αγνοήσει. Ο Σερ Άλεξ έφερε λίγο καιρό αργότερα το Δανό στο Όλντ Τραφορντ με την ιστορία να έχει βγάλει τους χαμένους και τους κερδισμένους απ’ αυτή την υπόθεση. O παίκτης που ήρθε για να αντικαταστήσει σιγά-σιγά το Γκρόμπελαρ (λίγο καιρό μετά το λάθος με το Σμάιχελ) ήταν ο Ντέηβιντ Τζέιμς. Ναι, αυτός ο Ντέηβιντ Τζειμς που όλοι καταλάβατε.
Ο προβληματικός Βασιλιάς Ερίκος
Την ίδια περίοδο ο Μισέλ ο Πλατινί μετά από ένα παιχνίδι της Λίβερπουλ με την Οσέρ για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ χτύπησε την πόρτα του Σούνες για μια άκρως ποδοσφαιρική κουβέντα. Στα πολλά που ειπώθηκαν ο Γάλλος (σχεδόν) ικέτεψε το Σκοτσέζο να υπογράψει το Γάλλο μεσοεπιθετικό με το όνομα Ερίκ Καντονά. Το ταλέντο του παίκτη ήταν γνωστό όπως και ο εκρηκτικός του χαρακτήρας. Ο Πλατινί θεωρούσε πως το Αγγλικό πρωτάθλημα ήταν ικανό να στρώσει τον Καντονά και η Λίβερπουλ η ομάδα που θα μπορούσε να βρει στα μάτια του το νέο της ηγέτη. Άδικο δεν είχε ο Μισέλ, να τα λέμε αυτά. Ο Σούνες απέρριψε τον παίκτη καθαρά λόγω του χαρακτήρα του (άσε μας ρε Σούνες) και ο Καντονά τελικά υπέγραψε στη Λιντς. Εκεί κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1992 πριν φύγει για το Όλντ Τράφορντ για να γίνει τελικά ο νέος ηγέτης της ομάδας του Φέργκιουσον. Με τη Γιουνάιτεντ ο Καντονά κατέκτησε 4 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα σε μια περίοδο που η Λίβερπουλ δεν μπορούσε να σηκώσει κεφάλι με τίποτα. Ο Σούνες έφυγε το ’94 μαζί με το Γκρόμπελαρ αλλά η ζημιά που είχε κάνει στο κλαμπ (ως προπονητής) ήταν ανεπανόρθωτη.
Φαντάζομαι όλοι γνωρίζετε τη φράση “Το φυσάει και δεν κρυώνει” έτσι δεν είναι; Ωραία. Τι λέτε λοιπόν, κρύωσε ή ακόμα εκεί στο Άνφιλντ; Να μη φύσηξε κάποιος το θεωρώ απίθανο. Και ‘σεις; Καλά κατάλαβα.
15 σχόλια σχετικά με το “Φύσα το, δεν κρυώνει”
Παν αυτά και η νοσταλγία δε βοηθάει. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις…Το θέμα είναι τί θα γίνει φέτος και κυρίως από του χρόνου. Η ομάδα έχει μικρύνει τόσο πολύ που στην κυριολεξία δείχνει να φοβάται την πρωτιά…Ίσως για αυτό ένα όνομα σαν τον Κλοπ μπορεί να τη βοηθήσει…
ΥΓ:Σοβαρά τώρα, δεν αποκτήθηκε ο -έστω νεαρός τότε-Σμάιχελ για να μη δυσαρεστηθεί ο Γκρόμπελαρ;
Ο Μπρους Γκρόμπελαρ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Παιδιά καταλάβετέ το. Ομάδα Λίβερπουλ υπήρχε μονάχα τη δεκαπενταετία ’76-’91. Σχεδόν όλοι οι οπαδοί της Λίβερπουλ είναι άνω των 40 ετών και δεν είναι τυχαίο αυτό. Ή ομάδα έχει πεθάνει και αρνείστε να το δεχτείτε. Είμαι 31 ετών και κανένας φίλος μου δεν είναι Λίβερπουλ. Κανένας. Είναι μισητή ομάδα μάλιστα, όπως και η Σίτυ.
Αν μιλάμε στην Αγγλία δεν ισχύει αυτό που λες. Δεν αλλάζει τόσο εύκολα κάποιος ομάδα στο νησί από την μια γενιά στην άλλη. Ούτε λόγω αποτυχιών.
Αν μιλάμε ανάμεσα στους Έλληνες ή στους Κινέζους με τις φωτογραφικές ναι.
Προσωπική άποψη και δεν την συμπαθώ κιόλας την ομάδα.
Elaith, φυσικά αναφέρομαι στους μη αγγλόφωνους οπαδούς. Τα μεγάλα clubs εξάλλου γίνονται μεγάλα ακριβώς επειδή στηρίζονται και σε αυτό το κομμάτι των οπαδών.
Φοβερά πράγματα ρε παιδί μου δεν τα ήξερα… Που τα ξέρεις ρε Γαργαντούα; Δηλαδή ρε Σούνες αν είχες σκοπό να διαλύσεις την ομάδα τι θα έκανες; Βάλε μέσα και την κατάργηση του boot room.
Ένα άλλο παραλειπόμενο, πιο πρόσφατο, ήταν ότι ο Μου βρέθηκε πολύ κοντά στην ομάδα το 2004, αλλά τελικά καταλήξαμε σε Μπενίτεζ. Κανείς δεν ξέρει πάντως τι θα γινόταν, ακόμα και όλα “σωστα” να είχαν γίνει.
Πάντως Ανώνυμε κάτω από 40 είμαι Λίβερπουλ είμαι και πολλοί συνομίλικοί μου είναι Λίβερπουλ. Και η Πολη το 2005 έφτιαξε αρκετούς νέους πούντλιανς. Ίσως έχει να κάνει με το περιβάλλον σου. Να διακινδυνεύσω (και με το συμπάθειο δηλαδή)μία προβοκατόρικη ερώτηση ; Μήπως είσαι Παναθηναϊκός στην Ελλάδα;
@ανώνυμε διαφωνώ κάθετα σε αυτό που λες και γενικά είναι κάτι που αντιπαθώ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Παθαίνω αλλεργικό σοκ όταν βλέπω μαζεμένους Κινέζους (δεν το λέω ρατσιστικά, το ίδιο και για Έλληνες φανατίλες) με μπλουζάκια Μπαρτσελόνα ή Ρεάλ να βλέπουν αγώνες και να φανατίζονται. Μπορεί να είμαι γεροπαράξενος, αλλά δεν το αντέχω. Από το support your local team φτάσαμε στο support μια ομάδα χιλιάδες μίλια μακριά επειδή είναι μόδα.
@ipsarras ομάδες όπως η Λίβερπουλ δε μικραίνουν, αυτό πιστεύω, ότι και να συμβεί.
@ανώνυμος αυτά που γράφεις – πίστεψε με – δεν ισχύουν ούτε στο 1%. Έχω ένα σωρό φίλους και γνωστούς που υποστηρίζουν Λίβερπουλ και είναι από 14 μέχρι τα 30 το πολύ. Η Λίβερπουλ ευτυχώς δεν έγινε ποτέ μόδα και έχει φίλους που αγαπούν πραγματικά την ομάδα. Είναι σπάνιο να μην κερδίζεις πρωταθλήματα και να έχεις φίλους σε σχολικές ηλικίες.
@Αταραξίας σκέφτομαι εδώ και καιρό ένα αφιερωματάκι στο θρυλικό boot room. Ίσως γίνει στο μέλλον.
@Αταραξία Παναθηναϊκός είμαι όντως. Αλλά πώς το μάντεψες ???? Θα ήθελα να μάθω το συλλογισμό σου.
@Elaith Σεβαστή η γνώμη σου σε κάθε περίπτωση. Και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου στο κομμάτι της μόδας. Όσοι υποστηρίζουν Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μάντσεστερ, Γιουβέντους κτλ λόγω μόδας με εκνευρίζουν κι εμένα. Αλλά όσοι υποστηρίζουν μια ομάδα του εξωτερικού επειδή πραγματικά τους αρέσει, την παρακολουθούσαν από μικροί, είναι μαζί της στα εύκολα και στα δύσκολα, τότε θα τους δεχτώ. Η ένστασή μου με τη Λίβερπουλ είναι ότι τη θεωρώ υπερτιμημένη ποδοσφαιρικά από τους οπαδούς της. Ότι την έχουν εξιδανικεύσει για αυτά που μπορεί να καταφέρει. Κι αν κάποτε τα κατάφερε μπράβο της, αλλά παλεύουν με νύχια και με δόντια να της δώσουν παραπάνω αξία από τις υπόλοιπες ομάδες του Νησιού (μου θυμίζουν πολύ τους Παοκτσήδες που κάθε χρόνο πάνε για πρωτάθλημα, πού πάτε ρε παιδιά ???? ΑΚριβώς το ίδιο θα έλεγα και στους οπαδούς της Λίβερπουλ, πού πάτε ρε παιδιά ??? Πώς νομίζετε ότι θα το πάρετε το πρωτάθλημα ???? Πέρασαν ήδη 26 χρόνια και θα περάσουν, πιστεύω, κι άλλα 10 τουλάχιστον).
@Ανώνυμος Η Λίβερπουλ κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι η σπουδαιότερη ομάδα στο Νησί και ανάμεσα στις 5 μεγαλύτερες της Ευρώπης. Την ίδια άποψη έχει πολύς κόσμος επίσης. Θα διαφωνήσουν μόνο οι φίλοι της Μαν Γιου και όσοι απλά δε γουστάρουν (ή μισούν) την ομάδα. Αν θες ψάξε ολόκληρη την ιστορία της Λίβερπουλ, διάβασε τη και θα με καταλάβεις. Επίσης η μαγεία που έχει αυτή η ομάδα και σε κάνει “δικό” της δεν μπορεί αποτυπωθεί με λόγια από μένα. Προσωπικά ευχαριστώ αυτή την ανώτερη δύναμη που με ώθησε να γίνω Λίβερπουλ.
Κοίτα Ανώνυμε, τρέχω μία, προφανώς αναξιόπιστη γενικότερα, προσωπική δημοσκόπηση σε φίλους γνωστούς (και τώρα σε “άγνωστους”-ανώνυμους χεχε) όπου προσπαθώ να δω τι ομάδες υποστηρίζουν στο εξωτερικό οι Έλληνες οπαδοί. Οι παναθηναϊκοι στην πλειονότητά τους υποστηρίζουν μαν. Γιού, ρεάλ και γιούβε, απο τα πιο δημοφιλή πρωταθλήματα. Οπότε το πήγα ανάποδα, εκτίμησα ότι για να μισείς Λίβερπουλ και Σίτυ μάλλον είσαι ΜανΓιου και είπα να σε κάνω datum στην “δημοσκόπηση”, όπου έπεσα μέσα. Είσαι και ΜανΓιου, σωστά;
Αν θέλετε sombreros να τρέξουμε και μία εδώ μέσα να δούμε τι θα βγάλει ο συσχετισμός ελληνικής με ομάδες από τα 5-6 μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Και με ηλικίες για να δούμε αν όντως πχ η Λίβερπουλ υποχωρεί από τα 35 και κάτω ή όπως περιμένω η Μπάρτσα ανεβαίνει από 30 και κάτω.
@Αταραξία με εντυπωσιάζεις !!!! Είμαι και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην Αγγλία, μόνο στην Ιταλία έπεσες έξω, είμαι Μίλαν (και μάλιστα φανατικός, μισώ τη Γιουβέντους). Ισπανία είμαι με τους αυτονομιστές Βάσκους της ΕΤΑ…ε…της Μπιλμπάο και μισώ την Μπαρτσελόνα ως το βδελυγμέστερο κατασκεύασμα που έχει βγάλει το ποδόσφαιρο. Τη μισώ περισσότερο κι από τον Ολυμπιακό.
Υ.Γ.: στο μπάσκετ είμαι Άρης, εκείνη την εποχή οι μισοί ήταν Άρης κι οι άλλοι μισοί ΠΑΟΚ στην πόλη μου, είμαι από βόρεια Ελλάδα.
Μάλιστα. Η αλήθεια είναι ότι επιβεβαιώνεις τα μισά και σπας τα άλλα μισά των πορισμάτων της δημοσκόπησής μου.
Διότι ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι υπάρχει ισχυρή συσχέτιση φιλάθλων ΠΑΟ και Αρη! Συμπαθείτε ο ένας τον άλλο ως σύλλογο (γενικά) εσύ μάλιστα το κόβεις στη μέση! Αυτό λέγεται και σχιζοφρένεια βέβαια, χεχεχε…
Και αν στην Ιταλία είναι πιο μπερδεμένο, στην Ισπανία σπας στεγανά, διότι είσια ο πρώτος που ξέρω βάζελος (ντάξει βαζελ-άρης) να γουστάρει Αθλετικάρα, που είναι η ομάδα μου εδώ και μία δεκαετία στην Ισπανία.
Αλλά ρε παιδί μου υπερβολή για την Μπάρτσα. Εμένα μου είναι συμπαθέστατη στα περισσότερα επίπεδα!
@Αταραξία, επειδή είμαι κι εγώ στατιστικολόγος μπορώ να σε βοηθήσω με τις δικές μου έρευνες μέσω κάποιων ποδοσφαιρικοκοινωνικών συσχετισμών. Τα δικά μου ζευγάρια είναι τα εξής: Φιλία Παναθηναϊκών – Αρειανών (είμαστε πολλοί, το ξέρω), Ολυμπιακού – Μπαρτσελόνα, ΠΑ(Σ)ΟΚ – Γιουβέντους (κι ας μην ήρθε ποτέ ο Ζαλαγιέτα…), Λίβερπουλ – Σωτηρακόπουλος – Beatles(χαχαχαχα), αντιστοίχως Barcelona – Locomondo – απλυσιά – Manu Chao – Μποφίλιου/Ζουγανέλη/Χαρούλης και το κακό συναπάντημα, Λιντς – Γκλάντμπαχ – σημερινοί 60άρηδες, Παναθηναϊκός – Ρεάλ (θα το τολμήσω, μάλλον είναι η απάντηση στο Ολυμπιακός – Μπαρτσελόνα), Αρειανοί ροκάδες μακρυμάλληδες – Παοκτσήδες λαϊκός FM & (ψιλο)φαλάκρα, Παναθηναϊκοί φλώροι/καλά παιδιά – Αεκτσήδες αλητοτσόγλανοι που έκαναν μπούλινγκ (αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να το εξηγήσω, για τα άλλα λίγο πολύ έχω μια εξήγηση). Αν θυμηθώ κι άλλα θα τα αναφέρω, μ’αρέσει το τόπικ που αναπτύξαμε.
Υ.Γ.: είμαι Παναθηναϊκός στο ποδόσφαιρο και Άρης στο μπάσκετ από 6 ετών, δεν άλλαξα ποτέ κι ούτε πρόκειται να αλλάξω, οπότε είμαι σταθερός χαρακτήρας στα φιλαθλικά.
λιβερπουλ. αλλη διασταση, αλλη πιστη οπαδων, αλλη ταυτιση, αλλη ιστορ απλα πραγματα. προσωπικα επειδη ιστορια. εχω και ενα κολλημα με τον κιγκαν και ετσι συμπαθω και τις αλλες ομαδες που περασε. Φυσικα ΑΕΚ. παντως οι δημοσκοπησεις στον περιγυρο ειναι γενικα ακυρες. εγω ας πουμε γνωρισα παναθηναικο πρωτη φορα στο λυκειο διοτι οι πειραικες συνοικιες στα χρονια μου ειχαν ελλειψη βαζελων. μαλιστα ειχαμε και εσωτερικη κοντρα με τους αθηναιους ενωσιτες οι οποιοι ενιωθαν πολυ ντερμπι τα ματς με παο ενω για μας τους πειραιωτες τα δυνατα ντερμπι ηταν με οσφπ. κατα τα λοιπα να πορωνεσαι για ομαδες χιλιαδες χλμ μακρυα και με ανυπαρκτη σχεση με την παιδικη σου ηλικια ειναι απλα βλακεια. συμπαθεια ναι, οπαδιλικι αγνο ως εκει. Το ιδιο και στα δικα μας. φτανουν πια τα καφριλικια. ολοκληρες γενιες δεν θα ζησουν ποτε ενα εκτος εδρας ντερμπι στο γηπεδο και για αυτο ευθυνομαστε εμεις.