Τα γρουσούζικα λευκά παπούτσια

Υπήρχε μία εποχή – όχι τόσο μακρινή – που όλα τα παπούτσια των παικτών είχαν μαύρο χρώμα, ίδιο σχέδιο και το μόνο που άλλαζε ήταν η αθλητική φίρμα. Diadora ή Puma συνήθως. Στις μέρες μας τα ποδοσφαιρικά παπούτσια έχουν γίνει πολύχρωμα σαν παιδικό δωμάτιο 7χρόνου κοριτσιού και τόσο φαντεζί που θα έκαναν τη Μαρία Αντουανέτα να κοκκινίσει από ντροπή, νιώθοντας τόσο κιτς. Η Μαρία Αντουανέτα δεν είχε ποτέ τόσο λαμπερά παπούτσια σαν του Κριστιάνο του Ρονάλντο (ούτε τόσο καλοξυρισμένη γάμπα εννοείται) και ευτυχώς που δεν αντίκρισε ποτέ μια πιρουέτα με τις Νike μπαλαρίνες του CR7. Θα είχαμε πολύ μεγαλύτερα δράματα, είμαι σίγουρος και κουβέντα δε σηκώνω γι’ αυτό το θέμα.

Στις αρχές των 90’s το Ιταλικό ποδόσφαιρο ήταν το κορυφαίο του πλανήτη και φυσικά τραβούσε όλα τα φώτα του ποδοσφαιρικού κόσμου. Είχε τον Μαραντόνα, είχε τον Γκασκόιν, είχε τους Γερμανούς της Ίντερ και τους Ολλανδούς της Μίλαν, είχε το Μπατιστούτα και φυσικά μια φουρνιά υπερταλαντούχων (και υπερβολικά τρέντι) Ιταλών παικτών. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως τέλη της δεκαετίας του ’80 ο Νίκος ο Αναστόπουλος είχε περπατήσει κι αυτός στα μοδάτα γήπεδα της μεγάλης κατηγορίας της Ιταλίας με τα χρώματα της Αβελίνο. Όταν ο Αναστό κυκλοφορούσε με τσάντα Luis Vuitton οι περισσότερες κυρίες της υψηλής κοινωνίας της χώρας μας είχαν δει το σηματάκι του οίκου μόνο σε κάποιες ταινίες του 007 (μαζί με τη χρώματα της Prada βεβαίως βεβαίως). Όπου Αναστό και στυλ άλλωστε.

Ο Μάρκο Σιμόνε ήταν ένας αρκετά καλός Ιταλός επιθετικός εκείνα τα χρόνια με πλούσια κόμη, υπέροχο στυλ, προσεγμένο Ιταλικό μουσάκι και αγάπη για τα σκυλιά. Για καλή του τύχη η Μίλαν τον εντόπισε και τον έκανε δικό της το καλοκαίρι του ’89 αλλά ο Μάρκο Σιμόνε βρήκε μπροστά του έναν άλλο Μάρκο, το Φαν Μπάστεν και όπως καταλαβαίνετε οι συμμετοχές στην αρχική εντεκάδα της σπουδαίας εκείνης ομάδας (για πολλούς ίσως η σπουδαιότερη όλων των εποχών) ήταν ελάχιστες. Ο Σιμόνε κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1990 δίχως να αγωνιστεί στον τελικό, όπως και εκείνο του ’94, και πάλι απ’ τον πάγκο. Τη σεζόν 1994-1995 με το Μασάρο στα 35, το Λεντίνι φανερά επηρεασμένο απ’ το σοβαρό τροχαίο που είχε το 1993 (μετά απ’ αυτό ο σπουδαίος Ιταλός δεν ήταν ποτέ ξανά ο παιχταράς των αρχών των 90’s) και δίχως άλλο επιθετικό, το βάρος του σκοραρίσματος έπεσε στο Μάρκο Σιμόνε. Ο παίχτης άρπαξε την ευκαιρία και πραγματοποιώντας την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, οδήγησε τη Μίλαν στον τελικό του Έρνστ Χάπελ απέναντι στον Άγιαξ και τα “μωρά” του Λουίς Φαν Χααλ.

Ο Σιμόνε ήθελε να κερδίσει τον πρώτο δικό του τελικό τόσο πολύ που έκανε τα πάντα για να τραβήξει όλα τα φλας και να κερδίσει – εκτός του μεταλλίου – όλη τη δόξα. Στην κλασική ομαδική φωτογραφία πριν την έναρξη όλοι πρόσεξαν μια χτυπητή λεπτομέρεια. Όλοι οι παίκτες φορούσαν τα μαύρα τους ποδοσφαιρικά παπούτσια. Όλοι εκτός του Σιμόνε. Ο Ιταλός ιντελεκτουέλ επιθετικός είχε φορέσει ένα ζευγάρι λευκά ποδοσφαιρικά παπούτσια, απ’ αυτά που φοβάσαι μη λερώσεις και σκέφτεσαι ακόμα και να σουτάρεις τη μπάλα για να μη συμβεί αυτό. Αποτέλεσμα; H Μίλαν γνώρισε τη μοναδική της ήττα στη διοργάνωση, έχασε την κούπα και τα λευκά παπούτσια του Σιμόνε θεωρήθηκαν από μεγάλη μερίδα προληπτικών φιλάθλων ως “αυτό” το κάτι που έφταιξε για να χαθεί εκείνο το τρόπαιο. Ο Σιμόνε απ’ την άλλη ξεκίνησε μια μόδα, που συνεχίστηκε δειλά-δειλά τα επόμενα χρόνια, φτάνοντας στις μέρες μας που για να δεις μαύρο παπούτσι πρέπει να παίζει ο Τσάμπι Αλόνσο βασικός στη Μπάγερν Μονάχου. Ευτυχώς ο Βάσκος αντέχει ακόμα.

Για την ιστορία, η πρώτη εταιρεία που είχε κυκλοφορήσει χρωματιστά παπούτσια ήταν η Hummel τη δεκαετία του ’60. Οι ποδοσφαιριστές που τα είχαν δοκιμάσει ήταν αρκετοί (και μεγάλα ονόματα) αλλά η “μόδα” δεν είχε κρατήσει για μεγάλο διάστημα. Μετά τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 1995 και τα λευκά γκαντέμικα παπούτσια του Μάρκο Σιμόνε το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ ξανά το ίδιο.