Το ποδόσφαιρο χάνει τη μαγεία του

Πριν λίγες μέρες εκεί που έπινα τον καφέ μου διαβάζοντας μια πολιτική εφημερίδα, έπεσα τυχαία – μιας και είχα ανοικτή την τηλεόραση στο eurosport – σε ένα μικρό αφιέρωμα στο Ζιντεντίν Ζιντάν. Ο καφές πάγωσε, η εφημερίδα έκλεισε και εγώ έμεινα αποσβολωμένος να παρακολουθώ τα καμώματα του “μάγου” της στρογγυλής θεάς. Ο άνθρωπος που σύμφωνα με τον εκφωνητή του ντοκιμαντέρ “Έφερε τα μπαλέτα Μπολσόι στο ποδόσφαιρο” θα συμπληρώσει αυτό το καλοκαίρι 10 χρόνια μακριά απ’ τα γήπεδα. 10 ολόκληρα χρόνια. Σαν χθες τον θυμάμαι να “χορεύει” στο γήπεδο, να χαϊδεύει τη μπάλα, να την κατεβάζει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Όσο λάθος και να του την έστελνε κάποιος. Άρχισα να βυθίζομαι στις σκέψεις μου και να μελαγχολώ για το ποδόσφαιρο και την χαμένη του μαγεία. Πόσο έχει αλλάξει αυτά τα 10 χρόνια; Πόσο έχουν αρχίσει να λείπουν οι μεγάλοι αρτίστες; Πόσο έχει αρχίσει να κουράζει στο μάτι, δίνοντας περισσότερο χώρο στο μυαλό.

Είναι αλήθεια πως όσο περνούν τα χρόνια το ποδόσφαιρο χάνει ολοένα και περισσότερο τους ντελικάτους παίκτες δίνοντας τη θέση τους σε παίκτες-αθλητές. Αν δεν τρέχεις και δεν καταπίνεις τα χιλιόμετρα ως άλλος Γκεμπρέ Σελασιέ (όχι αυτός της Βέρντερ) δεν μπορείς να βρεις εύκολα χώρο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Στο κορυφαίο πάντα επίπεδο. Κι ας γνωρίζεις 100 καντάρια μπάλα. Αν σκεφτούμε τους μεγάλους αρτίστες απ’ το 1990 μέχρι το 2002 θα βρούμε ανάμεσά τους παίκτες όπως ο Μαραντόνα, ο Μπέργκαμπ, ο Ζιντάν, ο Γκασκόιν, ο Ρομάριο, ο Καντονά, ο Χάτζι, ο Στόικτσκοφ, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο Ρονάλντο, ο Ντελ Πιέρο, ο Ανρί και τόσοι άλλοι. Αν ρίξουμε μια ματιά στους κορυφαίους απ’ το 2002 μέχρι και σήμερα θα δούμε πως δεν υπάρχουν τόσο σπουδαίοι παίκτες πια – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Υπάρχει ο Μέσι, ο Ρονάλντο, ο Ινιέστα, ο Οζίλ, ο Νειμάρ και μερικοί άλλοι. Ο Οζίλ για παράδειγμα είναι ένας παίκτης που βρίσκεται αρκετά κοντά σε “δεκάρια” προηγούμενων δεκαετιών και στις μέρες μας είναι πολλοί οι επικριτές του, λόγω του “καχεκτικού” τρόπου παιχνιδιού του. Ο Οζίλ του ρεκόρ των 6 συνεχόμενων ασίστ σε 6 παιχνίδια στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου. Υπάρχει η άποψη πως ο παίκτης της Άρσεναλ αν έπαιζε το ’90 θα ήταν ένας ανάμεσα στους 4-5 κορυφαίους του πλανήτη. Απ’ την άλλη υπάρχει η άποψη πως αν ο Χάτζι (για παράδειγμα) έπαιζε στις μέρες μας ίσως να μη γίνονταν ποτέ ο παίκτης που ήταν τότε. Οι σύγχρονοι αμυντικοί και μέσοι θα βρίσκονταν (σχεδόν) πάντα ένα βήμα μπροστά του και θα τον έκλειναν δύο και τρεις παίκτες σε κάθε του “μαγικό” άγγιγμα.  Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση κατά την ταπεινή μου – πάντα – άποψη

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν βγαίνουν οι παίκτες του παρελθόντος με την ίδια συχνότητα και γι’ αυτό δεν φταίει η έλλειψη ταλέντου. Ο βασικός λόγος που αυτό συμβαίνει είναι γιατί οι προπονητές από νεαρή ηλικία δίνουν περισσότερο βάρος στη φυσική κατάσταση, τη δύναμη και – φυσικά – την τακτική παρά στο κομμάτι της τεχνικής. Απ’ την άλλη το γεγονός πως τα σημερινά παιδιά ξεκινούν να παίζουν σε κανονικά γήπεδα και όχι στην αλάνα ή το δρόμο, στερεί από αυτά την ελευθερία στον τρόπο παιχνιδιού. Αυτό το “Βραζιλιάνικο”. Σίγουρα τα βοηθά να μάθουν τα βασικά καλύτερα αλλά η φαντασία τους “φυλακίζεται” σε τέσσερις γραμμές και τρία δοκάρια. Οι μεγάλοι παίκτες του παρελθόντος ξεκίνησαν να παίζουν στην αλάνα, με αυτοσχέδιες μπάλες, χωρίς τέρματα, στο δρόμο ανάμεσα σε πέτρες και λακούβες και αυτό έβγαινε στο παιχνίδι τους. Αυτή η “αλητεία” έβγαινε στο γήπεδο και μάγευε το κοινό. Το αποστειρωμένο ποδόσφαιρο των ημερών μας βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην τακτική και το συνεχές τρέξιμο καταφέρνοντας να γίνεται πολλές φορές βαρετό και προβλέψιμο ακόμα και σε παιχνίδια με αντιπάλους δύο κορυφαίες ομάδες. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα. Χωρίς να θέλω να μειώσω το σύγχρονο ποδόσφαιρο, να ρωτήσω απλά. Σε ποιον δεν έχουν λείψει οι σπουδαίοι παίκτες του παρελθόντος; Ποιος δεν βαριέται να βλέπει στις πτέρυγες – συνήθως – παίκτες δίχως φαντασία απλά επειδή ανεβοκατεβαίνουν το γήπεδο σαν μηχανάκια; Γιατί τις περισσότερες φορές στο 70′ ή το 80′ μπαίνει αλλαγή ένας τύπος που γνωρίζει όση μπάλα – όλοι μαζί – οι 11 βασικοί; Σίγουρα ο ρυθμός ενός αγώνα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι κάτι που κρατάει το θεατή, μειώνοντας τα αρκετά “νεκρά” διαστήματα του παρελθόντος, αλλά απ’ την άλλη έχουμε φτάσει να βλέπουμε ελάχιστες φαντεζί ενέργειες και όταν αυτό γίνεται να το συζητάμε για καμιά βδομάδα όπως το γκολ του Ινάκι Γουίλιαμς την περασμένη αγωνιστική κόντρα στην Εσπανιόλ.