Η μέρα που ο Εουσέμπιο κατάλαβε τι εστί Πελέ
“Ναι αλλά ο Πελέ δεν τόλμησε ποτέ να παίξει στην Ευρώπη”. Ανάμεσα στα διάφορα επιχειρήματα των φανατικών του Μαραντόνα, στην κλασσική και αιώνια διαμάχη “Μαραντόνα ή Πελέ”, αυτό είναι ένα από τα πιο ισχυρά. Σε αντίθεση με τον Ντιέγκο, που πέρασε τα πιο παραγωγικά του χρόνια στην Ευρώπη, ο Βραζιλιάνος δεν δοκίμασε ποτέ την τύχη του εκτός Βραζιλίας (αν εξαιρέσουμε το πέρασμα του, για λόγους μάρκετινγκ, από τις ΗΠΑ στο τέλος της καριέρας του). Σε αυτό δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Η απάντηση όμως στο επιχείρημα βρίσκεται στις λεπτομέρειες που αγνοεί όποιος νομίζει ότι το ποδόσφαιρο ήταν πάντα ίδιο σε όλο τον κόσμο.
Τη δεκαετία του 60′ που μεγαλούργησε ο ‘Βασιλιάς’ Πελέ το πρωτάθλημα Βραζιλίας δεν είχε καμία σχέση με αυτό το ξεζουμισμένο από ποιότητα τουρνουά που βλέπουμε σήμερα, στο οποίο οι μεγάλοι παίκτες γυρνάνε απλά για τα τελευταία ένσημα. Η εξαγωγή νέων ταλέντων στην Ευρώπη δεν είχε ‘ανακαλυφθεί’ ακόμα και όλα τα αστέρια που έβγαζε η χώρα κοντραριζόταν στις εγχώριες και τις λατινοαμερικάνικες διοργανώσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο ρόστερ της ομάδας που κατέκτησε εύκολα και θεαματικά το Μουντιάλ του 1970, μια ομάδα που θεωρείται από πολλούς και η καλύτερη εθνική στην ιστορία του ποδοσφαίρου, δεν υπήρχε ούτε ένας παίκτης που δεν αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα Βραζιλίας!
Οι ομάδες της Λατινικής Αμερικής δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τα ευρωπαϊκά μεγαθήρια και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς παρατηρώντας εκτός από τα Μουντιάλ (η Βραζιλία κατέκτησε τα 3 από τα 4 Παγκόσμια Κύπελλα στα οποία έπαιξε ο Πελέ!) και τη μοναδική διοργάνωση στην οποία οι ομάδες των δυο ηπείρων βρισκόταν αντιμέτωπες: Το Διηπειρωτικό Κύπελλο, δηλαδή το ματς μεταξύ του νικητή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και του νικητή του Κόπα Λιμπερταδόρες. Στα χρόνια που αγωνίστηκε ο Πελέ οι λατινοαμερικάνοι είχαν περισσότερες κατακτήσεις από τους ευρωπαίους, κάτι που πιθανόν να φαίνεται αδιανόητο στους πιτσιρικάδες, αν σκεφτεί κανείς ότι στα 8 τελευταία Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων (τα οποία ουσιαστικά διαδέχτηκαν το Διηπειρωτικό), οι ευρωπαϊκές ομάδες έχασαν μόλις μια φορά, κερδίζοντας μάλιστα τα περισσότερα ματς με τουλάχιστον δυο γκολ διαφορά!
Ένα συγκεκριμένο και ιδανικό παράδειγμα για να καταλάβει και ο τελευταίος αντιρρησίας το ότι δεν υπήρχε τότε σοβαρή διαφορά ποιότητας ανάμεσα στις διοργανώσεις των δυο ηπείρων είναι ο θρυλικός διπλός τελικός του 1962, στον οποίο αναμετρήθηκαν η Σάντος του Πελέ με την Μπενφίκα του Εουσέμπιο. Παρά το γεγονός ότι οι Βραζιλιάνοι επικράτησαν στο πρώτο ματς στο Μαρακανά με 3-2, με τον Πελέ να σκοράρει δυο φορές, οι Πορτογάλοι παρέμεναν το ακλόνητο φαβορί για τη ρεβάνς στη Λισαβόνα. Οι λόγοι ήταν απλοί και ξεκάθαροι: Είχαν τον Εουσέμπιο και τον Κολούνα, είχαν κατακτήσει δυο συνεχόμενα κύπελλα Πρωταθλητριών (βάζοντας 3 γκολ στον έναν τελικό στη Μπαρτσελόνα και 5 γκολ στον επόμενο στη Ρεάλ!), είχαν 73.000 οπαδούς στο πλευρό τους και ήταν αήττητοι στην έδρα τους για σχεδόν δυο χρόνια, ‘φιλοδωρώντας’ συνήθως με αρκετά γκολ κάθε πιθανό επισκέπτη και από την Πορτογαλία και από την Ευρώπη. Ήταν τόσο καλοί που σταματούσαν ακόμα και πολέμους.
Δυστυχώς γι’αυτούς οι Βραζιλιάνοι δεν καταλάβαιναν αυτά τα ευρωπαϊκά θεματάκια. Στις 11 Οκτωβρίου 1962, τέσσερα χρόνια ουσιαστικά μετά το σόου που έδωσαν στο μουντιάλ της Σουηδίας, έστησαν νέο πάρτι σε ευρωπαϊκό έδαφος, αυτή τη φορά μέσα στην έδρα της καλύτερης ομάδας της ηπείρου, διασύροντας την με το σχεδόν τιμητικό 2-5, το οποίο διαμορφώθηκε στα τελευταία πέντε λεπτά όταν με το σκορ στο 0-5 χαλάρωσαν υπερβολικά. Πέντε δεκαετίες έχουν περάσει από τότε και ακόμα αυτός θεωρείται ένας από τους πιο εντυπωσιακούς τελικούς της διοργάνωσης, ένα ματς στο οποίο ο Πελέ έκανε όργια σκοράροντας τρεις φορές, δίνοντας έτοιμο άλλο ένα γκολ και προσπερνώντας αμέτρητες φορές περισσότερους από δυο και τρεις αντιπάλους, με πιο φημισμένη όλων τη διπλή ντρίπλα που έσκασε στον μεγάλο Εουσέμπιο. Κι όλα αυτά τα έκανε μερικές μέρες πριν κλείσει 22 χρόνια ζωής!
Τα όσα έζησαν εκείνη τη μέρα όσοι τυχεροί-άτυχοι βρέθηκαν στο ιστορικό Ντα Λουζ συνοψίζονται στη δήλωση του τερματοφύλακα της Μπενφίκα, Κόστα Περέιρα: “Ήρθα στο γήπεδο ελπίζοντας να σταματήσω έναν μεγάλο παίκτη και τελικά έφυγα πεπεισμένος πως έχω κατατροπωθεί από κάποιον που δεν γεννήθηκε στον ίδιο πλανήτη με εμάς”.
6 σχόλια σχετικά με το “Η μέρα που ο Εουσέμπιο κατάλαβε τι εστί Πελέ”
Ξέρω πως δεν αρκούν μερικά vid από εκπομπές και youtube για να κρίνεις έναν ποδοσφαιριστή. Αλλά διάβολε έχω ένα gut feeling, που λέμε και στο χωριό μου, πως όντως αυτός πρέπει να ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής ever. Όσο αχώνευτος κι αν έγινε στα γεράματα (άλλωστε εξίσου και περισσότερο αχώνευτος μου είναι και ο Diego). Άλλωστε όπως πολύ σωστά γράφει στο άρθρο, άλλες εποχές, άλλα δεδομένα. Όσο ο Messi θα παίζει την φλογέρα του με την Αργεντινή, τόσο θα πιστεύω πως αυτά που έκανε ο Pele δεν πρόκειται να ξανασυμβούν και είναι κρίμα που είναι τόσο πίσω χρονολογικά.
η ενσταση δε νομιζω οτι επικεντρωνεται στο αν ηταν ευκολο ή οχι το βραζιλιανικο πρωταθλημα. σιγουρα παντως παρειχε στο πελε ενα απολυτα ασφαλες περιβαλον που πιθανον να μην εβρισκε στην ευρωπη.
οταν ο μαραντονα εφευγε απ τη μπαρτσα σαν αποτυχημενος ή κροιφ αναλαμβανε να παρει τη μπαρτσα απ το χερι για να φτασει τη ρεαλ των 6 ευρωπαικων, ο πελε εβαζε γκολ και πανηγυριζαν ολοι μαζι, συμπαιχτες και αντιπαλοι.
για να πω και την αμαρτια μου παντως, αυτα που εκανε ο ρονι με τη μπαλα στα ποδια, οι τρεις πραναφερθεντες δεν τα ειχαν δει ουτε στον υπνο τους.
Είναι πολύ οι παράγοντες για να αποφασίσεις.
Δεν έχω δει τόσο τον Πελέ εκτεταμένα. Νομίζω ότι κυρίως οι ενστάσεις είναι στο γεγονός ότι πήγε στην Κόσμος και όχι ότι έπαιζε στη Βραζιλία.
Θεωρώ τον Ντιέγκο “συνολικά” τον μεγαλύτερο για πολλούς λόγους και τον Μέσσι καλύτερο σε “ατομικά” κατορθώματα. Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει τέτοια διάκριση βέβαια.
Ο Ρόνι που αναφέρθηκε δεν ήταν ποτέ αδυναμία μου, θα τον χαρακτήριζα ως “πιο διασκεδαστικό” (όχι με την ειρωνική έννοια, κυριολεκτικά)
@kots, λογικά οι εικόνες που έχεις στο μυαλό σου με την αποθέωση του Πελέ από όλους προέρχονται από το ματς με το 1000ο του γκολ ή από τα τελευταία του παιχνίδια πριν φύγει για Αμερική, όταν ήταν ήδη 30+ χρονών και εθνικός ήρωας με 3 μουντιάλ.
Μέχρι να φτάσει σε εκείνη την ηλικία μια χαρά ματς έδινε και εντός Βραζιλίας (με ομάδες που είχαν παικταράδες, που σάρωναν στα Μουντιάλ και έγιναν θρύλοι του αθλήματος) και στη Λατινική Αμερική που – όπως αποδεικνύω και στο κείμενο – επίσης υπήρχαν πολύ δυνατές ομάδες, αντάξιες των ευρωπαικών και πολλές φορές και τρομερά αντιαθλητικές που δεν μασούσαν τίποτα (πχ. οι Αργεντίνικες της εποχής).
Ακόμα και έτσι πάντως ελάχιστοι εκτός Βραζιλίας τον θεωρούν θρύλο επειδή έσπαγε τα ρεκόρ σκοραρίσματος εντός συνόρων ή επειδή σήκωνε εγχώριες κούπες με το τσουβάλι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι σκόραρε στους περισσότερους διεθνείς τελικούς που έπαιξε (είτε ήταν Μουντιάλ, είτε τελικοί Λιμπερταδόρες, είτε τελικοί Διηπειρωτικού).
Ακόμα και αν δύο ποδοσφαιριστές παίζουν την ίδια χρονική περίοδο, π.Χ. Μεσσίας και Κριστιάνο, δεν μπορείς να πεις ποιος είναι καλύτερος, πόσο μάλλον να είναι διαφορετικής. Αυτο που εννοούμε όλοι όταν λέμε καλύτερος είναι ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ. Γι’αυτό εγώ θα πω ζινταν εσυ μπατζιο ο άλλος ροναλντο (ο αυθεντικός) και πάει λέγοντας. Το έγραψα αυτό γιατί παντα σε αυτές τις κουβέντες υπάρχει ο ξενερωτος που πετάει κάτι τέτοιο, αν και έχει δίκιο
Εμένα ο αγαπημένος μου είναι ο Κρόιφ με διαφορά, αλλά ο Πελέ είναι με διαφορά ο καλύτερος όλων των εποχών. Το άρθρο πολύ καλό, καταρρίπτει αναλήθειες, ειδικά των νεότερων που δεν ξέρουν. Τότε δεν γίνονταν εύκολα μεταγραφές από Λατινική Αμερική σε Ευρώπη. Ακόμα και από την υπεροχη ομάδα του 1982 μόνο ο Φαλκάο έπαιζε τότε Ιταλία, οι άλλοι πήγαν μετά το μουντιάλ εκεί. Και οι περισσότεροι δεν έκατσαν και πολύ (Ζίκο, Σώκρατες).. Μόνο ο Σερέζο έμεινε αρκετά και 2-3 χρόνια ο Ζούνιορ στην Τορίνο. Έντερ, Λεάντρο, Λουιζίνιο, Οσκάρ, Πάουλο Ισιντόρο, Εντεβάλντο, Σερτζίνιο δεν πήγαν Ευρώπη…Τι σημαίνει, πως δεν ήταν τεράστιοι παικταράδες; Από την ομάδα του 70 επίσης κανέις δεν έπαιξε Ευρώπη, την ομάδα του αιώνα..Και ο Μέσι τώρα σε προστατευμένο περιβάλλον της Μπαρτσελόνα παίζει, τι σημαίνει ότι δεν είναι ο καλύτερος της εποχής του;;
Ο Πελέ είναι μακράν ο GOAT…