Ερχόμαστε (με αέρα Τσάμπιονσιπ)
Το πρωτάθλημα της Τσάμπιονσιπ είναι το δυσκολότερο και πιο αμφίρροπο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Πουθενά αλλού δεν μπορείς να βρεις 24 καλές ομάδες, τόσο κοντά (ποιοτικά) η μια στην άλλη, με πλούσια ιστορία και φανατικό κοινό δίπλα τους. Φέτος υπάρχει μία ομάδα που έχει κερδίσει δύο κύπελλα Πρωταθλητριών αλλά και ένα πρωτάθλημα Αγγλίας. Μιλάω για τη Νότινγχαμ Φόρεστ. Υπάρχει η Ίπσουϊτς. Μια ομάδα που έχει κερδίσει το ΟΥΕΦΑ, το πρωτάθλημα και το κύπελλο Αγγλίας. Υπάρχει η Λιντς, η Φούλαμ και η Μίντλεσμπρο που έχουν φτάσει σε τελικούς κυπέλλων Ευρώπης και φυσικά ένα σωρό ακόμα ομάδες που έχουν κερδίσει τίτλους εντός του Νησιού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως πολλοί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές στέλνονται από κορυφαία κλαμπ της Πρέμιερ Λιγκ στην Τσάμπιονσιπ για να αποκτήσουν εμπειρία και να «ψηθούν» για τη μεγάλη κατηγορία, μιας και η δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας θεωρείται μεγάλο «σχολείο» και μια λίγκα που αν δεν είσαι δυνατός και αθλητικός, δύσκολα μπορείς να σταθείς. Δεν είναι διόλου περίεργο πως πολλοί σπουδαίοι παίκτες της εποχής μας δεν μπορούν να αντέξουν στο ρυθμό και στο psychical game με ομάδες της Τσάμπιονσιπ. Παίχτες της Γιουνάιτεντ, της Σίτι, της Λίβερπουλ και άλλων ντελικάτων ομάδων έχουν βρει το μάστορα τους από αρκετούς άσημους ποδοσφαιριστές που δεν έχουν ούτε το 1/10 του ταλέντου τους. Το είπαμε και πιο πάνω. Στην Τσάμπιονσιπ αποκτάς τσαμπουκά και «καρύδια».
Αυτή τη στιγμή στην Πρέμιερ Λιγκ είναι πολλοί οι παίκτες που ξεκίνησαν να φτιάχνουν όνομα στις μικρότερες κατηγορίες και ως άλλοι Κέβιν Φίλλιπς έφτασαν να θεωρούνται “αστέρια” στο καλύτερο και πιο διαφημισμένο πρωτάθλημα του πλανήτη. Πάρα πολλοί για την ακρίβεια. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως πολλοί από αυτούς έχουν φτάσει να γίνουν διεθνείς και να βρίσκονται ένα βήμα – αν και είναι νωρίς ακόμα – απ’ το Ευρωπαϊκό της Γαλλίας το ερχόμενο καλοκαίρι. Με τη φανέλα των “τριών λιονταριών” -βεβαίως βεβαίως- οι περισσότεροι εξ αυτών. Αυτό είναι μια σπουδαία “νίκη” για την Τσάμπιονσιπ και κατ’επέκταση για το Αγγλικό ποδόσφαιρο που δείχνει να βρίσκει ξανά την (χαμένη;) ταυτότητά του. Μια ταυτότητα που αλλοιώθηκε ή και χάθηκε εντελώς (σε αρκετές περιπτώσεις) τα τελευταία χρόνια. Καλύτερο παράδειγμα απ’ τη φετινή Λέστερ δεν μπορεί να βρεθεί. Οι “αλεπούδες” του Ρανιέρι με ένα κορμό Βρετανών παικτών – μπαρουτοκαπνισμένων στις μικρότερες κατηγορίες – αλλά και Αγγλοθρεμένων (όπως ο Μόργκαν, ο Χουτ και ο Κάσπερ Σμάιχελ) βρίσκονται στη δεύτερη θέση της Πρέμιερ Λιγκ (στο -2 απ’ την Άρσεναλ) μετά από 20 αγωνιστικές. Μια Λέστερ που παίζει συνήθως ένα κλασικό 4-4-2, με τους χαφ στην ευθεία. Με τους παίκτες να τρέχουν σαν δαιμονισμένοι και να κυνηγούν όλες τις μπάλες σε όλο το γήπεδο. Με βαθιές μπαλιές απ’ την άμυνα (και τον τερματοφύλακα) και σέντρες απ’ τους εξτρέμ για το κεφάλι των σέντερ φορ. Με κεντρικά χαφ να καταπίνουν τα χιλιόμετρα και να κόβουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου. Μια ομάδα που μας έφερε στο μυαλό άλλες εποχές και τη φάτσα του Μάικ Μπάσετ να μιλά για εκείνο το περιβόητο “Φορ φορ Φάκιν Του”. Μια ομάδα που μέχρι πριν δύο χρόνια έπαιζε στην Τσάμπιονσιπ με βασικούς πολλούς απ’ τους τωρινούς της αστέρες. Μια ομάδα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα και από κανένα. Έτσι είναι και η Γουότφορντ. Έτσι είναι και η Πάλας. Έτσι είναι και η Μπόρνμουθ. Τυχαίο δεν είναι τίποτα όταν έχει διάρκεια και φέρνει αποτελέσματα.
Ο Βάρντι αγωνίστηκε πέρσι πρώτη φορά στη μεγάλη κατηγορία και αυτή τη στιγμή είναι ο mvp στο καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη. Αν συνεχίσει έτσι θα βρίσκεται σίγουρα στη Γαλλία για να αγωνιστεί για την ομάδα του Χόντζσον. Το ίδιο ισχύει για τον Χάρι Κέιν της Τότεναμ. Ένα παίκτη που μέχρι πρόπερσι αγωνίζονταν στην Τσάμπιονσιπ (είχε υπάρξει και συμπαίκτης με τον Βάρντι στη Λέστερ για όσους δεν το ξέρουν ή δε το θυμούνται) και στις μέρες μας είναι το πρώτο “κανόνι” της -εξαιρετικής- Τότεναμ. Ο Ντέλε Άλι. Εξαιρετικός νεαρός μέσος. Της Τότεναμ και αυτός. Πέρσι έπαιζε στη Μίλτονς Κέινς Ντονς. Στη Λιγκ 1 παρακαλώ. Τρίτη τη τάξει κατηγορία. Φέτος βασικός στους Λονδρέζους και ήδη διεθνής. Ο Τζον Στόουνς της Έβερτον (ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός στην Ευρώπη στην ηλικία του) πριν τρία χρόνια ήταν και αυτός στη Λιγκ 1 με τη φανέλα της Μπάρνσλεϊ. Πλέον κοστίζει τουλάχιστον 50 εκατομμύρια λίρες και τον θέλουν οι καλύτερες ομάδες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο δεξιός μπακ της Λίβερπουλ, ο Ναθάνιελ Κλάιν. Έφτιαξε το όνομα του στην Τσάμπιονσιπ με την Κρίσταλ Πάλας και τον έμαθε ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης μετά το τέλειο παιχνίδι που είχε κάνει το 2013 στο Όλντ Τράφορντ με την – τότε – ομάδα του να αποκλείει τη Γιουνάιτεντ για το Λιγκ Καπ. Αυτή τη στιγμή θεωρείται βασικότατος στην Εθνική Αγγλίας. Ο Μπάρκλεϊ της Έβερτον επίσης έφτιαξε το όνομα του στη δεύτερη κατηγορία με τα χρώματα της Λιντς και αυτή τη στιγμή είναι σούπερ σταρ και σίγουρος για το Euro της Γαλλίας αν είναι υγιής. Μέχρι πέρσι στην Τσάμπιονσιπ έπαιζε και ο Τζακ Μπάτλαντ. Τερματοφύλακας της Στόουκ και για πολλούς ο καλύτερος αυτή τη στιγμή στην Αγγλία (ακόμα και απ’ τον Χαρτ). Ενώ στις τελευταίες κλήσεις του Χόντζσον είδαμε και τον Τομ Χίτον της Μπέρνλι. Αν ο Τζων Ράντι της Νόριτς δεν βρει θέση βασικού και πάλι, τότε ίσως ο Χίτον βρεθεί ως τρίτος τερματοφύλακας στη Γαλλία για τα “τρία λιοντάρια”.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως λογικά στην 23αδα των Άγγλων για το Γιούρο θα δούμε -σχεδόν- δέκα παίκτες που μέχρι πριν λίγο καιρό έπαιζαν στις μικρότερες κατηγορίες της Αγγλίας. Αυτό δεν θυμάμαι να έχει συμβεί άλλη φορά τα τελευταία 20 χρόνια και είναι μια καλή απάντηση πως το παλιό, καλό, αγγλικό ποδόσφαιρο βρίσκεται και πάλι κοντά μας. Σίγουρα έχει τα αρνητικά του, με βασικό την απειρία, αλλά αυτά τα παιδιά (μαζί με τους παλιούς όπως ο Ρούνεϊ, ο Κέιχιλ, ο Χαρτ, ο Στάριτζ, ο Χέντερσον, ο Γουόλκοτ) ίσως είναι ικανά να φτάσουν την Αγγλία εκεί που παλεύει να φτάσει τόσα χρόνια. Στην κορυφή. Χωρίς πολλά λόγια. Με δουλειά και με τον τσαμπουκά της Τσάμπιονσιπ να δίνει τον απαιτούμενο αέρα και την ώθηση. Ίσως αυτή η άγνοια κινδύνου και το γεγονός πως πολλοί δεν θα τους υπολογίζουν (για ακόμα μία φορά) να είναι αυτό που χρειάζεται. Την έχω λατρέψει την ομάδα πριν καν τη δω στο γήπεδο. Φαντάζομαι οι περισσότεροι φίλοι της θα συμφωνήσουν μαζί μου.
22 σχόλια σχετικά με το “Ερχόμαστε (με αέρα Τσάμπιονσιπ)”
Ξεχνας κατι ομως.Στα μεγάλα ματς στα Γιουρο και στο Μουντιαλ παντα μιλάνε οι μεγαλοι παιχτες.Η Ιταλια πριν 4 χρονια είχε τον Πιρλο Η αργεντινη είχε τον Μεσι και τον Μασερανο Η Αγγλια ποιον έχει?Αυτη η ομάδα μπορεί να κάνει ζημιες αλλα μέχρι ενος σημειου.Δεν μπορει να κανει σε σειρα υπερβασεις
@Greg είδα τι έκανε η Αγγλία και όταν είχε ένα σωρό από τέτοιους παίκτες. Μπέκαμ, Τζέραρντ, Σήρερ, Λάμπαρντ, Σκόουλς και άλλους.
Η νέα ομάδα που έρχεται διαθέτει πολύ ταλέντο και πολύ τσαμπουκά. Τα υπόλοιπα στο γήπεδο. Σε μια νοκ άουτ διοργάνωση όλα είναι πιθανά άλλωστε. Ο πάτος απ’ την κορυφή μπορεί να απέχει μια και μόνο στιγμή.
Εχμ, μεγάλος αγγλόφιλος εδώ, αλλά αρκεί μία επιστροφή στην ελίτ προς το παρόν (4αδα έχουμε να δούμε από 1996) – για κορυφή μπορούμε να περιμένουμε λίγο ακόμα.
Ωραίο άρθρο. Οι “μεγάλες” ομάδες σπαταλούν ένα σκασμό λεφτά σε τραγικούς ξένους και αγνοούν ταλεντάκια που κάνουν παπάδες στις μικρότερες κατηγορίες. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια παίχτες που αγωνίζονται σε “μικρότερες” ομάδες παίρνουν αρκετές συμμετοχές στην Εθνική. Τζόντζο Σέλβι, Ρος Μπάρκλει, Γουιλφριντ Ζαχά κάποτε (και μακάρι και στο μέλλον). Δεν είναι δυνατόν να σκάει η Λίβερπουλ 24 εκατομμύρια λίρες για κάποιον Φιρμίνο την ώρα που ο Ντεμαράι Γκρέι της Μπέρμιγχαμ πουλήθηκε τις προάλλες για 3,9 εκατομμύρια λίρες.
Επίσης παιδιά να κάνω μία ένσταση.Ο Ρος Μπάρκλει δεν έφτιαξε το όνομά του στη Λιντς. 4 φορές έπαιξε μόλις καθώς τότε προπονητής ήταν ο αστείος Νιλ Γουόρνοκ.
Για να τα λεμε ολα όμως, μην ξεχνάμε και τους αμέτρητους νεαρούς Άγγλους που μετά από 1 καλή σεζόν πήραν μεταγραφές δεκάδων εκατομμυρίων στους “μεγάλους” και εκεί φάνηκε το υπερβολικο hype που συνοδεύει όλα αυτά τα one season wonders όπως ο Αντι Κάρολ, ο Τσάρλι Άνταμ, ο Ντάουνινγκ, ο Τζέφερς παλιότερα κλπ (δεν έχει τελειωμό η λίστα).
@ThanosLeeds έχεις δίκιο. Στη Σέφιλντ είχε κάνει το μπαμ, στη Λιντς είχε μικρή συμμετοχή. Δεν το θυμόμουν καλά. Το τσέκαρα τώρα. Σόρρυ για το λάθος.
@Αλφα συμφωνώ σε αυτό που λες για τις πανάκριβες μεταγραφές με μία καλή σεζόν αλλά όχι για όλους όσους γράφεις. Ο Κάρολ είχε σίγουρα δύο καλές σεζόν και η λίστα σίγουρα δεν έχει τελειωμό.
@Αλφα ο Τσαρλι Ανταμ ειναι Σκωτσεζος 😛
(σε συνέχεια διαλόγου στο “Φέης” – που λέει και η νεολαία – copypasted το εκεί σχόλιο μου)
Αγαπητό Sombrero,
σε εκτιμώ περισσότερο από κάθε άλλο ελληνικό αθλητικό site και κάθε άλλο e-shop καπέλων.
Γι’αυτό και θα γράψω με καλή πρόθεση τα παρακάτω
, ως φίλος του καλού ποδοσφαίρου, της Premier League και της Arsenal
, και πολέμιος της Εθνικής Αγγλίας και του Αγγλικού ποδοσφαίρου
(η τελευταία γραμμή ήταν στην πραγματικότητα περιττή από τη στιγμή που διευκρίνισα το “καλού ποδοσφαίρου”)
Θα επιχειρηματολογήσω κάνοντας έναν παραλληλισμό που έχω διακρίνει χρόνια τώρα.
Σαν φίλος της Arsenal, νομίζω ότι μπορώ να δω την Εθνική Αγγλίας, και ίσως το Αγγλικό ποδόσφαιρο εν γένει, να απεικονίζεται στο πρόσωπο ενός – μετρίου ως ελλειπή – παίκτου της αγαπημένης μου ομάδας:
αυτό του Kieran Gibbs.
Εδώ και μια 7ετιά (τουλάχιστον) μπορώ να φέρω στο νου κάθε διακύμανση της πορείας του στην Arsenal.
Έλα και ανεβαίνει ο Gibbs
, έλα και ωριμάζει χρόνο με το χρόνο ο Gibbs
, έλα και του χρόνου θα είναι έτοιμος για βασικός ο Gibbs
, έλα και έχει φτιάξει και τη σέντρα σιγά σιγά ο Gibbs
, έλα και φέτος θα είναι η χρονιά του Gibbs
, έλα και ήρθε ο – περίπου 8ος καλύτερος Ισπανός αριστερός μπάκ – Monreal και είναι 2 κλάσεις καλύτερος και ο Gibbs παίζει μόνο στο Carling και κάτι 5λεπτα για καθυστέρηση στο τέλος.
Fun fact: ο Gibbs συνεχίζει να είναι μέλος της Εθνικής Αγγλιάς.
Funnier fact: δικαιότατα, καθώς σαφώς είναι στο top-3 Άγγλων αριστερών μπάκ.
Εν τέλει η εικόνα που συνοψίζει την καριέρα του Kieran Gibbs είναι αυτή στο ματς με τη Leicester (2-5) το οποίο συνέπεσε με τα 26α του γενέθλια (26/9/2015)
, όπου ο σκηνοθέτης επιλέγει το πλάνο που έχει ζουμάρει στη θλιμμένη μάπα του Kieran στον πάγκο καθώς παρακολουθεί το ματς με την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο παιδικό του πρόσωπο
, βλέποντας την ομάδα και αυτό το σκυλί το μαύρο το Monreal να προχωράνε χωρίς εκείνον.
Και ο εύστοχος σχολιαστής (ίσως ο τομέας στον οποίο διαπρέπει όσο σε κανέναν άλλο το νησί) υπογραμμίζει ακριβώς αυτό, ότι τα όνειρα έχουν πετάξει προ πολλού για τον – ακόμα και στα 26 του αμούστακο – Kieran.
Σ’αυτό το πλάνο μπόρεσα να διακρίνω όλη την καριέρα του Kieran Gibbs, όλη την πορεία της Εθνικής Αγγλίας όπως την έχουμε ζήσει και αγαπήσει όλα αυτά τα χρόνια.
Τις ελπίδες να περνάνε από μπροστά του(ς) και να βουλιάζουν σ’ένα μονοπάτι χωρίς επιστροφή.
Παρομοίως τόσα χρόνια και με τους διάφορους Walcotts (26 χρονών ταλέντο, ούτε στην Ελλάδα αυτά), Chamberlains (η αλλαγή του Joel Campbell, nuff said), Chambers (σχεδόν επικίνδυνος όταν παίζει) και ευτυχώς ελάχιστους ακόμα Άγγλους.
Σε πιο γενικό επίπεδο, με τον 30χρονο παλαίμαχο Rooney, τους μέτριους Kanes, Vardys, Walcotts, κανα δυο “καλούς για την Everton” Colemans/Stones/Barkleys/Baineses/Jagielkas που πάντα υπάρχουν με κάποιο τρόπο στο roster, 2-3 από μεσαίες ομάδες (Watford, Stoke, etc) με καλή σεζόν, και αρκετούς υπερτιμημένους ακόμα, ελπίζω σε αποτελεσματικά χτυπήματα της μοίρας για το Αγγλικό σαπιοκάραβο στα γήπεδα της Γαλλίας σε μερικούς μήνες.
Πιθανότατα δε θα ζήσουμε αυτή τη χαρά στους ομίλους και στην φάση των 16, κάτι που θα κάνει ακόμα πιο ευτράπελη την αύξηση των ελπίδων που θα σκάσουν με πάταγο μερικές μέρες αργότερα.
Θα είμαστε εκεί σε ένα ακόμα φιάσκο της team England.
Γενικά:
– παστίτσιο κάποιας γιαγιάς σε χωριό του νομού Γρεβενών
– Έλληνες που τσακώνονται στα comments του youtube σε βίντεο με τις καλύτερες στιγμές της Νορβηγικής ΤV για το 2015
– η άνοδος και η πτώση των ελπίδων για καλή πορεία της Εθνικής Αγγλίας κάθε 2ο καλοκαίρι
Μικρά γραφικά πράγματα που κάνουν τις ζωές μας μια στάλα πιο όμορφες.
Αντί επιλόγου, αυτό το tweet που ξανάρθε πρόσφατα στο προσκήνιο και μας δείχνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πως οι Άγγλοι τοποθετούν τον εαυτό τους απέναντι στον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό πλανήτη:
http://twitter.com/Korrupt_/status/90257842522685441
i know that was then but it could be again
@Mak “φίλος της Πρέμιερ Λιγκ και πολέμιος του Αγγλικού ποδοσφαίρου”. Τη στιγμή που βλέπεις το Αγγλικό ποδόσφαιρο και την εθνική στο πρόσωπο του Γκιμπς δεν έχω να απαντήσω κάτι, ούτε να σχολιάσω κάτι σημαντικό, ούτε τίποτα. Ειλικρινά.
Δεν βρίσκομαι σε αυτό το χώρο για να μπαίνω σε αντιπαράθεση με κανένα και ειλικρινά είναι κάτι που μισώ. Ο duendes είχε γράψει ένα υπέροχο κείμενο πριν καιρό με τίτλο “Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε”. Αυτή είναι η απάντησή μου.
Υπέροχο το έργο του Πιραντέλλο και πάντα επίκαιρο για το ποδόσφαιρο.
Δεν είμαι σοφότερος από κανένα και γράφω πάντα αυτά που πιστεύω χωρίς να θέλω ποτέ να αλλάξω αυτά που πιστεύει κάποιος άλλος. Ασχέτως αν -μερικές φορές- δεν συμφωνώ ούτε στο 1%. Καλό μεσημέρι.
Από αγγλικό δεν σκαμπάζω και πολλά.
Για τον Βάρντυ έχεις δίκιο. Για Κέιν, και άλλους πιτσιρικάδες δε θα το έλεγα τόσο, με τη λογική ότι ήταν ταλέντα ήδη (ειδικά ο Κέιν), που λογικά θα έπρεπε να κάνουν κάπου το αγροτικό τους για 1-2 σεζόν. Στο νησί παίζουν, στο νησί θα το έκαναν, αυτό λέει η λογική.
Κατά τ’άλλα δεν είναι το αγγλικό το κορυφαίο πρωτάθλημα 🙂 και εξίσου συναρπαστική σε εξέλιξη είναι και η Serie B ή η Segunda που έχουν κι αυτές ένα σκασμό ομάδες να βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους. Δε λέει κάτι αυτό από μόνο του.
@balkou ψάξε και βρες -αν υπάρχει- άλλη εθνική που μπορεί να βρεθεί στο γιούρο της Γαλλίας με (σχεδόν) 10 παίκτες που έπαιζαν σε ομάδες της 2ης και της 3ης κατηγορίας πριν 2-3 χρόνια. Δεν νομίζω να υπάρχει. Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό για την εθνική Αγγλίας θα το δείξει ο χρόνος και τι θα καταφέρει στη διοργάνωση. Πάντως η Τσάμπιονσιπ είναι γεμάτη πολύ καλούς παίκτες.
Με Β’ Ιταλίας και Β’ Ισπανίας δεν ασχολούμαι, αν πω ότι το κάνω θα είναι ψέμα. Β’ Γερμανίας που βλέπω καμιά φορά και διαβάζω και τι γίνεται δεν τη βάζω τόσο ψηλά όσο την Τσάμπιονσιπ. Βέβαια ολοκληρωμένη άποψη γι’ αυτές τις κατηγορίες δεν μπορούμε. Η Πρέμιερ είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ πάντως χαχα.
*Βέβαια ολοκληρωμένη άποψη γι” αυτές τις κατηγορίες δεν μπορούμε ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ήθελα να γράψω…
@gargaduaaas Ο Μακ τα είπε πάρα πολύ σωστά τα πράγματα και λυπάμαι που θα σε στενοχωρήσω αλλά θα επιβεβαιωθεί το καλοκαίρι, όπως γίνεται εδώ και 20 περίπου χρόνια για την εθνική Αγγλίας. Δεν έχει τόσο ταλέντο σε παίκτες όσο νομίζεις και αυτό το καταλαβαίνει κάποιος από τις εξαγωγές παικτών. Όλες οι μεγάλες ποδοσφαιρικά χώρες, που έχουν και επιτυχίες με τις εθνικές τους μοιράζουν παίκτες σε όλα τα πρωταθλήματα. Βραζιλιάνοι, Αργεντίνοι, Γερμανοί, Ιταλοί, Ολλανδοί, Ουρουγουανοί, Γάλλοι, Ισπανοί, Πορτογάλοι υπάρχουν παντού. Άγγλοι πού υπάρχουν ???? Σχεδόν πουθενά. Γιατί δεν τους προτιμούν οι ομάδες στα πρωταθλήματα των άλλων χωρών ???? Για αναρωτήσου…… Ακόμη και οι Έλληνες πιο προτιμητέοι είναι, κάτι δείχνει αυτό.
@Ανώνυμος
Όταν έγινε η απαγόρευση για τις Αγγλικές ομάδες ’85 με 91′ πολλοί Βρετανοί έφυγαν για το εξωτερικό για σπουδαίες ομάδες. Όπως ο Λίνεκερ, ο Γκασκόιν και ο Χιουζ. Και πιο παλιά υπήρξαν παίκτες που αγωνίστηκαν και σε κορυφαίες ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μίλαν.
Με τη δημιουργία της Πρέμιερ Λιγκ οι Άγγλοι (κυρίως) σταμάτησαν να φεύγουν για τον απλό λόγο πως και ακριβοπληρωμένοι είναι (ίσως κερδίζουν μάλιστα παραπάνω απ’ ότι αξίζουν) και στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης παίζουν. Αν και πάλι αρκετοί top class έφυγαν. Όπως ο Μακ Μαναμαν, ο Ουεν, ο Μπεκαμ, ο άτυχος Γουντγκέιτ, ο Κοουλ κ.α
Τον Τζεραρντ, το Σκοουλς, τον Λαμπαρντ, το Ρουνει, τον Φερντιναντ και ένα σωρό άλλους τους ήθελε όλη η Ευρώπη. Όπως συμβαίνει και τώρα με τον Κέιν και τον Ντέλε Άλι. Επίσης μην ξεχνάς πως το ρεκόρ ακριβότερης μεταγραφής το έχει ο Μπέιλ (Ουαλός από Τότεναμ σε Ρεάλ).
Τώρα για τις χώρες που γράφεις (όπως η Βραζιλία) είναι τεράστιος ο πληθυσμός και είναι λογικό να τροφοδοτούν με παίκτες ολόκληρο τον πλανήτη. Απ’ την άλλη βρες μου τους σούπερ ποιοτικούς Ιταλούς που παίζουν εκτός Ιταλίας. Χώρες όπως η Ισπανία και η Ολλανδία έχουν παραδοσιακά περισσότερο ταλέντο από τους Άγγλους αλλά και πάλι δεν λέει κάτι. Αυτή τη στιγμή τα πρωταθλήματά τους είναι κάκιστα.
Το να μη σου αρέσει η εθνική Αγγλίας ή το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι σεβαστό και κατανοητό. Και μένα δεν μου αρέσει η σοκολάτα. Το να ψάχνεις να βρεις τρόπους για να το αποδείξεις -σε ανθρώπους μάλιστα όπως εγώ που ζω και αναπνέω γι’ αυτά- δεν έχει κανένα νόημα.
Απ’ την άλλη πάλι και γιατί να μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία; Δεν βρίσκω λόγο. Κανένα μάλιστα. Τώρα αν η Αγγλία δεν κάνει τίποτα ούτε σε αυτό το Γιούρο άσε να το κρίνει η ιστορία. Αν γνωρίζεις κάτι παραπάνω, θα σε παρακαλέσω στείλε να τα παίξομε κιόλας να κονομήσουμε. Είναι και δύσκολοι οι καιροί.
@gargaduaaas Παίξε την Αγγλία να μην πάρει το Euro. Ούτε το επερχόμενο Mundial. Ούτε το μεθεπόμενο Euro. Ούτε το μεθεπόμενο Mundial. Μέχρι όσο θέλεις κι όσο μπορείς να περιμένεις. Δώστο σε ανταλλακτήριο στοιχημάτων, κονόμησέ τα και καλοφάγωτα. Αν και δεν πιστεύω ότι θα πάρεις πολλά.
@Ανώνυμος
Αφού δεν μου δίνεις κάποιο σημαντικό στοιχείο θα ποντάρω να κερδίσει το Γιούρο. Ίσως έτσι πάρω πολλά. Ποιος ξέρει;
@ gargaduaaas Τα είπε όλα ο Μακ παραπάνω, δε χρειάζεται να προσθέσω κάποιο άαλο στοιχείο, αρκέσου σε αυτά.
“με (σχεδόν) 10 παίκτες που έπαιζαν σε ομάδες της 2ης και της 3ης κατηγορίας πριν 2-3 χρόνια.”
Θυμάστε τη Σενεγάλη;
Που είχε πει και ο τότε τερματοφύλακας της Εθνικής Γαλλίας (από τους πιό διάσημους ποδοσφαιρικούς γλόμπους) Φαμπιέν Μπαρτέζ: “χάσαμε από την Μικτή Β’ Εθνικής της Γαλλίας”, που μετά το παστέλι που τον κέρασε ο Μπάπα-Μπούπα Ντιούφ δε μιλιότανε.
@Ανώνυμος Θα αρκεστώ εντάξει. Δεν καταλαβαίνω γιατί θες να με κάνεις πλούσιο, όμως. Να ‘σαι καλά αλλά παίζω μόνο δικά μου προγνωστικά. Ελπίζω να μη θες να πιάσουμε κουβέντα και για κέρδη ή κουβάδες απ’ τα στοιχήματα…Και για να το κλείσω το θέμα. Αφού δεν σου αρέσει το Αγγλικό ποδόσφαιρο, οι Άγγλοι παίκτες και η εθνική τους γιατί ασχολείσαι με δαύτους; Άστους στην αμπαλοσύνη τους και συ. Μη τους ανοίξουμε και τα μάτια τώρα πίσω πίσω…
@Γιώργης Ισχύει αυτό για τη Σενεγάλη αλλά είναι ιδιαίτερη περίπτωση πάντα μια Αφρικανική ομάδα. Πόσο μάλλλον πριν 10 – 14 χρόνια.
@gargaduaaas Εσύ μου είπες ότι θέλεις να σου στείλω κάτι να κονομήσεις κι εγώ σου είπα να παίξεις την Αγγλία να μη σηκώσει το τρόπαιο στις επόμενες 3-4 (τουλάχιστον) διοργανώσεις. Η αρχή έγινε σήμερα με τους ψαράδες τους Ισλανδούς, οι οποίοι αδικούνται και από το τελικό σκορ.
Περιμένω πώς και πώς το επερχόμενο Μουντιάλ για να πέσει και πάλι το γέλιο της αρκούδας με το τσίρκο της Αγγλίας.
@gargaduaaas Το στοίχημα συνεχίζεται με επιτυχία. Άξιζαν τα 2 χρόνια αναμονής. Έχω παίξει αποτυχία της Αγγλίας σε 2 Εuro και 2 Mundial. Μου δίνει καλούτσικα λεφτά. Ως τώρα τα δύο τα έπιασα, αναμονή ως τα επόμενο Euro και Mundial για να πληρωθώ.