Κατσίκια στο Λιμάνι της Αγωνίας

Την Τρίτη που μας πέρασε, μια μέρα πριν τον ημιτελικό του Κυπέλλου Γαλλίας απέναντι στη Σοσό –ομάδα που σέρνεται στα βάθη του βαθμολογικού πίνακα της Β΄εθνικής, «επιτέλους ένας αντίπαλος στα μέτρα της» λένε οι πολύ κακές γλώσσες– η διοίκηση της Ολυμπίκ Μαρσέιγ ανακοίνωσε την απόλυση του προπονητή της, του γνωστού μας Μίτσελ, «εξαιτίας της συμπεριφοράς του κατά τις τελευταίες εβδομάδες». Η Μαρσέιγ, η πιο ελληνική από τις γαλλικές ομάδες –πρόεδροι που πάνε φυλακή, οικονομικά σκάνδαλα, δωροδοκίες, διοικήσεις με χόμπι τις αλλαγές προπονητών, ψυχοδράματα στα αποδυτήρια και στην κερκίδα– δίνει, η αλήθεια είναι, ένα κάπως νοσηρό ενδιαφέρον στο γαλλικό πρωτάθλημα αλλά το κόστος είναι βαρύ για τους φίλους της. Πάμε μερικούς μήνες πίσω.

«Ειλικρινά, πιστεύετε ότι μπορεί να μας ενδιαφέρουν παίκτες της Λέστερ ή της USM Αλγερίου; Σας πληροφορώ ότι στις μεταγραφές μας κινούμαστε με επαγγελματισμό και με στόχο την ποιότητα, οπότε τέτοιοι παίκτες έχουν μηδενικές πιθανότητες να έρθουν στην ομάδα μας. Δεν ανέχομαι να με θεωρούν ηλίθιο». Το οργισμένο μέιλ στάλθηκε πέρσι τον χειμώνα σε έναν μάνατζερ. Το υπογράφει ο πρόεδρος της Μαρσέιγ, Βενσάν Λαμπρύν. Οι «παίκτες της Λέστερ» που δεν τον ενδιαφέρουν είναι στην πραγματικότητα ένας, ο Ριάντ Μαρέζ. Ο άλλος παίκτης που αναφέρεται, αυτός που παίζει στο Αλγέρι, είναι ο Ζινεντίν Φερχάτ, ο λεγόμενος και «Αλγερινός Κριστιάνο» (βάζει τζελ στα μαλλιά του), ο οποίος έχει πολλές ελπίδες να καταπλήξει κι αυτός σύντομα τον κόσμο του ποδοσφαίρου, αν αναλογιστούμε τη μεταγραφική πολιτική της ομάδας που τον περιφρονεί. Η ίδια ομάδα, που, όπως θρυλείται, έχει απορρίψει στο παρελθόν τις μεταγραφές του Μαραντόνα (1991), του Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς (1992), του Ζινεντίν Ζιντάν (1993) και του Νταβίντ Τρεζεγκέ (2010).

Μίτσελ-Λαμπρύν, εγγύηση επιτυχίας

Την ίδια εποχή που ο Βενσάν Λαμπρύν έστελνε το παραπάνω μέιλ, σχεδίαζε τις κινήσεις του εν όψει της μεταγραφικής περιόδου του καλοκαιριού του 2015: να πουλήσει όποιον παίκτη μπορεί (μεταξύ των οποίων τον Ντιμιτρί Παγιέτ και τον Ζανελί Ιμπουλά) και να αντικαταστήσει με όσο δυνατόν χειρότερο τρόπο όσους έμειναν ελεύθεροι, ειδικά τους κορυφαίους Αντρέ Αγιού και Αντρέ-Πιερ Ζινιάκ. Στη θέση του τελευταίου, που έχει εξελιχθεί σε απόλυτο είδωλο της Τίγκρες του Μοντερέι (καλύτερος παίκτης της μεξικάνικης Λίγκας πέρσι, πρώτος σκόρερ αυτή τη στιγμή), δεν ήρθε κανένας, κι η Μαρσέιγ διαθέτει ουσιαστικά έναν μόνο εννιάρι, τον Βέλγο Μισύ Μπατσουαγί, κι αυτό παρότι αποχτήθηκαν, κυρίως ως δανεικοί, δεκαπέντε καινούργιοι παίκτες. Κάπου στην άκρη του μυαλού του, ο Βενσάν Λαμπρύν ετοιμάζει και το κόλπο γκρόσο: να φέρει στη Μασσαλία τον Αμπού Ντιαμπί, έναν από τους πιο ταλαντούχους Γάλλους παίκτες των τελευταίων ετών, ο οποίος, όμως, λόγω του εύθραυστου κορμιού του, είχε ουσιαστικά να παίξει μπάλα πάνω από δυο χρόνια. Σύμφωνα με τη Daily Mail, ο βασανισμένος Ντιαμπί, όσο ήταν στην Άρσεναλ, δηλαδή από τον 2006 ώς το 2015, τραυματίστηκε σαράντα δυο φορές κι έλειψε συνολικά 222 εβδομάδες. Είχε δυο συμμετοχές σε επίσημα ματς τις δυο τελευταίες σεζόν, ενώ φέτος στη Μαρσέιγ μετράει μιάμιση συμμετοχή και ήδη έναν τραυματισμό (περαστικά).

Μόνη αποτυχία σε αυτήν την καλοκαιρινή επιχείρηση καταστροφής, ο ερχομός του Λασανά Ντιαρά, που μοιάζει αναστημένος μέσα σε αυτό τον σωρό ερειπίων, κι η παραμονή του Νικολά Ν΄Κουλού και κυρίως του Στεβ Μανταντά. Ο ηρωικός διεθνής τερματοφύλακας κάθε σαββατοκύριακο προσπαθεί να σώσει ό,τι μπορεί, παίζοντας συχνά σχεδόν χωρίς άμυνα, κι είναι κι ο μόνος, μαζί με τον Ντιαρά, που γλιτώνει την οργή των οπαδών. Κι αυτό, φανταζόμαστε, μέχρι να φύγει κι αυτός ελεύθερος το καλοκαίρι.

Τα αποτελέσματα της μεταγραφικής πολιτικής και γενικά της διαχείρισης της ομάδας απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η Μαρσέιγ, η μοναδική γαλλική ομάδα που έχει κερδίσει Τσάμπιονς Λιγκ, είναι  15η στη βαθμολογία, κι αν προσπαθήσει λίγο ακόμη προλαβαίνει ακόμη και να υποβιβαστεί. Στο πρωτάθλημα, έχει να κερδίσει στο γήπεδό της πάνω από εφτά μήνες, συγκεκριμένα από τις 13 Σεπτεμβρίου όταν κέρδισε την Μπαστιά. Από τις 14 Φεβρουαρίου έχει καταφέρει να νικήσει μόνο δυο ομάδες, κι αυτές στο Κύπελλο, τα μεγαθήρια Γκρανβίλ και Τρελισάκ, ομάδες ερασιτεχνικών κατηγοριών. Στις 18 Μαρτίου, οι οπαδοί αποφασίζουν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους απέχοντας τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά του εντός έδρας αγώνα με τη Ρεν. Ούτε μιλημένοι να ήταν: όταν μπαίνουν στο γήπεδο στο 15΄ το σκορ  είναι 0-3 για τη Ρεν. Θα λήξει 2-5.

Στο επόμενο εντός έδρας ματς, με την Μπορντό, οι κερκίδες αντηχούν από το μουσικό θέμα της σειράς Μπένι Χιλ ενώ, εκτός από τα κλασικά πανό εναντίον της διοίκησης, την παράσταση κλέβουν οι χάρτινες κατσίκες με τη φανέλα της Μαρσέιγ: κατσίκα στη γαλλική ποδοσφαιρική αργκό σημαίνει τον παίκτη περιορισμένων ικανοτήτων και ήδη στα αθλητικά σάιτ εμφανίστηκαν συνεντεύξεις κτηνοτρόφων οι οποίοι εκφράζουν την λύπη τους που το συμπαθές ζώο, εργατικό και αξιόπιστο, συγκρίνεται τόσο άδικα με τους ακριβοπληρωμένους κι ανίκανους ποδοσφαιριστές.

Αμέσως μετά, η ιδιοκτήτρια, η Μαργαρίτα, χήρα του μακαρίτη μεγιστάνα ιδιοκτήτη Ρομπέρ Λουίς-Ντρεϊφύς, ανακοινώνει ότι η Μαρσέιγ πωλείται, πράγμα το οποίο ήταν ήδη φανερό. Το θέμα είναι ποιος θα θελήσει να τη φορτωθεί και τι θα την κάνει.

Η εκφρασμένη φιλοδοξία να γίνει η Ντόρτμουντ της Γαλλίας –νεανική ομάδα, κορυφαίος προπονητής, ωραίο ποδόσφαιρο, μεταπωλήσεις παικτών που να αποφέρουν κέρδος– σκορπά γέλιο (ή θλίψη) αφότου έφυγε ο Μαρσέλο Μπιέλσα. Γιατί το δράμα κορυφώθηκε τότε, τον Αύγουστο του 2015, στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την πρώτη αγωνιστική – και την πρώτη εντός έδρα ήττα. Ο Λόκο, ο προπονητής που οδήγησε την ομάδα σε μια εκπληκτική πορεία στο πρώτο μισό της προηγούμενης σεζόν, ανακοίνωσε ότι παραιτείται, προκαλώντας εύλογο σοκ και βυθίζοντας τους περισσότερους οπαδούς στην απελπισία: ο Μπιέλσα ήταν η μόνη τους ελπίδα. Το « Bielsa no se va (=Μπιέλσα, μη φεύγεις)» δονούσε τις κερκίδες,  ενώ το πρόσωπό του εμφανίζεται ακόμη και τώρα σε πανό, προς μεγάλη δυσαρέσκεια του Λαμπρύν.

Ο λόγος που προέβαλε ο Λόκο ήταν η «οικονομική διαφωνία στην ανανέωση του συμβολαίου», αλλά οι πραγματικές αιτίες της παραίτησης γνωστές σε όλους: πλήρης δυσαρμονία με τη διοίκηση, η οποία, όπως αποδείχτηκε, έψαχνε για αντικαταστάτη πριν καν τελειώσει η προγούμενη σεζόν. Ο αντικαταστάτης ήταν λοιπόν ο Μίτσελ, ο τέλειος αντι-Μπιέλσα –ναι, για ορισμένους αυτό θεωρήθηκε θετικό: δυνατός στις δημόσιες σχέσεις, όμορφος, καλοντυμένος, και πρόθυμος να μην αναλάβει καμία ευθύνη για όσα γίνονται. Ειδικότητά του να τα βάζει με τους παίκτες του μετά από κάθε άσχημο αποτέλεσμα, δηλαδή συχνά. Πρόσφατα απάντησε στις φήμες σχετικά με την έλευση του Χόρχε Σαμπάολι καγχάζοντας: “Πιστεύετε σοβαρά πως θέλει να έρθει να προπονήσει αυτούς τους παίκτες;“.

Η ομάδα του Μπιέλσα είχε τελειώσει το 2014 στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, παίζοντας επιπλέον λαμπρό ποδόσφαιρο, πριν καταρρεύσει στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος και χάσει ακόμη και την τρίτη θέση που θα οδηγούσε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Αργεντινός όμως, αντίθετα από τον Μίτσελ, δικαίως λατρεύτηκε γιατί άφησε πίσω αναμφισβήτητο έργο: τη μεταμόρφωση παικτών όπως ο Ζινιάκ κι ο Αγιού, αλλά και του Παγιέτ, του Τοβέν και του Ιμπουλά που μοσχοπουλήθηκαν, ένα επιθετικό στιλ παιχνιδιού, ευχάριστο ακόμη κι όταν δεν ήταν αποτελεσματικό, δουλειά σε βάθος που ξεκινούσε από τις ακαδημίες των νέων, τις οποίες ο ίδιος επίβλεπε, και εβδομαδιαία δωρεάν μαθήματα ποδοσφαίρου για πολύ προχωρημένους στις απολαυστικές συνεντεύξεις του. Κυρίως, στάθηκε όπως το συνηθίζει, δηλαδή ανυποχώρητος, απέναντι στις θελήσεις της διοίκησης και του επενδυτικού κεφαλαίου Doyen Sport που έβαλε πόδι στην ιδιοκτησία πέρσι –ο  Μίτσελ και πολλά από τα κατσίκια της Μαρσέιγ υπήρξαν επιλογές της Doyen Sport. Ο Μπιέλσα υπήρξε πάντα ορκισμένος εχθρός των επενδυτικών κεφαλαίων, που αντιμετωπίζουν τις ομάδες ως συνηθισμένες επιχειρήσεις τις οποίες «εξυγιαίνουν» πριν τις πουλήσουν αποκομίζοντας κέρδος. Τρανταχτό παράδειγμα της ανυποχώρητης στάσης του είναι αυτό του Βραζιλιάνου αμυντικού Ντόρια: δεν τον ήθελε, του επιβλήθηκε από τη διοίκηση και δεν τον έβαλε να παίξει ούτε ένα λεπτό –η μετέπειτα εξέλιξή του ποδοσφαιριστή (παίζει αραιά και πού στη Γρενάδα όπου έχει πάει δανεικός) μοιάζει να δικαιώνει τον Αργεντινό.

Όπως μοιάζουν να τον δικαιώνουν κι όλα όσα συμβαίνουν στο μεγάλο λιμάνι. Κάπου ακούστηκε, κάπου γράφτηκε, ότι θα μπορούσε να ξαναγυρίσει το καλοκαίρι, ειδικά αν απομακρυνθεί ο σατανικός Λαμπρύν. Η εφημερίδα Εκίπ είχε την Τρίτη πρώτο θέμα την πιθανή αντικατάστασή του προέδρου από τον Ξαβιέ Τζοκαντί, που είναι ο σύντροφος της διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ –ο εναγκαλισμός του παγκόσμιου καπιταλισμού με το ποδόσφαιρο είναι μάλλον αναπόφευκτος. Υπάρχει μια γαλλική παροιμία «η ελπίδα δίνει ζωή»: ζωή σε λόγου μας και καλή δύναμη στον υπηρεσιακό προπονητή Φρανκ Πασί και στον συνεργάτη του, τον θρυλικό Μπαζίλ Μπολί.