Σαν την εθνική Αγγλίας δεν έχει

Στο δικό μου μυαλό οι εθνικές ομάδες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Είναι εκείνες που συμπαθώ, εκείνες που αντιπαθώ και η εθνική Αγγλίας. Η Αγγλία βρίσκεται μόνη της, σε μια ξεχωριστή κατηγορία που αν έπρεπε να έχει ένα τίτλο θα ήταν κάτι γραφικό, σε στυλ “Διασκεδαστικοί θεούληδες”. Πριν το Μουντιάλ της Βραζιλίας έγραφα σχετικά…

Η εθνική Αγγλίας είναι εκείνος ο φίλος με τον οποίο μεγάλωσες μαζί, ο οποίος δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει ποτέ από την ανωριμότητα της παιδικής σας ηλικίας και να εξελιχθεί σε ένα σοβαρό πρότυπο. Δεν τον θαυμάζεις πλέον, δεν σε καλύπτουν οι ικανότητες και οι γραφικές, πλέον, συνήθειες του αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να σε καλέσει κάποιος σε ένα πάρτι και να μην τον πάρεις μαζί σου, ξέροντας πως ό,τι και να γίνει, όσες χυλόπιτες κι αν φάει από τις γκόμενες που θα είναι εκεί (παρ΄όλο που στην αρχή της βραδιάς θα είναι πεπεισμένος πως αυτή θα είναι η νύχτα του γιατί όλα τα σημάδια αυτό δείχνουν: την τελευταία φορά που είχε ρίξει γκόμενα ήταν πάλι Παρασκευή και οι δυο φορούσατε το ίδιο πουκάμισο και είχε φάει πάλι παστίτσιο το μεσημέρι), θα περάσετε καλά, γελώντας με τα καμώματα του μετά την δέκατη μπύρα και με τον ντόρο που θα προκαλέσει. Και αυτόν τον φίλο δεν θα σταματήσεις ποτέ να τον αγαπάς και να νοιάζεσαι γι΄αυτόν.

…πριν καταλήξω στον κάτι-ανάμεσα-σε-επίλογο-πρόβλεψη-και-προάγγελο-αποτυχίας…

(…) κάπου εκεί πάνω, στα λιβάδια μιας βροχερής και καταπράσινης περιοχής στην Αγγλία που το όνομα της σίγουρα τελειώνει σε -σάιρ, κάποιος δαιμόνιος δημοσιογράφος έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια να γράφει ένα βιβλίο «Είκοσι πέντε χιλιάδες και εξακόσιοι δέκα οχτώ τρόποι για να αποτύχεις όπως η εθνική Αγγλίας». Και πάντα κάτι νέο προκύπτει και το βιβλίο αυτό δεν καταφέρνει να ολοκληρωθεί. Και ο τίτλος αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι. Και ο ίδιος ο επίδοξος συγγραφέας έχει πλέον πεθάνει από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και το έργο του το συνεχίζει ο γιος του, που τώρα μπαίνει σιγά-σιγά στο δεύτερο στάδιο αλκοολισμού. Και η ιστορία αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί πάντα θα υπάρχει ένα πέναλτι που θα καταλήγει σε μια αθώα μπύρα στο δεύτερο διάζωμα της κερκίδας ή μια μπάλα που θα γλιστράει νωχελικά κάτω από τα χέρια του Άγγλου τερματοφύλακα ή μια κόκκινη κάρτα που θα σηκώνεται προς τη μάπα ενός Άγγλου που έκανε μια κουταμάρα.

…που φυσικά δεν διεκδικεί κανένα εύσημο για την επιτυχία του. Για την εθνική Αγγλίας μιλάμε άλλωστε, η οποία έχει λάβει μέρος σε 21 μεγάλες διοργανώσεις (Μουντιάλ και Euro) και έχει φτάσει σε τελικό όσες φορές έχει φτάσει και ο Στέλιος Βενετίδης. Και στα υπέρ του Βενετίδη πρέπει να προσμετρηθεί ότι ο τελικός που έπαιξε δεν γινόταν στη χώρα του.

Τι ακριβώς έγινε στο τελευταίο Μουντιάλ; Η Αγγλία αποκλείστηκε νωρίς. Από τους ομίλους. Από την Ουρουγουάη. Και την Κόστα Ρίκα! Πριν επιβεβαιώσει όλα τα σχετικά αστεία memes, πρωτοσέλιδα, γκάλοπ και ανέκδοτα (“What’s the difference between England and a tea bag? The tea bag stays in the cup longer”), πρόλαβε να επιβεβαιώσει όλους όσους διασκεδάζουμε αφάνταστα με τα κατορθώματα της, όταν σε εκείνο το γαμάτο ξενύχτι στο ματς με την Ιταλία (Γλυκιά μελαγχολία mode on, 1 η ώρα το βράδυ Σαββάτου, καλοκαιράκι, ανοιχτά παράθυρα, καρπούζι, παγωτό, μπύρες, χαβαλές στο ίντερνετ, το φάουλ του Πίρλο, γλυκιά μελαγχολία mode off) είδαμε για πρώτη φορά να τραυματίζεται άνθρωπος του πάγκου, και μάλιστα φυσιοθεραπευτής, στα πανηγύρια ενός γκολ.

Να λοιπόν που ο καιρός πέρασε, μια νέα μεγάλη διοργάνωση φτάνει, οι ελπίδες των Άγγλων αλλά και των φανατικών αγγλόφιλων έχουν κλασικά αναπτερωθεί και η εθνική Αγγλίας ετοιμάζεται να ταξιδέψει στη Γαλλία για μια ακόμα μεγάλη μάχη, μια μάχη των «eleven English men, against the rest of the world Europe», όπως έλεγε και η σχετική διαφήμιση πριν το Μουντιάλ του 2010.

Η Αγγλία είναι σαν το κογιότ στο Road Runner. Στην αρχή είναι βέβαιη ότι θα τα καταφέρει, τελικά τρώει τα μούτρα της και εσύ διασκεδάζεις.

— el sombrero (@sombrerogr) June 11, 2016

Ένα Μουντιάλ στο οποίο, όπως πιθανόν θα θυμάστε, ξεπέρασαν έστω και δύσκολα το εμποδιάκι εμπόδιο των Σλοβένων και των Αλγερινών πριν συναντήσουν στους ’16’ τους άσπονδους εχθρούς Γερμανούς και επιστρέψουν πίσω στο Νησί με μια τεσσάρα (και κάποια δικαιολογημένα παράπονα) στην πλάτη. Αυτή η κλασική σχέση μίσους μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας πάντως μας έδωσε πριν λίγες μέρες μια πολύ πετυχημένη και έξυπνη διαφήμιση από τη γερμανική Lufthansa, η οποία μαζί με την θαλάσσια επέλαση των Άγγλων που οραματίστηκε η Mars, είναι οι δυο καλύτερες που έχουμε δει έως τώρα για το επερχόμενο Euro.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που και στις δυο πρωταγωνιστούν οι Άγγλοι. Τα είπαμε εξάλλου: Υπάρχουν τριών κατηγοριών εθνικές ομάδες. Εκείνες που συμπαθούμε, εκείνες που αντιπαθούμε και η εθνική Αγγλίας.