Όταν η Λέστερ είχε διοικητικά προβλήματα και τον Ζαγοράκη στο τέρμα

Θα κλείσω τη “Λεστεριάδα” με ένα κειμενάκι για μια παλιά και -σχετικά- άγνωστη ιστορία στο ευρύ κοινό. Απ’ αυτές που προσωπικά μου αρέσουν πολύ, αν και είμαι σίγουρος πως μεγάλη μερίδα των ποδοσφαιρόφιλων τις βρίσκει παγερά αδιάφορες. Θα πάμε αρκετά χρόνια πίσω, για την ακρίβεια 17, στο Λέστερ. Σε μια περίοδο όπου η ομάδα είχε για προπονητή τον αγαπημένο μου -εκείνα τα χρόνια- μάνατζερ, Μάρτιν Ο’ Νιλ και παίκτες όπως ο Εμίλ Χέσκεϊ, ο Ρόμπι ο Σάβατζ, ο σπουδαίος Τιμ Φλάουερς (συγκινούμαι σοβαρά), ο -λατρεμένος του κόουτς- Νιλ Λένον, ο Σταν Κόλλιμορ και φυσικά ο δικός μας Τεό Ζαγοράκης. Η Λέστερ ήταν πάνω-κάτω ανάλογης δυναμικής με αυτής των ημερών μας αλλά τότε δεν υπήρχε χώρος για ποδοσφαιρικά θαύματα, μιας και ο “κακός” Σερ Άλεξ δεν άφηνε κανένα να ανασάνει στο Βασίλειο της Πρέμιερ Λιγκ (ξεκίνησε και πάλι το GoT και είμαι επηρεασμένος). Όχι ότι μπορούσε να κερδίσει εκείνη η ομάδα πρωτάθλημα. Σταματώ λοιπόν την υπερβολή που με διακρίνει και συνεχίζω την ιστορία μου.

Τον Δεκέμβρη του 1997 ο Βόρειοιρλανδός προπονητής έφερε από τον ΠΑΟΚ τον Ζαγοράκη στο Νησί. Ο παίκτης διέθετε όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεται (εκείνα τα χρόνια πολύ περισσότερο) ένας κεντρικός μέσος για να αγωνιστεί στην Πρέμιερ Λιγκ και το κοφτερό μάτι του Ο’ Νιλ δεν μπορούσε να μη τα διακρίνει. Εξαιρετική φυσική κατάσταση. Καλή πάσα. Ηγετικές αρετές. Άψογη αμυντική προσήλωση και φυσικά φαρμακερό σουτ από μακρινή απόσταση. Όλα αυτά δεν μπορούσαν να αφήσουν κανένα ασυγκίνητο, εννοείται. Ο Ζαγοράκης δεν δικαίωσε στο ακέραιο τον προπονητή του. Είχε αρκετές καλές στιγμές αλλά όχι σταθερά καλή απόδοση και γεμάτες σεζόν, αν και πρόλαβε να βρεθεί σε δύο σερί τελικούς Λιγκ Καπ. Το 1999 όταν και η Λέστερ ηττήθηκε από την καλύτερη Τότεναμ και το 2000 όταν και κέρδισε την άσημη Τράνμιρ Ρόβερς. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τι συνέβη, μιας και εκείνο το διάστημα ήταν πολύ περίεργο για την ομάδα.

Στο β’ γύρο η Λέστερ κλήθηκε να αντιμετωπίσει την Κρίσταλ Πάλας. Οι Λονδρέζοι είχαν προπονητή τον Στηβ Κόπελ και στις τάξεις τους υπήρχε ένας νεαρός αριστερός φουλ μπακ με το όνομα Άσλεϊ Κόουλ. Η Πάλας αγωνίζονταν τότε στην Τσάμπιονσιπ και όπως είναι εύκολο να καταλάβει ο καθένας ήταν και το αουτσάιντερ. Από την άλλη η Λέστερ μπορεί να ήταν το φαβορί αλλά βρίσκονταν σε “εμφύλιο πόλεμο” στα ενδότερα του συλλόγου. Από τη μία πλευρά ήταν οι ιδιοκτήτες Τζον Έλσον και Σερ Ρόντνεϊ Γουόκερ και από την άλλη η επονομαζόμενη από τους δημοσιογράφους “Gang Of Four”. Τι ήταν αυτό; Ένα γκρουπ από τέσσερις εκτελεστικούς διευθυντές, με αρχηγό τον Μπάρι Πιέρποϊντ. Ο τελευταίος μάλιστα είχε τις χειρότερες σχέσεις με τον Ο’ Νιλ, με τον Βορειοιρλανδό προπονητή να έχει δηλώσει κατ επανάληψη πως δεν θα ανανεώσει αν δεν φύγει ο Πιέρποϊντ και οι “αυλικοί” του. Οι οπαδοί -εννοείται- είχαν πάρει το μέρος του προπονητή τους και είχαν ζητήσει στην έναρξη του αγώνα- στο Σέλχουρστ Παρκ- την παραίτηση του “κακού” τους τεχνικού διευθυντή.

Εκεί η Λέστερ (υπό αυτές τις κακές συνθήκες γι’ αυτή) προηγήθηκε με το αυτογκόλ του τερματοφύλακα της Πάλας, Φρέιζερ Ντίγκμπι και έφτασε να προηγείται με 3-1, λίγο πριν το 60′ της αναμέτρησης. Λίγο αργότερα τραυματίστηκε ο Τιμ Φλάουερς, που είχε πάρει τη θέση του βασικού τερματοφύλακα Πίγκουι Άρξφαντ στο ημίχρονο, και ο Ο΄Νιλ έχοντας κλείσει τις αλλαγές του, έβαλε τον δικό μας Τεό Ζαγοράκη κάτω από τα γκoλποστ. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από αστείο μιας και ο Ζαγοράκης έδειξε πως δεν είχε καμία σχέση με τη θέση. Δέχθηκε δύο γκολ σε τρία λεπτά και έστειλε την ομάδα του (δίχως να φταίει) στη ρεβάνς με το σκορ στο 3-3. Στη ρεβάνς, με τους οπαδούς ουσιαστικά να στέλνουν ηχηρό μήνυμα στήριξης σε διοίκηση και Ο’ Νιλ, δείχνοντας την πόρτα της εξόδου στον Πιέρποϊντ, η Λέστερ διέλυσε την Κριστάλ Πάλας με 4-2 και πήρε το εισιτήριο για τον επόμενο γύρο.

Αρχές Δεκεμβρίου, μετά από ένα meeting στο Ντόνιγκτον, η κατάσταση ξεκαθάρισε. Η Gang of Four έφυγε από την ομάδα, η Λέστερ έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης και τελικά κατάφερε να κερδίσει το τρόπαιο. Στο τέλος της χρονιάς ο Μάρτιν Ο΄Νιλ έφυγε τελικά για τη Σέλτικ και ο Ζαγοράκης για την ΑΕΚ. Η συνέχεια γνωστή για όλους. Όπως και να έχει εκείνο το παιχνίδι της Λέστερ επί της Πάλας θα μνημονεύεται για πάντα από τους φίλους των “αλεπούδων” για πολλούς και διαφόρους λόγους.