Η ελκυστική Γιουνάιτεντ είναι το βασικό ζητούμενο
Ανήκω σε μια κατηγορία ανθρώπων, αυτών που λατρεύουν το αγγλικό ποδόσφαιρο. Ηλικιακά είμαι ανάμεσα σε αυτούς που μεγάλωσαν παρέα με την Πρέμιερ Λιγκ και έζησαν το μύθο -και την εκτόξευση- του ποδοσφαίρου στο νησί, από την έναρξη της, σχεδόν. Είμαι φίλος της Λίβερπουλ και δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεν είμαι όμως hater της ομάδας του Όλντ Τράφορντ και δεν θα μπορούσα να ζήσω δίχως αυτή εντός της ποδοσφαιρικής μου πραγματικότητας. Το παραδέχομαι και είμαι απόλυτα ειλικρινής. Όπως επίσης δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως από αυτή την ομάδα είδαμε σπουδαίο ποδόσφαιρο από τα 90s μέχρι και πριν λίγα χρόνια. Εξωπραγματικό -είναι η αλήθεια- ποδόσφαιρο, για αρκετές μάλιστα σεζόν. Και στην Αγγλία αλλά και στην Ευρώπη. Είδαμε τον Καντονά να κερδίζει με τα μαγικά του ένα νταμπλ. Είδαμε τα μωρά του Φέργκι να κερδίζουν το τρέμπλ (έστω και με αρκετές δόσεις τύχης). Είδαμε τον Ρουντ να σκοράρει κατά ριπάς στην έναρξη της νέας χιλιετίας και την -απίστευτη- τριπλέτα των Ρούνεϊ, Τέβεζ και Κριστιάνο Ρονάλντο να φέρνουν ξανά την ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης το 2008. Είδαμε σπάνιας ομορφιάς τέρματα. Είδαμε απίστευτους συνδυασμούς. Είδαμε ποδόσφαιρο όπως ακριβώς πρέπει να παίζεται το άθλημα. Ελπίζω να συμφωνούμε μέχρι εδώ.
Το τελευταίο πρωτάθλημα της ομάδας ήρθε σχετικά εύκολα το 2013 (αν και φάνταζε απίθανο στην έναρξη της σεζόν). Στην τελευταία χρονιά του Φέργκιουσον. Με αστέρι στην επίθεση τον Ρόμπιν Φαν Πέρσι. Εξαιρετικός ήταν σε εκείνο το πρωτάθλημα ο Ολλανδός με 26 τέρματα και αρκετές ασίστ αλλά η Γιουνάιτεντ είχε αρχίσει να χάνει τη μαγεία της. Ήταν ολοφάνερο. Για να χτιστεί άλλωστε η διαφορά ασφαλείας απ’ τη Σίτι είχε χρειαστεί αρκετό σπρώξιμο από τους διαιτητές και αρκετές αλχημείες από τον σπουδαίο Σκοτσέζο μάνατζερ (δουλειά του θα μου πείτε και άδικο δεν θα έχετε). Η ομάδα είχε πολλά κενά, μέτριο ρόστερ και -πλέον- δεν έπαιζε τόσο όμορφο ποδόσφαιρο. Μπορεί να είχε κατακτήσει ακόμα ένα πρωτάθλημα (το 13ο στα χρόνια του Σερ Άλεξ) αλλά το “καμπανάκι” είχε αρχίσει να χτυπά γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Και που -δυστυχώς- αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ο επόμενος που κάθισε στον πάγκο για να διαδεχθεί τον Φέργκι ήταν ο Ντέιβιντ Μόγιες. Προσωπική επιλογή του Σερ Άλεξ και με αρκετά καλή δουλειά στην Έβερτον. Ιδίως στο αμυντικό κομμάτι των “ζαχαρωτών”. Διαχειρίστηκε ένα μέτριο ως “φτωχό” ρόστερ (για Γιουνάιτεντ) και κατάφερε να απολυθεί πριν τη λήξη της περιόδου. Δεν παρουσίασε όμορφο ποδόσφαιρο, δεν κέρδισε κάποιο σημαντικό τίτλο, δεν άφησε τίποτα (σχεδόν) στον επόμενο (εκτός των αγκώνων του Φελαϊνί). Προσωπικά θεωρώ πως πιστώνεται άδικα το χάλι της ομάδας αλλά η μετάβαση από την κορυφή στα “τάρταρα” ήταν πολύ γρήγορη και εντελώς αναπάντεχη για τους εκατομμύρια φίλους της ομάδας ανά τον κόσμο. Η Γιουνάιτεντ δεν βγήκε στο Τσάμπιονς Λιγκ αλλά το χειρότερο ήταν πως πλέον έδειχνε “άρρωστη”. Οι ένδοξες μέρες του παρελθόντος φάνταζαν πολύ μακρινές και η επόμενη μέρα ήταν λιγότερο αισιόδοξη και από συνάντηση Ελλήνων οικονομολόγων για έξοδο από την κρίση.
Οι διοικούντες ήθελαν ένα σπουδαίο όνομα για να δώσουν και πάλι χαρά στους φιλάθλους και φυσικά να στηρίξουν πάνω του την ανοικοδόμηση του κολοσσού της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τον βρήκαν στο πρόσωπο του Λουίς Φαν Χάαλ. Λανθασμένα όπως απεδείχθη μιας και έκριναν καθαρά βάσει ονόματος και όχι ποδοσφαιρικής πραγματικότητας. Ο Ολλανδός έχει πίσω του μια σπουδαία καριέρα σε ομάδες όπως ο Άγιαξ, η Μπαρτσελόνα, η Μπάγερν Μονάχου και φυσικά η εθνική Ολλανδίας αλλά και πολλές εμμονές, όπως και στασιμότητα στην -προπονητική- εξέλιξή του. Ξεκίνησε ωραία αλλά η συνέχεια και οι αποτυχίες που ήρθαν δεν τον δικαίωσαν (ούτε και όσους είχαμε γράψει καλά λόγια και ελπίζαμε σε μια δυνατή και πάλι Γιουνάιτεντ). Ούτε αυτόν, ούτε τις επιλογές του. Στα 62 του άλλωστε που βρέθηκε στην Αγγλία, είχε προλάβει να διαγράψει την πορεία του, να φτιάξει το δικό του -καθαρά- προσωπικό στυλ και να είναι τόσο αδιάλλακτος όσο ελάχιστοι στον παγκόσμιο αθλητισμό. Το βασικό ζητούμενο ήταν να ξαναγίνει η Γιουνάιτεντ άμεσα κορυφαία ομάδα. Να επιστρέψει στους τίτλους και φυσικά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ωραία όλα αυτά. Στο μυαλό των περισσότερων φίλων της ομάδας όμως υπήρχε και κάτι άλλο, ίσως και σημαντικότερο από όλα αυτά. Να γίνει η ομάδα και πάλι ελκυστική στο μάτι. Οι απαιτητικοί φίλοι της μπορούν σίγουρα να μείνουν εκτός τίτλων για κάποια χρόνια (η τροπαιοθήκη είναι γεμάτη άλλωστε) αλλά δεν μπορούν να βλέπουν θέαμα χειρότερο κι από της Σουίντον επί Τζον Γκόρμαν. Και αυτό είδαν. Τόσο την πρώτη σεζόν όσο και τη δεύτερη. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Σε αυτά τα δύο χρόνια του Φαν Χάαλ είδαμε μέτριο έως κακό ποδόσφαιρο. Αποκλεισμό από τη φάση των ομίλων στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ και στη συνέχεια αποκλεισμό από τη Λίβερπουλ στο Γιουρόπα Λιγκ. Αποκλεισμό τη σεζόν 2014-2015 στο Λιγκ Καπ από την ΜΚ Ντονς του Ντέλε Άλι, oμάδα της τρίτης κατηγορίας. Ο Ολλανδός χρεώνεται τις αποτυχημένες μεταγραφές των Σνάιντερλεν και Σβαινστάιγκερ (προσωπικά τους είχα πιστέψει και εγώ), το γεγονός πως η ομάδα δεν έχει -ουσιαστικά- ένα πλάγιο μπακ της προκοπής (πλην του τραυματία Σο) και φυσικά πως το καλοκαίρι θα χρειαστούν ξανά ένα κάρο εκατομμύρια για να γίνει και πάλι ανταγωνιστική. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι εξαιρετικοί ελπιδοφόροι νεαροί, όπως ο Ράσφορντ, ο Ντεπάι, ο Λίντγκαρντ και φυσικά ο Μαρσιάλ, αλλά θα χρειαστούν πολλά για να δούμε την ομάδα να κάνει πρωταθλητισμό και τον Μπλιντ να μην εκτελεί (σχεδόν) όλα τα στημένα. Αυτό το τελευταίο το έγραψα για να γελάσουμε. Δυστυχώς ισχύει.
Ο Φαν Χάαλ -επιτέλους- φεύγει. Η ομάδα κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο μετά την εποχή του Σερ Άλεξ (έστω και δύσκολα κόντρα στην Πάλας του Πάρντιου) και θα συνεχίσει στο Γιουρόπα με τον Μουρίνιο στον πάγκο. Δεν ξέρω τι πρόκειται να δούμε του χρόνου, εννοείται. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι πως η Γιουνάιτεντ πρέπει να αρχίσει και πάλι να παίζει όμορφο και σύγχρονο ποδόσφαιρο. Να δώσει θέαμα στους φίλους της και μαζί με αυτό θα έρθουν και οι τίτλοι. Σιγά-σιγά αλλά θα έρθουν. Από την άλλη, τόσο ο Μόγιες και ο Φαν Χααλ, όσο και ο Μουρίνιο, είναι κόντρα στη φιλοσοφία της ομάδας που θαυμάσαμε για σχεδόν 20 χρόνια. Και αυτό είναι κάτι που προσωπικά δεν μπορώ να το καταλάβω. Μπορώ να σκεφτώ αρκετούς νέους προπονητές με φιλοσοφία αρκετά κοντά στην παλιά Γιουνάιτεντ, που θα μπορούσαν να της δώσουν και πάλι τη χαμένη της αίγλη. Οι ρετρολάγνοι-φιλόσοφοι που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους δεν είναι για το Όλντ Τράφορντ. Ούτε αξίζει να βλέπεις στο Όλντ Τράφορντ τη μπάλα στα σύννεφα και να ψάχνεις τη τελική ευκαιρία με το κυάλι. Πόσο μάλλον όταν η συμπολίτισσα Σίτι (με τον Γκουαρντιόλα) είναι πανέτοιμη να μας δώσει όμορφο ποδόσφαιρο και να εξελίξει το στυλ της ακόμα περισσότερο. Τα πράγματα είναι απλούστερα του απλού: Η Γιουνάιτεντ πρέπει να ακολουθήσει και όχι να σταθεί απέναντι στους πολίτες και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Με τρόπο ανάλογο του ονόματός της και της εικόνας που έμαθε τον κόσμο να βλέπει. Αυτούς τουλάχιστον που αγαπούν πραγματικά το άθλημα.
13 σχόλια σχετικά με το “Η ελκυστική Γιουνάιτεντ είναι το βασικό ζητούμενο”
Για μενα o Mουρινιο ειναι ιδανικη επιλογη και το λεω σαν οπαδος της Γιουναιτεντ. Ειναι νεος(σε σχεση με Λουι), εχει απιστευτη ορεξη να δουλεψει στο θεατρο και ειναι εγγυηση επιτυχιων. Μπορει στα δυσκολα ματς να μην κατεβαζει ομαδα με 3 σεντερ φορ οπως εκανε ο Σερ Αλεξ αλλα οταν πρεπει, μπορει να παιξει μια χαρα ελκυστικο ποδοσφαιρο οπως εκανε η Ρεαλ του στο πρωταθλημα. Οποιαδηποτε αλλη επιλογη εχει μεγαλο ρισκο, ακομα και ο Ποκετινο που βεβαια ανανεωσε. Καλα για τον Μπλαν δεν το συζηταμε. Αυτη τη στιγμη, με μια ομαδα χωρις σταθερο κορμο και εκτος Τσαμπιονς Λιγκ, ο Μουρινιο χρειαζεται για να την επαναφερει στην ελιτ. Και οταν την επαναφερει, τοτε θα μπορεσουμε να ασχοληθουμε πιο πολυ με το ελκυστικο ποδοσφαιρο. Αλλωστε τωρα δεν υπαρχει επιθετικογενης προπονητης διαθεσιμος να αναλαβει την ομαδα, υπηρχε ο Αντσελοτι αλλα εκλεισε στη Μπαγερν.
Οταν φυγει ο Μου, ισως ο διαδοχος του Κλοπ στη Ντορτμουντ να πρεπει να κανει κι αυτος το δρομολογιο Βεστφαλια-North West England…
Καλώς σας βρίσκω, αγαπητέ Γαργαντούα.
Ποιοι νέοι προπονητές θεωρείς ότι έχουν φιλοσοφία αρκετά κοντά στην παλιά Γιουνάιτεντ;
ΥΓ: Όταν έγραψες για «ρετρολάγνους-φιλόσοφους που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους» για μια στιγμή νόμισα ότι μιλούσες για τον γερο-Φέργκι.
Ο Κλοπ είναι σίγουρα ένας απ’ αυτούς. Ο Τούχελ είναι ακόμα ένας. Ο Ποκετίνο της Τότεναμ και ο Βίλας Μπόας. Αλλά και προπονητές απ’ το Νησί όπως ο Πάρντιου και ο Μπίλιτς που έχουν στη φιλοσοφία τους το Αγγλικό στυλ παιχνιδιού. Μην ξεχνάς άλλωστε πως όταν ήρθε στη Μαν Γιου ο Φέργκι, ήταν ένας προπονητής απ’ την Αμπερντίν. Μια Αμπερντίν που την είχε οδηγήσει σε θαύματα, εντός και εκτός συνόρων.
Άλλα χρόνια θα μου πεις τότε και άλλη ομάδα η Μαν Γιου. Στο ΥΓ σου συμφωνώ. Ο Σερ στις τελευταίες του σεζόν ήταν ακριβώς αυτό. Γι’ αυτό και έκανε πολλά λάθη, έχασε πολλά ταλέντα και δεν παρουσιάσε όμορφο ποδόσφαιρο.
Γαργαντούα, σ’ ευχαριστώ πολύ.
Φοβάμαι ότι στην επιλογή του Μουρίνιο έναντι άλλων εναλλακτικών έπαιξε καθοριστικό ρόλο η βραχυπρόθεσμη τιμή της μετοχής της Μαν Γιου στη Γουόλ Στριτ.
Πού να ξέρει τώρα ο Κορεάτης μάνατζερ της Σου-Μαμότο-Σπίτι ινβέστμεντ μπανκ τον Τούχελ, τον Πάρντιου και τον Μπίλιτς; Θα νομίζει ότι είναι τίποτα παράγωγα προϊόντα…
Κι όπως είχε γράψει το BBC όταν οι Γκλέιζερς σουτάρανε τον Μόις: [It’s all about] Saving the Brand.
Αντί λοιπόν για προπονητή με όραμα για το μέλλον, η Μαν Γιου αποφάσισε να επενδύσει σ’ ένα ντενεκέ ξεγάνωτο που πλέον κάνει μόνο σαματά όταν τον κλωτσάνε.
Ένα ντενεκέ που σύντομα θα καταλήξει στη χωματερή της ποδοσφαιρικής ιστορίας, μαζί με το εμμονικό αντιποδόσφαιρο του 4-2-3-1, του Πέπε και του Ντιέγκο Κόστα και των χωρίς ελευθερία παιχτών αλυσοδεμένων σε φιξαρισμένες θέσεις.
Ποιο Ίντερ-Μπαρτσελόνα του 2010; Από πλευράς τακτικής (και όχι εκγύμνασης), ο πάλαι ποτέ Σπέσιαλ Ουάν βρίσκεται στην πριν από το Τόταλ Φούτμπολ εποχή.
Και αντί για τον Ράσφορντ, το μέλλον της Μαν Γιου θα είναι o συνταξιούχος των Ηλυσίων Πεδίων… Ωιμέ, ο Θάνατος!
Το Ίντερ-Μπαρτσελόνα μια χαρά ήταν. Προφανώς εννοείς το Μπαρτσελόνα-Ίντερ που όμως για 60’+ έπαιζαν με 10.
Σε κάθε περίπτωση συμφωνώ με Joker. Ο Μουρίνιο θα παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας όταν πρέπει κι όταν πρέπει θα ταμπουρωθεί, όχι από βίτσιο, αλλά λόγω ποδοσφαιρισκού ρεαλισμού. Κάτι πχ που λείπει αρκετά απ’τον Πεπ, που κατάφερε με έτοιμη ομάδα να αποκλειστεί 3 φορές συνεχόμενες σε ημιτελικά τσου-λου κυρίως από ποδοσφαιρική αφέλεια (πρόπερσι η Μπάρτσα ήταν πιο δυνατή, αλλά οι Ρεάλ δυο χρόνια πριν και η Ατλέτικο φέτος με την καμία). Κι αυτό είναι που με κάνει να πιστεύω ότι δε θα πετύχει στη Σίτι, που επιπλέον έχει σχετικά “ελαφρύτερη” φανέλα…
Φίλε Balkou, σέβομαι τη γνώμη σου, αλλά άσε με να έχω κι εγώ τη δική μου. Ο χρόνος θα δείξει τί ψάρια θα πιάσει ο Μουρίνιο στη Γιουνάιτεντ.
Από πλευράς τακτικής, ο χρόνος για τον Μουρίνιο έχει σταματήσει στους ημιτελικούς του 2010 ανάμεσα σε Ίντερ και Μπάρτσα. Αφού χρεοκόπησε την Ίντερ, πήγε στη Μαδρίτη και έφτιαξε μια Προοδευτική με μπάτζετ 450 εκ ευρώ. Η Ρεάλ είχε μάθει να παίζει με μπακ Ρομπέρτο Κάρλος και Σαλγάδο (ή Πανούτσι) και εκείνος την κατάντησε να παίζει με Κοεντράο και Αρβελόα.
Προσπάθησε να μικρύνει το σύλλογο στο δικό του νανώδες ανάστημα. Με τις κλωτσιές του Πέπε και με τις τζάμπα μαγκιές του Ράμος. Και με τον ίδιο τον Μουρίνιο να συμπεριφέρεται σαν κοινός αλήτης τσαλαπατώντας, μαζί με τον πεσμένο στο χόρτο Φάβρεγας, και τα 100+ χρόνια ιστορίας της Ρεάλ. Κατάφερε να τσακωθεί μ’ όλον τον κόσμο και να φύγει έχοντας κερδίσει σε τρία χρόνια μόλις ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο.
Στην Τσέλσι, η μανία καταδίωξης που τον διακατέχει επεκτάθηκε και στο επιτελείο του. Άρχισε να χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα, όταν διασύρθηκε από τη Σίτι και δήλωνε με θράσος ότι το αποτέλεσμα δεν αντανακλούσε την πραγματική εικόνα του αγώνα. Έδιωξε τους ταλαντούχους νεαρούς επιθετικούς Λουκακού, Ντε Μπράινε, Σίρλε και έφερε τους ξεζουμισμένους Ετό, Ντρογκμπά, Φαλκάο. Τώρα σκέφτεται να χαραμίσει τον Ράσφορντ για χάρη του Ιμπραΐμοβιτς.
ΥΓ: Ο Μουρίνιο έχει μόλις 3 νίκες σε 16 αγώνες με αντίπαλο τον Γκουαρντιόλα.
Μα σ’αφήνω. Αν ήταν θα έλεγα που δεν αντιδράς για πιθανότητα Πάρντιου ή/και Μπίλιτς.
Και δε διαφωνώ ότι οι Γκλέιζερς έχουν μοιράδι στο πως έχει πάει η ομάδα. Ε, ο Μουρίνιο μπορεί να απαιτήσει μεταγραφές. Ο Μπίλιτς όχι.
ΥΓ. ΟΚ, θα πρέπει να μαζέψει κανέναν πόντο παραπάνω στα άλλα ματς, αφού θα χάσει 6 στα ματς με τη Σίτυ. Αν και νομίζω ότι έχεις κάποιο λάθος στους υπολογισμούς (κάτι ματς κυπέλλου, σουπερκόπα). Όχι ότι έχει σημασία.
Balkou, ένας βασικός λόγος που η ανθρωπότητα έχει γίνει ζούγκλα είναι ότι ακοινώνητα κομπλεξικά ανθρωπάκια γεμάτα απωθημένα, σαν το Μουρίνιο, καταλαμβάνουν θέσεις και περνιούνται για “κάποιοι”.
Μιλάμε για άτομο με χοντρές ψυχικές διαταραχές, όχι αστεία. Σε Ρεάλ και Τσέλσι τον μισούν όλοι.
Θα προτιμούσα τον Γκουαρντιόλα, τόσο ως άνθρωπο όσο και ως προπονητή.
Θύμισέ μου να κάνω “φάλαγγα” στον Γαργαντούα για τον Μπίλιτς. Και μην “τσιμπάς” με όσα γράφω. Μου αρέσει να κάνω και λίγο χιούμορ. Λείπει πολύ από τη ζωή μου…
Ο Μουρίνιο είναι ικανός, μετά τον Μοράτι, να φαλιρίσει και τους Γκλέιζερς. Αλλά πιστεύω ότι αυτοί δεν είναι συναισθηματικά κορόιδα για να την πατήσουν τόσο άσχημα.
Όσο για το “ρεκόρ” του Μουρίνιο απέναντι στον Γκουαρντιόλα, ρίξε μια ματιά στα παρακάτω:
“When Mourinho was in charge of Real Madrid and Guardiola running their sworn enemy Barcelona, the Portuguese never missed an opportunity to take a swipe at the Spaniard.
However, Mourinho won just three of their 16 meetings”
Πηγή:
http://www.foxsports.com.au/football/premier-league/eric-cantona-says-pep-guardiola-not-jose-mourinho-would-be-the-right-fit-for-manchester-united/news-story/1a3fbc69fd52c22ac92926b0661942da?nk=f7ac2e9a2f2f29af8b23a7544b496702-1465180825
@Ατιμο Σκυλι θα με αφήσεις τουλάχιστον να ακούσω το Σφαγείο στη διαπασών πριν τα βασανιστήρια;
Φαληρισε ο μορατι απο τον μουρινιο? μαλιστα…
Φίλε Γαργαντούα, τα βασανιστήρια έχουν εξελιχθεί. Αρκεί μια συνέντευξη που θα δώσει ο εν-Τρυφών εις τας τσέπας ημών για όλους τους νέους φόρους, τα πρόστιμα και το περιουσιολόγιο. Και για μουσική, τα τελευταία “αριστουργήματα” της Βανδή, του Ρουβά και των υπολοίπων που είπαν ΝΑΙ στο Τρομοψήφισμα και στη συνέχιση επί τα χείρω των όσων βιώνουμε στο πετσί μας τα τελευταία χρόνια.
Γαργαντούα, σ’ ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου. Μ’ έκανες να νιώσω όμορφα σε μια στιγμή που το είχα ανάγκη. Να ξέρεις ότι εγώ τον πάω τον Μπίλιτς.
—————————————————
Πανάγο, βλέπεις στο τελευταίο σχόλιό μου ότι μου αρέσει να κάνω χιούμορ γιατί το χαμόγελο λείπει από τη ζωή μου. Και σαν απάντηση μου δίνεις φτηνό σαρκασμό; Πιστεύεις ότι αυτό σε κάνει να φαίνεσαι ανώτερος; Μερικοί σαν εσένα έχετε κάνει καραμέλα τη λέξη “γραφικός” για όσους απειλούν τις προκαταλήψεις σας, σαν εμένα. Εκτός από τη λέξη γραφικός, υπάρχει και η λέξη σκατόψυχος. Μάντεψε ποια σε αντιπροσωπεύει καλύτερα…
————————————————–
Αυτό είναι το τελευταίο σχόλιό μου στο sombrero. Παρακαλώ να μη διαγραφεί. Λυπάμαι που αναγκάζομαι να φύγω κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Ευχαριστώ όσους το αξίζουν.
@Άτιμο Σκυλί
Θα περιμένω και άλλα σχόλια σου. Εδώ μέσα είμαστε ΟΛΟΙ φίλοι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τσακωνόμαστε για το ποδόσφαιρο. Ούτε για τίποτα άλλο, εννοείται. Αν ήξερα πως με ένα άρθρο για τη Man U θα χάναμε φίλους δεν θα το έγραφα ποτέ. Πείτε μου τι θέλετε να σας γράψω και θα γίνει. Αν θες γράφω και για τη Βανδή και για τη φιλική σχέση που είχε με τη Βικτώρια στη Μαδρίτη πριν χρόνια. Ακόμα θυμάμαι τα μεσημεριανά “Ετοιμάζουν συναυλία Βικτώρια-Δέσποινα στην Ίμπιζα”. ΜΕΙΝΕ λοιπόν.
Bαστα λιγο τωρα γιατι το χοντρυνες ομως…
Ποιος σε ειπε γραφικο?ποιος σε σαρκαστηκε?την παλευεις ανθρωπε μου?ξερεις εσυ τι εχω κανει καραμελα εγω και τι οχι?επειδη λες οτι τραβας ζορια (οπως ολη η χωρα) θα με λες σκατοψυχο και θα το παιζεις ιστορια?ακου να δεις μαγκακο,δεν σε ξερω ουτε ειπα καμια αποψη για το ατομο σου.Εγραψες μια παπαρια για τον μορατι και τον μουρινιο και εκει σταθηκα.Ουτε ανωτερος το επαιξα,ουτε κατεβατα σου αραδιασα,ουτε λινκ,ουτε τιποτα.Εβγαλες και συμπερασμα απο μια λεξη και τρεις τελιτσες…
Φτηνο σαρκασμο θα εκανα αν σου ελεγα με λογοτεχνικο τροπο οτι εισαι και αμπαλος και ασχετος απο οικονομικα.Δεν το εκανα γιατι δεν υπηρχε καποιος λογος ουτε σκεφτηκα πως εισαι κατι τετοιο.Περιμενα να απαντησεις σαν ανθρωπος (ισως οντως να μπηκε μεσα με τα μπουνια η ιντερ τοτε και εγω να θυμαμαι λαθος).Αν γουσταρεις να το παιζεις θιγμενη δεσποινιδα σε σχολια που κανουμε για χαβαλε σε σαιτ που μιλαει για μπαλιτσα,καντο.Αλλαξε νικνεημ ομως,καντο ευαισθητο σκατζοχοιρακι…
υγ.προφανως το σχολιο αυτο ειναι στην ευχερεια σας να δημοσιευτει μαγκες,δεν προσφερει τιποτα γενικα στην κουβεντα,αλλα οχι κι ετσι να τη βγαινει ο καθενας και να γραφει οτι γουσταρει…