Οι φούσκες δεν είναι πια εδώ

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν μετακομίσει κάποια στιγμή στη ζωή τους. Είναι ένα συναίσθημα περίεργο. Ίσως είμαι εγώ, μια που γενικά έχω το κακό συνήθειο να δένομαι ακόμα και με άψυχα αντικείμενα (π.χ. ένα παλιό μπλουζάκι ή να κρατάω τα εισιτήρια των εκτός έδρας αγώνων), μπορεί για αρκετό κόσμο να είναι κάτι πιο απλό. Πιστεύω όμως ότι η μετακόμιση δεν είναι μόνο το τυπικό “παίρνω τα πράγματά και φεύγω”, είναι αφήνω πίσω έναν χώρο που έζησα πολλά και γέμισα αναμνήσεις και στιγμές (καλές και κακές). Παράλληλα βέβαια είναι το μέλλον, ίσως μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα, ένας νέος “παρθένος” χώρος για να τραβηχτεί μια γραμμή και να ξεκινήσει η παραγωγή νέων αναμνήσεων. Μια περίεργη συναισθηματικά διαδικασία που αν δεν έχεις βιώσει δεν μπορείς να καταλάβεις. Και αν είναι ιδιαίτερη για έναν άνθρωπο, τότε για έναν σύλλογο που περιλαμβάνει χιλιάδες ψυχές είναι καθοριστική.

Γιατί το γήπεδο είναι πολύ παραπάνω από μερικές κερκίδες, λίγο χορτάρι και δύο γκολποστ. Και όταν το γήπεδο μπορεί να μιλήσει το εξηγεί. Η Γουέστ Χαμ βαρέθηκε να είναι μικρομεσαία ομάδα στην Αγγλία, σε ένα πρωτάθλημα που η κάθε Λέστερ είναι εξαίρεση και οι διαφορές έχουν γιγαντωθεί εδώ και περίπου δύο δεκαετίες. Οι σύλλογοι έχουν μετατραπεί σε εταιρείες εκατομμυρίων, το εμπορικό σκέλος είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις αγωνιστικές επιτυχίες, οι ξένοι περίεργοι τύποι μοιράζουν αφειδώς τα χρήματά τους και η Πρέμιερ Λιγκ έχει γίνει ένας σκληρός κόσμος που δεν συγχωρεί. Εδώ και καιρό προσπαθούσε η Γουέστ Χαμ να βρει ένα νέο γήπεδο, ένα στάδιο που θα την εκτοξεύσει οικονομικά και θα της φέρει ταυτόχρονα και επιτυχίες. Το πάλεψε πολύ και τελικά, και παρά τις αντιδράσεις της Τότεναμ και της Λέιτον που απέτρεψαν αρχικά την αγορά του Ολυμπιακού Σταδίου του Λονδίνου, κατάφερε να κάνει μια αρκετά συμφέρουσα συμφωνία ώστε να νοικιάσει το στάδιο για 99 χρόνια. Μια συμφωνία που για αρκετούς είναι υπερβολικά καλή για την Γουέστ Χαμ, ενώ ο σύλλογος υποστηρίζει ότι σε αντίθετη περίπτωση το στάδιο θα είχε την τύχη των ελληνικών ολυμπιακών έργων. Μέχρι κι ο Βενγκέρ βγήκε να γκρινιάξει, αφού όπως είπε η Γουέστ Χαμ θα κάνει ότι κι η Άρσεναλ, αλλά βρίσκει έτοιμο το γήπεδο, ενώ οι Γκάνερς έπρεπε να υποφέρουν μέχρι να χτιστεί (και να συνεχίσουν να υποφέρουν, ανεξάρτητα από το γήπεδο θα έλεγε κάποιος κακεντρεχής).

Το ιστορικό άγαλμα για το Μουντιάλ του 1966

Οι Χάμερς θα μετακομίσουν αυτό το καλοκαίρι, αφήνοντας πίσω το Άπτον Παρκ ή αλλιώς Μπολέιν Γκράουντ. Μια έδρα που βλέπει την Γουέστ Χαμ από το 1904. Η φυγή συνεπώς δεν είναι κάτι το απλό. Ακολουθώντας την τακτική του Χάιμπουρι, του Νίνιαν Παρκ, του Δε Ντεν εκεί που βρίσκεται το γήπεδο θα γίνουν κατοικίες. Θα διαγραφεί, θα είναι σαν να μην υπήρξε. Αλλά δεν είναι μόνο το ίδιο το γήπεδο, είναι η φυγή του συλλόγου από μια γειτονιά, τους δρόμους που γέμιζαν με οπαδούς των Χάμερς και μύριζαν πίτες, μπίρες, κάτουρο και ακαθαρσίες από τα άλογα της αστυνομίας. Και ναι, ακούγεται γελοίο, αλλά ο ανθρώπινος οργανισμός λειτουργεί έτσι και συνδυάζει οσμές με αναμνήσεις, μπορεί να παράξει σεροτονίνη, να φέρει χαρά, ακόμα και από τα πιο άσχημα ερεθίσματα. Αρκεί να τα έχεις συνδυάσει με όμορφες στιγμές, όπως την αγαπημένη σου ομάδα.

Ο Γκάρντιαν έκανε ένα πολύ ωραίο αφιέρωμα και ανεξάρτητα αν συμπαθείς την Γουέστ Χαμ καταλαβαίνεις τι σημαίνει όλο αυτό. Λίγο ακόμα παραπάνω αν θυμάσαι τη Δεκελείας και τους άλλους δρόμους γύρω από τη Νέα Φιλαδέλφεια. Οι παμπ και οι μικροπωλητές γύρω από το γήπεδο κινδυνεύουν με αφανισμό. Το Νέιθαν’ς που σερβίρει πίτες και χέλια από το 1927 σε γενιές οπαδών των Χάμερς δεν έχει μέλλον. Μέχρι κι οι καλόγριες της καθολικής εκκλησίας, εκεί που έχουν δει αρκετές φορές παίκτες της Γουέστ Χαμ να μπαίνουν για να ανάψουν κερί, στενοχωριούνται που η ομάδα φεύγει. Η γνωστή παρέα, ο ίδιος δρόμος, το πενταβρώμικο χαλί της παμπ, η μπύρα, η αγωνία για το ματς και τα τελευταία μέτρα μέχρι το γήπεδο περνώντας από πλανόδιους που πουλάνε φάνζινς. Η θέση στο γήπεδο, οι φούσκες, οι ατελείωτες φούσκες. Ένας φίλος της ομάδας λέει: “Από τότε που επιβεβαιώθηκε ότι εγκαταλείπουμε το σπίτι που είχαμε από το 1904, σβήνω ένα ένα με κιμωλία τα ματς που απομένουν. Σαν μελλοθάνατος στη φυλακή που μετράει τις ημέρες μέχρι την εκτέλεσή του“.

Υπερβολή; Εν μέρει ναι. Δεν θα έχεις τους ίδιους φίλους στο νέο γήπεδο; Δεν θα πουλάνε μπύρα εκεί; Δεν θα βλέπεις τους ίδιους παίκτες (και πιθανότατα καλύτερους); Είναι άσχημο να πας σε έναν καλύτερο χώρο με μεγαλύτερες ανέσεις; Υπάρχουν σύγχρονα γήπεδα που κρατούν το ίδιο πνεύμα, υπάρχουν σύλλογοι που σέβονται τους πελάτες τους. Η αλήθεια είναι όμως ότι ειδικά στην Αγγλία το ποδόσφαιρο ή μάλλον το γήπεδο, έχει τη δική του κουλτούρα που αργοπεθαίνει. Αργοπεθαίνει γιατί όπως λένε κι οι Άγγλοι “τα καινούρια γήπεδα δεν έχουν ψυχή”. Χωρίς να είμαι ειδικός, θα προσέθετα και ότι κι οι καινούριοι φίλαθλοι δεν έχουν ψυχή. Γιατί αν δεν ήταν έτσι, ακόμα και τα μεγάλα γήπεδα θα είχαν άλλη ατμόσφαιρα. Και το “παλιό ποδόσφαιρο” αργοπεθαίνει σαν τις φούσκες στο τραγούδι που έχει γίνει ο ύμνος των Χάμερς. Κι αν αυτή τη φορά τα όνειρα δεν ξεφτίζουν, καθώς η ομάδα ενδέχεται να ανέβει επίπεδο, ξεφτίζει μέρος της κουλτούρας.

I’m forever blowing bubbles,
Pretty bubbles in the air,
They fly so high,
Nearly reach the sky,
Then like my dreams,
They fade and die.