Η Λέστερ της Ουρουγουάης

Την Κυριακή που μας πέρασε, την ώρα που όλος σχεδόν ο πλανήτης σχολίαζε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, τα βλέμματα στην Ουρουγουάη ήταν στραμμένα στο νέο γήπεδο της Πενιαρόλ, στο οποίο διεξαγόταν το ματς που θα έκρινε σε μεγάλο βαθμό την πρώτη θέση στο τουρνουά Κλαουζούρα. Από τη μια πλευρά ήταν η Πενιαρόλ, η πιο πετυχημένη ομάδα της χώρας και μια από τις μεγαλύτερες της ηπείρου. Η παρέα του Ντιέγκο Φορλάν, που ήταν αήττητη στο νέο της γήπεδο, βρισκόταν στη 2η θέση και με νίκη επί της αντιπάλου της θα την προσπερνούσε στη βαθμολογία και ουσιαστικά θα αγκάλιαζε τον τίτλο, ένα μόλις παιχνίδι πριν το τέλος του πρωταθλήματος. Στην άλλη πλευρά του γηπέδου, και ταυτόχρονα στην κορυφή της βαθμολογίας με δυο βαθμούς προβάδισμα, βρισκόταν η Πλάσα Κολόνια, μια ομάδα που μέχρι πριν λίγους μήνες δεν ήξερε σχεδόν κανείς, μια ομάδα που τον Οκτώβρη του 2014 βρισκόταν στην τελευταία θέση. Της δεύτερης κατηγορίας!

(Η Πλάσα προέρχεται από μια μικρή πόλη, στο μέγεθος του Κιλκίς, και παρ’ όλο που το 2017 κλείνει 100 χρόνια ζωής μέχρι το 2000 αγωνιζόταν στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, σε ένα γραφικό γηπεδάκι 2500 θέσεων. Στα χρόνια που ακολούθησαν, στα οποία αναγκαστικά μετακόμισε στο τοπικό γήπεδο της πολιτείας που χωράει 15.000 ανθρώπους, η μεγαλύτερη της υπέρβαση ήταν η άνοδος στην πρώτη κατηγορία, στην οποία όμως σπάνια άντεχε. Εκτός από την έλλειψη σταθερότητας η μικρή ομάδα από την περιοχή της Κολόνια αντιμετώπισε και ουκ ολίγα οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα το 2011 να χρεοκοπήσει.

Με θυσίες κάθε είδους η ομάδα αναγεννήθηκε το 2013 και πέρσι βρέθηκε στη δεύτερη κατηγορία, με μοναδικό στόχο να καταφέρει να παραμείνει εκεί. Ακόμα κι αυτός ο ελάχιστος στόχος όμως φαινόταν δύσκολος τις πρώτες αγωνιστικές μέχρι που ανέλαβε την ομάδα ο Εντουάρντο Εσπινέλ. Ο 43χρονος Ουρουγουανός είχε αγωνιστεί παλιότερα στην Πλάσα, μαζί με τον θρύλο της εθνικής Ντιέγκο Λουγκάνο (τον οποίο μάλιστα πριν λίγο καιρό κάλεσε για να μιλήσει στους παίκτες και να τους ενθαρρύνει), αλλά η εμπειρία του στους πάγκους ήταν απειροελάχιστη: Κάποια σεμινάρια προπονητικής και λίγες θητείες σε ερασιτεχνικά σωματεία. Όμως, η ζωή πολλές φορές είναι τελείως απρόβλεπτη, κάτι που λογικά μπορεί να επιβεβαιώσει και ο Ρανιέρι, και η έλευση του άπειρου Εσπινέλ, που μέχρι πρόσφατα επιβίωνε δουλεύοντας ως ξυλουργός, άλλαξε τα πάντα. Με ένα σερί 18 αγώνων χωρίς ήττα η Πλάσα όχι απλά έφυγε από τον πάτο της βαθμολογίας αλλά έφτασε και στις θέσεις ανόδου. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή του ονείρου.

Η ομάδα του, γνώριμου μας από τον Εργοτέλη, Σέρχιο Λεάλ, έκανε μια κλασική για τα δεδομένα της πορεία στην Απερτούρα το φθινόπωρο, τερματίζοντας 13η, και μπήκε στην Κλαουζούρα με το γνώριμο στόχο, να προσπαθήσει να παραμείνει στην κατηγορία. 14 παιχνίδια αργότερα φιγούραρε μόνη πρώτη στη βαθμολογία, έχοντας αποκτήσει το παρατσούκλι “η Λέστερ της Ουρουγουάης”.

Με έναν άσημο και άπειρο προπονητή, με παίκτες κατά κύριο λόγο ντόπιους πιτσιρικάδες (ο μέσος όρος ηλικίας σε κάποια ματς ήταν κοντά στα 21), με το μικρότερο μπάτζετ στην κατηγορία (20 φορές πιο μικρό από αυτό των Πενιαρόλ και Νασιονάλ), με πρώτο σκόρερ έναν άγνωστο Αργεντινό που πέρσι έπαιζε στην 3η κατηγορία της Αργεντινής, κάνοντας ταυτόχρονα κι άλλες δουλειές (έλιωνε μέταλλα, μπογιάτιζε σπίτια κτλ) για να μπορέσει να μεγαλώσει το παιδί του και φέτος πηγαίνει στις προπονήσεις με ποδήλατο – όπως και αρκετοί άλλοι παίκτες της ομάδας -, με ελάχιστα οικονομικά εφόδια (για να βγει ένα μεγάλο μέρος του φετινού μπάτζετ στην αρχή της σεζόν οργανώθηκε κάτι-σαν-έρανος: μαγείρεψαν 400 κοτόπουλα και οι πιτσιρικάδες της πόλης γυρνούσαν στις γειτονιές και τα πουλούσαν στους κατοίκους) τα οποία φυσικά δεν φτάνουν για να καλύψουν όλες τις ανάγκες της ομάδας (με αποτέλεσμα αρκετές φορές το μενού των παικτών να είναι ένα συγκεκριμένο πιάτο: ρύζι με χοτ ντογκ), η Πλάσα Κολόνια έχει τρελάνει την ποδοσφαιρική Ουρουγουάη που εδώ και πολλές εβδομάδες περιμένει, όπως ακριβώς με τη Λέστερ, “πότε θα ξεφουσκώσει”.)

Σε αντίθεση με τις εκτιμήσεις των περισσότερων, πως η έδρα της Πενιαρόλ σε συνδυασμό με την πίεση της κορυφής θα λυγίσει τους άπειρους φιλοξενούμενους, η Πλάσα απέδειξε και εκεί ότι είναι μπολιασμένη με το garra των Ουρουγουανών. Σε ένα τέλειο σκηνικό για ένα ηρωικό φινάλε αντάξιο της φετινής μαγικής πορείας, με τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα, προηγήθηκε στο 2′, πήγε τελικά στα αποδυτήρια με το σκορ 1-1, άντεξε την πίεση των γηπεδούχων και λίγο πριν το τέλος χτύπησε ξανά. Πέναλτι στο 79′, ο Αλεχάνδρο Βιγιόλδο πήρε φόρα και με το πιο σημαντικό σουτ στη ζωή του, έως τώρα, έκανε το 1-2. “Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το μωρό μου που θα γεννηθεί σε λίγο καιρό και το γέρο πατέρα μου, που ξέρω ότι δανείστηκε λεφτά για να είναι σήμερα στις κερκίδες” είπε ο σκόρερ μετά το τέλος, την ώρα που οι περισσότεροι συμπαίκτες του και κάποιοι από τους λιγοστούς οπαδούς-εκδρομείς, έκλαιγαν μέσα στη βροχή.

Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, που δικαίως εστίασαν στο θαύμα της Λέστερ, η απίθανη Πλάσα Κολόνια εξασφάλισε με το διπλό αυτό τον πρώτο τίτλο της ιστορίας της και έγινε η πρώτη ομάδα εκτός Μοντεβίδεο που κερδίζει τρόπαιο. Περίπου… (Και ναι φανατικέ αναγνώστη του σομπρέρο, εδώ κάπου αρχίζει η λατινοαμερικάνικη μαγεία που περίμενες με ανυπομονησία από τη δεύτερη πρόταση, όταν και διάβασες τη λέξη ‘Ουρουγουάη’ και ασυναίσθητα έβγαλες σημειωματάριο και στυλό για να σχεδιάσεις διάγραμμα που θα σε βοηθήσει στην κατανόηση.)

Παρ’ όλο που η Πλάσα Κολόνια στέφτηκε πρωταθλήτρια Κλαουζούρα και, όπως μπορείς να δεις και στο βίντεο, σήκωσε και κούπα, για να στεφτεί κανονική πρωταθλήτρια Ουρουγουάης έχει ακόμα δρόμο. (Σ’αυτό το σημείο καλό είναι να εγκαταλείψουν την ανάγνωση όσοι είναι ακόμα στο γραφείο και έχουν ώρες δουλειάς μπροστά τους, όσοι έχουν ήδη πονοκέφαλο και όσοι σχετίζονται με τη διεξαγωγή του ελληνικού πρωταθλήματος και πιθανόν ψάχνουν νέες ιδέες.)

Νικώντας την Πενιαρόλ η Πλάσα κέρδισε το τουρνουά Κλαουζούρα. Για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα πρέπει να αντιμετωπίσει πρώτα τη νικήτρια της Απερτούρα, που είναι (κάποιοι από εσάς σίγουρα το μάντεψαν) η Πενιαρόλ. Πως; Απλό: Θα γίνει ένα παιχνίδι σε ουδέτερη έδρα, το οποίο σε περίπτωση ισοπαλίας θα έχει κανονικά παράταση και πέναλτι. Σε περίπτωση λοιπόν που η Πλάσα νικήσει για άλλη μια φορά την Πενιαρόλ θα βρεθεί στον Μεγάλο Τελικό, όπου θα αντιμετωπίσει την ομάδα που βρίσκεται στην κορυφή του Ενιαίου Βαθμολογικού Πίνακα, η οποία αυτή τη στιγμή και με ένα ματς να απομένει, είναι ( * χτυπάνε τύμπανα, πνιγμένα χαχανητά ακούγονται κάπου στο βάθος * ) ΦΥΣΙΚΑ η Πενιαρόλ. Ο τελικός είναι διπλός και ο νικητής αυτή τη φορά αναδεικνύεται με κάθε επισημότητα πρωταθλητής της χώρας. Συνοψίζοντας, για να φτάσει μέχρι το τέλος αυτού του ονειρικού ταξιδιού η Πλάσα το μόνο που χρειάζεται είναι να κερδίσει άλλες δυο φορές την ομάδα που κέρδισε εκτός έδρας την Κυριακή!

Υπάρχει όμως και ένα ακόμα πιο αστείο σενάριο. (Μη μου πεις ότι δεν το περίμενες αυτό. Μα, πόσο αθώος είσαι;)

Στον Ενιαίο Βαθμολογικό Πίνακα η Πενιαρόλ βρίσκεται τρεις βαθμούς πάνω από την αιώνια αντίπαλο της, Νασιονάλ. Αν η ομάδα του Φορλάν χάσει στην έδρα της Χουβεντούδ και η Νασιονάλ κερδίσει εντός έδρας τη Λίβερπουλ (όχι του Κλόπ) τότε προκύπτει ισοβαθμία. Σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρξει μπαράζ μεταξύ των δυο τους. Έτσι, με πολύ απλά λογάκια, θα πρέπει να γίνουν δυο ‘ημιτελικοί’ (Νικητής Απερτούρα-Νικητής Κλαουζούρα και Νασιονάλ-Πενιαρόλ) που θα δώσουν το ζευγάρι του Μεγάλου Τελικού, μόνο που και στους δυο θα συμμετέχει η Πενιαρόλ. “Παράλογο; Δεν απαντάει.” Βάλτε να πιούμε.