Η ιστορία μιας εκδίκησης: Όταν ο Μπέιλ έγινε ο ηγέτης της Ουαλίας

“Η ωραιότερη εκδίκηση είναι η σιωπή” έλεγε ο Σαίξπηρ, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση στο αρχαίο ελληνικό γνωμικό πως “η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο”. Στην περίπτωση του Ουαλού σούπερ σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης, Γκάρεθ Μπέιλ η ελληνική αυτή φράση βρήκε το νόημά της στο ακέραιο. Απέναντι μάλιστα σε ένα ποδοσφαιριστή που είχε βάλει κάποτε ως στόχο ζωής να “τελειώσει” την καριέρα του Ουαλού, όταν μάλιστα αυτή βρίσκονταν στο καταλληλότερο σημείο για να απογειωθεί. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη και συνεχίζουμε να θαυμάζουμε τον Μπέιλ να πρωταγωνιστεί στο κορυφαίο επίπεδο και να γίνεται ολοένα και καλύτερος. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή και ας ξετυλίξουμε το κουβάρι αυτής της ιστορίας εκδίκησης. Μιας ιστορίας εκδίκησης που θα έκανε ακόμα και τον Κορεάτη σκηνοθέτη Τσαν-Γου Παρκ (μετρ τέτοιων ιστοριών) να ζηλέψει.

Στις 12 Οκτωβρίου του 2012 η Ουαλία του Κρις Κόουλμαν υποδέχονταν τη Σκωτία (για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2014) σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου για τους “δράκους”. Οι μηδέν βαθμοί και η τελευταία θέση του ‘Α ομίλου δεν άφηναν περιθώρια ήττας στον Μπέιλ και την παρέα του, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ο παίκτης της Τότεναμ (τότε) είχε να κερδίσει και ένα προσωπικό στοίχημα απέναντι στον αμυντικό μέσο της Σκωτίας, Τσάρλι Άνταμ, καθώς μεταξύ τους είχε ξεσπάσει μια μεγάλη κόντρα λόγω του αντιαθλητικού παιχνιδιού του πρώην παίκτη της Ρέιντζερς. Οι μεγάλοι παίκτες άλλωστε μιλούν με τις ενέργειές τους στο γήπεδο, οι μικροί με τους τσαμπουκάδες και τα βίαια τους μαρκαρίσματα. Τη σεζόν 2010-2011 ο Άνταμ ήταν μέλος της Μπλάκπουλ και είχε πραγματοποιήσει μερικές εξαιρετικές εμφανίσεις στην Πρέμιερ Λιγκ. Στην αναμέτρηση κόντρα στην Τότεναμ τον Μάη του 2011 ο Σκοτσέζος είχε κάνει ένα μαρκάρισμα στα όρια της φυλάκισης στον Μπέιλ, τραυματίζοντάς τον σοβαρά στον αριστερό αστράγαλο. Ο Ουαλός είχε αποχωρήσει με φορείο και -εννοείται- είχε χάσει τα τελευταία παιχνίδια της σεζόν. Την επόμενη σεζόν ο Άνταμ, ως παίκτης της Λίβερπουλ πια, είχε χτυπήσει και πάλι τον Μπέιλ στον αστράγαλο, σε ένα μαρκάρισμα που θύμιζε περισσότερο παίκτη του ράγκμπυ παρά ποδοσφαιριστή. Ο Μπέιλ είχε αρχίσει να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους της Ευρώπης και εκείνο το μαρκάρισμα είχε προκαλέσει την οργή (σχεδόν) απ’ όλους προς το πρόσωπο του μέσου των “κόκκινων”. Καθόλου μα καθόλου άδικα.

Το καλοκαίρι του 2012 ο Κέννυ Νταλγκλίς άφηνε την καρέκλα του προπονητή της Λίβερπουλ στον Μπρένταν Ρότζερς και η ομάδα βρίσκονταν πολύ κοντά στον εκμοντερνισμό της. Στα πλάνα του νέου προπονητή -εννοείται-δεν υπήρχε ο Σκοτσέζος, μιας και το στυλ παιχνιδιού του δεν ταίριαζε με αυτή τη νέα φιλοσοφία. Ο Ρότζερς πάντως είχε πάρει μαζί του τον Άνταμ στην καλοκαιρινή προετοιμασία της ομάδας στις Η.Π.Α και τον έβαλε μάλιστα να αγωνιστεί στο φιλικό κόντρα στην Τότεναμ. Εκεί ο σκληροτράχηλος αμυντικός μέσος είχε κρατήσει την καλύτερη του παράσταση για την μεγάλη “έξοδο” που πλησίαζε από το Άνφιλντ. Ο Άνταμ περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να βρει “διαθέσιμο” τον Μπέιλ και στόχευσε -για ακόμα μία φορά- προς τον αριστερό (και μόνο) αστράγαλο του παίκτη της Τότεναμ. Βρισκόμασταν στο 17ο λεπτό μιας φιλικής αναμέτρησης, με το σκορ στο 0-0 και τον Μπέιλ στο κέντρο του γηπέδου. Το τάκλιν ήταν τόσο βρώμικο που παραλίγο να κάνει τον Ρόι Κιν να τηλεφωνήσει στον Χάαλαντ για να ζητήσει συγνώμη. Για την ιστορία ο Μπέιλ δεν είχε πάθει κάτι σοβαρό από εκείνο το μαρκάρισμα αλλά μετά το τέλος του αγώνα είχε επιτεθεί φραστικά στον Άνταμ χαρακτηρίζοντάς τον δειλό και αντί-επαγγελματία. Ο Άνταμ από την άλλη, λίγο καιρό μετά έβρισκε την καταλληλότερη στέγη για παίκτες του ταλέντου και της συμπεριφοράς του. Που αλλού, στο μουντό Μπριτάνια και τη Στόουκ δίπλα σε γητευτές της μπάλας όπως ο Ντελάπ, ο Κάμερον, ο Γουίλσον, ο Γουόλτερς και φυσικά ο Ράιαν ο Σόουκρος.

https://www.youtube.com/watch?v=jS3Hcb2Nleo

“Ο Θεός μπορεί να ξεχνά και να συγχωρεί-ο Γκάρεθ ο Μπέιλ ποτέ” και πάμε στο παιχνίδι ανάμεσα στις δύο εθνικές. Ο Κόουλμαν είχε ξεκινήσει τον Μπέιλ στο δεξί άκρο της επίθεσης και με τον Άνταμ στον πάγκο, ο παίκτης της Τότεναμ ένιωθε ασφαλής απελευθερωμένος και έκανε -κυριολεκτικά- ό,τι ήθελε την άμυνα των Σκοτσέζων. Βέβαια ένα γκολ του Τζέιμς Μόρισον από το πουθενά, έστειλε τους φιλοξενούμενους στα αποδυτήρια με το υπέρ τους 0-1. Στις αρχές του ‘β ημιχρόνου ο Άνταμ πέρασε στο γήπεδο και ο Μπέιλ βρήκε ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο για να παίξει καλύτερα. Από τη μία ήθελε να οδηγήσει την ομάδα του στην ανατροπή και τη νίκη και από την άλλη να πάρει την εκδίκησή του από τον άσπονδο φίλο του. Και τα κατάφερε και τα δυο. Στο 80′ αφού χόρεψε πρώτα τον Φλέτσερ και έπειτα τον Άνταμ, μπήκε στην περιοχή και ανατράπηκε από τον Μαλόνεϊ. Ο ίδιος έστησε την μπάλα, εκτέλεσε και έγραψε το 1-1. Εννοείται όμως πως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη μιας και η δουλειά είχε επιτευχθεί μόνο κατά το ήμισυ. Αυτό μέχρι το 89’ όταν και πήρε την μπάλα λίγα μέτρα μετά την σέντρα, ξεκίνησε μια από τις γνωστές του κούρσες και όταν έφτασε στην περιοχή του ΜακΓκρέγκορ με ένα αριστερό κεραυνό έγραψε το τελικό 2-1. Ο παίκτης που προσπάθησε -μάταια- να ανακόψει αυτό τον “καλπασμό” δεν ήταν άλλος από τον Τσάρλι Άνταμ.

Ο Γκάρεθ Μπέιλ εκείνη τη μέρα έγινε ο νέος ηγέτης της χώρας του, κερδίζοντας ένα μεγάλο παιχνίδι και παίρνοντας την εκδίκησή του από έναν άνθρωπο που λίγο καιρό πριν είχε βαλθεί να του κόψει την καριέρα. Μια εκδίκηση που ήρθε παίζοντας ποδόσφαιρο και νικώντας στο γήπεδο, αντρίκια και παντελονάτα και όχι με τσαμπουκάδες και αντιαθλητικά χτυπήματα. Εκείνη τη μέρα λάτρεψα τον Μπέιλ. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα πως ο θυμός δεν πρέπει να έχει καμία θέση στο γήπεδο. Γιατί μπορεί η εκδίκηση να τρώγεται καλύτερα κρύα, αλλά είναι ακόμα καλύτερη  όταν είναι σιωπηλή ή με ένα γκολ και μια νίκη απέναντι στον κάθε βίαιο “τραμπούκο”.