Το γκολ του Δέλλα
Είμαι ένας από αυτούς που δεν παρακολούθησε τη φετινή μαγική πορεία της Λέστερ από την αρχή. Δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω, είναι η αλήθεια και είμαι σίγουρος πως ισχύει για τους περισσότερους ποδοσφαιρόφιλους. Ακόμα κι όταν σκαρφάλωσε στην κορυφή, κάπου στο Δεκέμβρη, ήμουν πεπεισμένος – όπως όλοι – πως “κάποια στιγμή θα ξεφουσκώσει”, οπότε περιοριζόμουν στο να χαζεύω τα στιγμιότυπα από τα παιχνίδια της και να χαμογελάω με το μικρό παραμύθι το οποίο ζούσαν οι παίκτες και οι οπαδοί της. Όταν πλέον πείστηκα πως το “ξεφούσκωμα” που περίμενα μπορεί και να μην ερχόταν ποτέ, το πρωτάθλημα είχε ήδη μπει στην τελική ευθεία, οπότε όφειλα στον μελλοντικό εαυτό μου, που χρειάζεται συναρπαστικές ιστορίες και εμπειρίες για να αφηγείται στους νέους, μπας και κερδίσει λίγη από την προσοχή τους, να αρχίσω να βλέπω κάθε της παιχνίδι.
Κάπου εκεί στο Μάρτη, όταν η ομάδα του Ρανιέρι κέρδισε τέσσερις συνεχόμενες φορές με 1-0, ένιωσα ένα συναίσθημα που είχα να νιώσω πολλά χρόνια: Μια αίσθηση αδικαιολόγητης σιγουριάς. Χωρίς φυσικά να υπάρχει κανένας τρόπος απόδειξης της ύπαρξης του, πιστεύω πως υπάρχει ένα σημείο το οποίο όταν το ξεπερνάει κάποιος, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις ο ‘μικρός’, το αουτσάιντερ, ο αδύναμος που πλησιάζει από το πουθενά σε ένα στόχο στον οποίο κανένας δεν πίστευε πως θα προσεγγίσει κάποτε, τότε ξαφνικά το απίθανο δεν γίνεται απλά πιθανό, αλλά κάνει ένα τεράστιο νοητό άλμα και μετατρέπεται σε σίγουρο. Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση, καθώς ο αδύναμος δεν έχει φτάσει ακόμα στον πολυπόθητο στόχο του και παρά την οποία πετυχημένη πορεία έχει διανύσει συνήθως παραμένει αδύναμος στα μάτια όλων, αλλά είναι τόσο έντονη η αίσθηση που σε διακατέχει που απλά την αποδέχεσαι.
Δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιο ακριβώς ματς ένιωσα πως η Λέστερ έγινε στο μυαλό μου από “πυροτέχνημα, που είναι θέμα χρόνου να ξεφουσκώσει”, “σίγουρη πρωταθλήτρια Αγγλίας”. Πιθανόν να ήταν στο εκτός έδρας 0-1 με την Κρίσταλ Πάλας, όταν οι γηπεδούχοι είχαν δοκάρι στις καθυστερήσεις. Αλλά το ένιωσα. Και από εκείνη τη μέρα και μετά είχα αυτή την, σχεδόν αστεία και αδικαιολόγητη σιγουριά πως “ό,τι κι αν γίνει πλέον, η Λέστερ αυτόν τον τίτλο δεν τον χάνει”.
Την προηγούμενη φορά που είχα νιώσει κάτι παρόμοιο το ημερολόγιο έδειχνε 1 Ιουλίου 2004. Βρισκόμουν σε ένα σαλόνι φίλου, το οποίο ήταν γεμάτο από άκρη σε άκρη, και καθόμουν (για δυο ώρες) πάνω στο μπράτσο ενός καναπέ. Η Τσεχία ήταν αναμφίβολα μικρότερο όνομα από τη Γαλλία αλλά εκείνη την περίοδο και καλύτερή ήταν αγωνιστικά (ήταν η μόνη ομάδα του τουρνουά που είχε μόνο νίκες, περνώντας μάλιστα πρώτη από όμιλο με Γερμανία και Ολλανδία) και πιο διψασμένη για μια μεγάλη επιτυχία. Δεν μπορώ να ανακαλέσω με ακρίβεια όλο το παιχνίδι αλλά θυμάμαι πως υπήρχαν τουλάχιστον τρεις φορές που βρεθήκαμε πολύ κοντά στο να μείνουμε πίσω στο σκορ και αρκετές άλλες μέχρι το τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα που η πίεση των Τσέχων ήταν τόσο έντονη που είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε πως κάπου εκεί θα τέλειωνε το όνειρο και προσπαθούσαμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα.
Όμως οι φάσεις των Τσέχων δεν ‘έγραψαν’ και στην παράταση η εθνική βρήκε τρόπο να κερδίσει μέτρα στο γήπεδο και να κάνει ευκαιρίες. Κάπου εκεί λοιπόν, που όλα έδειχναν λίγο πιο αισιόδοξα από πριν, στο 104ο λεπτό συγκεκριμένα, ο Τσιάρτας εκτέλεσε ένα κόρνερ, ο Δέλλας πήρε μια κεφαλιά και τα επόμενα δυο λεπτά είναι στο μυαλό μου μια τεράστια καυλωτική θολούρα. Ποτήρια πετάχτηκαν, μπύρες χύθηκαν, καρέκλες γύρισαν ανάποδα, κάποιος βρέθηκε κρεμασμένος μισός μέσα και μισός έξω στα κάγκελα του μπαλκονιού – το οποίο εντελώς πληροφοριακά βρισκόταν δυο ορόφους πάνω από το έδαφος -, κάποιος χοροπηδούσε όρθιος πάνω στο καημένο τραπεζάκι, κάποιοι άλλοι μαντράχαλοι τσίριζαν ασταμάτητα μπροστά στην τηλεόραση, σαν κοριτσάκια που βλέπουν μπροστά τους τον Σάκη Ρουβά ημίγυμνο.
Πάρα πολλά λεπτά μετά, όταν ηρεμήσαμε όλοι και ξεκίνησε το μυαλό να αξιολογεί την κατάσταση, η αίσθηση της αδικαιολόγητης σιγουριάς έκανε την εμφάνιση της: “Αυτό το κύπελλο δεν το χάνουμε με τίποτα”. Το σημείο που το απίθανο έγινε ξαφνικά σίγουρο βρισκόταν πλέον πίσω μας και τα δεδομένα στο μυαλό μου είχαν αλλάξει, παρ’ όλο που είχαμε μπροστά μας έναν τελικό με αντίπαλο τη διοργανώτρια. Αυτή η αίσθηση δεν έφυγε ούτε το επόμενο πρωί, ούτε τις μέρες που μεσολάβησαν μέχρι τον τελικό, ούτε κατά τη διάρκεια του ματς με τους Πορτογάλους. Το αξιοσημείωτο είναι πως δεν την είχα μόνο εγώ, την είχαν κι άλλοι, δεν ξέρω πόσοι αλλά σίγουρα όχι λίγοι. Το συζήτησα με αρκετούς τις μέρες πριν τον τελικό, το κουβέντιασα με κάμποσους και στα πανηγύρια μετά τον τελικό. Το γκολ του Χαριστέα δεν το πανηγύρισα καν έξαλλα. Το περίμενα, ένιωθα πως ήταν θέμα χρόνου να έρθει, ήταν απλά μια επιβεβαίωση αυτής της σιγουριάς.
Η Ιστορία μπορεί να έγραψε πως η Ελλάδα σήκωσε την κούπα στην Πορτογαλία στις 4 Ιουλίου αλλά στο μυαλό μου το Euro το κερδίσαμε εκείνο το δευτερόλεπτο της παράτασης που ο Τραϊανός Δέλλας έπαιρνε την κεφαλιά μέσα στη μικρή περιοχή των Τσέχων. Απλά οι Πορτογάλοι και όλοι οι υπόλοιποι το έμαθαν με καθυστέρηση τριών ημερών.
10 σχόλια σχετικά με το “Το γκολ του Δέλλα”
Τις επόμενες εβδομάδες μετά την επιστροφή μου από την πορτογαλία, και έχοντας ζήσει το όνειρο από μέσα τα δύο τελευταία παιχνίδια, μάζευα ότι μπορούσα για αναμνηστικά, cd με τις περιγραφές, dvd από όλους τους αγώνες, περιοδικά με αφιερώματα κ.τ.λ. ,Σε κάποιο από αυτά, κάπου πίσω πίσω είχε γράψει ένα άρθρο ο γιώργος χελάκης και περιέγραφε την αίσθηση που είχαμε τουλάχιστον όσοι είμασταν εκεί. Έγραφε ότι εντός του αγωνιστικού χώρου το πώς φτάσαμε στήν κατάκτηση εξηγήτε, αναλύεται είται τακτικά είται ψυχολογικά, μπορείς να δώσεις κάποια επιχειρήματα.. Αυτό που δεν μπορεί να εξηγηθεί, συνέχιζε, ήταν αυτή η σιγουριά που είχαν οι σχεδόν 20 χιλιάδες στο γήπεδο, ότι το κύπελλο δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσουμε.. Και έτσι ήταν, το υπογράφω, μπήκε το γκόλ του χαριστέα, και για κάποιο λόγο θεωρούσαμε ότι 4 ενενήντα λεπτά να παίξουν ακόμα, γκόλ δεν τρώμε.. Τελικά το ανεξήγητο που έγραφε αυτός είναι αυτό που λες , είχαμε περάσει όλοι μάς αυτό το σημείο..
Παιδιά. Παιδιά. Το απίθανο έγινε σίγουρο, όταν ο Ζαγοράκης σέντραρε κι ο Χαριστέας το κάρφωσε. Εκεί έγινε το κλικ.
Το Δελλο-γκολ ήταν η απαραίτητη κάβλα.
Αλλά το πεπρωμένο είχε ήφη γραφτεί από το ματς με τη Γαλλία.
Θυμάμαι την Κυριακή 4/7 πήγα για μπάνιο σε δύο παραλίες και στις δύο τα μπιτσόμπαρα (χιλιομετρα μακριά το ένα απ το άλλο) έπαιξαν σε κάποια στιγμή το final countdown.
Τελειώσαμε κύριοι.
Νιος, προφανώς αυτό το σημείο στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι ίδιο για όλους. Ο καθένας μπορεί να το νιώσει σε διαφορετική στιγμή.
Μου κάνει εντύπωση πάντως που το ένιωσες από τόσο νωρίς, με δεδομένο ότι η Τσεχία ήταν τουλάχιστον μια κλάση καλύτερη από εκείνη τη Γαλλία. Εσύ παρά-ήσουν αισιόδοξος.
Συμφωνω με τον Νιος απόλυτα,για μένα τουλάχιστον και γι αυτούς που βλέπαμε μαζί μπάλα τότε
Απλα το γκολ της ζωης μας μακραν του δευτερου!!!!
Αυτη η αισθηση του να βλεπεις την μπαλα να καρφωνεται οσο πιο βαθεια γινεται στο τερμα ποσο ταυλα ρε μαγκες; (οχι δεν ειναι σεξουαλικο το υπονοουμενο)
Το παραδάιχομαι πως αυτό το συναίσθημα σιγουριάς το χω ζήσει και ‘γω όπως το περιγράφεις. Νομίζω πως στο γκολ του Χαριστέα δεν σηκώθηκα καν για να πανηγηρίσω. Παίζει να συμπονούσα τους πορτογάλους που έμοιαζαν θύματα μια προδιεγραμμένης κατάστασης. Το αστείο ότι τώρα μοιάζουν ικανοί να κάνουν αυτοί τη δική τους κηδεία.
*Απο τα γκολ που μπήκανε τότε με θυμάμαι να γκαρίζω περισσότερο στο γκολ του καραγκούνη – ναι εκείνο το πρώτο
για μενα εκεινη η στιγμη της σιγουριας,που λες οτι δεν αλλαζει αυτο που βλεπεις αρχισε να χτιζεται κατα τη διαρκεια του ματς με τους Τσεχους,ειδικα μετα τον τραυματισμο του Νεντβεντ
Με τους Γαλλους εγω προσωπικα τουλαχιστον ημουνα ακομα σε φαση τσιριμπλιμ-τσιριμπλομ,παμε και οπου μας βγαλει
Το πραγμα σοβαρευε αποτομα με τους Τσεχους,γιατι πραγματικα ειχες μια ρεαλιστικη πιθανοτητα να εισαι σε τελικο Γιουρο,ανηκουστο τοτε αυτο για μας
Τωρα για την κορυφωση εκεινης της στιγμης
Τοτε ημανε φοιτητης στην Πατρα,εβλεπα τα ματς σε μια παραθαλασσια καφετερια στα Βραχνεικα,που ο τυπος ειχε δεσει μια βαρκουλα στην ακροθαλασσια και προβαλλε το ματς πανω στο πανι της βαρκουλας με τον προτζεκτορα
Το κοινο ηταν λιγο απ’ολα,καμια σχεση με ποδοσφαιρικη παρεα αντρων,απο παιδακια μεχρι μεσοκοπες κυριες που οταν αρχισε το γιουρο ξερανε μονο τον Ντεμη και τον Νικοπολιδη
Δεν ξερω πως αλλιως να περιγραψω αυτα τα δευτερολεπτα απο την ωρα που πηρε θεση ο Τσιαρτας μεχρι που η μπαλα μπηκε στα διχτυα
Ενιωθες παντου γυρω σου εναν “ηλεκτρισμο”,ενα “βουητο”,σαν αυτοι οι χιλιαδες ανθρωποι που ηταν τριγυρω και ευχηθηκαν ταυτοχρονα να μπει το γκολ να κρατησαν την ανασα τους και εξαφανισαν τον αερα
Αυτα τα 2-3 δευτερολεπτα ηταν σχεδον μεταφυσικα,out of this world
Γυριζα Κρητη την μερα πριν τον τελικο.Στο Ελ.Βενιζελος μου εκανε τρακα τσιγαρο μια εγγλεζα η οποια ερχοταν απο Μελβουρνη και μου ελεγε οτι το αεροπλανο ηταν γεματο με Ελληνες που πηγαιναν Πορτογαλια και οι οποιοι ~20 ωρες που κραταγε το ταξιδι δεν σταματησαν λεπτο τα τραγουδια.Με ρωταει καποια στιγμη πριν φυγω να παω μεσα “Will you win tomorrow?”.Και με τη βεβαιοτητα που πλεον ειχε ριζωσει για τα καλα μεσα μας της λεω “People are coming from across the world to see this game.We can’t lose”
Τώρα, 15 χρόνια μετά ξέρω, κ η λογική είναι απλή: Αν στα 3/4 της διαδρομής δεν εχουν βρει τον τρόπο να σε κερδίσουν, πώς θα το βρουν στο φίνις;
Και για εμένα, το παιχνίδι με την Τσεχία ήταν ο τελικός. Μετά τη Γαλλία είχα την αίσθηση οτί ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Τον ημιτελικό διάλεξα να τον δω μόνος, στο σπίτι, 1μέτρο από την τηλεόραση, καρφωμένος εκεί, ούτε για κατούρημα δεν πήγα. Ο τελικός ήταν όπως κ για όλους διαδικαστικός: Εμείς δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα ούτως ή άλλως. Ρονάλντο & Φίγκο όμως είμαι σίγουρος ότι σκεφτόντουσαν ” Κι αν γίνει η στραβή και χάσω ΔΕΥΤΕΡΗ φορά;” Devastating..
Η μεγάλη διαφορά αυτού του παιχνίδιου από το Ελλάδα ΗΠΑ 2006 στο μπάσκετ ήταν ότι το 2004 ήμασταν όλοι σίγουροι ότι θα κερδιζαμε. Το 2006 μέσα μου είχα το σπόρο της αμφιβολιας παρότι αναλογικά
η ποιότητα της ομαδας μπάσκετ ήταν πολύ μεγαλύτερη του ποδοσφαίρου.
Ίσως τελικά αυτό το ανεξήγητο συναίσθημα σιγουριάς να πηγάζει από την υποσυνείδητη ανάλυση της φόρμας των πιθανων αντιπάλων. Άλλο να βλέπεις στον ένα ημιτελικό τον ταλαίπωρο να κερδίζει τον λουζερ και άλλο να βλέπεις τους αχωνευτους να καταπίνουν μια από τις καλύτερες εθνικές εβερ.