Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Κάρλο Αντσελότι: The Normal One

Στην εποχή των προπονητών σταρ, πολλοί πιστεύουν ότι οι πιο παραδοσιακοί δεν έχουν θέση πια. Τι να φτουρήσεις μπροστά στον μακιαβελικό Μουρίνιο, πώς να τα βάλεις με τον λοκατζή Σιμεόνε, τι να αντιπαρατάξεις στα χίπστερ γιλεκάκια και τις φιλοσοφίες του Πεπ. Κι από πίσω Ποτσετίνο, Κόντε, Κλοπ και λοιποί που έρχονται με φόρα. Κι όμως… Απέναντι σε όλα αυτά τα λαμπερά ονόματα, τις αρκετές έντονες προσωπικότητες, υπάρχει μια σταθερή αξία. Ένας προπονητής που ποτέ δεν θα σκεφτείς όταν σου ζητηθεί να πεις τους κορυφαίους, αλλά αυτός μεθοδικά, σταθερά και με το έργο του πετυχαίνει σχεδόν παντού και έχει τόσους τίτλους που οι περισσότεροι θα τον ζήλευαν. Τρία Τσάμπιονς Λιγκ, πρωταθλήματα και κύπελλα σε Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία και Ιταλία. Ο Κάρλο Αντσελότι είναι ο… Normal One.

Μεγαλωμένος σε μια φτωχή, αλλά εργατική οικογένεια που τα έβγαζε πέρα φτιάχνοντας παρμεζάνα, ο Καρλέτο ξεκίνησε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής στην πατρίδα του, όταν και σταμάτησε πλέον να αρμέγει τις αγελάδες της οικογένειας κάθε πρωί. Οι εμφανίσεις του στην Πάρμα τον έφεραν στη Ρόμα και στη συνέχεια στην Μίλαν σε μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών με συμπαίκτες όπως οι Ράικαρντ, Γκούλιτ, Μαλντίνι, Μπαρέζι. Ο Αντσελότι ήταν ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, βγάζοντας πολλά από τα χαρίσματά του που τον συντροφεύουν και ως προπονητή στο χορτάρι. Ένα ολοκληρωμένο “εγκεφαλικό” χαφ, που οργάνωνε την ομάδα, μια κολώνα στο κέντρο στην οποία βασιζόνταν οι συμπαίκτες του. Σε εποχές που οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν τόσο “αθλητές” όσο σήμερα, ο Αντσελότι παρά το γεγονός ότι δεν είχε το κορμί για να θεωρείται αμυντικό χαφ, το έκανε πολύ συχνά με την εργατικότητά του και την επιμονή του, βοηθώντας και εκεί. Η καριέρα του τα τελευταία χρόνια είχε πολλούς τραυματισμούς και έτσι μόλις στα 32 του σταμάτησε το ποδόσφαιρο.

Το τελευταίο ματς του Αντσελότι, όταν μπήκε αλλαγή και σκόραρε δις (εν μέσω αποθέωσης)

Είχε καταφέρει όμως να δουλέψει με μεγάλους προπονητές και να πάρει πράγματα από όλους. Κυρίως επηρεάστηκε από τον Αρίγκο Σάκι στην λεπτομέρεια στην προπόνηση, την οργάνωση και την τακτική. Το ίδιο και από τον Σβεν Γκόραν Έρικσον, αλλά και τον Φάμπιο Καπέλο που γενικά δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα, αλλά τον παραδέχεται για το πώς διάβαζε τους αντιπάλους. Κι από τον Νιλς Λίντοχλμ, τον Σουηδό προπονητή του στη Ρόμα, πήρε το ρητό: “το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό από τα λιγότερο σημαντικά πράγματα στη ζωή“. Ο Καρλέτο όμως έβαζε και την προσωπική του πινελιά σε όλα αυτά. Ποτέ δεν ήταν ο οραματιστής πρωτοπόρος, ήταν αυτός όμως που έκανε τις μικροαλλαγές που κάνουν τη διαφορά. Για παράδειγμα στην προσέγγιση του ποδοσφαιριστή. Στο πρώτο του βιβλίο με τον ταιριαστό τίτλο: “Τα όμορφα παιχνίδια μιας συνηθισμένης ιδιοφυΐας”  λέει ότι ο Καπέλο δεν πλησίαζε τους παίκτες σε προσωπικό επίπεδο. Σε αντίθεση με τον Φάμπιο, ο Αντσελότι έχει γίνει γνωστός ως “γητευτής βεντετών”. Είναι ο άνθρωπος που πλησιάζει τους παίκτες περισσότερο και ειδικά αυτούς με τα μεγάλα εγώ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο ίσως περισσότερο υπερφίαλοι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές, ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Ζλάταν μιλάνε με τα καλύτερα λόγια (όπως το κάνουν κι οι Μπέκαμ, Μαλντίνι, Πίρλο) για τον Αντσελότι, με τον οποίο ως προπονητή έκαναν από τις καλύτερες χρονιές τους.

reu_1808912

“Ο Μουρίνιο ξέρει πώς να σου συμπεριφέρεται ως ποδοσφαιριστή, ο Αντσελότι ως άνθρωπο”
– Ζλάταν (ο ένας)

Λένε ότι πρέπει να χρησιμοποιείς το καρότο και το μαστίγιο. Δεν χρησιμοποιώ ποτέ το μαστίγιο, αν θέλουν κάτι τέτοιο ας βρουν άλλο προπονητή. Δεν το χρησιμοποιώ γιατί κανείς δεν χρησιμοποίησε το μαστίγιο σε μένα. Ούτε ο πατέρας μου, ούτε οι δάσκαλοί μου, ούτε οι προπονητές μου“, λέει ο Αντσελότι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι χωρίς ψυχή, όπως πολλοί τον κατηγορούν όταν τον βλέπουν λίγο σαν τον Βούδα να κάθεται στον πάγκο και να κοιτάει κάτω από το ένα και μοναδικό του φρύδι. Μια φορά στα αποδυτήρια της ΠΣΖ (μετά από έναν αποκλεισμό στο κύπελλο στα πέναλτι από την Εβιάν) από τα νεύρα του έσπασε μια πόρτα και στη συνέχεια κλώτσησε ένα κουτί που απογειώθηκε και πήγε κατευθείαν στο κεφάλι του Ζλάταν. Κανείς δεν το κρατάει μανιάτικο, η σχέση τους είναι ακόμα τέλεια. “Προσπαθώ όταν έχω νεύρα να βγαίνω από τα αποδυτήρια και να κάνω ένα γρήγορο τσιγάρο, αν και προσπαθώ να το κόψω“.

GATTOΟύτε ο σκληρός Γκατούζο μπορούσε να αντισταθεί στην αγάπη (και τα μάγουλα) του Καρλέτο

Η προσέγγιση του ποδοσφαιριστή είναι από τις βασικές αρχές του Καρλέτο. Όταν πήγε στην ΠΣΖ, μια ομάδα με χρήματα και ένα τσούρμο ακριβοπληρωμένους μισθοφόρους, το πρώτο που έκανε (σύμφωνα με το δεύτερο βιβλίο του με ακόμα έναν πετυχημένο τίτλο: “Ήρεμη ηγεσία, κερδίζοντας καρδιές, μυαλά και αγώνες”) ήταν να φτιάξει ένα εστιατόριο στο προπονητικό, ώστε οι παίκτες να μένουν μετά εκεί και να τρώνε ώστε να έρθουν πιο κοντά μεταξύ τους. Φυσικά σε αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο και η μεγάλη αγάπη του για το καλό φαγητό, η σχεδόν παθολογική του σχέση με αυτό, όπως φαίνεται και στο πρώτο του βιβλίο όταν με διάθεση αυτοσαρκασμού λέει: “η μόνη φορά στη ζωή μου που ένιωσα ότι χρειάζομαι ψυχίατρο ήταν όταν κοιτούσα τον Γιούρι Ζίρκοφ και έβλεπα στη θέση του μια rib-eye μπριζόλα.” Δεν φοβάται να “τσαλακώσει” την εικόνα του μιλώντας έτσι για τον εαυτό του, αλλά και για τις πλάκες που κάνει συχνά στους παίκτες του (χαρακτηριστική η ιστορία όταν και είπε πριν από ντέρμπι στον Κριστιάνο ότι δεν θα παίξει, μόνο και μόνο για να τον δει να γουρλώνει τα μάτια του). Φυσικά δεν διστάζει να κάνει πλάκα και στον όχι-φίλο-του Ζοσέ Μουρίνιο στον οποίο αναφέρεται ειρωνικά στο βιβλίο με ονόματα όπως Άρχοντας Των Συνεντεύξεων Τύπου, Αυτός Που ξέρει και… Η Αυτού Ξεχωριστότητα Του. Αν και η κόντρα τους πλέον δεν είναι έντονη και τα βρήκαν πριν κάποια χρόνια.


Περασμένα, ξεχασμένα

Εκτός όμως από τις καλές σχέσεις με τους παίκτες, ο Αντσελότι έχει καταφέρει να τα βγάλει πέρα και με τις μεγαλύτερες “προεδρικές” βεντέτες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Δεν είναι λίγο να τα έχεις καταφέρει με Μπερλουσκόνι, Πέρεθ και Αμπράμοβιτς και τους παραλογισμούς τους. Το γεγονός ότι έφερε αποτελέσματα όπου δούλεψε (με εξαίρεση τη Γιουβέντους) σίγουρα έπαιξε ρόλο και παρά το γεγονός ότι αρκετές φορές έφυγε άδικα (όπως όταν ο Αμπράμοβιτς τον απέλυσε μέσα στα αποδυτήρια, όταν μετά το νταμπλ, τη δεύτερη χρονιά η Τσέλσι βγήκε δεύτερη) δεν κρατάει κακία σε κανέναν. “Τα πράγματα στη 2η σεζόν στην Τσέλσι είχαν φανεί από την αρχή, όταν κερδίσαμε 6-0 στον πρώτο αγώνα και ο Αμπράμοβιτς με κάλεσε για να μου κάνει παρατηρήσεις για την εμφάνιση της ομάδας“, γράφει ο Αντσελότι. Πουθενά όμως δεν μιλούν άσχημα γι’ αυτόν, πουθενά δεν χάλασε σχέσεις και γι’ αυτό μην σας κάνει εντύπωση αν επιστρέψει σε κάποια από τις παλιές του ομάδες. Ξεκίνησε από την άνοιξη να μαθαίνει τα γερμανικά, μια ακόμα γλώσσα (του αρέσει πάντα να επικοινωνεί ο ίδιος απευθείας) που όμως του φάνηκε πολύ δύσκολη. Ένας 100% Ιταλός που του αρέσει να μαθαίνει τον κόσμο.

Screen-Shot-2015-09-25-at-112054Ο Πίρλο έμαθε από τον Αντσελότι τη θέση, το καλό κρασί και το καλό φαγητό

Πέρα όμως από τις πλάκες, το φαγητό και τις καλές σχέσεις με τους παίκτες, ο Αντσελότι δεν θα έφτανε ποτέ ως εδώ αν δεν ήταν εξαιρετικός προπονητής όσον αφορά στην τακτική. Ακόμα κι εκεί διαφέρει από τους “ανταγωνιστές” του, δεν εγκλωβίζεται σε φιλοσοφίες όπως ο Γκουαρδιόλα, δεν έχει αποκλειστικά μία προσέγγιση όπως ο Μουρίνιο, αλλά “ελίσσεται” τακτικά. Είναι περήφανος όταν ανακαλύπτει παίκτες, όπως με καμάρι λέει για τον 17χρονο Μπουφόν που ανέβασε από τις ακαδημίες της Πάρμα, όταν μπορεί να τους πλάθει σε κάτι άλλο (όπως έκανε με τον Πίρλο σε αυτό που στο χωριό μου λέμε deep lying midfielder και ήταν κατ’ εικόνα του Αντσελότι-παίκτη) και εκστασιάζεται με όσους είναι παθιασμένοι με τη δουλειά, όπως ο Κριστιάνο για τον οποίον σε συνέντευξή του είπε: “Είχε την Ιρίνα Σάικ να τον περιμένει σπίτι κι αυτός τρεις τα χαράματα έκανε αποφόρτιση μέσα σε παγάκια στο προπονητικό της Ρεάλ!“. Προσαρμόζεται στις ανάγκες της ομάδας, αλλά ακόμα και των παικτών (όπως του Κριστιάνο να παίζει στα άκρα) και δεν έχει αγκυλώσεις με συστήματα. Και το έμαθε μετά από ένα πάθημα.

Όταν προσπάθησε να πάρει τον Μπάτζιο στην Πάρμα και ο Ρομπέρτο ήθελε να παίζει 10αρι. “Μου ζήτησε να παίζει 10αρι, εγώ του είπα όχι, θα παίζεις επιθετικός“. Η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ, ο Μπάτζιο πήγε στην Μπολόνια και έβαλε 22 γκολ βγαίνοντας τρίτος σκόρερ στο πρωτάθλημα. Ο Αντσελότι που πίστευε ως Ευαγγέλιο στο 4-4-2 με πίεση ψηλά του Αρίγκο Σάκι αποφάσισε να γίνει πιο ελαστικός μετά από την αποτυχία αυτή. Αυτό έκανε στην Μίλαν, αφού κατάλαβε γρήγορα ότι έπρεπε να κρατάει τον Σίλβιο ευτυχισμένο. Ρόμβος, Πίρλο-Ζέεντορφ-Κακά-Ρουί Κόστα-Σεβτσένκο όλοι μαζί μέσα. Στη Ρεάλ αντίστοιχα έκανε τις απαραίτητες κινήσεις φέρνοντας το 4-3-3 και τον Ρονάλντο αριστερά. Στην Μπάγερν δεν θα κάνει κοσμοϊστορικές αλλαγές, όσες κρίνει απαραίτητες. “Στο ποδόσφαιρο δεν πρέπει να μένεις στάσιμος. Ποτέ μην περιμένεις ότι η τακτική που σήμερα πετυχαίνει, θα είναι το ίδιο αποτελεσματική και αύριο” λέει και αν παίζεις τόσα χρόνια Μάνατζερ στον υπολογιστή συμφωνείς. Σίγουρα θα φτιάξει τις σχέσεις με τους παίκτες (κάτι που ο Γκουαρδιόλα μάλλον δεν κατάφερε στο Μόναχο) και ό,τι αυτός κρίνει απαραίτητο.  “Το χοντρό αγόρι με την πιατέλα γεμάτη τορτελίνια από την Εμίλια” (όπως αυτοπεριγράφεται) άλλωστε ξέρει να κάνει αυτή τη δουλειά καλύτερα από τον καθένα. Χωρίς να φαίνεται, χωρίς να κάνει τακτική επανάσταση, κάνοντας αυτά που θεωρεί απαραίτητα ώστε να επιτύχει και μετά, αφού δοκιμάσει τα καλύτερα εστιατόρια και μάθει μια ακόμα ξένη γλώσσα πηγαίνει στον επόμενο εργοδότη για να φέρει αποτελέσματα και να χτίσει καλές σχέσεις.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, Προσωπογραφίες

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ο άθλος της Μποαβίστα το 2001

Σε όλα τα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου του κόσμου υπάρχουν κάποιες μεγάλες ομάδες που συνήθως μονοπωλούν τους τίτλους. Σε αρκετές περιπτώσεις, ορισμένες από αυτές χάνονται με την πάροδο του χρόνου, όπως η Προ Βερτσέλι στην Ιταλία. Στην περίπτωση της Γερμανίας, έχουμε αρκετές ομάδες που κατέκτησαν τίτλους, αλλά την Μπάγερν να κυριαρχεί πλέον. Στην Ολλανδία έχουμε μεν τρεις […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο θρύλος του μύωπα διαιτητή

Η σημερινή ιστορία για το τζάκι έρχεται από πού αλλού, από την Λ. Αμερική και συγκεκριμένα την Αργεντινή. Ταξιδεύουμε αρκετά χρόνια πριν για να γνωρίσουμε τον Μάριο Παχόνι, το αριστερό χαφ της Πλατένσε. Η Κλουμπ Ατλέτικο Πλατένσε είναι μια από αυτές τις ιστορικές ομάδες της Αργεντινής χωρίς τίτλους, αλλά με μπόλικη ιστορία από πίσω. Το […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *