Το καλοκαίρι του ’89 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

Στις 8 Αυγούστου του 2016 ολοκληρώθηκε το μεγαλύτερο deal (μέχρι το επόμενο) στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να αγοράζει τον Πολ Πογκμπά έναντι 105 εκατομμυρίων ευρώ από τη Γιουβέντους. Το ποδόσφαιρο έχει τρελαθεί, ναι. Τα ποσά που παίζουν σε αυτό είναι αστρονομικά και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και η ομάδα του Μάντσεστερ έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης σε αυτό (όπως φυσικά και η Σίτι, η Παρί, η Τσέλσι, η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα). Γνωστά όλα αυτά. Η ομάδα του Μουρίνιo (πλέον) είναι στις μέρες μας μία καλολαδωμένη οικονομική μηχανή. Μια επιχείρηση που με “έδρα” το Όλντ Τράφορντ πουλάει -και πουλάει τρελά- σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Όπου υπάρχει ποδόσφαιρο. Όχι βέβαια με την έννοια που το ξέραμε κάποτε. Όχι. Όλα αυτά έχουν χαθεί. Ρομαντισμός δεν υπάρχει. Αν θέλετε να τον βρείτε (και να τον δείτε) κάντε ένα κόπο όσοι μπορείτε και δείτε την Γιουνάιτεντ οφ Μάντσεστερ ή πηγαίνετε μια βόλτα κατά τον Ιούλιο (αν αντέχει η τσέπη σας ωραία ταξίδια) στην έδρα της Σέφιλντ FC για να τη δείτε να αγωνίζεται κόντρα στη Χάλαμ αναβιώνοντας το αρχαιότερο ντέρμπι του πλανήτη. Αν δεν βρείτε εισιτήριο, καθίστε όρθιοι δεν θα πάθετε κάτι.

Ας επιστρέψω όμως στην ομάδα του Ολντ Τράφορντ γιατί είμαι ικανός να φτάσω να γράφω για τη μεταγραφή του Μάικ Φίλαν και πως τελικά έγινε από τον Σκοτσέζο αναμορφωτή (σε όλα τα επίπεδα) της τεράστιας -πλέον- ομάδας. Γιατί ακριβώς αυτό είναι ο Σερ Άλεξ. Ένας άνθρωπος που όταν πήρε τα ηνία της, ανέλαβε μια κακή ομάδα που δεν κέρδιζε τίτλους και την έκανε την κορυφαία σε ολόκληρο τον πλανήτη για πολλές σεζόν. Για να γίνει κάποιος κορυφαίος εντός του γηπέδου φυσικά και δεν αρκούν οι μεγάλοι παίκτες και οι τίτλοι που αυτοί θα σου χαρίσουν αλλά και το πως θα πουλήσεις την εικόνα σου, το σήμα σου, τους ποδοσφαιριστές σου, τα “πάντα όλα” που λέει και ο Αλέφαντος. Πως θα επιβάλλεις εσύ στον διπλανό τον εαυτό σου. Και αυτό ο Σερ Άλεξ το έκανε καλύτερα από τον καθένα. Όχι όταν η ομάδα έφτασε στο πρώτο της πρωτάθλημα με αυτόν στον πάγκο (σπάζοντας ένα καταραμένο σερί 26 ετών) το 1993, αλλά από το μακρινό 1989. Όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν πολύ πίσω και από την Άρσεναλ και φυσικά από την ομάδα που είχε κατακτήσει τα πάντα από τα 70s μέχρι και τα 90s, την ομάδα που ο Σκοτσέζος τότε είχε βάλει στόχο να ξεπεράσει (σκορπώντας απλόχερα το γέλιο σε όλους τους παρευρισκόμενους δημοσιογράφους όταν είχε κάνει αυτή τη δήλωση). Τη Λίβερπουλ.

Έγραψα 1989 και όχι 1986 (τότε είχε αναλάβει την ομάδα ο Σερ Άλεξ) επειδή εκείνη ήταν η χρονιά που άλλαξαν τα πάντα. Στην ομάδα υπήρχαν σπουδαίοι παίκτες όπως ο Ρόμπσον, ο Χιούζ και ο Μπρους αλλά ουδείς δούλευε επαγγελματικά μέχρι τότε. Και δεν μιλάω μόνο για τους παίκτες. Δεν είναι τυχαίο πως ο Φέργκιουσον πούλησε εκείνη τη σεζόν τον τεράστιο Ιρλανδό στόπερ Πολ ΜακΓκραθ επειδή τα ταλαιπωρημένα του γόνατα και η εξωαγωνιστική του ζωή δεν ταίριαζαν με το πλάνο που είχε ο σπουδαίος μάνατζερ. Κι ας ήταν ο Ιρλανδός -στη μέρα του- ο κορυφαίος κεντρικός αμυντικός στο Νησί. Επίσης δεν ήταν τυχαίο πως το μεγαλύτερο ταξίδι που είχε κάνει η ομάδα, μέχρι τότε, ήταν το μακρινό 1968 στο Μπουένος Άιρες για το Παγκόσμιο Συλλόγων. Από εκείνη τη σεζόν η ομάδα ξεκίνησε τα μεγάλα ταξίδια για φιλικά προετοιμασίας σε χώρες ολόκληρου του πλανήτη και κυρίως στην Ιαπωνία και τις ΗΠΑ. Σε δύο δηλαδή τεράστιες αγορές που δεν είχαν όμως (μέχρι τότε) μεγάλη σχέση με το ποδόσφαιρο. Εκείνη η σεζόν επίσης έκανε την Γιουνάιτεντ την ομάδα με τα καλύτερα τηλεοπτικά συμβόλαια για τα παιχνίδια της σε χώρες του εξωτερικού. Σε μια περίοδο (και αυτό έχει τεράστια σημασία) που δεν κατακτούσε τίτλους. Όταν αυτοί άρχισαν να έρχονται (από το 1993 και έπειτα και με το έδαφος να είναι ήδη έτοιμο από το 1989) δεν ήταν δύσκολο να γίνει η εκτόξευση της ομάδας σε νούμερο ένα “προϊόν” σε θέματα μάρκετινγκ. Λίγο αργότερα και με την έλευση του Μπέκαμ θεωρώ περιττό να γράψω για αυτό που ακολούθησε.

Οι εποχές των κοινόχρηστων ντους και του ενός φυσιοθεραπευτή για 5 και 6 παίκτες ανήκαν στο παρελθόν. Ο Φέργκιουσον έφτιαξε ένα άρτια καταρτισμένο επιτελείο τόσο για το κομμάτι των παικτών όσο και γι’ αυτό της τακτικής αλλά και για το μάρκετινγκ της ομάδας και -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- δημιούργησε σιγά-σιγά ένα τέλειο και σύγχρονο οργανισμό που φυσικά δουλεύει ρολόι ακόμα και στις μέρες μας. Όταν άλλες ομάδες του Νησιού (και μεγάλες μάλιστα) έχαναν φανέλα παίκτη πριν από αναμέτρηση και δεν έβρισκαν δεύτερη, η Γιουνάιτεντ του Φέργκι έβλεπε δικές της φανέλες να πωλούνται στη Λιβύη και το γήπεδο της ομάδας να μεγαλώνει επικίνδυνα για τους πολυπληθείς “φίλους” της που έφταναν από παντού για να δουν τη νέα δύναμη του Αγγλικού ποδοσφαίρου, πριν γίνει δύναμη. Και αυτή ήταν η μεγαλύτερη νίκη και ο σπουδαιότερος τίτλος από αυτούς που ακολούθησαν, κατά δεκάδες μάλιστα. Αν όλα αυτά μου αρέσουν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το απάντησα στην αρχή του κειμένου. Προτιμώ άλλες εποχές. Πιο ρομαντικές, χωρίς όλη αυτή την προβολή και το χιπστεροποδόσφαιρο (της εποχής μας). Δυστυχώς όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτοί που το βλέπουν ακόμα ρομαντικά θα “χάνουν”. Εντός και εκτός γηπέδου. Ο Φέργκι έβλεπε σίγουρα πολύ μπροστά, όσο και αν δεν μου αρέσει να το παραδέχομαι. Κέρδισε.