Όταν η Λιντς και η Στουτγκάρδη βρέθηκαν στο Καμπ Νου κατά λάθος

Θα πάμε αρκετά χρόνια πίσω. Για την ακρίβεια στο 1992. Το Τσάμπιονς Λιγκ απείχε έτη φωτός από την τωρινή του εικόνα και σε αυτό αγωνίζονταν μόνο οι πρωταθλήτριες ομάδες κάθε χώρας. Κάτι που έδινε -σε μεγάλο βαθμό- το δικαίωμα στο όνειρο (σχεδόν) σε όλα τα κλαμπ που έπαιρναν μέρος στη διοργάνωση. Η Λιντς Γιουνάιτεντ του Χάουαρντ Γουίλκινσον έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα την προηγούμενη σεζόν και με παικταράδες όπως ο Καντονά, ο Γκάρι Σπιντ, ο Γκάρι Μακάλιστερ και ο Γκόρντον Στράχαν στο ρόστερ της θα κληθεί να αντιμετωπίσει τη Στουτγκάρδη του Κριστόφ Ντουμ. Το πρώτο παιχνίδι διεξήχθη στη Γερμανία και τα “παγώνια” έχοντας σε τραγική μέρα τον Ερίκ Καντονά (πριν πάρει το χρίσμα του Βασιλιά), γνώρισαν την ήττα, εύκολα, με 3-0. Στη ρεβάνς του Έλαν Ρόουντ οι Άγγλοι άνοιξαν το σκορ νωρίς στο 17′ με τον Σπιντ αλλά το γκολ του μέσου της Στουτγκάρδης, Αντρέα Μπουκ λίγα λεπτά αργότερα έριξε τη Λιντς στα σχοινιά, με τον αποκλεισμό να βρίσκεται πολύ κοντά για το ιστορικό κλαμπ. Τελικά η Αγγλική ομάδα κέρδισε με 4-1, σκορ που δεν της έδινε τη μεγάλη πρόκριση. Ή μήπως την έδινε; Σας μπερδεύω και έχετε δίκιο. Ας δούμε την ιστορία.

Μετά το τέλος της αναμέτρησης και ενώ κανονικά η Γερμανική ομάδα θα έπρεπε να έχει πάρει την πρόκριση, στη Ζυρίχη  είχαμε μαραθώνιο συζητήσεων για το ματς και για το ποιος τελικά έπρεπε να προκριθεί. Εντός του γηπέδου, οι Γερμανοί είχαν πάρει μια πανάξια πρόκριση αλλά είχαν κάνει το λάθος να χρησιμοποιήσουν παίκτη που δεν είχε το δικαίωμα. Και κάπου εδώ αρχίζει το τραγελαφικό της υπόθεσης. Βρισκόμαστε -το τονίζω- προ εποχής Μπόσμαν και οι ομάδες δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν στο ρόστερ τους πάνω από τρεις ξένους ποδοσφαιριστές. Οι συζητήσεις κράτησαν περίπου πέντε ώρες και υπήρχαν δύο τινά (στην αρχή). Να πάρει την πρόκριση η Λιντς ή να πάρει την πρόκριση η Λιντς (και πάλι) αλλά να υπάρχει και χρηματικό πρόστιμο στη Γερμανική ομάδα. Η πίεση των Γερμανών ήταν αφόρητη προς την UEFA και τελικά δεν συνέβη τίποτα από τα δύο. Η Γερμανική ομάδα  μπορεί να έχασε τον αγώνα στα χαρτιά (με 3-0 κατά) αλλά ουδείς γνώριζε ποιος και πως θα έπαιρνε τελικά την πρόκριση. Το συνολικό σκορ άλλωστε ήταν 3-3 χωρίς εκτός έδρας γκολ, ουσιαστικά με μόλις ένα παιχνίδι να έχει κριθεί στο γήπεδο.

Το τελικό πόρισμα θα έκανε και την ΕΠΟ να σκάσει από τα γέλια μιας και αποφασίστηκε η πρόκριση να ξεκαθαρίσει σε τρίτο παιχνίδι, στο ιστορικό γήπεδο της Μπαρτσελόνα στην Καταλωνία. Οι κανονισμοί ήταν απλοί (τρεις ξένοι και ακόμα δύο που να έχουν συμπληρώσει πέντε χρόνια στη χώρα της ομάδας τους μαζί με τρία στο επίπεδο της χώρας τους στις εθνικές u-19). O συγκεκριμένος κανόνας ήταν σίγουρα σκληρός αλλά είχε γίνει αποδεκτός από όλους, με τους Άγγλους να βρίσκονται μάλιστα σε χειρότερη θέση από τις άλλες μεγάλες ποδοσφαιρικές χώρες (Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία) λόγω των παικτών που προέρχονταν από τη Βρετανία (Ουαλία, Σκωτία και Ιρλανδία), που πολλές φορές στερούσαν το δικαίωμα σε μια μεταγραφή κάποιου σούπερ ταλαντούχου Λατίνου ή του στερούσαν το δικαίωμα να αγωνιστεί ακόμα και αν είχε αποκτηθεί. Οι Γερμανοί στη Ζυρίχη είχαν προσπαθήσει να χρησιμοποιήσουν υπέρ τους (ανεπιτυχώς) την περίπτωση του Ουαλού Γκάρι Σπιντ της Λιντς και να πάρουν την πρόκριση στα χαρτιά. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους πάντως και οι δύο ομάδες είχαν την αίσθηση του αδικημένου και του ευνοημένου.

Για την ιστορία στον “τελικό” του Καμπ Νου η Λιντς επικράτησε της Στουτγκάρδης με 2-1 χάρις στα τέρματα των Γκόρντον Στράχαν και Καρλ Σατ και πήρε την μεγάλη πρόκριση για την επόμενη φάση. Ο Σατ είχε περάσει στο γήπεδο στο 75′ στη θέση του Καντονά και σκόραρε δύο λεπτά αργότερα το δεύτερο (και νικητήριο γκολ της Λιντς) στη δεύτερή του επαφή με τη μπάλα. Ακόμα και σήμερα θεωρεί αυτό το γκολ ως το σπουδαιότερο της καριέρας του.