Η ‘χορτοκοπτική μηχανή’ της Δανίας

Ένα Σάββατο του Ιουλίου του 1983, ο 13χρονος Στιγκ έμπαινε στο σπίτι του χαρούμενος. Η ομάδα του είχε προκριθεί στον τελικό του τουρνουά της περιφέρειας, στον οποίο μάλιστα θα παρευρισκόταν και ο προπονητής της εθνικής Δανίας, Σεπ Πιοντεκ. Το προηγούμενο βράδυ είχε μείνει στο σπίτι κάτι φίλων, αφού πρώτα είχαν γιορτάσει στο σπίτι του τα γενέθλια της μητέρας του. Πέντε λεπτά αργότερα ο πιτσιρικάς βρισκόταν στο δρόμο και έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε με κατεύθυνση το σπίτι των παππούδων του που βρισκόταν τρία τετράγωνα πιο πέρα. Είχε μόλις δει τους γονείς του νεκρούς. Η μητέρα του βρισκόταν στην κουζίνα και ο πατέρας του στην κρεβατοκάμαρα. Δίπλα στο χέρι του υπήρχε πεσμένο ένα όπλο.

Το πρωί της Κυριακής ο Στιγκ έπαιξε κανονικά στον τελικό. Η ομάδα του κέρδισε και ο ομοσπονδιακός τεχνικός του είπε πως ήταν ανάμεσα στους διακριθέντες. Τη Δευτέρα το πρωί σηκώθηκε, πήρε το ποδήλατο του και μοίρασε κανονικά τις εφημερίδες στη γειτονιά, όπως έκανε κάθε μέρα. Στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας μια είδηση κυριαρχούσε: “Ένας 13χρονος ανακάλυψε τους νεκρούς γονείς του. Σύμφωνα με την αστυνομία ο άντρας, ετών 41, πυροβόλησε τη γυναίκα του, 34, και στη συνέχεια έστρεψε το όπλο στον εαυτό του”.

Θα μπορούσε να είναι η εισαγωγή μιας δραματικής ταινίας ή σκηνή από σειρά του Κοκκινόπουλου αλλά δεν είναι. Ο Στιγκ Τόφτινγκ συνειδητοποίησε από μικρός ότι η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε (και για να είναι σίγουρη η ζωή ότι ο Δανός πήρε το μήνυμα, αρκετά χρόνια αργότερα του έστειλε και δεύτερο: Τον Μάρτιο του 2003 η οικογένεια Τόφτινγκ έχασε τον μόλις 26 ημερών γιο της από μηνιγγίτιδα). Μετά από εκείνη τη μέρα μετακόμισε στο σπίτι των παππούδων και πέρασε μια επεισοδιακή εφηβεία, κάνοντας παρέα με συμμορίες της περιοχής. Για καλή του τύχη και παρ’ όλα τα εμπόδια δεν εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο και έτσι κατάφερε να βγάλει τα προς το ζην παίζοντας για πολλά χρόνια σε ομάδες της Δανίας, της Γερμανίας (Αμβούργο και Ντούισμπουργκ), της Αγγλίας (Μπόλτον) και της Κίνας.

Όπως μπορεί κάποιος εύκολα να μαντέψει  από το παρουσιαστικό του και ακόμα πιο εύκολα από το παρατσούκλι του (“Η χορτοκοπτική μηχανή”), ο Τόφτινγκ ήταν ένας σκληροτράχηλος τρεχαλατζής αμυντικός χαφ που έβλεπε κάθε μονομαχία στο χόρτο σαν μια μικρή μάχη, αγαπούσε με πάθος τα τάκλιν και δεν σήκωνε και πολλά. Ένας Ιταλός σπίκερ τον είχε αποκαλέσει στο Μουντιάλ του 2002 “ο Γκατούζο της Δανίας”, όμως μπροστά στον Τόφτινγκ ακόμα και ο ευέξαπτος Τζενάρο μοιάζει με πράο άνθρωπο του Θεού. Για την ακρίβεια, μπροστά στον Τόφτινγκ το 91% των ποδοσφαιριστών μοιάζουν με αγγελούδια.

Σε μια υποθετική συνάντηση του με τον Βίνι Τζόουνς, η οποία ευτυχώς ή δυστυχώς (ανάλογα με τα ποδοσφαιρικά γούστα του καθενός) αποφεύχθηκε καθώς ο Δανός άργησε να πάρει μεταγραφή στην Αγγλία, το πιθανότερο είναι ότι οι δυο τους θα ξεκινούσαν να μαλώνουν από τη φυσούνα, θα έβλεπαν την κόκκινη κάρτα κάπου στα μισά του πρώτου ημιχρόνου για συμπλοκή στο χώρο του κέντρου, θα συνέχιζαν το ξύλο στα αποδυτήρια την ώρα που το παιχνίδι θα συνεχιζόταν κανονικά και στο τέλος θα κατέληγαν να τα πίνουν μαζί σε κάποιο κοντινό μπαρ, περιμένοντας κάποια αντίστοιχη με αυτούς παρέα που θα τολμούσε να τους πουλήσει τσαμπουκά ή έστω να τους κοιτάξει περίεργα.

Την τετραετία 1998-2002 στο κέντρο της εθνικής Δανίας τον Τόφτινγκ πλαισίωσε ο Τόμας Γκράβεσεν, που επίσης φημίζεται για την έλλειψη ψυχραιμίας και φινέτσας. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που περίμεναν όλοι: Το δίδυμο Τόφτινγκ-Γκράβεσεν ήταν ο εφιάλτης οποιουδήποτε ντελικάτου και ασθενικού μεσοεπιθετικού αντιπάλου προσπαθούσε να περάσει ανάμεσα τους. Αλλά δεν ήταν εφιάλτης μόνο για τους αντίπαλους. Ο Γέσπερ Γκρόνκιερ, που τότε έπαιζε στην Τσέλσι, πιθανόν να μην έχει ξεχάσει ακόμα τη μέρα που το ‘δίδυμο της συμφοράς’ τον μπουγέλωσε και γέμισε παγάκια το σορτσάκι του σε μια προπόνηση πριν το Μουντιάλ. Ο Γκρόνκιερ τραυματίστηκε ελαφρά στο μάτι και όταν επέστρεψε για να ζητήσει εξηγήσεις από τον Τόφτινγκ οι υπόλοιποι τους σταμάτησαν ακριβώς την ώρα που ο δεύτερος είχε βάλει το χέρι του γύρω από το λαιμό του πρώτου.

Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι ακόμα και ο μεγαλόσωμος Τόμας Γκράβεσεν, που μπορείς άνετα να αποκαλέσεις και ‘Μηχανή παραγωγής τσαμπουκάδων’, δεν πλησίαζε τα επίπεδα νευρικότητας του κοντύτερου Τόφτινγκ. Αν ο Γκράβεσεν είναι ο τύπος του ανθρώπου που όταν ακούει πως δυο άγνωστοι πλακώνονται στην ταράτσα του μπαρ, τρέχει πρώτος-πρώτος με τα μανίκια σηκωμένα, έτοιμος να χωθεί στον καυγά, ο Τόφτινγκ είναι αυτός που βρίσκεται ήδη στην ταράτσα και κρατάει από τα πόδια έναν τύπο που κρέμεται στο κενό, με το κεφάλι να κοιτάει προς το έδαφος.

Το βιογραφικό του έχει τόσα πολλά σκηνικά που το 2005 δέχτηκε να βγάλει βιβλίο με τη ζωή του. Ο τίτλος του βιβλίου (που ταυτόχρονα είναι και τατουάζ στην κοιλιά του) αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία του: “No regrets”. Στο ποδοσφαιρικό του βιογραφικό συναντάει κανείς τρία Κύπελλα Δανίας, κάποια κοπλιμέντα για το παθιασμένο και γεμάτο αυτοθυσία και δυναμισμό παιχνίδι του, 41 εμφανίσεις και 2 γκολ με τη φανέλα της εθνικής και συμμετοχές σε δυο Μουντιάλ και δυο Euro.

Το ιστορικό του με την αστυνομία, από την άλλη, είναι μεγαλύτερο! Το 1999 καταδικάστηκε σε 20 μέρες φυλάκιση με αναστολή γιατί επιτέθηκε σε έναν τύπο που έκανε το λάθος να τον βρίσει στο δρόμο. Λίγες μέρες μετά την επιστροφή από το Μουντιάλ του 2002 και ενώ βρισκόταν σε πάρτι με αρκετούς παίκτες της εθνικής Δανίας λογομάχησε με τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου για τη μουσική. Ο καυγάς επεκτάθηκε, ο Τόφτινγκ κουτούλησε τον ιδιοκτήτη και λίγο αργότερα γρονθοκόπησε τον σεφ. “Από το πουθενά ξέσπασε ένας καυγάς και το μόνο πράγμα που μπόρεσα να δω είναι τον Στιγκ να είναι στο επίκεντρο του” δήλωνε μετά ένας συμπαίκτης του. Τον Οκτώβριο καταδικάστηκε σε τετράμηνη φυλάκιση, μια ποινή την οποία εξέτισε κανονικά την άνοιξη του 2003 σε μια φυλακή στην κεντρική Δανία. Εξαιτίας της εξέλιξης αυτής το συμβόλαιο του με τη Μπόλτον, στην οποία είχε πάρει μεταγραφή εκείνη τη χρονιά, τερματίστηκε άμεσα. Το 2004 ένας πεζός του έκανε κωλοδάχτυλο γιατί θεώρησε ότι οδηγούσε επικίνδυνα. Ο Τόφτινγκ παράτησε το αμάξι του και του επιτέθηκε. Τιμωρήθηκε μόνο με πρόστιμο. Το 2013 έμπλεξε ξανά σε καυγά, όταν ο θετός γιος του μάλωσε με κάτι πορτιέρηδες σε ένα κλαμπ, με αποτέλεσμα να περάσει το βράδυ του στο κρατητήριο.

Αν σε όλα αυτά προσθέσεις έναν καυγά με συμπαίκτες στην AGF κατά τη διάρκεια της Χριστουγεννιάτικης γιορτής της ομάδας (!), ο οποίος οδήγησε στον τερματισμό του συμβολαίου του, και κάμποσους άλλους μικρούς καυγάδες σε προπονήσεις και αγώνες, τότε καταλαβαίνεις πως όλη η ζωή του Τόφτινγκ είναι ένας ατέλειωτος τσακωμός, με μικρά διαλείμματα λογομαχιών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως μετά την αποχώρηση του από τα γήπεδα πήρε μέρος σε αγώνες μποξ για διασημότητες, τα έσοδα των οποίων πήγαν όλα σε φιλανθρωπίες.

Παρά το βεβαρημένο ποινικό μητρώο και τον στιγματισμό του ως κακό παιδί του ποδοσφαίρου (το France Football τον κατέταξε τρίτο στη λίστα με τους πιο προβληματικούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών) πάντως, ο απλός κόσμος εκτιμούσε το πάθος που διακατείχε το παιχνίδι του και το απέδειξε και έμπρακτα. Όταν το 2000 θέλησε, όπως όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους, να ανοίξει ένα μπαρ στην πόλη που γεννήθηκε, ο δήμαρχος αρνήθηκε να του δώσει άδεια λόγω του πρότερου βίου του. Τότε ο Δανός στα 31 του πήρε τη μεγάλη απόφαση να κατέβει σαν ανεξάρτητος υποψήφιος στις τοπικές εκλογές! Οι κάτοικοι της πόλης τον στήριξαν, ‘μαύρισαν’ τον δήμαρχο και τον οδήγησαν σε ήττα. Ο δικαιωμένος Τόφτινγκ απέσυρε επιδεικτικά την υποψηφιότητα του λίγες μέρες πριν τις εκλογές (το τελευταίο πράγμα που τον ενδιέφερε άλλωστε ήταν το δημαρχιλίκι) και η πρώτη ενέργεια του νέου δημάρχου ήταν να εγκρίνει την άδεια για το μπαρ του. Αυτή ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που ο Στιγκ Τόφτινγκ επέλεξε να μη λύσει μια διαμάχη με τα χέρια του.