Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Λίγη ώρα πριν το ντέρμπι (στο μυαλό του Ζοσέ)

newego_LARGE_t_1101_54699244_type13145

“Ζοσέ ξύπνα, έβλεπες εφιάλτη”. Η φωνή του βοηθού μου ακούστηκε σαν διαταγή. Αμέσως σκέφτηκα “Ποιος είναι αυτός που θα διατάξει τον καλύτερο προπονητή στο διαγαλαξιακό σύστημα;”. Μα πριν προλάβω να τον στείλω στον αγύριστο, η θύμηση του ονείρου που μόλις είχα δει με τρόμαξε. Για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου -μετά από εκείνο το 5-0 στο Καμπ Νου με τη Ρεάλ- ένιωσα να με λούζει κρύος ιδρώτας. “Λουίς δεν μπορείς να φανταστείς τι είδα. Ήμουν λέει προπονητής της εθνικής Αγγλίας και χάσαμε στον τελικό του Μουντιάλ -στα πέναλτι- κόντρα στους Ισπανούς επειδή γλίστρησε στο τελευταίο πέναλτι ο Ράσφορντ. Στον πάγκο των φούριας ρόχας ήταν ο Γκουαρδιόλα με τον Αντρέα τον Ινιέστα”. Ο Λουίς Φαρίας γέλασε. “Ηρέμησε κόουτς, αυτά δεν γίνονται. Τι εθνική Αγγλίας και Μουντιάλ μου λες. Σήμερα παίζουμε με τη Σίτι στο Όλντ Τράφορντ και εσύ είσαι ο προπονητής της Γιουνάιτεντ. Ο Ένας και Μοναδικός Ζοσέ Μουρίνιο. Ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία των σπορ”. Ομολογώ πως εκείνη τη στιγμή ηρέμησα και έπρεπε να ξαλαφρώσω κι άλλο. Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Κατέβασα το παντελόνι και κάθισα αναπαυτικά στη λεκάνη, μια λεκάνη στα χρώματα της Σίτι. “Oh Shit” σκέφτηκα. Μια λέξη: Μπουργάνα.

Είχα ήδη ξεχάσει τον εφιάλτη και το μυαλό μου ήταν μόνο στο σημερινό παιχνίδι. Έπρεπε να παρουσιάσω κάτι πρωτότυπο κόντρα σε αυτόν τον σπασίκλα τον Πεπ. Να τον αιφνιδιάσω. Σκέφτηκα το 4-2-3-1. Δεν ήταν κακό. Θα έβαζα και τον Φελαινί σε ρόλο δέντρου στον άξονα. “Πόσο γαμάτος είμαι όταν θέλω”. Πλησίασα το παράθυρο και κοίταξα έξω προς τον συννεφιασμένο ουρανό του Μάντσεστερ. Τα σύννεφα σε συνδυασμό με κάποιες ηλιακές ακτίνες που έβγαιναν από πίσω (σαν τον Ρούνεϊ) δημιουργούσαν ένα απίστευτο τοπίο, σαν πίνακα του Ρενέ του Μαγκρίτ. Η ψυχή μου αγαλλίασε. Έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα τη Βαρκαρόλλα του Σοπέν. “Ζοσέ είσαι ο κορυφαίος” σκέφτηκα, “Σε λίγη ώρα θα τους δείξεις τι εστί βερίκοκο”. Χαμογέλασα και σκέφτηκα την παράσταση που θα προσφέρω στον κόσμο. Ναι. Τώρα είμαι πανέτοιμος.

Στα αποδυτήρια -μία ώρα πριν την αναμέτρηση- ήμουν ήρεμος και χαλαρός. Τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει την ψυχική μου διάθεση εκτός από τον Τζόουνς. Ακούς εκεί να έρθει στα αποδυτήρια με τζιν και σαγιονάρα. “Φιιιιιιιιιιιιλ” φώναξα “Δεν έχεις ιδέα από σαβουάρ βιβρ; Ζαμπούνη δεν σας διάβαζε στο Ίγουντ Παρκ ο Αλαρντάις;”. Αλλά βέβαια τι να περιμένεις από άνθρωπο που έχει διαβάσει μόνο The Sun και Άρλεκιν. Ούτε Κοέλιο, ούτε Ντοστογιέφσκι, ούτε καν Παυλίνα Νάσιουτζικ. “Χάσου απ’ τα μάτια μου” του είπα και άρχισα να αναλύω τις τακτικές που θα μας οδηγούσαν στη νίκη. Ευτυχώς δεν αντέδρασε και χάθηκε αμέσως. Άσε που μύριζαν και οι σαγιονάρες του.

Η μέρα συνέχισε να είναι μοναδική. Ο ήλιος που αντανακλούσε στα παράθυρα δημιουργούσε μια αλλιώτικη αίσθηση. Αρκετά μακρινή από το ρηχό κόσμο των αποδυτηρίων. Σκέφτηκα να απαγγείλω Μπρεχτ αλλά δεν το τόλμησα. “Μη με πάρουν και στο ψιλό” σκέφτηκα, και είχα δίκιο. Ο Φελαινί έβγαλε ένα μήλο από τα μαλλιά του και άρχισε να το τρώει. Κοιταχτήκαμε με τον Ζλάταν. Χαμογελάσαμε και τους έστειλα όλους για ζέσταμα. Ήμασταν πανέτοιμοι για μια σπάνιας ομορφιάς παράσταση. Τα Μπολσόι δεν θα έπιαναν τίποτα μπροστά μας. Ναι. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Αυτή η Γιουνάιτεντ -η δική μου- θα εξελιχθεί στην καλύτερη ομάδα όλων των εποχών. Καλύτερη κι από τον Ολυμπιακό του Σόλιντ. Όταν είδα τους παίκτες της Σίτι να μπαίνουν στο γήπεδο φώναξα “Καλώς τα παιδιά, καλώς τα, 3-0” πάντα με την ταπεινότητα που με διακρίνει από τα χρόνια μου στην Πόρτο. “Ζοσέ κανείς δεν μπορεί να σε κερδίσει” σκέφτηκα, “Είσαι Θεός αγόρι μου. Ποιος Αλέφαντος και ποιος Μπάμπης Τεννές”. Ξαφνικά ένας βλάκας με φανέλα της Μπαρτσελόνα -με το όνομα του Μέσι στην πλάτη- ήρθε και κάθισε πίσω από τον πάγκο μας. Για μια στιγμή νευρίασα. Έκλεισα τα μάτια και άκουσα τον διαιτητή να σφυρίζει την έναρξη. Άνοιξα τα μάτια και είδα τον Πογκμπά να κάνει λάθος πάσα.“Ο Σκόουλς θα έχει ήδη αρχίσει το κράξιμο στο BT Sports” σκέφτηκα και άρχισα να προσεύχομαι στο Θεό. Δευτερόλεπτα αργότερα θυμήθηκα ότι ο Φάουλερ έχει φορέσει τη φανέλα της Σίτι και κάπως έτσι αποφάσισα να καθίσω ήσυχος και να το απολαύσω…

*Το κείμενο γράφτηκε σε συνεργασία με τον καλό μου φίλο το Δημήτρη (γνωστός και ως Jimmy Logan)

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Αγγλικό πρωτάθλημα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Όταν στη Νιούκαστλ έπαιζαν ξύλο μεταξύ τους

Είναι γνωστό ότι το Νιούκαστλ είναι ένας “άλλος κόσμος”. Μια ομάδα με ένα από τα πιο πιστά κοινά στην Αγγλία, ένα από τα γήπεδα που προκαλούν δέος και εδώ και πολλά χρόνια παίκτες που απογοητεύουν με τρόπους που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Είτε αγωνιστικά, είτε εξωαγωνιστικά. Μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις που έζησαν οι […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

2 σχόλια σχετικά με το “Λίγη ώρα πριν το ντέρμπι (στο μυαλό του Ζοσέ)”

  1. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    μας τελειωσες ρε Σομπρερο!

  2. Ο/Η Antoine Griezmann λέει:

    Τα είπες όλα, Γαργαντούα.
    Και μάλιστα, προκαταβολικά.

    Με εξαίρεση τη φάση του γκολ, ο Ζλάταν μου επιβεβαίωσε ότι πλέον δεν μπορεί να σταθεί σε αυτό το επίπεδο.
    Ο Μπλιντ δεν κάνει για κεντρικός αμυντικός.
    Ο Φελαϊνί έχει πράγματι την ίδια κινητικότητα με ένα δέντρο.
    Ο Ρούνι κοροϊδεύει τον κόσμο.
    Οι παίχτες της Γιουνάιτεντ (διόρθωση: της φετινής ομάδας του Μουρίνιο) υστερούσαν ακόμα και στη μαχητικότητα, το στοιχείο εκείνο όπου θα περίμενε κανείς να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.

    ΥΓ:
    “When Mourinho was in charge of Real Madrid and Guardiola running their sworn enemy Barcelona, the Portuguese never missed an opportunity to take a swipe at the Spaniard. However, Mourinho won just three of their 16 meetings”

    Τώρα έγινε 3 στα 17.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *