Ένα βροχερό -και κρύο- απόγευμα στο Στόουκ
Τόπος: Στόουκ-ον-Τρεντ. Χώρος: Ποδοσφαιρικό γήπεδο Μπριτάνια. Ο αέρας λυσσομανάει παγωμένος αλλάζοντας κατεύθυνση και δύναμη κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Στις κερκίδες μπορείς να διακρίνεις ανάμεσα στα καθίσματα τον πάγο, όπως και στις άκρες του γηπέδου, ακόμα και στα δίχτυα των δύο τερμάτων. Το έδαφος είναι σκληρό και γλιστράει επικίνδυνα και οι μικρότερες διαστάσεις των ποδοσφαιρικών γραμμών σε εγκλωβίζουν σε ένα “παιχνίδι” τόσο διαφορετικό απ’ το κανονικό. Σε όλα τα παραπάνω βάλτε και τη μπάλα να έρχεται συνεχώς από τα σύννεφα (σαν κομήτης) κάνοντας το έργο των αμυνομένων πραγματικά δύσκολο, με τα σκληρά μαρκαρίσματα όλων των παικτών να θυμίζουν ράγκμπι και όχι ομάδα ποδοσφαίρου. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο η μόδα ήταν το “τίκι τάκα” με τη μπάλα να μη σηκώνεται ούτε στις εκτελέσεις κόρνερ. Ναι, όπως καλά θα έχετε καταλάβει, η Στόουκ του Τόνυ Πιούλις δεν ήταν μια συνηθισμένη ομάδα.
O Ουαλός προπονητής ανέβασε τη Στόουκ στην Πρέμιερ Λιγκ τη σεζόν 2007-2008 κερδίζοντας το εισιτήριο -κυριολεκτικά- την τελευταία αγωνιστική και δουλεύοντας πάνω σε ένα καθαρά προσωπικό πρότζεκτ, με μία ομάδα βγαλμένη από άλλες εποχές, έχοντας παίκτες που θα έβρισκαν άνετα χώρο σε ομάδες όπως η Μίλγουολ των 90s και η Γουίμπλεντον των 80s, κατάφερε να κάνει πολλές επιτυχίες, να φτάσει σε ένα τελικό Κυπέλλου στο Γουέμπλεϊ και φυσικά να μισηθεί από μεγάλη μερίδα φιλάθλων σε ολόκληρο το Νησί για τον τρόπο παιχνιδιού της. Φυσικά και κανένας δεν νοιάστηκε στο Στόουκ, με τον Πιούλις να χαμογελά πονηρά και να κλείνει το μάτι στους “μεγάλους” της Πρέμιερ Λιγκ. “Εμείς εδώ είμαστε. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να μας κερδίσει στο Μπριτάνια ας κοπιάσει. Του ευχόμαστε ένα άκρως ευχάριστο απόγευμα”. Και ήταν πολλοί αυτοί που πέρασαν άσχημα “ένα βροχερό και κρύο απόγευμα στο Στόουκ”. Ρωτήστε τη Σίτι τη χρονιά που πήρε το πρωτάθλημα. Τη Λίβερπουλ, τη Γιουνάιτεντ, την Τότεναμ, την Άρσεναλ και ένα σωρό άλλες μικρότερες ομάδες.
Ο τρόπος και το στήσιμο ήταν απλά. Τέσσερις ψηλοί αμυντικοί, με τα δύο πλάγια μπακ να μην έχουν πολλά ανεβάσματα. Τα τέσσερα χαφ στην ευθεία να τρέχουν και να μαρκάρουν δίχως έλεος, και δύο επιθετικοί. Ο Γουόλτερς να παίζει ουσιαστικά σαν πέμπτος χαφ και κάποιος ψηλός και δυνατός (Ο Τζον ο Κάριου, ο Πήτερ ο Κράουτς και μερικοί άλλοι) για να παλεύει με τα αντίπαλα θηρία και να κυνηγά κάθε μπαλιά-κομήτη στον αέρα με το κεφάλι. Ονόματα όπως Ράιαν Σόουκρος, Ρόρι Ντελάπ, Γκλεν Γουίλαν, Μαρκ Γουίλσον και Ντιν Γουάιτχεντ θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη κάθε αληθινού οπαδού της ομάδας. Αν δεν ήταν ποδοσφαιριστές -ειλικρινά- δεν μπορώ να φανταστώ τι δρόμο θα είχαν ακολουθήσει όλα αυτά τα παλικάρια και που θα μπορούσαν να έχουν καταλήξει στις μέρες μας. Το αμυντικό κομμάτι είναι εύκολο να το καταλάβει ο οποιοσδήποτε. Όλα τα λεφτά όμως ήταν το επιθετικό κομμάτι και ο τρόπος που η μπάλα έφτανε να μπει γκολ. Λέξεις όπως “build up” και “passing game” ήταν άγνωστες. Υπάρχει επίσης μια ιστορία με τον Εθέρινγκτον να λέει σε προπόνηση στον Κάμερον Ζερόν “μη τη σηκώνεις τη ρουφιάνα”, σε κάποια φάση που τον βρήκε με μια τρομερή καμινάδα με τον Πιούλις να τον στέλνει στα αποδυτήρια για τιμωρία. Φυσικά και η ιστορία είναι -ακόμα και στις μέρες μας- το πιο σύντομο ανέκδοτο στις παμπ της περιοχής.
Η μπάλα ήταν συνέχεια στον αέρα. Στα σύννεφα. Στη στρατόσφαιρα. Με τον παίκτη που την κέρδιζε, να την κρατά και να προσπαθεί να κερδίσει κάποια μέτρα συνήθως με κάποιο φάουλ. Όπως συμβαίνει στο NFL δηλαδή με τις γιάρδες. Σιγά-σιγά η μπάλα έφτανε με κάποιο τρόπο στην αντίπαλη περιοχή και εκεί κάποιος προσπαθούσε να κάνει touchdown γκολ. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει επίσης και στον Ρόρι Ντελάπ καθώς οι εκτελέσεις του από πλάγιο άουτ ήταν ένας απ’ τους καλύτερους τρόπους για να σκοράρει η ομάδα.
Ο Ιρλανδός μέσος ήταν στα νιάτα του ένας από τους πιο ελπιδοφόρους ακοντιστές της Βρετανίας, φτάνοντας πολύ κοντά και στην Ολυμπιακή ομάδα, πριν τον κερδίσει το ποδόσφαιρο και κάνει μεγάλη καριέρα σε αυτό, όχι με τα πόδια μα, με τα χέρια. Για την ιστορία, ο Ντελάπ έχει “σερβίρει” σχεδόν 50 τέρματα σε συμπαίκτες του όλα αυτά τα χρόνια μετά από δική του εκτέλεση πλαγίου. Μερικά εξ αυτών τεράστιας σημασίας, όπως εκείνο επί της Μπόλτον, στον ημιτελικό του κυπέλλου το 2011, και φυσικά αυτό κόντρα στη Γουέστ Χαμ πάλι για το κύπελλο της ίδιας σεζόν. Η Στόουκ, δυστυχώς, είχε ηττηθεί στον τελικό από την Μάντσεστερ Σίτι με 1-0
Η φυγή του Πιούλις το 2013 άλλαξε εντελώς το στυλ παιχνιδιού της ομάδας, φτάνοντας στις μέρες μας στην ομάδα του Χιούζ, μια ομάδα δηλαδή που δεν έχει καμία σχέση σε αγωνιστικό στυλ, και φιλοσοφία, με εκείνη την μπαρουτοκαπνισμένη ομάδα. Όπως και να έχει, εκείνη η Στόουκ, θα μνημονεύεται για πάντα από όλους τους φίλους του Αγγλικού ποδοσφαίρου και θα δικαιολογεί τη φράση που είχε ξεστομίσει γνωστός Άγγλος δημοσιογράφος το 2011 όταν ο Μέσσι κατακτούσε ακόμα μία Χρυσή Μπάλα με τους Μπλαουγκράνα. “Ναι, είναι ο καλύτερος. Θα μπορούσε όμως να τα κάνει όλα αυτά ένα βροχερό και κρύο απόγευμα στο Στόουκ”. Απάντηση δεν πήραμε ποτέ. Αν ρωτάτε εμένα πάντως, η απάντηση είναι πως όχι. Σίγουρα όχι.
9 σχόλια σχετικά με το “Ένα βροχερό -και κρύο- απόγευμα στο Στόουκ”
gargadua σ αγαπαμε!
Πάλι καλά που δεν είμαι ο μοναδικός σε αυτόν το ποδοσφαιρικό κόσμο(εκτός από τους πότερς) που την είχα καταβρεί με τα παγωμένα βράδια στο Μπριτάνια.Τι ποδοσφαιρικός οργασμός να βλέπεις τον ραιαν τον σοουκρος να προσπαθεί να την σκάσει και τον ρόρι τον ντέλαπ να κάνει πλάγιο στο δεύτερο δοκάρι.
Πάλι καλά που υπάρχεις και εσύ! Θενκς φορ δατ!
@Nikos Lioliopoulos και @Jonjo Shelvey να είστε καλά παλικάρια μου!!!
touchdown? Για Βρετανία μιλάς, διάολε! Τι τη θες την αμερικανιά; Try. 🙂
@balkou
Θα πω την αμαρτία μου (και το λάθος που υπάρχει στο κείμενο). Δεν βλέπω Rugby, παρά μόνο ΝFL. Στο κείμενο έγραψα Rugby -ένας θεός ξέρει γιατί- και όταν το είδα, δεν το άλλαξα για να το βλέπουμε στο μέλλον και να γελάμε με τα παιδιά. Επίσης σε κάθε κείμενο αφήνω ένα οφθαλμοφανές λάθος για να διορθώνει ο Elaith
🙂
Μην αφήσετε άνθρωπο να χαλαρώσει…
Αυτό που μου τη σπάει είναι ότι συγκρίνετε το ποδόσφαιρο που παιζόταν πριν 10 χρόνια και λέτε ότι είναι αποτελεσματικοτερο από το το σύγχρονο. Υπάρχει κάτι στην ανθρωπότητα το οποίο λέγετε ΕΞΈΛΙΞΗ… Έτσι λοιπόν συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο ΕΞΕΛΊΣΣΕΤΑΙ, γίνεται καλύτερο και αποτελεσματικοτερο… Οποίαδηποτε λοιπόν στοουκ προσπαθήσει να παίξει το συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού σήμερα, θα πατωσει!!!
ΥΓ:οι συγκεκριμενοι παίκτες δεν θα προλαβαιναν ούτε να κλαδεψουν το Μεσι!!!
@Μιχάλης
Να βλέπεις μικρές ομάδες να παίζουν με παρόμοιο τρόπο -αν και το στυλ εκείνης της Στόουκ ήταν μοναδικό- δεν είναι τόσο κακό. Όταν δεν διάθετεις σπουδαία ποιότητα θα προσπαθήσεις να καταστρέψεις και όχι να δημιουργήσεις. Υπάρχουν ομάδες που έκαναν το αντίθετο και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Μία απ’ αυτές είναι και η φετινή Σουόνσι (που έπεσε όμως κατηγορία), όπως φυσικά και η φετινή Στόουκ (που επίσης έπεσε.
Για το ποδόσφαιρο που εξελίσσεται συμφωνώ και το έχω γράψει-αποθεώσει σε αυτό εδώ το μπλογκ αρκετές φορές.
Στο ΥΓ δεν συμφωνώ. Αν και το σχόλιο είχε και μια μεγάλη δόση χιούμορ. Ο Μέσι είναι ο Μέσι απλά απ’ τη στιγμή που δεν τον είδαμε ποτέ “ένα κρύο και βροχερό απόγευμα στο Στόουκ” κανένας δεν θα μάθει την αλήθεια. Μπορεί να σκόραρε χατ-τρικ, μπορεί όμως να τον είχαν σηκώσει στον αέρα στο 2′ και να μην είχε ακουμπήσει ξανά τη μπάλα, όπως είχε συμβεί εκείνο το διάστημα με πολλούς ντελικάτους παίκτες μεγάλων ομάδων εκεί μέσα.
Με αφορμή το σχόλιο του Μιχάλη περί εξέλιξης και σύγχρονου ποδοσφαίρου, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που με απασχολούν εδώ και καιρό.
Καταρχήν, ούτε το «παλιό» ούτε το «σύγχρονο» ποδόσφαιρο είναι κάτι μασίφ. Το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1970 άλλο ποδόσφαιρο έπαιζε ο Άγιαξ, άλλο η Γιουβέντους, άλλο η Λιντς και ούτω καθεξής.
Επίσης, πουθενά στο άρθρο του δεν είπε ο Γαργαντούας ότι το ποδόσφαιρο που παιζόταν πριν από δέκα χρόνια είναι «αποτελεσματικότερο» από το σημερινό. Ωστόσο παρακολουθώ με μεγαλύτερη ευχαρίστηση το ποδόσφαιρο κάποιων ομάδων προηγούμενων δεκαετιών από το σημερινό ποδόσφαιρο.
Πιστεύω ότι το σημερινό ποδόσφαιρο είναι μετάλλαξη (και όχι εξέλιξη) του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου της δεκαετίας του 1970. Τότε οι άνθρωποι πίστευαν ότι το ποδόσφαιρο που θα παιζόταν στην εποχή μας θα ήταν γρηγορότερο, πιο συναρπαστικό και με μεγαλύτερη φαντασία. Εκείνο το όραμα εκφυλίστηκε σε ένα ποδόσφαιρο ρομποτικών αυτοματισμών, με παίχτες-δεκαθλητές να επιδίδονται σε μια ατέλειωτη μάχη για το κέντρο του γηπέδου.
Αντί για τον Άγιαξ του Κρόιφ ή την Γκλάντμπαχ του Νέτσερ, το πρότυπο για αυτήν τη μετάλλαξη έγινε η Μπάγερν. Όχι η Μπάγερν του Μπέκενμπαουερ, του Μπράιτνερ ή του Χένες, αλλά η Μπάγερν του Κάπελμαν, του Ντιρνμπέργκερ, του Ροτ, του Σβάρτσενμπεκ, του Τσόμπελ και των άλλων πειθαρχημένων, πανομοιότυπων και βαρετών ρομπότ. Ρομπότ που βασίζονταν σχεδόν αποκλειστικά στην αντοχή, τη δύναμη, την ταχύτητα, τα σωματικά προσόντα και πάνω απ’ όλα στην «εξέλιξη» της αθλητικής χημείας.
Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις των σύγχρονων ομάδων που κατάφεραν να συνδυάσουν την καλή φυσική κατάσταση με την υψηλή τεχνική και την υψηλή ατομική και ομαδική ευφυία. Η Ρεάλ των δύο πρώτων χρόνων του Ζιντάν, η ανίκητη Άρσεναλ, η Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο ή του Πεπ.
Γενικά δεν θεωρώ ως δεδομένο ότι η ανθρωπότητα εξελίσσεται νομοτελειακά προς ένα καλύτερο μέλλον. Αυτή είναι μια αυταπάτη στην οποία πίστευαν οι «φιλελεύθεροι» αστοί της Μπελ Επόκ, οι οποίοι απολάμβαναν το μερτικό που τους αναλογούσε από τα «αγαθά» που παρήγαγε η στυγνή αποικιοκρατία των κυβερνήσεων που αυτοί στήριζαν. Και δεν περνούσε καν από το μυαλό τους ότι τα παιδιά και τα εγγόνια τους θα κομματιάζονταν στα βιομηχανικού τύπου σφαγεία του α’ και του β’ παγκοσμίου πολέμου, ως αποτέλεσμα των ανταγωνισμών που αναδύθηκαν από αυτήν την αποικιοκρατία.
Χωρίς ανάλογη εξέλιξη στον χώρο των ιδεών και του πολιτισμού, η αποκλειστικά και μόνο τεχνολογική «εξέλιξη» είναι καταστροφή.