Μαζί στην κορυφή, μαζί και στον πάτο

Απρίλιος του 1909. Τα τρία αδέρφια Λεάο, με επικεφαλής τον 28χρονο δημοσιογράφο Ενρίκε, οργανώνουν μια συνάντηση σε μια περιοχή του Πόρτο Αλέγκρε στην οποία μένουν κυρίως φοιτητές και μετανάστες. Σκοπός της συγκέντρωσης είναι η δημιουργία μιας νέας ποδοσφαιρικής ομάδας. Στην πόλη υπάρχει ήδη μια ομάδα, η Γκρέμιο, αλλά ελάχιστοι μπορούν να παίξουν εκεί καθώς, άτυπα, πρόκειται για κλειστό κλαμπ που δέχεται μόνο όσους έχουν γερμανική καταγωγή (κάτι που εκείνα τα χρόνια ήταν αρκετά συνηθισμένο στη Βραζιλία, με αντίστοιχα παραδείγματα την Σάο Πάολο των Ιταλών και τη Βάσκο των Πορτογάλων).

Περισσότεροι από 40 άνθρωποι παρευρίσκονται στη συνάντηση και συμφωνούν πως σε αντίθεση με τη Γκρέμιο, την ομάδα της μεσαίας και ανώτερης τάξης της πόλης, ο δικός τους σύλλογος θα ήταν ανοιχτός σε όλους, ανεξαρτήτως εθνικότητας και κοινωνικής τάξης. Γι’αυτό και την ονομάζουν Αθλητικός Σύλλογος Ιντερνασιονάλ.

Λίγους μόλις μήνες μετά, οι άνθρωποι της ομάδας προσκαλούν σε φιλικό τη “γειτόνισσα”. Περισσότεροι από 2000 άνθρωποι μαζεύονται για να δούνε το πρώτο παιχνίδι μεταξύ των δυο ομάδων, μια κόντρα που αργότερα θα γίνει γνωστή ως “Gre-Nal”. Η Γκρέμιο, ως πιο οργανωμένη και δυνατή, ζητάει να παίξει με τους αναπληρωματικούς της αλλά η Ιντερνασιονάλ είναι ανένδοτη: να παίξουν οι βασικοί. Το παιχνίδι λήγει 0-10 και παραμένει μέχρι και σήμερα η μεγαλύτερη νίκη της Γκρέμιο στα Gre-Nal.

Με τα χρόνια η Ιντερνασιονάλ μεγαλώνει και κερδίζει σχεδόν τα πάντα: εγχώριους τίτλους (μέχρι και σήμερα είναι η μοναδική που έχει πάρει πρωτάθλημα Βραζιλίας αήττητη), Λιμπερταδόρες, Σουνταμερικάνα και Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (νικώντας τη Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο). Τα μέλη της που πληρώνουν ετήσια συνδρομή ξεπερνάνε τις 100.000, ένα νούμερο που την φέρνει στην 6η θέση παγκοσμίως και στην κορυφή της ηπείρου.

Πανηγυρισμοί για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, το 2006

Δεκέμβριος του 2016. Η Ιντερνασιονάλ βρίσκεται στη ζώνη του υποβιβασμού εδώ και καιρό και την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος φιλοξενείται στην έδρα της Φλουμινένσε. Παρ’ ότι οι ελπίδες σωτηρίας της είναι απειροελάχιστες μερικές εκατοντάδες οπαδοί της δίνουν το παρών στο ένα πέταλο, εμψυχώνουν τους παίκτες και τραγουδάνε ακατάπαυστα. Ο τερματοφύλακας Ντανίλο αποκρούει ακόμα και πέναλτι αλλά το παιχνίδι λήγει τελικά 1-1. Η Ιντερνασιονάλ υποβιβάζεται για πρώτη φορά στην ιστορία της στη δεύτερη κατηγορία και οι οπαδοί της ξεσπούν αμέσως σε κλάματα.

Ακόμα και τότε όμως, στη χειρότερη στιγμή στα 107 χρόνια ιστορίας της ομάδας, μια δεκαετία μετά από τη μέρα που έφτανε στην κορυφή της Λατινικής Αμερικής αλλά και του κόσμου, ακόμα και με δάκρυα στα μάτια, 1500 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη τους (στους δρόμους της οποίας οι οπαδοί της Γκρέμιο έστηναν κανονικό πάρτι), οι οπαδοί βρίσκουν το κουράγιο και συνεχίζουν να τραγουδάνε. Και κάπως έτσι, με αυτόν τον τρόπο (τον πιο απλό για κάποιους και τον πιο δύσκολο για κάποιους άλλους), κερδίζουν μια θέση στην καρδιά μας, δίπλα ακριβώς στους συντετριμμένους οπαδούς της Ιντεπεντιέντε, που τρία χρόνια πριν, βλέποντας την ομάδα τους να υποβιβάζεται για πρώτη φορά, έκλαιγαν και τραγουδούσαν ταυτόχρονα.

Γιατί εκεί ακριβώς βρίσκεται όλη η ομορφιά και η αξία του οπαδισμού. Στις πίκρες.