Η πρώτη επαφή με το ποδόσφαιρο
Ένα από τα ωραιότερα συναισθήματα είναι αυτό του να ανακαλύπτεις νέα πράγματα. Νέα πράγματα με την κανονική έννοια του όρου. Για παράδειγμα, όχι ας -πούμε- να ανακαλύπτεις τον Μπέλα Ταρ, και τις ταινίες του, ενώ ασχολείσαι όμως με τον κινηματογράφο, αλλά να ανακαλύπτεις το σινεμά. Σκεφτείτε πως θα ήταν αν δεν ξέρατε τίποτα για το σινεμά και, μια μέρα, βρισκόσασταν σε μια σκοτεινή αίθουσα, μπροστά σε μια οθόνη, και ξάφνικα βλέπατε να διαδραματίζεται μια σκηνή. Θα ήταν ωραία; Θα ήταν άσχημα; Θα ήταν σοκαριστικό για εσάς; Η δική μας γενιά, της εποχής του διαδικτύου, είναι πραγματικά δύσκολο να βιώσει κάτι τέτοιο. Ακόμα και όταν ταξιδεύεις για ένα άγνωστο και άκρως απομακρυσμένο μέρος οι πιθανότητες να έχεις διαβάσει ή να έχεις δει κάτι γι’ αυτό είναι πάρα πολλές. Είπαμε και παραπάνω. Δύσκολο να σοκαριστούμε πλέον από κάτι πραγματικά νέο.
Από τη μέρα που έγινα μέλος του El Sombrero ήθελα να γράψω για την ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω. Μια αληθινή ιστορία για έναν άνθρωπο που βρέθηκε από ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, στα τέλη του 1920, για τη στρατιωτική του θητεία στην Αθήνα και μαζί με τον κόσμο που άλλαζε τόσο ραγδαία γνώρισε κάτι που έγινε γι’ αυτόν η μεγαλύτερή του αγάπη (μετά τη γυναίκα του). Το ποδόσφαιρο και τον Παναθηναϊκό. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο παππούς μου και ακόμα και σήμερα παραμένει ο πιο καλοσυνάτος και ευγενικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ο άνθρωπος που ευθύνεται για το “μικρόβιο” που κόλλησα μικρός και έχει σχέση με τα σπορ. Ένας άνθρωπος που ακόμα και τις τελευταίες μέρες που έζησε σε αυτόν εδώ τον κόσμο θα έβρισκε λίγο χρόνο να σου πει για τον Δομάζο, τον Κρόιφ, τον Μαραντόνα, τον Πελέ και εκείνο τον Γάλλο που κέρδισε τους Βραζιλιάνους -σχεδόν- μόνος του, τον Ζιντάν. “Και ο άλλος ο Γάλλος ο Ανρί είναι καλός” θυμάμαι να συμπληρώνει η γιαγιά και το πρόσωπό μου γεμίζει με χαμόγελα. Πόσο υπέροχοι άνθρωποι. Άνθρωποι αγνοί, καθημερινοί, αληθινοί, χαμογελαστοί. Άνθρωποι που -δυστυχώς- δύσκολα συναντάς συχνά στις μέρες μας.
Κυριακή 29 Νοεμβρίου του 1931 η εθνική Ελλάδος υποδέχεται στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας τη Ρουμανία για το Βαλκανικό κύπελλο μπροστά σε περίπου 10.000 θεατές. Η ομάδα απαρτίζεται από αστέρες της εποχής όπως οι αδερφοί Βικελίδη, ο Λέκκος, ο Μπαλντάσης και φυσικά ένας εκ των σπουδαιότερων παικτών που έχει βγάλει ποτέ η Ελλάδα. Ο μεσοεπιθετικός Αντώνης Μηγιάκης. Ο παππούς δεν είναι παππούς αλλά ένας ψηλός, και όμορφος, γεροδεμένος άνδρας και έχει φτάσει πριν μερικές μέρες στην Αθήνα ως ένα ψαρωμένο φανταράκι της επαρχίας. Επειδή το παιχνίδι θεωρείται υψίστης σημασίας η κυβέρνηση θα στείλει στο γήπεδο και αρκετούς στρατιώτες για να συμπαρασταθούν με τη φωνή τους στην εθνική ποδοσφαίρου της χώρας τους. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν δει ποτέ ποδόσφαιρο. Υπήρχαν και μερικοί άλλοι που δεν γνώριζαν ούτε τι είναι το ποδόσφαιρο. Ένας από αυτούς ήταν και ο παππούς μου.
Οι φαντάροι στριμώχτηκαν κάπου στο κέντρο του γηπέδου, απέναντι από τους δύο πάγκους της ομάδας και είχαν εντολή να χειροκροτούν επί 90 λεπτά τους παίκτες μας. Η εθνική μας έκανε επίθεση μπροστά ακριβώς από τους φαντάρους, εκεί δηλαδή που μάγευε ο Μηγιάκης στο σύστημα 2-3-5 της εποχής. Ο Μηγιάκης βρίσκεται σε σπουδαία μέρα και στα μάτια του παππού θυμίζει ζογκλέρ. “Πως είναι δυνατόν αυτός ο τύπος να κάνει όλα αυτά με τη μπάλα στα πόδια”, “Πως είναι δυνατόν να τρέχει πάνω κάτω και ουσιαστικά να κοροϊδεύει τους -σπουδαίους- αντιπάλους του”. Ο παππούς μονολογούσε μαγεμένος από τις περίτεχνες ενέργειες του Έλληνα αρτίστα. Τότε έκανε σε κάποιον διπλανό του την ερώτηση που του άλλαξε τη ζωή: “Ποιος είναι αυτός που έχει ζαλίσει τους Ρουμάνους” για να εισπράξει πως το όνομα του είναι Αντώνης Μηγιάκης και παίζει στον Παναθηναϊκό. “Ωραία από σήμερα είμαι και εγώ φίλος του Παναθηναϊκού” είπε ο παππούς και συνέχισε να μην παίρνει τα μάτια του από τον Μηγιάκη. Η Ελλάδα έχασε τελικά με 2-4 αλλά για τον παππού αυτή η ήττα ήταν μια μεγάλη νίκη. Ήταν η πρώτη του επαφή με το άθλημα και η στιγμή που το τριφύλλι μπήκε αυτόματα στην καρδιά του, έστω κι αν τότε, ακόμα, δεν το γνώριζε αυτό.
Η θητεία τελείωσε και ο νεαρός επέστρεψε στο μικρό χωριό του. Παντρεύτηκε και άνοιξε το καφενείο του. Υπάρχει η φήμη πως δεν ήταν ιδιαίτερα εργατικός και μάλιστα όταν κάποιος κουρασμένος αγρότης του είχε ζητήσει να φτιάξει ένα καφεδάκι, καθώς ο παππούς διηγούνταν μια ποδοσφαιρική ιστορία σε κάποιους συγχωριανούς, εισέπραξε την αποστομωτική ατάκα “πιες μια πορτοκαλάδα ωρέ διάολε”. Η ατάκα λέγεται ακόμα στο χωριό για να σας πω την αλήθεια. O παππούς αρκετά συχνά έπαιρνε το λεωφορείο και πήγαινε στην Αθήνα και την Αλεξάνδρας για να δει την ομάδα του. Ήταν εκεί για να χειροκροτήσει τον ΠΑΟ στο αήττητο πρωτάθλημα του 1964. Ήταν εκεί για να δει τον Πελέ στα φιλικά της Σάντος το 1961. Ήταν εκεί στην πορεία του Γουέμπλεϊ. Ήταν εκεί στα 80s στην αρμάδα του Ζάετς, του Ρότσα και του Σαραβάκου. Από τα τέλη των 80s σταμάτησε να πηγαίνει στο γήπεδο μιας και ήδη ήταν αρκετά μεγάλος για ταξίδια και η αδύναμη καρδιά του δεν του το επέτρεπε. Οι γιατροί μάλιστα του είχαν απαγορεύσει να βλέπει τα παιχνίδια και από την τηλεόραση, κάτι που -εννοείται- και δεν το έκανε. Να μιλάς μαζί του για ποδόσφαιρο, ακόμα και όταν ήταν σε πολύ προχωρημένη ηλικία, ήταν απολαυστικό. Ο τρόπος που διηγούνταν τις ντρίμπλες του Δομάζου και του Μηγιάκη ήταν μοναδικός, όπως και οι συγκρίσεις που έκανε για τους παίκτες που έπαιζαν από το 2000 και μετά με τους παλιούς. Τον θυμάμαι να μου λέει πως ο ΠΑΟ δεν είναι η ομάδα που έγινε μεγάλη για τους εγχώριους τίτλους της αλλά γι’ αυτά που είχε καταφέρει στην Ευρώπη και για τον σεβασμό που είχε κερδίσει από μεγαθήρια της Ευρώπης όπως ο Άγιαξ, η Γιουβέντους και η Λίβερπουλ.
Το 2008 λίγες μέρες αφού ο Παναθηναϊκός έκλεισε 100 χρόνια ιστορίας ο κυρ-Γιώργος προδόθηκε από την αδύναμη, καταπράσινη, καρδιά του και μας άφησε. Ήταν αρκετά μεγάλος και είχε ζήσει μια ζωή ήρεμη και γεμάτη αγάπη. Σίγουρα εκεί ψηλά θα έχει αράξει κάπου και θα χαζεύει τις ντρίμπλες του Κρόιφ, του Πούσκας του Σόκρατες και του Μηγιάκη συζητώντας για ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορίες με άλλους ποδοσφαιρόφιλους. Ελπίζω πάντως να μην είναι καφετζής γιατί θα τους έχει ταράξει στην πορτοκαλάδα.
11 σχόλια σχετικά με το “Η πρώτη επαφή με το ποδόσφαιρο”
αν υπάρχει το “εκει πάνω”, πιθανότατα ο παππούς σου κουβαλάει το ψυγειάκι με τα νερά και τις πορτοκαλάδες (“εκεί πανω” οι άνθρωποι δεν πίνουν ισοτονικές χημικές αηδίες) και κάθεται στον πάγκο της ομάδας του Λινοξυλάκη, του Μηγιάκη, του Πετρόπουλου, δίπλα στον “Πάντσο” που καπνίζει ενώ “η ομάδα πετά”.
πολύ ωραία ιστορία, σε ευχαριστό που τη μοιράστηκες μαζί μας. δεν σου κρύβω οτι βούρκωσα.
Αδερφε, εχασα προσφατα την γιαγια μου, ακριβως 24 μερες, που φενονται λες κ περασαν…6 μηνες. Πρωτη φορα, εκλαψα μπροστα σε μια κρυα οθονη υπολογιστη. Η γιαγια μου βεβαια δεν ηξερε τιποτα απο ποδοσφαιρο, αλλα αυτην την νοσταλγια σου, την καταλαβαινω απολυτα. Δεν μιλουσα για ποδοσφαιρο με την γιαγια μου, για αλλα πραγματα και δεν φανταζεσαι ποσο μου λειπουν οι κουβεντες μας…
ΠΟλυ μελο ομως.
Μακαρι, ειδικα στην Ελλαδα που ζουμε, που εχουμε χουλιγκανοποιηση τα παντα, να ξαναβρουμε, την αγαθη κ ομορφη αγαπη του παππου σου για το ποδοσφαιρο. Να χαιρομαστε στην νικη, να στεναχωριομαστε στην ηττα και να κανουμε μια ωραια καζουρα στους φιλους η να την δεχομαστε εμεις. Μπαινω σε αθλτικα site και βλεπω πολεμο στα σχολια. Παω σε ενα γηπεδο και βλεπω παλι πολεμο. Πολεμο για τα παντα. Γιατι εβαλε τον ταδε και δεν εβαλε τον ταδε ο αμπαλος ; Εχουμε κ τα χαλια της διαιτησιας και αυτος ο πολεμος μεγαλωνει…
Εγω ειμαι απο Δραμα, ΠΑΟΚ, αλλα η Δοξα ειναι η ομαδα της πολης μου και την στηριζω οποτε μπορω. Εμεις οι νεοι, δεν εχουμε δει την Δοξα μεγαλη και ετσι οταν ακους παππουδες να σου μιλαν για της μεγαλες ομαδες της Δοξης, του 50, του 60. Με Λουκανιδη Τακη, να παιζει σε ολες της θεσης της 11αδας, με σπουδαια αποτελεσματα, σε ενα γηπεδο που χωρουσε 2-3 χιλιαδες αλλα ειχε 15.000 κοσμο, για τα μπραβο των αντιπαλων, που αυτα σε φουσκωνουν απο υπερηφανια…
Ενας παππους, μια μερα σε ενα καφενειο, λιγο πριν το ματς Γ εθνικης, μας ειχε πει μια ιστορια :
Οταν η Δοξα νικουσε, εκεινη την βδομαδα πετουσα στα συννεφα, ημουν χαρουμενος συνεχεια κ δεν με ενοιαζε τιποτα. Ουτε προβληματα, ουτε υποχρεωσεις τιποτα. Οταν η Δοξα εχανε, ημουν ετοιμος να πεθανω…αν εφερνε ισοπαλια, μια μεση κατασταση, αλλα επαιζε ρολο κ με ποιον αντιπαλο εφερνε η ομαδα Χ. Μας ρωτα : καρντασια, ξερετε ποσα παιδια εχω ; ποσα λεμε εμεις ; 5 μας απαντα. Ξερετε ποτε τα συνεβαλα ;; και σκαμε στα γελια, γιατι μαλλον του εκανε κουκου, μονο οταν η Δοξα νικουσε.
Ρε μπαγάσα, πρώτο κείμενο που διαβάζω αφού ξύπνησα πριν από λίγο και με συγκίνησες πολύ.
Τι να σου πω;
Απλά χαλάλι σου και να τον θυμάσαι πάντα.
Όντως, τέτοιοι άνθρωποι σπανίζουν και για κάποιο λόγο έχεις τόσο έντονες τις αναμνήσεις σου από εκείνον.
Να είσαι καλά.
Ευχαριστώ.
Είμαι ο “Ανώνυμος” που στη λέει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί για τα σαπάκια της Εθνικής Αγγλίας και του αγγλικού ποδοσφαίρου γενικότερα, αλλά με αυτό το κείμενο παίρνεις συγχωροχάρτι. Να ζήσεις να το θυμάσαι τον παππού σου.
Είμαι ο “Ανώνυμος” που στη λέει οπού σταθεί κι όπου βρεθεί για τα σαπάκολια της εθνικής Αγγλίας και του αγγλικού ποδοσφαίρου γενικότερα, αλλά με αυτό το κείμενο παίρνεις συγχωροχάρτι. Να είσαι καλά, να ζήσεις να θυμάσαι τον παππού σου, που σου μετέδωσε το ωραιότερο μικρόβιο στον κόσμο.
Να είστε όλοι καλά 🙂
Δεν έχω λόγια…
Το καλύτερο άρθρο σου απ’ όσα έχω διαβάσει.
Μου άρεσε που ο παππούς σου επέλεξε να υποστηρίξει τον πιο ικανό.
Ανεξάρτητα από το αν κέρδισε στον συγκεκριμένο αγώνα ή όχι.
Σκέφτομαι μόνο τί παραστάσεις είχε αυτός ο παππούς…
Τί εμπειρίες ζωής…
Ανατριχίλα…
Τουλάχιστον πρόλαβε κι έφυγε πριν ζήσει την κατάντια των τελευταίων χρόνων.
Κατάντια και παρακμή σε όλα τα επίπεδα, ποδοσφαιρικά και όχι μόνο…
Αν και το κακό είχε ξεκινήσει από πριν…
Να ζήσεις να τον θυμάσαι!
ΥΓ:
Εύφημος μνεία και στη γιαγιά!
Όσο κι αν ο Ζιντάν έστεκε πάντα πιο ψηλά από τον Ανρί… 🙂
Και μια ερώτηση:
Ποιον θεωρούσε ο παππούς σου ως τον κορυφαίο Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών;
Τον Μηγιάκη; Τον Δομάζο; Κάποιον άλλο; Ποιον;
φιλαρακι εκπληπτικό άρθρο πραγματικά!! η μπάλα όντας γένος θυληκού έχει η άτιμη μια μαγεία που ενώ ξέρεις πως έχουν μπλέξει με αυτή μανατζαραίοι, απατεώνες στοιχηματζήδες και πρόεδροι μπερδεμενακηδες εξακολουθείς να είσαι τρελαμένος και να ανυπομονείς για τα μεγάλα ματς… ένα πράμα σαν την γκόμενα που ενώ ξέρεις ότι δεν είναι για πολλά, την ερωτεύεσαι και αφού μετά απο μια σύντομη σχέση τη χωρίσεις τα σπας για την πάρτυ της στον τερλέγκα.
υγ 1 να ζήσεις φίλε να θυμάσαι τον παππού σου
υγ 2 είστε απο τα λίγα σάιτ που εύκολα καταλαβαίνει κάποιος πως τόσο οι αρθογράφοι όσο και οι σχολιαστές είναι καψουρονταλκαδιασμένοι με τη μπαλίτσα!
Πιτσιρίκο, χίλια μπράβο, σε λίγες γραμμές με ουσία νόημα βαθύ.
Δυστυχώς τέτοιες εποχές δεν θα ξαναέρθουν στην Ελλάδα, για αυτό άλλωστε λατρεύουμε Αγγλία, γιατί κατα την δική μου γνώμη έχουν μείνει κάποια ψεγάδια ποδοσφαιρικού πολιτισμού που μόλις ανέφερες
Υπάρχουν άνθρωποι σαν τον παππού σου!
@Μπρούνο Κόντι
Θεωρούσε τον Δομάζο ως τον κορυφαίο όλων. Βλέπαμε τον Ζιντάν και μου έλεγε “αυτό το έκανε, κι αυτό, αυτό το έκανε καλύτερα”.
@Τζόντζο
Συμφωνώ σε αυτό που λες για Αγγλία και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
@πλανητάρχης
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και εσένα
Όπως και όλους εννοείται. Να είστε καλά!