Απόστρατοι πριν τα 30

Βλέποντας πριν λίγες μέρες τη Λυών στο Γιουρόπα Λιγκ, θυμήθηκα μια ιστορία που μου έκανε εντύπωση πριν από μερικούς μήνες. Η ιστορία αφορά τον Γκουεϊντά Φοφανά και την απόσυρσή του από το ποδόσφαιρο στην ηλικία των 25 ετών. Ο, πρώην πια, παίχτης της Λυών κρέμασε τα παπούτσια του τον Γενάρη. Η δική του αποστρατεία, σε συνδυασμό με εκείνη του Άλβαρο Δομίνγκεθ (πείτε ό,τι θέλετε για την προφορά, εγώ έτσι θα τον γράφω) της Γκλάντμπαχ, τον Δεκέμβρη σε ηλικία 27 ετών, μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση.

Κατ’ αρχάς, να πούμε ότι ενώ και οι δύο αποχώρησαν από μη ιάσιμους τραυματισμούς, δεν είναι ακριβώς ίδιες περιπτώσεις. Ο Δομίνγκεθ είχε ένα θέμα με την πλάτη του που τον ταλαιπωρούσε χρόνια. Από το Νοέμβρη του 2015, όταν και έκανε την τελευταία του εμφάνιση με τη φανέλα της Γκλάντμπαχ, δεν την πάλευε άλλο. Έκανε δύο εγχειρήσεις στην πλάτη και 13 μήνες μετά ανακοίνωσε την μόνιμη αποχώρησή του από το άθλημα. Ο παίχτης αγωνίστηκε 4 σεζόν στην Ατλέτικο Μαδρίτης, από της οποίας τις ακαδημίες είχε βγει, πριν πάρει μεταγραφή για την Γκλάντμπαχ. Εκεί από τη δεύτερή του σεζόν ξεκίνησαν τα προβλήματα τραυματισμών. Όσο ήταν υγιής πάντως ήταν ένα από τα βασικά στόπερ, έχοντας 80 εμφανίσεις σε 3 χρόνια. Στο μήνυμά του στο twitter που ανακοίνωσε την αποχώρησή του, αμέσως μετά τη λήξη του ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ της Μπαρσελόνα και της Γκλάντμπαχ, έλεγε: «Το να μείνω ανάπηρος στα 27 μου είναι ένα τίμημα που δεν είμαι διατεθειμένος να πληρώσω για το ποδόσφαιρο».

Αντίθετα η ιστορία του Γκουεϊντά Φοφανά είναι λίγο διαφορετική. Μετά τη μεταγραφή του από τη Χάβρη στη Λυών πριν από 5 χρόνια, ο Φοφανά ήταν μια επιλογή στο κέντρο για τους Γκον, αλλά όχι αδιαμφισβήτητος βασικός, πράγμα που το μαρτυρούν οι 72 εμφανίσεις του σε 5 χρόνια. Παρ’όλα αυτά, ο παίχτης ήταν ο αρχηγός των μικρών εθνικών ομάδων της Γαλλίας, έχοντας μάλιστα κατακτήσει Μουντιάλ κάτω των 19. Το Μάρτιο του 2014 ήρθε ένας τραυματισμός στον αστράγαλο σε ματς κόντρα στην Μπορντώ. Ο τραυματισμός ήταν τόσο σοβαρός που ο παίχτης επέστρεψε 14 (!) μήνες μετά, τη  μέρα των γενεθλίων του, 16 Μαΐου 2015, σε παιχνίδι κόντρα στην Παρί. Μετά από δύο βδομάδες ξανατραυματίζεται στο ίδιο σημείο. Οι γιατροί μιλάνε για «οστεονέκρωση» και του συνιστούν να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Το Γενάρη που μας πέρασε ο Ολάς δήλωσε με απογοήτευση σε γαλλικά μέσα ότι εξετάζεται η διακοπή του συμβολαίου του Φοφανά, πάντα σε συνεργασία με τον παίχτη. Στις 18 Ιανουαρίου σε συνέντευξη τύπου από τα γραφεία της Λυών ανακοινώνει την αποχώρησή του λέγοντας «Είναι ένα θλιβερό πόρισμα που λέει ότι είμαι ανίκανος να παίξω ποδόσφαιρο».

«Ανάπηρος», «ανίκανος». Λέξεις βαριές και καταστάσεις ακόμη χειρότερες, ο φόβος και μόνο των οποίων μπορεί να σπάσει την ψυχολογία ενός αθλητή. Πέρα από την ψυχολογία, υπάρχει όμως το πρακτικό και κλινικό κομμάτι. Ακόμα μου είναι πολύ δύσκολο να δεχτώ ότι με την πρόοδο που έχει κάνει η ιατρική, κυρίως η ορθοπεδική, υπάρχουν το 2016-17 περιπτώσεις αθλητών που σταματάνε την καριέρα τους λόγω τραυματισμού. Είναι κοντά 20 χρόνια από τους τραυματισμούς του Ρονάλντο στο γόνατο, ενός παίχτη που γύρισε δυο φορές και αν και ελαφρώς ζουμπουρλούδικος έκανε τη Βραζιλία παγκόσμια πρωταθλήτρια. Και αν εδώ μιλάμε για πραγματικό “Φαινόμενο”, πόσοι και πόσοι δε γύρισαν με μοσχεύματα σε γόνατο-ισχίο-αστράγαλο και έπαιξαν ξανά κανονικά; Ο Ετό’ο έκανε εγχείρηση με μόσχευμα στο γόνατο και γύρισε κάνοντας σεζόν με 38 γκολ. Ο Χένρικ Λάρσον, ο Ντζαλμίνια και πόσοι ακόμα.

Φυσικά και υπάρχουν και πλείστα όσα παραδείγματα παιχτών που μετά από σοβαρούς τραυματισμούς δεν επέστρεψαν ίδιοι. Ο Κακά και ο Βίγια είναι δυο από τα πιο πρόσφατα. Εξαιρώ εκείνους που κάνουν πάντα σεζόν των 5-6 μηνών, τύπου Ρόμπεν, Ριμπερί, Μπέιλ. Μιλάμε για παίχτες που υπέστησαν σοβαρότατους τραυματισμούς και επέστρεψαν, ακόμα και αν δεν μπόρεσαν πια να παίξουν στο ίδιο επίπεδο. Πίστευα ότι περιπτώσεις Φαν Μπάστεν ή Χρήστου Κωστή (προσωπικός καημός που πρέπει να αναφερθεί) δε θα ξαναβλέπαμε. Και να που σε διάστημα ενάμιση μήνα έχουμε δύο τέτοιες. Ειδικά για την περίπτωση Δομίνγκεθ δεν μπορούμε να πούμε τίποτα. Πρόβλημα στην πλάτη που επηρεάζει τη σπονδυλική στήλη, προφανώς και καθιστά τον οργανισμό ακατάλληλο για αθλητισμό.

Αλλά για την περίπτωση Φοφανά μπορώ να δεχτώ ότι ο παίχτης ψυχολογικά δεν μπορούσε να ξαναπεράσει όλο το βάρος της αποθεραπείας και μόνο. Πολύ περιληπτικά, η οστεονέκρωση είναι κάτι το οποίο συμβαίνει αρκετά συχνά και δεν περιορίζεται στους αθλητές. Κάποιο αιμάτωμα δημιουργεί εσωτερικούς και εξωτερικούς θύλακες που νεκρώνουν την άρθρωση μετά από  κάποιο χρόνο. Οι τρεις συνηθέστερες αιτίες είναι: γενετική δυσπλασία, χρόνια λήξη στεροειδών, βίαιη μετατόπιση άρθρωσης μετά από χτύπημα. Μιλάμε για προβλήματα που σε απλούς πολίτες καταλήγουν σε επεμβάσεις το 36% αυτών, ενώ οι οστεοπλαστικές επεμβάσεις ανταποκρίνονται στο 18% των συνολικών ορθοπεδικών επεμβάσεων. Μετάφραση στα Ελληνικά: είναι κάτι εξαιρετικά κοινό, δε γίνεται να μην μπορούσαν να βρουν μόσχευμα. Όσο και αν έψαξα και στα γαλλικά σάιτ δε βρήκα επαρκή κλινική εξήγηση, οπότε καταλήγω στο ότι ο ίδιος ο παίχτης δεν είχε την ψυχολογική αντοχή να κάνει μεταμόσχευση οστού και να περιμένει άλλους 9-12 μήνες. Άσχετα αν ούτε ο ίδιος, ούτε και οι γιατροί της Λυών, είπαν κάτι τέτοιο.

Φυσικά και δεν αμφισβητώ τους γιατρούς. Όση επαφή και αν έχω με το αντικείμενο της ορθοπεδικής, που είναι αρκετή, δεν είμαι γιατρός και δεν ξέρω την περίπτωση του Φοφανά όπου και οι εξηγήσεις δε με έπεισαν. Αντίθετα η περίπτωση Δομίνγεθ ήταν εντελώς ξεκάθαρη. Το να έχουμε πάντως δυο περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που αποστρατεύονται στα 25 και στα 27 τους είναι κάτι που δεν περίμενα να δω το 2017.