H ιστορία μιας άσημης μινιατούρας
Να γράψω τι σημαίνει το κύπελλο Αγγλίας για τους περισσότερους φίλους του ποδοσφαίρου το θεωρώ περιττό. Είναι ο αρχαιότερος ποδοσφαιρικός θεσμός και όλοι θέλουν να το κατακτήσουν -κυρίως οι βρετανοί παίκτες και προπονητές- και φυσικά είναι η διοργάνωση με τις περισσότερες -μεγάλες- εκπλήξεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου (και δεν υπερβάλλω καθόλου). Στη διοργάνωση της τρέχουσας σεζόν η μεγάλη έκπληξη έγινε από τη Λίνκολν Σίτι, ομάδα -κρατηθείτε- της 5ης κατηγορίας της Αγγλίας (η γνωστή σε όλους όσους αγαπάμε το νησιώτικο ποδόσφαιρο National League). Η οποία και έφτασε μέχρι και τα προημιτελικά, όπου και γνώρισε τον αποκλεισμό από την Άρσεναλ με το βαρύ 5-0. Εννοείται πως κανείς φίλος της ομάδας δεν πειράχτηκε ιδιαίτερα και δεν στεναχωρήθηκε από αυτή την ήττα. Δεν ήταν άλλωστε μια αναπάντεχη ήττα μα ένας -σχεδόν- σίγουρος αποκλεισμός, ας μη γελιόμαστε. Αυτή ήταν μάλιστα η πρώτη φορά από το 1914 που ομάδα από την 5η κατηγορία φτάνει στην τελική οχτάδα του κυπέλλου Αγγλίας. Η μικρή -και άσημη- Λίνκολν Σίτι κατάφερε να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά της στην ιστορία του ιστορικού θεσμού, χωρίς εννοείται να καταφέρει να φτάσει σε ένα τελικό, και αυτό από μόνο του είναι κάτι εξαιρετικά όμορφο και σπουδαίο. Ελπίζω να συμφωνούμε μέχρι εδώ.
Προπονητής και αναμορφωτής της ομάδας είναι ένας παλιός σκληροτράχηλος μέσος που ξεκίνησε από την ακαδημία της Γουίμπλεντον, αρκετά χρόνια μετά την crazy gang του Βίνι Τζόουνς και του Τζον του Φασάνου, και είναι τρελός και παλαβός με ακόμα ένα ιστορικό Λονδρέζικο κλαμπ, αυτό της Γουέστ Χαμ. Το όνομα του νεαρού μάνατζερ (ετών 38 παρακαλώ); Ντάνι Κόουλεϊ. Ένα όνομα που όλοι πίνουν νερό στα Ανατολικά Μιντλαντς και την πόλη του Λίνκολν και θα συνεχίσουν να πίνουν για πολύ καιρό ακόμα μιας και η ομάδα -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- από του χρόνου θα βρίσκεται στη League Two, καθώς βρίσκεται στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα, έχοντας μάλιστα και ένα παιχνίδι λιγότερο από τη 2η Τράνμιρ Ρόβερς. Η αγάπη προς το πρόσωπο του Κόουλεϊ είναι τόσο μεγάλη που φίλοι της ομάδας έφτιαξαν μια μινιατούρα του προπονητή τους φέρνοντας στο νου τις μινιατούρες που είχαν προκαλέσει πάταγο πριν περίπου 10-12 χρόνια. Aρκετοί από εμάς είχαμε σπαταλήσει τότε μια μικρή περιούσια για να αποκτήσουμε αγαπημένους παίκτες και ομάδες ολόκληρες.
Η φιγούρα είναι ανεπίσημη και δεν βγήκε με τη συγκατάθεση της ομάδας, αν και κάτι μου λέει πως δεν πρόκειται να πειραχτεί και ιδιαίτερα κανένας από τη διοίκηση της Λίνκολν. Λογικά πρόκειται να συμβεί το ακριβώς αντίθετο και ίσως δούμε τη φιγούρα να μπαίνει σε όλα τα σπίτια των φίλων της πόλης και όχι μόνο. Από την άλλη, προσωπικά, ζήλεψα μιας και σκέφτηκα πόσο καλύτερη θα ήταν η δική μας “ποδοσφαιρική καθημερινότητα” αν είχαμε παρόμοιες μινιατούρες με τη μορφή θρυλικών μορφών των πάγκων όπως αυτές του Γιώργου Φοιρού, του Μπάμπη του Τεννέ και του τρισμέγιστου και τιτανοτεράστιου Νίκου Αλέφαντου.
2 σχόλια σχετικά με το “H ιστορία μιας άσημης μινιατούρας”
Λατρευω κ οσο μπορω παρακολουθω της μικρες κατηγοριες της Αγγλιας. Της ανακαλυψα μεσο του στοιχηματος και σημερα οσο μπορω της βλπεω. Λεω οσο μπορω, διοτι οι μικρες κατηγοριες ειναι πολλες και ολες εχουν 24 με 22 ομαδες.
Αυτο που κανουν αυτες οι ομαδες, ειναι πραγματικα μοναδικο. Εχουν κατα κυριο λογο ερασιτεχνες ποδοσφαιριστες, που δουλευουν κ αλλου για να βγαλουν το ψωμι τους. Εχουν κανα δανεικο απο ομαδα μεγαλυτερης κατηγοριας και 5-6 ψημενους παικτες που εχουν φαει την κατηγορια με την κουταλα της φασολαδας. Το μεγαλυτερο συμβαιλαιο-ρεκορ της Κονφερανς (σημερα Νασιοναλ), ηταν ενος παικτη της Κροουλι, που σημερα παιζει στην Λιγκ 2. Ηταν 40.000 λιρες….τον χρονο. Οχι την βδομαδα, οχι τον μηνα. Τον χρονο. Ο ΜΟ μισθων σε αυτες της κατηγοριες, για εναν πολυ καλο παικτη, που θα σε ανεβασει επιπεδο, ειναι 22.000 λιρες τον χρονο. Μικτα φυσικα. Με 22.000 λιρες, να εχεις 2 το πολυ 3 παικτες. Αρα κ παλι στηριζεσαι, στον παικτη, που ερχεται να παιξει μπαλα για την παρτυ του, για το εγω του, για το θελω του. Για την ΔΟΞΑ. Την πραγματικη Δοξα. Αυτην που δεν αγοραζεσαι με τεραστια μπατζετ μεταγραφων και γηπεδα αεροδρομια. Αλλα την δοξα που κερδιζεσαι μεσα στην λασπη και τα χιονια. Μεσα στα σπασμενα αποδυτηρια με κρυο νερο. Και πολλα αλλα.
Δες τα ματς της Λινκον φετος : 46 ματς πρωταθληματος, αν καταφερει να ανεβει απευθειας. Πιστευω θα τα καταφερει. Αν οχι, θα εχει ακομα 3 ματς στα μπαραζ (θεσεις 2-5).
Κυπελλο ερασιτεχνικων κατηγοριων (το κυπελλο που παιζουν ολες οι μεγαλες κατηγοριες ερασιτεχνικων ομαδων). Πηγε στα ημιτελικα και αποκλειστικε στα πεναλντι, απο την πεθαμενη Γιορκ. Ματς 7.
Ερασιτεχνικο κυπελλο, το τοπικο, της πολης : ειναι στον τελικο, ματς 8.
Κυπελλο Αγγλιας, 6.
Συνολο : 67 επισημα παιχνιδια !
Μεσα ας μου ερθει ο Κλαους η ο Εζιλ η Μαντζουκιτς η ο οποιος θες και να μου πει : ειναι κουρασμενη η ομαδα. Θελει μουτζα ναι η οχι ;
Ναι, αλλο το επιπεδο, αλλος ο στοχος, αλλα ολα. Αλλα ρε φιλε, η Λινκολν, εχει μπατζετ…430.000 λιρες και παιζει 70 ματς τον χρονο.
Προσωπικα συμπαθω απο την Νασιοναλ Λιγκ, την Ολντερσοτ. Μην ρωτησεις κανεις γιατι, γιατι ετσι. Περυσι σωθηκε στο τσακ, φετος με το ιδιο ροστερ, παει για τα μπαραζ ! ελεος ! τρελοομαδα.
Παμε για ανοδο ρε Ολντερσοτ, τρελανε μεεε !
Φέτος η Λίνκολν Σίτι έδωσε επιτέλους λίγο χρώμα στο Κύπελλο Αγγλίας, που δυστυχώς έχει χάσει αρκετή από τη γοητεία του. Στις μέρες μας δυστυχώς δεν μπορώ να φανταστώ ομάδα της Τσάμπιονσιπ να κατακτά το τρόπαιο ή ομάδα της Λιγκ 2 να κερδίζει την πρωτοπόρο της Πρέμιερ Λιγκ.
ΥΓ: Με πέθανες με την τελευταία παράγραφο!