Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η Αντιστροφή της Τακτικής

Σε μια συνέντευξή του στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο, τότε πρόεδρος της ΦΙΦΑ, Ζοάο Χαβελάτζε απάντησε στην ερώτηση «Τι σας αρέσει περισσότερο στο ποδόσφαιρο;» «Η πειθαρχία». Ο Βραζιλιάνος στην καταγωγή δεν ήθελε ζόγο μπονίτο. Λίγα χρόνια μετά η Βραζιλία κέρδιζε ένα Μουντιάλ έχοντας πουλήσει την ποδοσφαιρική της ψυχή στην τακτική. Με δυο αμυντικά χαφ και κανονικό φορ-φορ-φάκιν-του. Από τότε γενικά στη Λατινική Αμερική υπήρξε μια ιδέα ότι για να πετύχεις πρέπει να εξευρωπαϊστείς. Τέρμα τα σομπρέρα-γαμπέτες-κάνιος. Σύστημα, πειθαρχία και τίτλοι. Οι αστέρες πήγαν όλοι σε Ευρωπαϊκές ομάδες και καλουπώθηκαν. Κάποιοι την πάλευαν, κάποιοι, Αντριάνο μου, όχι. Μετά ήρθε η 8η Μαρτίου 2017.

Καμπ Νόου, Βαρκελώνη. Το γήπεδο που βρίσκεται ανάμεσα σε μια αλάνα με παιδική χαρά και ένα νεκροταφείο. Το κλαμπ που όρισε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο με το σύστημά του την τελευταία οχταετία, βρίσκεται πίσω με 4-0 από το πρώτο παιχνίδι και κατά 99,4% εκτός οχτάδας Τσάμπιονς Λιγκ. Χρειάζεται κάτι περισσότερο από το “1% πιθανότητα, 99% πίστη” που δήλωνε ο Νεϋμάρ μετά το πρώτο παιχνίδι. Και γι’αυτό πήρε τη μεγάλη απόφαση. Πέρα από την απελευθέρωση που ήρθε στην ομάδα μετά την ανακοίνωση αποχώρησης του Ενρίκε και την αλλαγή του σχηματισμού σε 3-4-3, όλοι συμφώνησαν ότι αυτό το ματς δεν είναι ούτε τίκι-τάκα, ούτε κάτι ορθόδοξο, αλλά γκάρα τσαρούα, που θα έλεγαν και οι Ουρουγουανοί. Αλάνα λατίνικη και η μπαγκέτα στη συνωμοσία του μάτε (αυτό το πράσινο τσάι που πίνουν όλοι αυτοί).

Σ’ αυτό το σενάριο ο ευρωθρεμμένος μάγος και πριμαντόνα Μέσι δεν ήταν ο πρωτοστάτης. Με το ζόρι ακολούθησε και το ματς, ήταν κοντά στο 50% των δυνατοτήτων του. Αντίθετα ο Σουάρες και ο Νεϋμάρ το ζούσαν. Και πίσω δεν ήταν κουμανταδόρος ο Πικέ, αλλά ο Μαστσεράνο. Είπαμε γκάρα τσαρούα. Μάχη, ξύλο, βουτιά. Κανόνες των δρόμων του Μοντεβίδεο, του Μπουένος Άιρες και του Σάο Πάολο. Οι άλλοι πήραν το σήμα. Η μόνιμη γκρίνια των οπαδών της Μπάρσα ήταν ότι η ομάδα ντρεπόταν να κάνει ένα φάουλ στο κέντρο να κόψει αντεπίθεση αντιπάλου όλα αυτά τα χρόνια. Στο 23’ ο Πικέ μαζεύει τον Καβάνι στο κέντρο προς το πλάγιο. “Σήμερα παίζουμε αλλιώς”. Αργότερα θα το κάνουν ο Μπουσκέτς, ο Ράκιτιτς και ο Ραφίνια.

Το παιχνίδι δεν παίζεται πια στο Καμπ Νόου, αλλά απ’έξω, στο πάρκο Μπακαρδί. Ο αντίπαλος δεν το’χει καταλάβει. Η Παρί ήρθε να φάει το χρόνο. Στο 3’, όταν δέχεται το πρώτο γκολ, αρχίζουν οι παίχτες της να μοιάζουν με το κατσικίσιο ρουλέ στο τραπέζι ενός Καταλανού ζωγράφου, που τον ενέπνευσε να ζωγραφίσει κάτι λιωμένα ρολόγια. Ο χρόνος αρχίζει να μετράει αλλιώς για την Παρί που είναι καρικατούρα της ομάδας στο Παρίσι. Περίμενε τη Μπαρσελόνα που είχε μελετήσει, βρήκε την πλήρη αναρχία και 98.000 κόσμο.

Η Μπαρσελόνα φτάνει στο 3-0 χωρίς να παίξει καταιγιστικά, απλώς καλά, και με τον Μέσι περισσότερο σε ρόλο Ελ Σιντ, να τρομάζει που υπάρχει και να απελευθερώνει τον Νεϋμάρ. Στο 3-1 χάνει σχεδόν 23 λεπτά μέχρι ο Νεϋμάρ να πει ότι «εγώ θα το παίξω». Στο ίδιο διάστημα ο Βραζιλιάνος έχει βουτήξει δυο φορές στην περιοχή, ο Σουάρες τρεις, ο Ντι Μαρία έχει χάσει δυο τετ-α-τετ (στο ένα με τρομακτικό σπριντ του Μαστσεράνο που του κάνει πέναλτι), και άλλο ένα τετ-α-τετ ο Καβάνι. Στο 3-2 δε θα γινόταν τίποτα. Απλώς ο Ντι Μαρία αποφάσισε να δείξει γιατί δεν ξεκίνησε βασικός. Αφού χάνει τα δυο τετ-α-τετ και έχει χαλάσει με λάθος πάσες τρεις αντεπιθέσεις, κάνει φάουλ στον Νεϋμάρ έξω από την περιοχή. Γκολ. Δώρο πέναλτι στην τέταρτη βουτιά του Σουάρες. Γκολ. Και επειδή τα της διαιτησίας είναι δανεικά, κάποια στιγμή θα πάρει ανάποδα σφυρίγματα. Ο καθένας μπορεί να μείνει όσο θέλει, αν θέλει, σ’αυτό το θέμα. Από εκεί και πέρα, το έκτο ερχόταν. Όπως έχει γραφτεί παντού, η Παρί τα τελευταία 10 λεπτά έχει αλλάξει 4 πάσες. Οι 3 εξ αυτών ήταν στη σέντρα από τα γκολ που έφαγε! Έχει καταρρεύσει. Γκολ από τον καντεράνο Σέρζι Ρομπέρτο που δε σκοράρει ποτέ, μετά από συνεννόηση με τον Νεϋμάρ που του είπε τι να κάνει και ότι θα ψάξει αυτόν. Σε μια από τις πιο τραγικές άμυνες σε στημένο που έχουμε δει ποτέ.

Η Παρί χάνει τα πάντα. Όλοι, μα όλοι, οι Γάλλοι δεν είπαν τίποτα για τον διαιτητή και τα δυο πέναλτι. Το ένα που δίνει την ελπίδα στη Μπαρσελόνα και το άλλο που θα της την σκότωνε. Όταν αποκλείεσαι ενώ έχεις κερδίσει 4-0 δε σου φταίει αυτό. «Ντροπιάσαμε το σήμα μας» είπε ο Μενιέ. Για απαράδεκτη νοοτροπία μίλησαν Έμερι, Καβάνι, και Καλίφι. Ότι τους κατάπιαν, ότι απλώς έπρεπε να σκοράρουν δυο γκολ και δεν το έκαναν.

Από την άλλη, η Μπάρσα κέρδισε κατ’ αρχάς τον Νεϋμάρ. Το παιχνίδι έχει βγει από τη μετά Μέσι εποχή. Το πως θα είναι η Μπαρσελόνα του ‘Νέυ’. Δεν είναι Μέσι, είναι κάτι δικό του. Και αν φέτος η χρονιά του είναι περίεργη καθώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες του τρέλαναν το βιολογικό ρολόι, το 2017 είναι δικό του. Οι προκρίσεις στο κύπελλο Ισπανίας επί Μπιλμπάο και Ατλέτικο είναι δικές του, αυτή με την Παρί επίσης, μαζί με δυο ματς πρωταθλήματος, κυρίως με την Ατλέτικο στη Μαδρίτη. Ένας παίχτης στο 80% τεχνικά του Ροναλντίνιο που θα πάρει φάουλ, θα κόψει ρυθμό και θα κάνει και 5 μαγικά, ενώ είναι 100% επαγγελματίας. Το δεύτερο που κέρδισε η Μπάρσα είναι ο φόβος των αντιπάλων. Πλέον κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος μαζί της, ό,τι σκορ και να έχει. Και ο Μέσι δε θα είναι στο 50% συνέχεια. Τέλος, δημιούργησε νέα γενιά οπαδών και εχθρών. Η ένταση και ο τρόπος που πέτυχε το 6-1 έκανε αρκετούς να τη λατρέψουν και άλλους τόσους να τη μισήσουν.

Εκείνο που δεν αμφισβητείται είναι ότι έγινε πάλι το σημείο αναφοράς. Ένα παιχνίδι της Μπάρσα μπορεί να έχει τα πάντα. Τεχνική, πάθος, ξύλο, μαγικά, ένταση, διαιτησία. Πάντα ακροβατώντας στην αλάνα του πάρκου Μπακαρδί στην ανατολική πλευρά του γηπέδου, στην οργάνωση που προσφέρει το Καμπ Νόου και το φόβο του νεκροταφείου του Σαντς από τη δυτική πλευρά. Διότι, όπως λέει ένα παραδοσιακό τραγούδι της Λατινικής Αμερικής:

“Αν δεν πίστευα σε αυτό που πονάει,
Αν δεν πίστευα σε αυτό που μένει,
Αν δεν πίστευα σε αυτό που πολεμάει…”

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Champions League, Joga bonito

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Επιστροφή στην Παράδοση

Ο Ντάνι Άλβες είναι ένας ωραίος τύπος. Εκτός από κούρσες, σέντρες, σουτ και ντρίπλες μας έχει προσφέρει και πολλές στιγμές εξωφρενικής γραφικότητας και γέλιου. Όχι τόσο με τις δηλώσεις του που είναι κάπως πιο νορμάλ, αλλά κυρίως με τις ενδυματολογικές του επιλογές. Στις περισσότερες περιπτώσεις μοιάζει με καρτούν ή με κάποιο σούπερ κακό που τελικά […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Being a Klopptimist

Μια από τις πιο φρέσκες παρουσίες στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια είναι ο Γιούργκεν Κλοπ. Εκτός από ένας εξαιρετικός προπονητής που φτιάχνει ομάδες με φαινομενικά μέτρια ρόστερ (οι παίκτες των οποίων στη συνέχεια κάνουν λίμιτ-απ στην αγορά), είναι και ένας άνθρωπος περιβόλι. Ένας τύπος που λατρεύει να κάνει πλάκα, λατρεύει να κερδίζει τα φώτα […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

18 σχόλια σχετικά με το “Η Αντιστροφή της Τακτικής”

  1. Ο/Η morgoth λέει:

    Ενω ειμαι αντι-Μπαρτσελονα το (απιστευτο πραγματικα) φαουλ του Νευμαρ το πανηγυρισα, γιατι εβλεπα τι πανε να κανουν και ποση ψυχη χρειαζεται. Ετσι λοιπον το πως εγινε το 5-1 με ξενερωσε και με αηδιασε χ100. Δεν ξερω τι ειπαν οι Γαλλοι, και εγω στην θεση τους θα ντρεπομουν να ξαναβγω να παιξω (ρε βλακες με τετοια αμυνα η Μπαρτσελον επρεπε απλα να βγεις λιγο απο το καβουκι σου, 3 αντεπιθεσεις εγιναν στο β, 1 γκολ, 1 πεναλτυ που δεν δοθηκε και ενα χαμενο τετ-α-τετ) αλλα εμενα σαν ουδετερο, οταν βλεπω τον σιχαμενο αυτο τυπο να βουταει μην ξεροντας πιο σημειο του σωματος του να πιασει, απλα αηδιαζω. Σορυ που χαλαω το κλιμα αλλα αυτο για εμενα δεν ειναι η ομορφια κανενος ποδοσφαιρου, το αντιθετο.

    Ειλικρινα, μακαρι το σιχαμα απο την Ουρουγουαη να συνεχιζε την φαση και να εβαζε γκολ. Θα το πανηγυριζα μαζι του και ας αντιπαθω την ομαδα του.

  2. Ο/Η gargaduaaas λέει:

    Ωραίος!!!!!

  3. Ο/Η Dimi λέει:

    Ο Νεϋμάρ μαζί με τον Μύλλερ είναι οι μόνοι παίκτες υψηλού επιπέδου που έχουν αυτό που λέω “παγωμένο αίμα”(αν και μπορεί να παρουσιάζεται ως θερμόαιμος) .Αυτό το στοιχείο του το έχω παρατηρήσει εδώ και χρόνια.Ειδικά με την εθνική του.

  4. Ο/Η Tzogadomoutro λέει:

    Εξαιρετικό το άρθρο, ρούφηξα την κάθε του λέξη!

  5. Ο/Η Αλέξανδρος λέει:

    Από την αλλη αν μιλησουμε για τον άνθρωπο Νευμαρ αυτο ειναι αλλη υπόθεση. Εχεις μολις μολις κερδίσει ενα ματς οπου κάποιες κακές γλώσσες θα λέγανε οτι σε σπρωξανε. Το να τελειώνεις το ματς και να ανεβάζεις φωτογραφία με λεζάντα “θα σέβεστε την ιστορια της μπαρτσελονα, ακουτε;;” ειναι το λιγότερο καραγκιοζιλίκι.

  6. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Αγαπητέ Ραμόν,

    Θα ακουστεί ειρωνικό, αλλά η ανατροπή που έκανε χθες η Μπάρσα είναι βγαλμένη από το Μέγα Εγχειρίδιο Ανατροπών της Ρεάλ Μαδρίτης πίσω στη δεκαετία του ’80: αμφισβητούμενα πέναλτι, κολασμένες εξέδρες, ξύλο, τσαμπουκάς… Πίστευα ότι στην εποχή της αμερικανοποίησης των πάντων, της ασφυκτικής πολιτικής ορθότητας και του υποκριτικού καθωσπρεπισμού για το θεαθήναι αυτές οι εποχές είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Βέβαια, αν είσαι πολύ μεγάλο ψάρι και στην πλάτη σου (ή στα πόδια σου) παίζονται μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ντόλαρς, το παγκόσμιο καθεστώς είναι διατεθειμένο να κάνει μερικές «εκπτώσεις» στην ιδεολογία του για πάρτη σου. Ακριβώς όμως επειδή η Μπάρσα κάποτε ήταν (ή ήθελε να φαίνεται) «αλλιώς», δεν είμαι σίγουρος ότι νιώθω όμορφα για τον τρόπο που τα κατάφερε.

    ΥΓ1: «Γκάρα Τσαρούα» δεν σημαίνει νίκη με κάθε μέσο. Δεν σημαίνει να εκφοβίζεις τον αντίπαλο με βίαια μαρκαρίσματα ή να βουτάς για να πάρεις πέτσινο πέναλτι, πάντα με την ένοχη συγκατάβαση του διαιτητή. Αν ήταν έτσι, τότε η Ντινάμο Πειραιώς και ο Χοντρέλης Γουρουνάκης θα έπρεπε ήδη να έχουν μετακομίσει στο Μοντεβιδέο. Στον τελικό του Μαρακανά εναντίον της Βραζιλίας το 1950, η Ουρουγουάη είχε κάνει μόλις 11 φάουλ, έναντι 21 που είχε κάνει η αντίπαλός της.

    ΥΓ2: Ο Χαβελάνζε ήταν βελγικής καταγωγής, οπότε είναι λογικό να του άρεσε περισσότερο «η πειθαρχία». Βέβαια, σε εξωαγωνιστικά ζητήματα η πειθαρχία του άρεσε λιγότερο. Είπαμε, όμως, ότι το καθεστώς είναι διατεθειμένο να κάνει εκπτώσεις στην (υποτιθέμενη) ιδεολογία του, όταν πρόκειται να έχει κέρδος το ίδιο.

    ΥΓ3: Η «μετάλλαξη» του βραζιλιανικού ποδοσφαίρου είχε ξεκινήσει ήδη από τον Ζαγκάλο στο Μουντιάλ του 1974. Ο Σαντάνα ήταν ο τελευταίος ρομαντικός. Όμως, κάποια προσωπικά του κολλήματα (πχ διαμάχη με Λεάο) και κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες (πχ τραυματισμός Καρέκα) τον οδήγησαν σε αλλοπρόσαλλες επιλογές (Βάλντιρ Πέρες, Σερζίνιο), που υπονόμευσαν το έργο του και, τελικά, την ίδια την ιδεολογία του Όμορφου Ποδοσφαίρου.

  7. Ο/Η Τζόντζο λέει:

    Σέβομαι και θαυμάζω αυτό που έκανε αυτή η ομάδα με τον Πεπ και το ποδόσφαιρο που έπαιξε με παιδιά από την ακαδημία και το πιό μαγικό ποδόσφαιρο που εχουμε δει τα μάτια μου αλλά φτάνει πια με την εύνοια της διαιτησίας, ναι θα μου πεις η uefa θέλει να προωθήσει τα ”ιδανικά” του αθλητισμού mes que un club, τα καλά παιδιά και άλλα τέτοια αλλά διάολε ασε και κάποιον άλλον να κερδίσει.
    Φανταστείτε μόνο αν έιχε συμβεί με την Ρεάλ και τον ρονάλντο να βουτάει και να πέρνει πέναλτυ σαν και αυτά του Νευμαρ που ούτε ο Κασναφέρης στα καλύτερα χρόνια του Ολυμπιακού δεν έδινε.
    2 επικές ανατροπές έχεικάνει αυτή η ομάδα και οι δύο με σκανδαλώδης διαιτησία (Τσέλσι, Παρι).
    Οπως και να εχει γούσταρα το ματς και ας πικράθηκα στο τέλος και ας ακολυω δ=ότι η παρί δεν άξιζε να περάσει επειδη δεν έπαιξε, ε και τι, μόνο αυτοί που αξίζουν θα περάσουν? Τότε καθε ΣΚ θα πήγαινα ταμείο και όχι κουβά!

    Υ.Γ. Ειρωνία για μένα που δεν μου αρέσει τι οτιδήποτε Ισπανικό να διαβάζω το κείμενο και να ακούω Spain από Jane!

  8. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Λοιπόν, λοιπόν. Όπως έγραψα στο προηγούμενό μου κείμενο ένας απ τους λόγους που δε γράφω συχνά είναι ότι δεν έχω καθόλου χρόνο ν απαντάω στα σχόλια & αυτό το θεωρώ άσχημο. Με αυτά που έχετε γράψει θα προσπαθήσω λίγο να τα γκρουπάρω λίγο. Σε δύο διαφορετικά ποστ, αλλιώς θα ξανακάνω κείμενο.

    Στο γρήγορο, τους παίχτες τους κρίνω ως παίχτες μέσα στο γήπεδο. Ο χαρακτήρας τους έξω από αυτό μου είναι αδιάφορος, διότι δε θα κάνω παρέα μαζί τους ποτέ.
    Επίσης, πραγματικά στους πολύ διάσημους δεν μπορώ να πω που σταματάει η προσωπικότητα & που αρχίζει το μανατζερικό ίματζ μέικιν. Το Νεϋμάρ τον θεωρούσα νούμερο από τη Βραζιλία & συνεχίζω να τον θεωρώ & τώρα.

    Στο σημαντικό κομμάτι. Μπορεί να φταίνε τα χρόνια στο εξωτερικό, να χω πάθει ποιότητα ξέρω εγώ, αλλά το θέμα διαιτησία σας έχει κάνει ζημιά. Τώρα με αναγκάζετε να γράψω για τη διαιτησία όσα δεν έχω πει τα τελευταία 10 χρόνια, θα το κάνω 1 φορά, μην περιμένετε ν ανοίξω κουβέντα μετά. Ξεκαθαρίζω ότι δεν καταλαβαίνω καμιά αντιστοιχία με Σούπερ Λιγκ. Πάνε 5 χρόνια που δε βλέπω καν τα τρίλεπτα βιντεάκια με τα στιγμιότυπα. Δεν ξέρω, ούτε θέλω να μάθω τι παίζει, η σύγκριση με Τσάμπιονς Λιγκ είναι μεταξύ καντίνας στην εθνική και εστιατορίου με αστέρι Μισελέν.

    1) Υπάρχουν παίχτες που βουτάνε και η βουτιά με εκνευρίζει εξίσου. Είτε την κάνει ο Νεϋμάρ & ο Σουάρες, είτε ο Ρονάλντο και ο Μπέιλ, είτε ο Άσλεϋ Γιανγκ. Στις βουτιές όλο το βράδυ έβριζα, το 5ο γκολ δεν το πανηγύρισα.

    2) Υπάρχουν συγκεκριμένα κλαμπ που θα πάρουν ανά περιστάσεις το σπρώξιμο & μετά είναι στο χέρι τους αν θα το εκμεταλλευτούν (Μπάρσα, Μαδρίδ, Μπάγερν, Μαν.Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Γιούβε, Μίλαν, Ίντερ). Αυτοί και μόνο διότι ως μπραντς προτιμώνται. Κάποιες φορές το παίρνουν το δώρο, κάποιες όχι. Τους έχω δει όλους να κερδίζουν με βοήθεια, να χάνουν με βοήθεια, να κερδίζουν με κόντρα, να χάνουν με κόντρα. Αυτό είναι σταθερά. Το δέχεσαι, συμφωνείς-διαφωνείς, & πας παρακάτω.

    3) Τζόντζο έχεις μπλέξει ένα κάρο πράγματα, αλλά, μου δίνεις το πάτημα να ξεκαθαρίσω κάτι. Καμία διαφορά αν το έκανε ο Ρονάλντο αυτό που έκανε ο Σουάρες (και όχι ο Νεϋμάρ που λες). Επική ανατροπή της Μαδρίδ, βούτησε στο 5ο γκολ για να πάρει το πέναλντυ. Αυτά. Επίσης όρισέ μου λίγο το επικός. Επικό στην Τσέλσυ που χρειαζόταν 1 γκολ (!); Εγώ η μόνη επική ανατροπή που θυμάμαι είναι το 4-0 με τη Μίλαν μετά το 2-0 του πρώτου αγώνα, αλλά εκεί δεν έχει διαιτησιά οπότε δεν το θυμάσαι. Και δεν το θυμάσαι διότι βλέπεις το ποδόσφαιρο διαιτητοκεντρικά. Το βλέπω αλλιώς. Δε λέω πιο είναι το σωστό, απλώς ότι είναι διαφορετικό. Παρεμπιπτώντως, εκείνη τη χρονιά με τη Μίλαν μετά έφαγε 4 στο Μόναχο. Τα 3 ήταν αντικανονικά, αλλά τότε καλά να πάθει η Ουεφαλόνα, υποθέτω. Και το θυμάμαι μόνο και μόνο επειδή έχω καλή μνήμη. Η εμφάνιση ήταν για 4 γκολ τουλάχιστον και καλά έκανε και τα έφαγε.

    4) Η κουβέντα για τη διαιτησία είναι γκρίνια και δικαιολογία. Είτε την κάνει ο Πικέ για τις διαιτησίες της Μαδρίδ στο πρωτάθλημα, είτε τώρα. Οι Γάλλοι δε στέκονται εκεί διότι όταν πρέπει να χάσεις 6-1 για ν αποκλειστείς & χάνεις 6-1 δε σου φταίει η διαιτησία. Ο ρόλος της είναι κοντά στο 15%. Αν στο υπόλοιπο 85% ήσουν στοιχειωδώς σοβαρός δε θα σε επηρέαζε. Αυτή είναι η οπτική τους, την οποία συμμερίζομαι. Και ναι θεωρώ καραγκιοζιλίκι αυτό που κάνει ο Πικέ φέτος όλη τη χρονιά.

    5) Moroth, δε μου χαλάς τίποτα. Εσύ το βίωσες έτσι, εγώ αλλιώς. Ο καθένας προσωπικά. Καμία υποχρέωση αυτό που βίωσα εγώ να το χουν βιώσει και άλλοι. Διάολε, υποστηρίζουμε άλλους συλλόγους, για άλλους λόγους & δεν αρέσει σε όλους το ίδιο ποδόσφαιρο.

  9. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Τώρα Μπρούνο Κόντι, 4 πραγματάκια.
    1) Αρχικά, το Γκάρα Τσαρούα είναι κανόνες αλάνας. Σε αυτό είναι το σκληρό παιχνίδι και οι έλλειψη κανόνων. Η νίκη είναι τελείως αδιάφορη. Με όλους τους Λατίνους που το έχω συζητήσει το συμπέρασμα είναι το εξής: ο επιθετικός έχει το δικαίωμα να κάνει κορδελάκια και να βουτήξει, ο αμυντικός απ την πλευρά του έχει δικαίωμα να κλωτσήσει στο ψαχνό. Και δεν υπάρχει καμία παρεξήγηση. Ίσως πχ ο Γκόρντον Στράχαν να μπορούσε να το εξηγήσει καλύτερα στη σχέση του με τον Μπατίστα. Ή έστω ο πνεύμονας του Στράχαν.

    2) Αυτό με το πνεύμα του Σαντιγιάνα και του Χουανίτο ή της Μαδρίδ των Κίντα δε Μπρούιτε το σκεφτόμουν και πριν το ματς. Επίσης ένας λόγος που δεν κάθεται καλά στη Μαδρίτη όλο αυτό. Αμ που η Μπαρσελόνα έγινε ομάδα τίτλων στο Μέσι εφέκτ, αμ που έγινε ο σύλλογος σημείο αναφοράς, αμ που τους παίρνει και άλλα χαρακτηριστικά.

    3) Για το Χαρβελάτζε ναι οκ, Βέλγος στην καταγωγή, αλλά πόσοι ξένοι δε μαγεύονται όταν πάνε να ζήσουν εκεί πέρα; Επίσης, μεγάλωσε στη Βραζιλία, εκεί έμαθε το ποδόσφαιρο. Ήταν προσωπικό του. Ακόμα συμφωνώ για τα πρώτα ψήγματα στη δεκαετία του 1970, αλλά καθολική εφαρμογή σε σχεδόν όλη την Λατινική Αμερική υπήρξε μετά την επιτυχία της Βραζιλίας το 1994. Πιο πριν δεν ήταν όλοι αλέγροι σαν του Βραζιλιάνους. Ο Ελένιο Ερέρα δεν έγινε ξαφνικά λάτρης στην άμυνα στην Ίντερ. Το οργανωμένο ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης κουβαλούσε στο κεφάλι του.

    4) Για το ιδεολογικό κομμάτι του ποδοσφαίρου, έχω γράψει πολλές φορές. Μέχρι την εποχή Λαπόρτα η Μπαρσελόνα εξέφραζε το διαφορετικό διότι δεν ήταν ομάδα τίτλων. Από τότε το més que un club είναι μπραντ. Το πουλάνε. Έχω γράψει πάρα πολλές φορές για το θέμα και παραθέτω εδώ το κείμενα για να μην επαναλαμβάνομαι. Ξέρεις όμως ότι ο ρομαντισμός είναι κάτι που κοιτάει το παρελθόν και το ωραιοποιεί. Και η Μπαρσελόνα κοίταζε πάντα το μέλλον. Δε μου αρέσει το που βαδίζει, δε με εκφράζει, θεωρώ τους Ρουσέλ και Μπαρτομέου απατεώνες πρώτου επιπέδου. Από την άλλη ο κάθε Μέσι και ο κάθε Νεϋμάρ είναι εδώ για να γράψουν τη δική τους ιστορία και όχι για να σταθούν στο ύψος του Ροναλντίνιο, του Ρομάριο, του Μπακέρο, του Κρόυφ, του Κουμπάλα ή του Θέσαρ.

    http://www.sombrero.gr/2015/03/%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8E%CE%BD/

    http://www.sombrero.gr/2015/09/catalonia/

  10. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Αγαπητέ Ραμόν,

    Σ’ ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες για ν’ απαντήσεις στα σχόλιά μας.
    Σ’ ευχαριστώ που σεβάστηκες και την διαφορετική οπτική που μπορεί να έχουμε για κάποια πράγματα.

    Αντιγράφω από το άρθρο ενός φανατικού οπαδού της Εθνικής Ουρουγουάης:
    «Τί σημαίνει Γκάρα Τσαρούα; Δεν σημαίνει βία. Δεν σημαίνει καν νίκη με κάθε κόστος. Είναι ένα παράξενο πνεύμα αντίδρασης που ακόμα κι οι ίδιοι οι Ουρουγουανοί ποδοσφαιριστές δεν μπορούν να εξηγήσουν. Ωστόσο είναι κάτι στο οποίο, ξανά και ξανά, μπορούν μ’ έναν μυστηριώδη τρόπο να καταφεύγουν όταν όλα μοιάζουν χαμένα. Κάτι που τους παρακινεί να τα δώσουν όλα για τους δικούς τους ανθρώπους. Χωρίς όμως στην πορεία να χάνουν την αξιοπρέπειά τους, όπως συνέβη με τον χειρότερο τρόπο υπό την τεχνική καθοδήγηση του Ομάρ Μποράς (στο Μουντιάλ του ’86 στο Μεξικό)»
    Πηγή: http://www.lacelesteblog.com/uruguay-and-the-1990-world-cup-a-new-dawn/

    Δεν θέλω να κουράσω εσένα ή τα παιδιά που διαβάζουν το sombrero με λεπτομέρειες. Πάντως, όποτε βρεις λίγο χρόνο, ρίξε μια ματιά στο παραπάνω άρθρο. Αυτό που υποστηρίζει ο αρθογράφος είναι ότι το ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης δεν είναι ένα πράγμα μασίφ. Όπως στην Αργεντινή υπάρχει το δίπολο Μενότι και Μπιλάρδο, έτσι και στην Ουρουγουάη υπάρχει το αντίστοιχο δίπολο Ταβάρεθ και Μποράς. Ο αρθογράφος ασπάζεται τη φιλοσοφία του Ταβάρεθ, σύμφωνα με την οποία «ο άνθρωπος οφείλει να σκληραίνει χωρίς να χάνει την ευαισθησία του».

    Να είστε καλά, εσύ και όλα τα παιδιά του sombrero, συντάκτες και αναγνώστες.

  11. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Δεν περιμένω απ’ τον Ραμόν ν’ απαντήσει σ’ αυτό ή στο προηγούμενο σχόλιό μου. Άλλωστε έχει ήδη τοποθετηθεί.

    Σέβομαι τη γνώμη του Ραμόν, όμως όσον αφορά τη διαιτησία συμφωνώ με τον Morgoth και τον Τζόντζο. Ασφαλώς και παίζει ρόλο πώς βλέπει τα πράγματα ο καθένας, όμως πιστεύω ότι κάπου έχει παραγίνει το κακό με νοοτροπίες του τύπου «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και στο όνομα αυτών δικαιολογούνται πλέον τα πάντα. Εννοείται πως δεν μιλάω για τον Ραμόν, αλλά για κάποια άλλα πρόσωπα και καταστάσεις που όλοι μας έχουμε κατά νου. Σ’ όλον τον κόσμο υπάρχει η εύνοια για τον «ισχυρό», όμως σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται κατάχρηση κι αυτό τείνει να παγιωθεί ως κάτι εντελώς φυσιολογικό. Τέλος πάντων, δεν πρόκειται να επεκταθώ περισσότερο. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Συμφωνώ και με τον Αλέξανδρο ότι ο Νεϊμάρ δίνει «παράσταση».

    Από τις περιβόητες (ή διαβόητες) ανατροπές της Ρεάλ στη δεκαετία του ’80, δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη σε βάρος της Ίντερ στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ουέφα της σεζόν 1985-86. Με τους Μαδριλένους να σακατεύουν με την ανοχή του Ολλανδού διαιτητή Κάιζερ πρώτα τον Αλτομπέλι και μετά τον Ρουμενίγκε. Και στη συνέχεια, απαλλαγμένοι πλέον από τον κίνδυνο για τη δική τους εστία, να ανατρέπουν το 1-3 του πρώτου αγώνα με 5-1 στην παράταση. Εννοείται πως το πρώτο γκολ της Ρεάλ προήλθε από πέτσινο πέναλτι που σφυρίχτηκε σε βουτιά του Μίτσελ. Και πως αποβλήθηκε κι ένας παίχτης της… Ίντερ για να σιγουρευτεί ο «άθλος».

  12. Ο/Η RC Stras λέει:

    (μικρό ιστορικό ιντερλούδιο)

    Τους Τσαρούα οι πρόγονοι του Σουάρες τους γενοκτόνησαν κανονικά και με τον νόμο: https://en.wikipedia.org/wiki/Charr%C3%BAa

  13. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Αντιγράφω από το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο της Wikipedia που παρέθεσε στο αμέσως προηγούμενο μήνυμά του ο RC Stras:
    «Οι Ουρουγουανοί αναπροσδιορίζονται ως ‘Τσαρούα’ όταν αντιμετωπίζουν μια ξένη ομάδα ή δύναμη στα πλαίσια μιας διοργάνωσης, μιας σύγκρουσης κτλ. Σε περιπτώσεις στις οποίες οι Ουρουγουανοί επιδεικνύουν γενναιότητα κάτω από αντίξοες συνθήκες, χρησιμοποιούν την έκφραση ‘Γκάρα Τσαρούα’ (=‘Το πείσμα των Τσαρούα’) για να υποδηλώσουν τη νίκη που επιτυγχάνεται κόντρα σε όλα τα προγνωστικά».

  14. Ο/Η RC Stras λέει:

    Το εχουν αυτό το κόλλημα με τις απρόβλεπτες ανατροπές και τις απίθανες νίκες oι Ουρουγουανοί, δες την έκφραση ganar a lo Peñarol (νίκη κόντρα στη ροή του αγώνα, απέναντι σε ανώτερο αντίπαλο, συχνά παρά το αριθμητικό πλεονέκτημα του αντιπάλου ή στις καθυστερήσεις) http://campeondelsiglo.com/web/2010/05/07/ganar-a-lo-penarol/
    &
    https://diladisnaoume.wordpress.com/2017/01/22/penarol-carajo/

  15. Ο/Η Αταραξίας λέει:

    Γειά σου Ραμόν,

    Ξέρεις, υπάρχει μία άποψη για την παραβατικότητα στην κοινωνία που συνδέεται λόγω προπαγάνδας με τους φτωχοδιάβολους που “ντριμπλάρουν” τους νόμους που επέβαλλαν οι δυνατοί για να την βγάλουν καθαρή, ενώ τα μεγάλα εγκλήματα και κλεψιές τα κάνουν οι κρατούντες τσαλαπατώντας με άνεση το νόμο τους που δημιούργησαν για να ελέγχουν τους μικρούς, πολλές φορές χρησιμοποιώντας τους ως φυσικούς αυτουργούς.
    Έτσι ίσως και το να κοροϊδέψεις τον διαιτητή και να παραβείς τους κανόνες στην μπάλα έχει συνδεθεί με τους πιο “αλήτες” των γηπέδων, και το να βαρέσεις στο ψαχνό αψηφώντας τον κανόνα του φάουλ ήταν ίσως παλιότερα απόδειξη γενναιότητας (και αυτού που βαρούσε αλλά κυρίως αυτού που τις έτρωγε αλλά συνέχιζε να ζωγραφίζει)και το έκανες για την φανέλα, τον κόσμο και τον προσωπικό σου εγωισμό “εγώ από τους φλώρους της πάνω γειτονιάς δεν χάνω”.
    Είναι ζήτημα πλέον τι από όλα αυτά έχει επιβιώσει ακόμα ως συναίσθημα, ενώ σίγουρα γίνονται ως επιβολή του νόμου του ισχυρού.
    Το αλήτικο πέσιμο του Γόη-Σαγώνια θα ήταν πολύ εντάξει αν το έκανε για τους Ουρουγουανούς ενάντια στην Βραζιλία να πούμε ή για χάρη της Νασιοναλ απέναντι στην Πενιαρόλ.
    Στην προκειμένη περίπτωση έγινε για το νόμο του ισχυρού που είναι το μπραντνέημ Μπάρτσα αντί της Παρί, και η ανάγκη του Τσαμπιολί να σταματήσει τα χασμουρητά. Άλλωστε το ζήτημα σπάνια είναι τα λεφτά, αλλά η εξουσία.
    Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Σίγουρα. Είναι η Παρί των πετροδολαρίων ο παρίας που αδικήθηκε; Όχι. Το Φχαριστήθηκα; Κάπως, αλλά ξενέρωσα κιόλας.
    Και με αυτό το πλήρως αταβιστικό κείμενο, φτάνω στην αιτία του σχολίου μου παλιόφιλε. Να ρωτήσω,
    ήσουν μέσα ρε μπαγάσα;

  16. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    @RC Stras:
    Αν και θα ‘πρεπε να το ‘χα φανταστεί, δεν το ήξερα. Σ’ ευχαριστούμε για τα πολύ ωραία κείμενα.

    @Αταραξίας:
    Έχεις πιάσει το νόημα, αλλά δεν πιστεύω ότι θα επέτρεπαν στον δαγκανιάρη Σουάρεθ να κάνει το ίδιο κόντρα στη Βραζιλία.
    Είναι τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά για τα οποία μιλάς.
    ____________________

    Μπόνους μια φωτογραφική σύνθεση από το Μουντιάλ του 2010 στη Νότια Αφρική που συνοψίζει τη σημασία της «Γκάρα Τσαρούα»:
    http://maryauf.deviantart.com/art/Garra-Charrua-174411008

    Το κείμενο που συνοδεύει την εικόνα έχει ως εξής:
    Παίζουμε μ’ έναν παίχτη που αιμορραγεί…
    Παίζουμε μ’ έναν παίχτη που είναι τραυματισμένος…
    Παίζουμε μ’ έναν παίχτη που ήταν αναίσθητος και μετά από λίγο σηκώθηκε (για να συνεχίσει)…

    Παίζουμε με Γκάρα Τσαρούα!

  17. Ο/Η Stefanos λέει:

    Εγώ πάντως που είμαι φίλος της Μίλαν από το 1994 (και το 4-0 επί της Μπαρσελόνα) θυμάμαι 2 περιπτώσεις που στο Καμπ Νου είχαμε λάθος σφυρίγματα εναντίον μας, την περίοδο της παντοκρατορίας της Μπάρσα:

    Το 2006 στον επαναληπτικό ημιτελικό (του 0-1 στο Σαν Σίρο με γκολ του Ζιουλί), ο Σεβτσένκο λίγα λεπτά πριν το 90′ κερδίζει τη μονομαχία με τον Πουγιόλ και σκοράρει με κεφαλιά. Ο Πουγιόλ γλιστά και πέφτει, η διαιτησία αποφασίζει επιθετικό φάουλ. Το ματς λήγει 0-0 και η Μπαρσελόνα πάει στον τελικό.

    Το 2012, στον επαναληπτικό προημιτελικό (του 0-0 στο Σαν Σίρο), η Μπαρσελόνα προηγείται στο 11′ με ένα πέναλτι που ήταν και που επίσης σφυρίχθηκε όσο εύκολα περιμένει κανείς. Στο 32′ ο πουθενάς Αντόνιο Νοτσερίνο σκοράρει για το 1-1 και η Μίλαν έχει σκορ πρόκρισης (το 2012 η Μίλαν τελείωσε δεύτερη στη Σέριε Α, κάνοντας 80 πόντους σε 38 ματς). Στο 41′ η διαιτησία καταλογίζει δεύτερο πέναλτι υπέρ της Μπαρσελόνα, σε “σκρίν” που στήνουν Πουγιόλ και Μέσι σε κάποιο κόρνερ. Η “γλώσσα του σώματος” των παικτών δείχνει ότι μάλλον κανείς δεν περιμένει αυτό το σφύριγμα (https://www.youtube.com/watch?v=VxTbFqNKHsw). Από τα πλέον εξοργιστικά σφυρίγματα που έχω δει ποτέ; για να είμαι ειλικρινής, πέναλτι σε σκριν/σπρωξίματα στο κόρνερ ενώ η μπάλα είναι στον αέρα δε θυμάμαι άλλο. Η Μπαρσελόνα βγάζει το ημίχρονο προηγούμενη με 2-1 και καταλήγει να προκριθεί στον ημιτελικό με συνολικό σκορ 3-1.

    Έχω φτάσει 32 ετών και το ποδόσφαιρο δε μου δημιουργεί πια τα πάθη του παρελθόντος. Επίσης, δεν ενοχλήθηκα με κάποιο τρόπο από την πρόκριση της Μπάρσα επί της Παρί. Τέλος, δε μου αρέσει να βρίσκουμε δικαιολογίες στη διαιτησία γιατί η διαιτησία με τα καλά της και τα κακά της είναι μέρος του παιχνιδιού, το οποίο αποδεχόμαστε.

    Και για να ξενερώσω κι άλλο τους αναγνώστες, δε θα πω καν ότι επειδή κάποτε είχαμε κόντρα σφυρίγματα, θα πρέπει στο μέλλον να πάρουμε σφυρίγματα υπέρ, ούτε καν ότι η Μπαρσελόνα πέρασε χωρίς να το αξίζει. Απλά ήθελα να γράψω τα γεγονότα, γιατί ένα συγγραφικό ψώνιο όπως και να το κάνουμε, το έχω. Χαιρετισμούς.

  18. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Απαντάω τώρα στο γρήγορο & θα σας ξανακάνω ένα συγκεντρωτικό κείμενο ξανά αύριο.

    Όχι δεν ήμουν μέσα Αταραξία. Μετά το ματς στο Παρίσι τα εισιτήρια πήγαν κοντά στο 1 εισιτήριο= 1 μισθός.

    Στέφανε όλοι μπορούν να θυμηθούν σφυρίγματα. Απλώς είμαστε στην ίδια πλευρά εμείς οι 2. Η διαιτησία έχει 1 ποσοστό 10-20% στο παιχνίδι, το υπόλοιπο είναι των ομάδων. Και προτιμώ να εστιάσω στο 80-90 που μένει. Φυσικά και δεν είναι αμελητέο, φυσικά και είναι μέρος του παιχνιδιού, αλλά δεν είναι το ίδιο το παιχνίδι εξ ολοκλήρου.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *