Ποδοσφαιρικές Ακαδημίες Γονέων
Ιανουάριος 2017, Κανάρια Νησιά. Μάρτιος 2017, Μαγιόρκα. Απρίλιος 2017, Ριόχα. Όχι, δεν είναι τα μέρη και τα ματς όπου κρίθηκε το φετινό πρωτάθλημα στην Ισπανία, αλλά οι περιπτώσεις πλακώματος γονέων στις κερκίδες παιχνιδιών παιδικών πρωταθλημάτων. Για ένα μαρκάρισμα, για ένα χτύπημα, για ένα κλέψιμο στον αγωνιστικό χώρο ή επειδή παρεξηγήθηκαν εντελώς μεταξύ τους, άρχισαν να πλακώνονται στις κερκίδες.
Οι Ισπανοί δημοσιογράφοι, βέβαια, δεν παρουσίασαν τις ειδήσεις με τίτλους όπως «ΣΟΚ!», «Πρωτοφανές!», «Δεν έχει ξαναματαγίνει!». Το πιο ακραίο ήταν το «Μνημειώδης καβγάς μεταξύ γονέων» για τη Μαγιόρκα, όπου η αλήθεια είναι ότι το ξύλο έφτασε σε επίπεδα ελληνικού γηπέδου. Η απάντηση του οποιοδήποτε προπονητή ακαδημιών ή μικρών κατηγοριών στο «Ποιό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τα παιδιά που θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές» είναι «Οι γονείς τους» στο 125% των περιπτώσεων.
Από τα Κανάρια
Οι γονείς που θεωρούν ότι τα παιδιά τους είναι οι επόμενοι Κασίγιας, Πικέ, Ράμος, Τσάμπι Αλόνσο, Τσάβι, Ινιέστα, Κόκε, Γκριζμάν, Μέσι, Ρονάλντο κτλ. (το περιορίζω στην Ισπανία). Που υστεριάζουν, που βλέπουν κυκλώματα, που βγάζουν όλα τα κόμπλεξ και τα απωθημένα στα παιδιά τους ή/και στα παιδιά των άλλων. Αυτά είναι τα γνωστά, που συμβαίνουν παντού στον πλανήτη και σε όλα τα σπορ. Η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται είναι αυτή που διακρίνει τα μέρη που νοιάζονται το άθλημα από τα πάρκινγκ παιδιών.
Έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν, με παράδειγμα από την Ανδαλουσία, ότι οι Ισπανοί θεωρούν τις ποδοσφαιρικές ακαδημίες πρωτίστως ως εκπαιδευτήρια. Σημείωση, όλα τα πρωταθλήματα στις ηλικίες κάτω των 17 είναι αρμοδιότητα των τοπικών ομοσπονδιών και όχι τις εθνικής ομοσπονδίας (της αντίστοιχης ΕΠΟ). Έτσι, χωρίς να καθυστερήσουν πήραν διάφορα μέτρα, άλλα σε τοπικό επίπεδο και άλλα σε εθνικό, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.
https://www.youtube.com/watch?v=ooarryTuCt0
Μετά το επεισόδιο στη Μαγιόρκα ο Οργανισμός κατά της Βίας σταμάτησε να θεωρεί το θέμα των γονέων δευτερεύον θέμα. Τα Κανάρια δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό, έτσι έβγαλαν ένα κείμενο με οδηγίες που το μοίρασαν σε όλη τη χώρα. Εκεί ενδεικτικά αναφέρονται πράγματα όπως:
«Η βία, τουλάχιστον στην Ισπανία, έχει τις ρίζες της σε μια πολύ κακή πολιτική εκπαίδευσης στο ποδόσφαιρο βάσης, που εμμονικά εμφυσεί αξίες όπως ο ανταγωνισμός και η σκληρή αντιπαλότητα στις κατηγορίες που παιδικού ποδοσφαίρου».
«Οι συγκρούσεις μεταξύ γονέων, με τα τελευταία περιστατικά στα Κανάρια και τη Μαγιόρκα να είναι εξαιρετικά βίαια, δείχνουν ότι υπάρχει μια επικίνδυνη μεταφορά του θυμού από τους γονείς στα παιδιά που παρεμποδίζει την οποιαδήποτε προσπάθεια ομαλοποίησης της αθλητικής συμπεριφοράς».
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι συγκρούσεις ανάμεσα σε γονείς εντυπώνονται ως τραύματα στα παιδιά και δυστυχώς δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη ούτε κοινωνική, ούτε ομοσπονδιακή για αυτού του τύπου τη βία. Δεν υπάρχουν γνωστά βραχυπρόθεσμα μέτρα. Μόνο μια εντατική εκπαίδευση των γονέων, δρομολογημένη ώστε να απαλείψει την μεταφορά των προσδοκιών στα παιδιά τους, αντικαθιστώντας τη διάθεση για παιχνίδι με τον ανταγωνισμό, μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Για άμεσα αποτελέσματα, τα μόνα εφικτά μέτρα είναι τα διοικητικής και ποινικής φύσεως, ενάντια σε όσους ταλαιπωρούν με τη βία τους το ποδόσφαιρο των παιδιών».
Όπως βλέπετε οι άνθρωποι ούτε πετάνε στα σύννεφα, ούτε άρχισαν να μιλάνε για επιτροπές που θα ξεριζώσουν τη βία. Η ανάλυση είναι ρεαλιστική και οι οδηγίες σαφείς. Δε γίνεται να αλλάξεις τη νοοτροπία των γονέων άμεσα. Μόνο τιμωρητικά μπορείς να αντιδράσεις. Οφείλεις να εκπαιδεύεις τόσο τα παιδιά, όσο και τους γονείς. Όχι στη νοοτροπία της νίκης πάνω από όλα. Αυτό μεταφέρθηκε στις τοπικές ομοσπονδίες ως κείμενο αρχών. Κάποιες από αυτές, κυρίως οι πιο μεγάλες της Μαδρίτης, της Καταλωνίας και της Ανδαλουσίας το εμπλούτισαν κιόλας.
Ανδαλουσία. Μαμάδες εν δράσει.
Οι βασικοί άξονες που υιοθέτησαν όλοι είναι:
- Ο αποκλεισμός των γονέων από το γήπεδο σε περίπτωση που αρχίζουν να τσακώνονται. Παράλληλα και το παιδί θα τιμωρείται με αποκλεισμό από την ομάδα για κάποιο χρονικό διάστημα (εδώ να πούμε πως η ομοσπονδία αναγνωρίζει ότι χρησιμοποιεί τα παιδιά για να συνετίσει τους μεγάλους. Παραδέχεται επίσης ότι το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο που δεν υπάρχει άλλη άμεση λύση).
- Σε περίπτωση που κάποιος γονιός αρχίζει να δίνει οδηγίες από την εξέδρα στο παιδί του, να του φωνάζει για το πώς παίζει ή αν κάνει παρατηρήσεις στον προπονητή της ομάδας ή τον διαιτητή, θα απομακρύνεται άμεσα από το γήπεδο και το παιδί θα γίνεται αλλαγή. Στην Καταλωνία και τη Μαδρίτη έχουν δώσει και σαφείς οδηγίες στους διαιτητές, ή όπου δεν υπάρχουν στους προπονητές, να σταματάνε τα παιχνίδια μέχρι να γίνει η απομάκρυνση.
- «Αυτοδιαιτησία». Στις ηλικίες κάτω των 13 ετών προτείνεται η υιοθέτηση του Ολλανδικού μοντέλου της μη ύπαρξης διαιτητή, ώστε τα παιδιά να μάθουν να εφαρμόζουν τους κανόνες του παιχνιδιού χωρίς πίεση. Αυτό προϋποθέτει το 4ο σημείο.
- Ενημέρωση και μαθήματα σε γονείς και παιδιά, τόσο για τους κανόνες του παιχνιδιού, όσο και για το σκοπό που βρίσκονται σε κάποιο σύλλογο. Το μέτρο αυτό ήδη εφαρμόζεται αρκετά χρόνια στην Καταλωνία, ενώ η Μαδρίτη και η Ανδαλουσία το υιοθέτησαν πέρυσι. Σε περίπτωση παρεκτροπής των γονιών ο σύλλογος για να ξαναδεχθεί το παιδί απαιτεί προσκόμιση εγγράφου ότι οι γονείς απευθύνθηκαν σε ψυχολογική υποστήριξη. Σημείωση: οι μεγάλοι σύλλογοι την παρέχουν οι ίδιοι.
- Τέλος, όλες οι ποινές έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα. Επανάληψη απαράδεκτης συμπεριφοράς θα σημαίνει αποκλεισμό τόσο των γονέων, όσο και του παιδιού από το σύλλογο. Συζητείται ακόμα και η αφαίρεση βαθμών, αλλά εδώ δεν έχουν καταλήξει ακόμα.
Μπόνους από Ανδόρα. Παιχνίδι νέων που πλακώνονται οι ίδιοι με τους γονείς στις εξέδρες.
Σε πρακτικό επίπεδο, ειδικά στην περίπτωση της Μαγιόρκα όπου ήταν η πιο ακραία, ο ένας από τους δύο συλλόγους αποφάσισε από μόνος του να αναστείλει τη λειτουργία του για αυτή τη σεζόν. Θεώρησε ντροπή να έχει γίνει τέτοιο περιστατικό και να κυκλοφορούν τόσα βίντεο με τα έμβλημά του σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο άλλος απέκλεισε παιδιά και γονείς που ενεπλάκησαν. Δεν κάθισαν όμως με σταυρωμένα χέρια. Κάνουν σεμινάρια, ενημερώνουν παιδιά και γονείς, άλλαξαν πολιτική για τις κερκίδες (πχ. κάποιοι σύλλογοι απαγορεύουν την είσοδο σε συγγενείς πέραν των γονιών ή των αδελφών). Και σε κάθε περίπτωση, από το δεύτερο μόλις περιστατικό κινητοποιήθηκαν τοπικές και εθνικές ομοσπονδίες, ο οργανισμός κατά της Βίας και όλο το κράτος για να μην το αφήσουν να διογκωθεί.
Οι 10 εντολές σε έναν πάγκο στη Σαλαμάνκα, μεταξύ τους: “μη φωνάζετε στο διαιτητή” και “είναι απλά ένα παιχνίδι”
5 σχόλια σχετικά με το “Ποδοσφαιρικές Ακαδημίες Γονέων”
Ειναι απλα ενα παιχνιδι…οσο μυαλο κ να εχουμε, αυτο δεν μπορουμε να το καταλαβουμε.
Προσωπικη ιστορια : 8 χρονων, με παει ο μπαμπας μου και με γραφει στα τσικο της Δοξας της Δραμας. Εκατσα εκει 4 χρονια, μεχρι τα 12 μου. Στοπερ η δεξι μπακ, επειδη ημουν γεροδεμενο παιδι και ψυλο για την ηλικια μου. Δεν ημουν ο Πικε, ουτε ο Τονι ο Ανταμς, αλλα σιγουρα ημουν πολυ καλυτερος απο καποιους αλλους. Σε 4 χρονια, στις προπονησεις ακουγα μονο : μπραβο, συνεχισε την προσπαθεια. Ημουν ενα απο τα 8 παιδια, που κρατουσε παντα ο προπονητης μετα την προπονηση, για εξρτα προπονηση. Στα 4 αυτα χρονια, να επαιξα βασικος…5-6 φορες και καμια 20 σαν αλλαγη στα χασομερια του ματς. Αυτο γιατι ο μπαμπας μου, δεν ηξερε κανεναν, δεν ενοχλουσε κανεναν και εκανε το εγκλημα να δινει μονο της 5000 δραχμες, που ηταν η εγγραφη καθε χρονο. Αλλοι μπαμπαδες, ερχοντουσαν σε καθε προπονηση και ειχαν απο κοντα απο τον προεδρο μεχρι την καθαριστρια. Εδιναν παραπανο χρηματα η χορηγιες. Εμπαιναν στα αποδυτιρια, την ωρα που καναμε ντουζ για κουβεντουλα με προπονητες η αλλους. Και διαφορα ακομα σκινηκα, που τοτε ημασταν μικροι κ δεν τα καταλαβαιναμε. Ειμασταν ολοι μια παρεα, μετα της προπονησεις η τα ματς, πηγαιναμε σε αλανες για μπαλα, ειμασταν φιλοι ολοι μας, δεν μπορουσες να πεις στον αλλον : εισαι βισμα ! (ποσα ταλεντα να εχουν χαθει με αυτον τον τροπο ε ;).
Τεσπα, παιρνουμε την ανηφορα της οδου Βενιζελου, για να παμε στο γηπεδο της Δοξας, να γραφτω για την 5η σερι σεζον μου. Ο πατερας μου, ολο κ ηθελε κατι να πει, το γυρνουσε απο εδω, το πηγαινε απο εκει, αλλα δεν μπορουσε. Τελικα το ειπε : αφου δεν παιζεις, ενω εισαι καλος, γιατι να πας παλι στην Δοξα ; Παμε σε αλλη ακαδημια, παμε καπου, που να ειναι πιο δικαια και να παρεις ευκαιριες. Του λεω, πως ολοι οι φιλοι μου, ειναι στην Δοξα, που να παω ; Μου λεει : Δεν ειναι δικαιο και δεν θα καταντησω σαν τους αλλους. Αν αξιζει να παιζεις, να παιζεις, αν οχι, να ανοιγεις κανα βιβλιο.
Τα πηρε στο κρανιο, τα πηρα κ γω…ειχε δικιο. Του ειπα, πως ο γυμναστης μου στο σχολειο, ειναι προπονητης χαντμπολ. ΠΟυ κ που παιζαμε χαντμπολ στο σχολειο κ μου ελεγε οτι ειμαι καλος. Ψαχνοντας, βρηκαμε το τηλ του, κανονισαμε ραντεβου στο γηπεδο και γραφτηκα εκει. Δωρεαν. Εκει αν αξιζα και πηγαινα σε 4 προπονησεις την βδομαδα, θα επαιζα. Αν πηγαινε σε λιγοτερες προπονησεις, επαιζε λιγοτερο. Εκει δεν ειχε πια βισματα. Και εκανα αυτο που ονειρευομουν παντα : να ερθουν οι δικοι μου, στην κερδκιδα κ να με δουν να παιζω. Στην Δοξα, δεν με ειδαν ποτε.
Πολύ σωστό το κείμενο και ωραία η ιστορία του Κωστή. Να τονίσω κάτι.
Στην Ραδιοφωνική εκπομπή που κάνω εδώ και τρία χρόνια, έχω καλέσει -σχεδόν- όλους τους προπονητές της περιοχής που ζω. Προπονητές μπάσκετ, ποδοσφαίρου, ακαδημιών, ομάδων αντρών και γυναικών. ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ έχουν σταθεί στη σχέση γονέα και παιδιού, όπως και σε αυτή του γονέα με τον κάθε κόουτς.
ΟΛΟΙ είχαν και έχουν παράπονα. Οι περισσότεροι γονείς πρέπει να καταλάβουν πως η σχέση με τον παίκτη-παιδί τους σταματά όταν αυτό μπαίνει στο γήπεδο, εκεί υπάρχει ο προπονητής για να το κατευθύνει.
Κώστα υποθέτω ότι η ιστορία σου είναι άλλη μία στις τόσες & τόσες της επαρχίας που οι γνωστοί δε χαλάνε χατίρια κτλ. Όχι πάντως ότι σε πόλη θα ήταν πολύ καλύτερα. Εκεί πάει ανά γειτονιά. Το βασικό είναι να μην μπλέκουν οι γονείς στα πόδια των προπονητών όπως γράφει και ο φίλτατος garganduaaas εδώ
Είχα γράψει κάποια πράγματα και χάθηκαν, αλλά επειδή το θεωρώ σημαντικό, θα γράψω συνοπτικά το εξής:
Τα παιδιά δεν πρέπει να κάνουν πράγματα ούτε για να κερδίζουν την αποδοχή των γονιών τους ούτε για να αποφεύγουν την απόρριψή τους (ή ακόμα και την τιμωρία). Τα παιδιά πρέπει να κάνουν πράγματα επειδή τα χαίρονται κι επειδή τους προσφέρουν. Τα παιδιά πρέπει να αθλούνται επειδή τα κάνει καλύτερους ανθρώπους και όχι να συναρτούν την άθληση με το αποτέλεσμα, είτε εντός των αγωνιστικών χώρων είτε εκτός. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας γονιός για το παιδί του στα πλαίσια του αθλητισμού είναι να του τον παρέχει χωρίς να ασχολείται περαιτέρω.
Όπως ένας γονιός δε θα διανοούταν να μπει με το παιδί μέσα στη σχολική αίθουσα έτσι δεν πρέπει να παρακολουθεί την προπόνηση. Όπως ένας γονιός δε θα καθόταν πάνω από το παιδί του την ώρα των εξετάσεων, έτσι δεν έχει καμιά δουλειά να παρακολουθεί τους αγώνες του. Από παιδαγωγικής άποψης πάντα. Ας αφήσει το παιδί να πάει στον αγώνα μόνο του (ή ας πάει λίγες, πολύ λίγες φορές να το παρακολουθήσει, να το καμαρώσει και να χαρεί και το παιδί) κι αν θέλει να ενισχύσει το γονεϊκό δεσμό, ας πάρει το παιδί του, ανεξάρτητα από οποιονδήποτε αγώνα, να πάνε μαζί να παίξουν, να τρέξουν, να ζωγραφίσουν, να τραγουδήσουν, να κολυμπήσουν.
Αυτά τα γράφω χωρίς να έχω καμία ειδίκευση στο χώρο της παιδικής ανάπτυξης, αλλά όποιον ειδικό και να ρωτήσετε, τα ίδια θα σας πει.
-m-
Το σωστο ολοι το ξερουμε. Ο γονιος, πρεπει μονο να πηγαινει να αφηνει το παιδι του για προπονηση και να το παιρνει οταν αυτο τελιωσει. Αυτη θα πρεπει να ειναι η μοναδικη του ενεργεια. Σε μια ηλικια απο τα 6 εως και τα 12, κανεις δεν γινεται Μεσι η Ανρι. Δειχνεις καποια στοιχεια αλλα μετα τα 12, αρχιζεις να χτιζεις. Αρα μεχρι τοτε, ειναι απλα ενα παιχνιδι για τα παιδια, σε ενα συμαζεμενο περιβαλλον. Προπονητης, προπονηση, ομαδικοτητα κ.α. Τι τακτικη να βαλεις σε ενα 10χρονο ;
Οταν λοιπον, για 4 χρονια ημουν στα τσικο, ειχαμε αλλαξει 5-6 προπονητες. Γιατι αλλαζε η διοικηση, σχεδον καθε χρονο, γιατι αυτος που ειχαμε, ανεβαινε τμηματα η απλα εφευγε και ερχοταν καποιος αλλος στην θεση του. Δεν υπηρχε σχεδιο για την αξιοπηση μας, απλα ημασταν 15 παιδια ανα τμημα, που παιζαμε μπαλα. Μετα τον 15γουστο, αρχιζαμε την προετημασια, της πρωτες μερες ειμασταν καλα, μετα αρχιζαν οι επισκεψεις. Πατεραδες, που νομιζαν, πως επειδη, εδωσαν μια ταμπελα για χορηγια, ο γιος τους θα γινει ο Μεσι, μεσω των προπονησεων. Αραγε, ρωτησαν ποτε το παιδι τους, αν θελει να γινει ποδοσφαιριστης ; Το ρωτησαν αν αυτο το παιχνιδι τους αρεσει ; Αν το ευχαριστιουνται ; Δεν το νομιζω. Και αυτο ειναι τεραστιο λαθος. Δεν ακουμε το παιδι. Δεν ακουμε τι θελει αυτο.
Για να υπαρχει μια πειθαρχια μεσα στο παιχνιδι, ειχαμε 2-3 κλασσικα συστημα. Το 4-5-1, το 4-4-2 και το 4-3-3. Ερχοντουσαν γονεις, που ελεγαν στον προπονητη : μην ξαναπαιξεις ποτε, 4-5-1, γιατι το παιδι μου χανετε εκει που το βαζεις. Να παιζεις 4-3-3 για να βγαινουν τα επιθετικα του προσοντα ! τετοια μουρλα μιλαμε ! και μιλαμε για παιδια 8 εως 12. Δηλαδη, οταν το παιδι αυτο, εγινε 16-17, ενα βημα πριν μπει στην μεγαλη ομαδα, αυτος ο γονιος τι θα εκανε ;;; τι θα ελεγε σε προπονητες και διοικηση ; σε τι ενεργειες θα προβουσε ;
Και γι αυτο δεν επαιζα ποτε ετσι…Ειδικα οταν παιζαμε 4-5-1, το επαιζε με 3 στοπερ και ενα δεξι μπακ, στην τετραδα. Πολλες φορες, ειμασταν μονο τρια στοπερ και ελεγα, ωραια θα παιξω. Δεν επαιζα, δεν με εβαζε. Εβαζε ενα αριστερο μπακ, να παιζει στοπερ. Και επαιζε στοπερ, δεν επαιρνε την πλευρα, του αλλαζε θεση.
Στην Ελλαδα, γενικο ειναι το προβλημα. Υπαρχουν ομαδες, που εχουν οργανωμενες ακαδημιες και προσπαθουν, αλλα υπαρχουν κι αλλες, που απλα υπαρχουν κ δεν τους νοιαζει. Αυτος ειναι κ ο λογος, που δεν βγαζουμε ταλεντα. Αλλα κ αν τα βγαλουμε, δεν ξερουμε τι να τα κανουμε. Η τα καιμε η μενουν ταλεντα μεχρι τα 24…