Ο Μπεστ, ο Ρέντον και o Σάιμον
Η πρώτη επαφή μου με τον Τζορτζ Μπεστ πρέπει να έγινε γύρω στο 1991 σε μια αίθουσα φροντιστηρίου αγγλικών. Ήταν σίγουρα Παρασκευή, μιας και ο ιδιοκτήτης -ένας περίεργος τύπος με καταγωγή από την όμορφη Ναύπακτο και φίλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ- μας έκανε μάθημα μόνο εκείνη τη μέρα. Μια Παρασκευή, εκεί λοιπόν που μας μάθαινε τα βασικά της αγγλικής γλώσσας, άρχισε να μας λέει για τον Γιώργη τον Καλύτερο (έτσι τον αποκαλούσε). Έναν Βρετανό ποδοσφαιριστή που -λογικά- ήταν ο κορυφαίος που είχε δει ποτέ να αγωνίζεται. Μας είπε για τη Γιουνάιτεντ και τους τίτλους της, για τα “μωρά” του Μπάσμπι και για τα τεχνικά χαρακτηριστικά του βορειοϊρλανδού άσσου της μπάλας. Η αγγλική ποδοσφαιρική πραγματικότητα δεν είχε μπει ακόμα στη ζωή μου και εκείνη τη μέρα ίσως να είχα επιλέξει να γίνω “φίλος” της Γιουνάιτεντ. Κάτι που ευτυχώς για μένα και δεν το έκανα, επιλέγοντας χρόνια αργότερα τη Λίβερπουλ, έχοντας κουραστεί να πανηγυρίζω τίτλους μαζί της. “Δεν πειράζει, έχει τίτλους η Λίβερπουλ” όπως έχει πει και ο Αλέφαντος. Πάμε παρακάτω.
Πριν λίγες μέρες “κατέβασα” σε ένα εξαιρετικό torrent την ταινία του Ντάνι Μπόιλ “Trainspotting 2”. Ήθελα πολύ να δω την ταινία στο σινεμά αλλά δυστυχώς δεν έτυχε και κάπως έτσι περίμενα να κυκλοφορήσει για “κατέβασμα”, που λέμε και στο χωριό μου, για να την απολαύσω μόνος μου στο σπίτι. Όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή. Η πρώτη ταινία είχε κυκλοφορήσει το 1996 και είναι από αυτές που χαρακτήρισαν μια ολόκληρη γενιά, τη γενιά μου, και την έριξαν -με τα μούτρα- στη βρετανική πραγματικότητα, μέσα από τη σκοτεινή της όμως πλευρά ή έστω μέσα από μια γωνία αυτής της πλευράς. Από τότε την έχω δει τουλάχιστον 5 φορές (Μόνο τα Star Wars βλέπω κάθε χρόνο, οπότε κάτι σημαίνει αυτό για μένα). Επίσης η εν λόγω ταινία πρέπει να με έφερε σε πρώτη επαφή με τις κομματάρες του Ίγκι Ποπ, μιας και εκείνη την περίοδο άκουγα φανατικά μόνο χέβι μέταλ ως ατίθασο και επαναστατικό νιάτο που ήμουν (και είμαι ακόμα). Στη δεύτερη ταινία ο βασικός πρωταγωνιστής, ο Ρέντον, επιστρέφει στο Εδιμβούργο από το Άμστερνταμ, μετά από 20 χρόνια, προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του (κυρίως) αλλά και με τους παλιούς τού φίλους. Αυτούς που είχε προδώσει και κλέψει αφήνοντας τη Σκωτία για τη χώρα του Κρόιφ και του Ρέμπραντ. Εν μέρει το καταφέρνει. Κάπου στη μέση της ταινίας και αφού έχει αράξει με τον παλιό κολλητό, τον Σάιμον, στο σαλόνι του σπιτιού του δεύτερου, στην τηλεόραση παίζουν στιγμιότυπα του Μπεστ με τη φανέλα της Χιμπέρνιαν. Ο Μπεστ είχε κάνει ένα μέτριο πέρασμα από τους “Χιμπς” τη σεζόν 1979-1980, σε μια περίοδο που πληρωνόταν ανά συμμετοχή, είχε πολλά μπλεξίματα με το νόμο και το ποτό, και εν τέλει είδε την ομάδα να υποβιβάζεται στη δεύτερη κατηγορία.
Όπως και να έχει, οι φίλοι της Χιμπέρνιαν θεωρούν ακόμα και σήμερα μεγάλη τους τιμή που ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου (αυτό είναι κάτι που ισχύει σε μεγάλο ποσοστό στο Νησί) φόρεσε την πράσινη φανέλα της ομάδας με το νούμερο 7 στην πλάτη. Κι ας μην πρόσφερε τα αναμενόμενα. Το ίδιο ίσχυε και για τους δύο φίλους -και πρωταγωνιστές- της ταινίας. Εκεί ακριβώς αρχίζει ένα δίλεπτο ποδοσφαιρικής “μαγείας” και μια μικρή ωδή στην αγάπη των δύο φίλων για την ομάδα τους που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κάποιον που έχει μεγαλώσει με σωστά -ποδοσφαιρικά- πρότυπα και βιώματα. Οι δύο φίλοι παίζουν ξύλινο ποδοσφαιράκι φορώντας φανέλες του Μπεστ, τραγουδούν, γελούν και συζητούν για τον ήρωα της ομάδας τους σαν δύο μικρά παιδιά που έχουν βρεθεί στο γήπεδο για πρώτη φορά. “Εκείνη τη σεζόν με είχε πάει ο πατέρας μου σε κάποιο παιχνίδι, ήταν το 1979” θα πει ο Ρέντον, για να συμπληρώσει “δεν μπορούσα να δω καθόλου το παιχνίδι εκεί που καθόμουν αλλά έχω δει τον Μπεστ να αγωνίζεται με τη φανέλα της Χιμπέρνιαν στο Ίστερ Ρόουντ. Είμαι τόσο τυχερός”. Όλα αυτά δένουν ακόμα καλύτερα αν αναλογιστούμε πως διαδραματίζονται υπό τους ήχους των The Clash στο κομμάτι White Man in Hammermith Palais. Ένα κομμάτι που κυκλοφόρησε, πάνω-κάτω, την ίδια περίοδο (και μιλήσαμε τις προάλλες γι’ αυτή).
Γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Τα όμορφα συναισθήματα που σου δημιουργεί και οι υπέροχες αναμνήσεις που σου εμφανίζει, έτσι στα ξαφνικά, μέσω κάτι “άσχετου”, για πολλούς, που έχουν μάθει να το βλέπουν από μια άλλη, διαφορετική σκοπιά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ήρωα της παιδικής του ηλικίας; Την πρώτη φορά που βρέθηκε να τραγουδά σε κάποιο πέταλο για την ομάδα του παρέα με τους κολλητούς; To πρώτο κασκόλ, δώρο από τον πατέρα ή κάποιο θείο ή τον μεγαλύτερο αδερφό; To πρώτο σημαντικό γκολ; Κι ας μην έφερε κάποιο τίτλο. Όλα αυτά -και ακόμα περισσότερα- μπορούν να έρθουν αυτόματα στο μυαλό στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Εκεί που ο Ρέντον επιστρέφει στο εφηβικό του δωμάτιο, αφού πρώτα έχει συμφιλιωθεί με τον πατέρα του, και βάζει να ακούσει στο πικ απ το Lust for Life του Ίγκι Ποπ (δυστυχώς για εμάς σε ρεμίξ των Prodigy) χαρίζοντας στον εαυτό του έναν μοναχικό χορό όπως 20 χρόνια πριν. Όταν ήταν έφηβος και το μόνο που τον ένοιαζε ήταν οι αλητείες στα βρώμικα στενά του Εδιμβούργου και να νικάει η Χιμπέρνιαν.
7 σχόλια σχετικά με το “Ο Μπεστ, ο Ρέντον και o Σάιμον”
Εξαιρετικό άρθρο, αλλά… χέστηκε ο Ρεντς άμα νικάνε οι Χιμπς! Tο λέει ξεκάθαρα στο ΤΤ1:
“Support a shitty team that never wins”
Ωραιο αρθρο φιλε μου γαργαντουα ρομαντικο ομορφο οπως μας αρεσει να σκεφτομαστε το ποδοσφαιρο ολοι εμεις που ετσι το μαθαμε στα παιδικα μας χρονια..
Το κακο πλεον ειναι οτι -για μενα τουλαχιστον σιγουρα- αυτα τα συναισθηματα εχουν εκλειψει με και Το συγχρονο ποδοσφαιρο με αφηνει παγερα αδιαφορο πλεον με τους μανατζερ τους ΑΡΔ τις διαφημισεις κ παικτες τυπου ”Φτιαχνω φρατζα τατουαζ κατεβαινω σε in μαγαζια κ δηλωνω ποδοσφαιριστης” τους κολοσους με το χρημα χορηγους κλπ κλπ .. εμπορευματοποιηθηκε σε σημειο αηδιας…
@LYKOS STAV
Δεν υποστηρίζουμε μια ομάδα επειδή χάνει ή κερδίζει. Τουλάχιστον αυτό ισχύει για εμένα. Το “support a shitty team that never wins…” τις περισσότερες φορές είναι πιο ωραίο από το να υποστηρίζεις μια ομάδα που έχει μαζέψει τη μεικτή κόσμου και κερδίζει συνεχώς και τα πάντα…
@Ανώνυμος
Συμφωνώ στο 100% και τα έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει. Το ποδόσφαιρο έχει χάσει τη μαγεία του. Τα πάντα πλέον κινούνται γύρω απ’ το χρήμα και το μάρκετινγκ. Το ακόμα πιο κακό είναι οι τιμές των εισιτήριων που σιγά-σιγά αφαιρούν από τον μέσο οικονομικά άνθρωπο (για τον φτωχό δεν το συζητάω καν) να πάει γήπεδο και να αγοράσει μια ρέπλικα της ομάδας του. Απλά πραγματάκια δηλαδή.
@ Ανώνυμος
Εγώ, φυσικά για μια ακόμα φορά διαφωνώ..
Είμαι 35, και γώ στην εφηβεία άκουγα ότι ο Ρονάλντο και ο Μπάτζιο και ο Σάλας και ο Σίρερ δεν έχουν καμία σχέση με τους παλιούς, Πελέ Πούσκας Ντι Στέφανο, και πως εκείνα ήταν τα χρόνια τα ρομαντικά που οι παίχτες έπαιζαν για την φανέλα, το κόσμο και την γειτονιά τους. Είμαι ΣΊΓΟΥΡΟΣ ότι για κάθε άνθρωπο τα ρομαντικά χρόνια είναι τα παιδικά… Τέλος, δεν αλλάζει, όπως για μένα και για σένα ήταν τα τέλη του ογδόντα και τα μέσα ενενήντα, για τα σημερινά παιδιά θέλουν είναι αυτά. Δεύτερον, οι φρατζες και τα τατουάζ.. ωραία, ναι, και μένα δε μου αρέσουν, αλλά όταν ήμουν 10, 12 και 15 έπαιζα μπάλα στην γειτονιά με κατεβασμένες κάλτσες, και πανηγυριζα κάνοντας καθολικό σταυρό. Έτσι ένα παιδί σήμερα αφήνει φρατζα και μετράει βήματα για να ρίξει φάουλ. Δεν είναι κακό.. α.. και ο Μπεστ, που λέει και το άρθρο, μες το αλκοόλ ήταν κτλ, και ο Ντιέγκο μες τις κόκες, κτλ κτλ.. ήταν αυτή καλύτερη εικονα- πρότυπο ποδοσφαιριστή..
Μην χαλιεστε, εγώ αν ήμουν πιτσιρικάς μια χαρά θα γουσταρα και την μπάλα που βλέπω και τους παιχταραδες που υπάρχουν, αναλογιστείτε τι είναι για ένα παιδάκι ο Κριστιάνο και ο Μέσι…
Επειδή είμαι 35αρης φυσικά και αναπολώ τα παλιά και θεωρώ Ότι είμαι τυχερός που είδα άλλα, αλλά μη τρελαθουμε κιόλας… Το ποδόσφαιρο υπάρχει και σήμερα και θα υπάρχει και αύριο, και τα αγνά συναισθήματα και τις μοναδικές στιγμές που προσφέρει εδώ είναι, παντού δίπλα μας, σε μια τηλεόραση μόνος σου, σε μια μαζοκση με τους κολλητούς σου με τις γυναίκες σας να φτιάχνουν μπεργκερς, με τους γιους να αποκοιμιουνται και να τρωμαζουν όταν φωνάζεις γκοοοολ για τον ματζουκιτς που ούτε καν συμπαθείς, για το γρασίδι που πρωτοβλεπεις όταν ανεβαίνεις τα σκαλάκια με τα από 2.5 χρόνια που ειχες να πας γήπεδο, στο βρώμικο επεξω που δεν χάνει την γεύση του, και στα ταξίδια που χαζεύεις τα γήπεδα στο εξωτερικό και ονειρεύεσαι για την ομάδα σου..
ΜΗΝ ΜΗΖΕΡΙΑΖΕΤΑΙ.. ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ ΕΙΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΌ…
@Κυριάκος Σφόρτσας
Δεν έχεις άδικο σε πολλά από αυτά που έγραψες. Απλά -και επειδή το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα σπορ- οι παλιότεροι παίκτες είχαν να πουν κάτι σημαντικό και εκτός των τεσσάρων γραμμών ενός γηπέδου. Παιχταράδες θα βγαίνουν πάντα, εννοείται αυτό. Ο Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι δύο ανάμεσα στους κορυφαίους όλων των εποχών και εμείς οι 30+ είμαστε πολύ τυχεροί που τους ζούμε από την αρχή της καριέρας τους. Προσωπικά νιώθω πολύ τυχερός που τους έχω δει να κάνουν και ζέσταμα μπροστά μου. Και εγώ και ο κύριος Ανώνυμος δεν μιλήσαμε τόσο για τους παίκτες αλλά για το ποδόσφαιρο των ημερών μας γενικότερα. Ένα ποδόσφαιρο που τα πάντα πλέον έχουν γίνει “μπίζνα”. Εμένα αυτό με χαλάσει. Το στυλ των παικτών και το πόσες γκόμενες άλλαξαν σε μια βδομάδα με αφήνει παγερά αδιάφορο.
@Κυριάκος Σφόρτσας
Ρε αδερφέ συμφωνώ απόλυτα σε όλα αυτά που έγραψες αλλά με σκότωσες με το ”μάζοκση”!!! Προφανώς από κεκτημένη ταχύτητα λόγω και του όγκου του κειμένου.
Να σαι καλά!
@gargaduaaas
Οκ, καταλαβαίνω τι εννοείς, απλά και σε αυτό το ποδόσφαιρο σήμερα, υπάρχει μαγεία, και ωραία μπάλα, και ωραία ματς, και η Λέστερ, και η Ατλέτικο να το σηκώνει μέσα στο Καμπ νου, και απίθανες ιστορίες από κάθε γωνιά του πλανήτη, όπως αυτές που λατρεύω να διαβάζω εδώ στο σομπρέρο.. ήθελα απλά να πω, στον φίλο ανώνυμο, ότι αν την αγαπάς την μπάλα, δεν της γυρνάς την πλάτη, να γκρινιάζεις ναι, όχι να σε αφήνει αδιάφορο..
@τζοντζο
Χαχαχα, φίλε μου έχεις δίκιο, έβγαλα μάτια..
Αλλά ο χρόνος μου με το τάμπλετ , λόγο γυναίκας παιδιών κτλ κτλ, είναι όσο κρατάει μια τουαλέτα, πως να προλάβω να γράψω όλα όσα μου ήρθαν στο μυαλό μέσα σε τρακοσιες λέξεις, και να βρω και χρόνο για το πραγματικό λόγο που κλειστηκα στο μπάνιο…