Άστους αυτούς κι άκου την κερκίδα να λυσσομανάει

Το Σάββατο 12 Αυγούστου η Μπράιτον του Κρις Χιούτον θα αγωνιστεί για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Πρέμιερ Λιγκ, υποδεχόμενη στο Φάλμερ, και όχι στο ιστορικό Γκόλντστόουν Γκράουντ, την πολυδιαφημισμένη και άκρως ποιοτική Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα των εκατοντάδων εκατομμυρίων λιρών. Οι “γλάροι” μετά από ένα πολύ δύσκολο ταξίδι σχεδόν 20 ετών, και αφού έφτασαν πολύ κοντά ακόμα και στην οικονομική καταστροφή και τη διάλυση, θα βρεθούν στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη με μοναδικό στόχο -τι άλλο- την παραμονή.

“Γνωρίζουμε πολύ καλά τις δυσκολίες που έχει το να αγωνίζεσαι στο κορυφαίο πρωτάθλημα, κόντρα σε εξαιρετικές ομάδες, αλλά δεν φοβόμαστε. Θα παλέψουμε και θα προσπαθήσουμε να πάρουμε ό,τι μας αναλογεί. Είμαστε ενθουσιασμένοι και θα ζήσουμε με πάθος όλες τις στιγμές αυτού του δύσκολου και άκρως ανταγωνιστικού πρωταθλήματος” δήλωσε πριν λίγες μέρες ο Ιρλανδός προπονητής που δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό του. Η τελευταία σεζόν της Μπράιτον στην πρώτη κατηγορία ήταν τη σεζόν 1982/1983, όταν είχε φτάσει μάλιστα στον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας, απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Ρον Άτκινσον.

                                              Μπράιαν Ρόμπσον και Στήβ Φόστερ

Η Μπράιτον στα 116 χρόνια της ιστορίας της δεν έχει να επιδείξει και πολλές σπουδαίες στιγμές. Εκείνος ο χαμένος (διπλός) τελικός κυπέλλου κόντρα στη Γιουνάιτεντ το ’83. Η τεράστια πρόκριση απέναντι στη Λίβερπουλ την ίδια χρονιά για την 5η φάση του κυπέλλου Αγγλίας. Μία πρόκριση που είχε χαρίσει στους Βρετανούς μια εκ των γραφικότερων ραδιοφωνικών στιγμών όταν ο Τζον Πιλ (γνωστός φίλος της Λίβερπουλ) είχε ξεκινήσει την  ιστορική ραδιοφωνική του εκπομπή The Peel Sessions με ήχους γλάρων που τους πυροβολούσαν στον αέρα, πριν δώσει -εννοείται- τα συγχαρητήριά του. Και φυσικά η νίκη για το Charity Shield του 1910 κόντρα στη σπουδαία Άστον Βίλα του Τζορτζ Ράμσεϊ. Οι πιο ρομαντικοί φίλοι της Μπράιτον τοποθετούν ανάμεσα σε αυτές τις στιγμές και το μικρό πέρασμα του Μπράιαν Κλαφ από τον πάγκο της ομάδας τη σεζόν ’73-’74 και ας γνώρισαν τότε μία από τις πιο ντροπιαστικές ήττες στην ιστορία τους.

Το καλοκαίρι του ’96 η Μπράιτον έπεφτε στην τρίτη κατηγορία της Αγγλίας και τότε ήταν που ξεκίνησαν και τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Η διοίκηση αποφάσισε να πουλήσει το γήπεδο της ομάδας (το ιστορικό Γκόλντστόουν Γκράουντ) δίχως όμως να μπορέσει να λύσει τα περισσότερα εξ αυτών.  Η Μπράιτον είχε μπει για τα καλά σε μια “σκοτεινή” περίοδο, δίχως γήπεδο και χρήματα και χωρίς -ουσιαστικά- δυναμική εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Το ίδιο διάστημα ένας πυρήνας φανατικών οπαδών των “γλάρων”, με ηγέτη τον επιχειρηματία και άρρωστο με την ομάδα, Ντικ Νάιτ, ανέλαβαν να σώσουν το κλαμπ, κάτι που εν τέλει και κατάφεραν. Μπροστάρης επίσης σε όλη αυτή την αποστολή ήταν ο Τζον Μπέιν. Γνωστός στο Σάσεξ και ως Attila Stockbrocker. Ένας πανκ περφόρμερ, ποιητής, μουσικός και πρώην χρηματιστής, εκφωνητής για πολλά χρόνια στα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας και πρωτοστάτης -επίσης- στο να χτιστεί το νέο γήπεδο της ομάδας, το Φάλμερ.

Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει δίχως την οικονομική βοήθεια ενός άλλου παιδιού του Σάσεξ και φίλου της ομάδας, του επαγγελματία παίκτη πόκερ Τόνι Μπλούμ. Ο Μπλούμ (γνωστός και ως The Lizard) είναι πρόεδρος της Μπράιτον εδώ και μια δεκαετία και δίχως αυτόν η ομάδα από το Σάσεξ δεν θα είχε σηκώσει κεφάλι ποτέ τόσο γρήγορα, ίσως και ποτέ. Η ουσία είναι πως από τα μέσα της νέας χιλιετίας η Μπράιτον άρχισε να πατάει και πάλι στα πόδια της χάρις στους οπαδούς της και αυτό είναι κάτι το μοναδικά υπέροχο σε μια περίοδο που είχαν αρχίσει να εισβάλουν στο ποδόσφαιρο -και δη και στο Αγγλικό- ένα σωρό ξένοι επενδυτές-ιδιοκτήτες.

Θα κλείσω αυτό το μικρό κείμενο με το ποίημα του Μπέιν “Γράφοντας ιστορία”. Ένα ποίημα που γράφτηκε κάπου στις αρχές της νέας χιλιετίας, σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Άλντερσοτ, και δείχνει με τον καλύτερο τρόπο την ειλικρινή αγάπη που είχαν (και έχουν) αυτοί οι άνθρωποι για την ομάδα τους. Ζώντας την Μπράιτον πρώτα ως οπαδοί και μετά ως διοικητικά στελέχη.

                                                Ο Μπλουμ επί το έργον

“Αυτό είναι το παιχνίδι που αγάπησα, το παιχνίδι που έμαθα. Όχι ελεγχόμενο, ούτε αποστειρωμένο για εταιρική κονόμα. Ο καθένας να το ζει με ξαναμμένα μάτια, κάθε πέννα που δίνεις ν’ αξίζει. Να τραγουδάμε όλοι μαζί στη βροχή.

Μας λένε ότι αυτές οι μέρες πέρασαν και πέθαναν. Όμως και οι Σοτς και εμείς οι Γλάροι τα έχουμε ξανακούσει αυτά. Είμαστε μαζί μέχρι τ’ αρπακτικά να φύγουν.

Γάμησέ τους αυτούς κι άκου την κερκίδα να λυσσομανάει!”