Ο χοντρός του Ροσάριο
Ο κόσμος στις εξέδρες είναι σκληρός, αλλά πολλές φορές και με χιούμορ. Η προσπάθεια να μειώσεις τον αντίπαλο, ο στόχος να του πάρεις τον αέρα με οποιονδήποτε τρόπο. Όσοι έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα θα το έχουν διαπιστώσει. Πολύ συχνά ξεχωρίζει σε μια κερκίδα κάποια γραφική μορφή. Ένας ηλικιωμένος που βλέπει όρθιος στο κάγκελο το ματς. Ένας τύπος που για 90 λεπτά βρίζει έναν συγκεκριμένο αντίπαλο παίκτη. Κάποιος που αρχίζει και γκρινιάζει πριν καν ξεκινήσει το ματς. Τύποι ωραίοι, τύποι ενοχλητικοί, τύποι που συχνά πέφτουν στην αντίληψη των αντιπάλων οπαδών και εκεί ξεκινάει το πάρτι, η εκμετάλλευση της αδυναμίας του αντιπάλου.
Στην Αργέντινη υπήρχε (πιθανώς να υπάρχει ακόμα) το reality show “Αστυνομία εν δράσει” που παρακολουθούσε αστυνομικούς σε διάφορες επιχειρήσεις τους. Σε ένα από τα επεισόδια της σειράς, η αστυνομία πήγε στην πρεμιέρα της Κλαουζούρα του 2008 στο Εστάδιο Γιγάντε ντε Αρογίτο για το δύσκολο ματς μεταξύ της Ροσάριο Σεντράλ και της Μπόκα. Οι φιλοξενούμενοι πήραν περίπου 4.000 εισιτήρια αλλά τοποθετήθηκαν σε μια σχετικά μικρή εξέδρα όπου δεν χωρούσαν. Πολλοί πήδηξαν στην διπλανή, κάνοντας παράπονα αφού κινδύνευε η σωματική ακεραιότητά τους, στην κερκίδα υπήρχαν γυναίκες και παιδιά. Η κάμερα ακολουθούσε όλη τη δράση, τις ανταλλαγές ευχών, με τους οπαδούς της Μπόκα να λένε ότι η Ροσάριο Σεντράλ θα πέσει στη Β’ και τους ντόπιους να αποκαλούν τους φιλοξενούμενους Βολιβιανούς (ρατσιστική φράση που χρησιμοποιείται συχνά για τους οπαδούς της Μπόκα για να τους πικάρουν ως φτωχούς, σκουρόχρωμους και “κατώτερους”) και να κρατάνε διαβατήρια στα χέρια (δείγμα ότι αυτοί είναι ντόπιοι), ενώ τους κατηγορούν ότι πληρώνονται για να πάνε στο γήπεδο. Μέχρι που εμφανίστηκε ο σταρ της ημέρας.
Μερικά λεπτά γηπεδικής λατινοαμερικάνικης γραφικότητας
Ο τύπος που για τα επόμενα χρόνια έμεινε γνωστός ως “ο χοντρός της Σεντράλ” εμφανίστηκε σαν οπτασία στους τηλεοπτικούς δέκτες, εκεί δίπλα στο διαχωριστικό. Με μαύρο τιραντέ (κασκορσέ) φανελάκι, στην πρώτη του σκηνή δείχνει αδιάφορος για τα προβλήματα των αντιπάλων που δεν χωράνε στην εξέδρα και εύχεται να είχαν κι αυτοί τόσα εισιτήρια στο Μπομπονέρα. Αργότερα σκοντάφτει και παραλίγο να πέσει. Οι οπαδοί της Μπόκα αρχίζουν τις φιλοφρονήσεις με το «ο χοντρός την τρώει» (και όχι αυτή τη φορά δεν εννοούν το φαγητό). Ο ήρωάς μας απαντάει «δυο φορές το χρόνο σας την ταΐζω» και αρχίζει να τους κοροϊδεύει ότι δεν πηγαίνουν στο γήπεδο ποτέ. «Όποιος δεν χοροπηδάει, είναι χοντρός» έρχεται το σύνθημα από το πέταλο των αντιπάλων. Ο γίγαντας βάζει τα χέρια στα αυτιά και λέει «όπως ο Ρικέλμε, δεν σας ακούω», η “Λα 12” συνεχίζει το τραγούδι με συνθήματα όπως “είναι θέμα βάρους” (κάνοντας πολλούς Ροσαρίνους να γελάσουν), ενώ οι φίλοι του χοντρού υπερασπίζονται τον φίλο τους, λέγοντας ότι οι αντίπαλοι τρώνε γάτες και μια φορά το χρόνο πουλάνε σόγια (σαν Βολιβιανοί δηλαδή).
«Πηγαίνετε στο γήπεδο βλάκες»
Το trolling συνεχίζεται με το «βάλε σουτιέν», ο ηγέτης χειροκροτά ειρωνικά, σηκώνει το μπλουζάκι ακομπλεξάριστος, δείχνει την κοιλάρα, την χτυπάει με το χέρι και απαντάει «εγώ τουλάχιστον πηγαίνω στο γήπεδο μαλάκες, όχι σαν εσάς που πάτε δυο φορές το χρόνο». Η Μπόκα ανοίγει το σκορ με τον Ροντρίγκο Παλάσιο μετά από μία σέξι ασίστ του Ρικέλμε, αλλά ισοφαρίζεται σε 1-1 από μια σουτάρα του Κίλι Γκονζάλες και ο χοντρός και οι φίλοι του παίρνουν το αίμα τους πίσω. Το ματς λήγει. Μια ισοπαλία μεταξύ των δύο ομάδων, αλλά ισοπαλία και στις εξέδρες όπου ο χοντρός τα βάζει με τους περίπου 4.000 αντιπάλους οπαδούς.
Μια πιο πρόσφατη φωτογραφία του γνωστού “ανώνυμου χοντρού”, τα χρόνια πέρασαν, το πάθος όχι
Η μορφή του “χοντρού” έμεινε για χρόνια έτσι, έγινε μέχρι και εφαρμογή για κινητά Android μέχρι που σχετικά πρόσφατα μια εφημερίδα ανακάλυψε ότι έχει περίπτερο αρκετά κοντά στο γήπεδο της Σεντράλ και φυσικά συνεχίζει να πηγαίνει στα ματς. Λίγο πιο γερασμένος και χωρίς την κοτσίδα, αλλά πάντα αρκετά χοντρός και φωνακλάς, όπως τον έμαθε ο κόσμος. Εκεί που τα παιδάκια θα πηγαίνουν να αγοράσουν παγωτό, θα τους λέει για την ημέρα που έδωσε τη μάχη του με ένα ολόκληρο πέταλο.
7 σχόλια σχετικά με το “Ο χοντρός του Ροσάριο”
Είμαι από τους τυχερούς που βγάζουν “εντάξει” χρήματα από τη δουλειά τους χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν σε γραφείο ή να ζουν σε μία συγκεκριμένη πόλη/χώρα, πριν από τρεις μήνες “μετακόμισα” στην Κρακοβία, έβγαλα δημοσιογραφική διαπίστευση για τα εντός έδρας παιχνίδια τής Βίσλα, αγόρασα εισιτήρια διαρκείας τής Κρακόβια και… κάποιας Γκαρμπάρνια (τρίτη κατηγορία, με γήπεδο στα 300 μέτρα από το σπίτι “μου”), πηγαίνω και σε γύρω πόλεις για να δω μπάλα κάθε βδομάδα, μια χαρά είμαι, όμως χθες έγραφα σε φίλη μου στο Ροσάριο ότι μετά το Μουντιάλ τής Ρωσίας θα επιστρέψω Νότια Αμερική, “για όσο πάει”. Μου λείπει η ανατριχίλα τού να βλέπω μπάλα εκεί, και ιστορίες σαν αυτή με κάνουν να σκέφτομαι/αναρωτιέμαι “γιατί δεν είμαι ΗΔΗ εκεί;” Στο Ροσάριο είδα ντέρμπι Νιούελ’ς-Σεντράλ το 2009 (2-2), όταν ακόμα επιτρεπόταν σε οπαδούς των φιλοξενουμένων να πηγαίνουν οργανωμένα εκτός έδρας. Σώου. Βρήκα ένα από τα τελευταία 15-20 εισιτήρια, το αγόρασα μετά από ώρες στησίματος σε ουρά. Λίγα χρόνια αργότερα είδα και Σεντράλ-Σπορτίβο Ντεσαμπαράδος(!), δεύτερη κατηγορία, αλλά το γήπεδο σχεδόν φίσκα, καλοκαίρι (εκεί), ζέστη, όνειρο…
Έκανα διάλειμμα για να διαβάσω την ιστορία τού “χοντρού”, την χάρηκα όσο και τόσες άλλες στο σάιτ σας, κι είπα να μοιραστώ αναμνήσεις, αν και ποτέ δεν σχολιάζω σε κείμενά σας, απλά διαβάζω τα σχόλια άλλων.
Κασκορσέ; Τι στο διάτανο διαβάζεις/παρακολουθείς και ξέρεις ότι υπάρχει τέτοιος όρος; Ανησυχώ!
@Δημήτρης, να πω δεν ζηλεύω θα είναι ψέματα
@balkou το έλεγε η γιαγιά μου!
Ρε παιδιά, ζηλεύω όταν βλέπω κάτι τέτοια, ΖΗΛΕΥΩ ΑΣΧΗΜΑ. Έτσι θα ‘πρεπε να ‘ναι το ποδόσφαιρο, όχι σαν αυτό το πράγμα που ζούμε σε Ελλάδα (αλλά και Ευρώπη)…
@Elaith, αν δεν έχεις οικογενειακές υποχρεώσεις και τα Αγγλικά σου είναι καλούτσικα, δουλειές για freelance football writers υπάρχουν αρκετές. Δεν πληρώνουν όλες το ίδιο καλά, αλλά… λίγο από εδώ, λίγο περισσότερο από εκεί, μαζεύονται, περνάς καλά, αφήνεις και στην άκρη.
@Σταύρος, όλοι “ζηλεύουμε” την καζούρα, το όλο… φολκλόρ, και γενικά την ατμόσφαιρα των γηπέδων “εκεί κάτω”, αλλά το όλο πακέτο έχει και καθ’ όλα μη αξιοζήλευτα κομμάτια. Η καφρίλα περισσεύει… Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστεί τους δικούς μας (ΠΑΟΚ, εν προκειμένω) κάφρους, αλλά τουλάχιστον στην Τούμπα ποτέ δεν έχει χρειαστεί η αστυνομία να δημιουργήσει “νεκρή ζώνη” στη μέση τής 4, επειδή οι μισοί ήθελαν να μαχαιρώσουν τους άλλους μισούς. Στην δε Πολωνία, σε συγκεκριμένα παιχνίδια (Κρακόβια-Λεχ για παράδειγμα), οι οπαδοί των δύο ομάδων κάθονται μαζί ακόμα και στο πέταλο των φανατικών των γηπεδούχων, και όλο το γήπεδο τραγουδάει τους ύμνους και των δύο ομάδων πριν το παιχνίδι (εξαίρεση, όχι κανόνας, αλλά συμβαίνει).
@balkou, κι εγώ απ’ τη γιαγιά μου τον έμαθα τον κασκορσέ :-):-)
Δεν ξαναγράφω σχόλιο, επειδή – προφανώς – όταν το κάνω, το… παρακάνω :-).
Δεν παρακάνεις τίποτα.
Μου αρέσουν αυτές οι κουβέντες.
Και συμφωνώ με το σχόλιο για τις καφρίλες εκεί.
Για να λέμε τα συνθήματα ολόκληρα, “είναι θέμα βάρους, την πουτ*να που σε πέταγε” και “βάλε σουτιέν, την πουτ*να που σε πέταγε” (το δεύτερο κομμάτι πάει με όλα!)