Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Ο άνθρωπος που έσωσε τον Φέργκιουσον

Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον είναι ο άνθρωπος που μετέτρεψε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από ακόμα μία μεγάλη ομάδα της Αγγλίας σε κορυφαία ομάδα της χώρας στα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ. Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε επίπεδο το εξωαγωνιστικό κομμάτι της Γιουνάιτεντ και ανέβασε τις “μετοχές” της στο παγκόσμιο “ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο” σε μια εποχή που οι περισσότερες μεγάλες ομάδες, σε ολόκληρο το Νησί λειτουργούσαν (και δούλευαν) με αρχαίες μεθόδους και τακτικές. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον είναι ένας απ’ τους κορυφαίους μάνατζερ σε ολόκληρη την ιστορία του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και η εκτόξευση των “κόκκινων διαβόλων” αποτελεί ουσιαστικά δική του δουλειά. Όλα τα παραπάνω βέβαια τα γνωρίζουν όλοι. Ακόμα και αυτοί που δεν ασχολούνται φανατικά με το Βρετανικό ποδόσφαιρο. Αυτό όμως που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί μυημένοι με την Πρέμιερ Λιγκ είναι πως για να φτάσουμε σε όλα αυτά, χρειάστηκε το κεφάλι (και όχι το πόδι) ενός -όχι και τόσο διάσημου- Άγγλου ποδοσφαιριστή. Το όνομά του, Μαρκ Ρόμπινς. Η θέση του, επιθετικός.

Όσοι είστε πιο μεγάλοι σε ηλικία (30+) και έρθει στο μυαλό σας ένας -λιγάκι ξεχασμένος- επιθετικός του Πανιωνίου, άδικο δεν θα έχετε, μιας και ο Μαρκ Ρόμπινς που έκανε τις βόλτες του στην Πλατεία είναι το ίδιο ακριβώς άτομο που -σχεδόν- μια δεκαετία νωρίτερα έσωσε -κυριολεκτικά- την καριέρα του Σκοτσέζου και έγραψε την αρχή ολόκληρης της ιστορίας θριάμβων της Γιουνάιτεντ στα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ, ασχέτως αν τα επόμενα “κεφάλαια” τα είδε απ’ τη σκοπιά του απλού παρατηρητή ή του “ποδοσφαιρικού αναγνώστη” αν προτιμάτε, μιας και αυτά γράφτηκαν από άλλους. Μερικούς ανάμεσα στους κορυφαίους της τελευταίας 25ετίας όπως ο Καντονά, ο Γκιγκς, ο Σκόουλς και ο Μπέκαμ.

Ήταν 7 Ιανουαρίου του 1990 όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ταξίδεψε στην έδρα της Νότιγχαμ Φόρεστ, του σπουδαίου Μπράιαν Κλαφ, για τον 3ο γύρο του κυπέλλου Αγγλίας. Η ομάδα του Φέργκιουσον βρίσκονταν κάτω από μεγάλη πίεση και δεν παρουσίαζε καθόλου καλό ποδόσφαιρο, κάτι φυσικά που μπορούσε να καταλάβει ο καθένας και απ’ την βαθμολογική της θέση εκείνο το διάστημα αλλά κι απ’ τα καυστικά άρθρα των εφημερίδων. Η Γιουνάιτεντ ήταν 15η στο πρωτάθλημα και είχε προλάβει να αποκλειστεί και απ’ το Λιγκ Καπ δύο μήνες νωρίτερα. Στην έδρα της μάλιστα, με 0-3 απ΄την Τότεναμ του “φονιά” που άκουγε στο όνομα Γκάρι Λίνεκερ. Αυτό που δεν γνώριζε κανένας απ’ τους παίκτες ήταν πως η διοίκηση, μην αντέχοντας αυτή την τραγική αγωνιστική κατάσταση, είχε  δώσει στον Φέργκιουσον τελεσίδικο. Τα πράγματα ήταν τόσο απλά όσο αυτές οι πέντε λέξεις: “Αποκλείεις τη Φόρεστ ή απολύεσαι”.

Στο πρώτο ημίχρονο η Γιουνάιτεντ ήταν ελαφρώς καλύτερη απ’ τη Φόρεστ, με τις δύο ομάδες όμως να φεύγουν για τα αποδυτήρια με το σκορ στο 0-0. Το άγχος είχε αρχίσει να καταβάλει τον Φέργκιουσον που βλέποντας την ομάδα του ανήμπορη να σκοράρει, είχε βυθιστεί στην καρέκλα του πάγκου, περιμένοντας το αναπόφευκτο. Το γκολ της αντίπαλης ομάδας δηλαδή και τον αποκλεισμό. Είχε συμβεί τόσες και τόσες φορές άλλωστε εκείνη τη χρονιά. Θα συνέβαινε ακόμα μία και θα ήταν η τελευταία. Το βάσανο θα τελείωνε. Ο Φέργκι θα έδινε το χέρι στον Κλαφ αμίλητος. Μετά θα έμπαινε στα αποδυτήρια και θα χαιρετούσε έναν προς έναν όλους τους παίκτες και μετά θα έφευγε για τη Σκωτία μπας και βρει την ψυχική ηρεμία που τόσο του έλειπε εκείνο το διάστημα. Όλες αυτές οι εικόνες περνούσαν στο μυαλό του με κινηματογραφική ταχύτητα και το σενάριο δεν έδειχνε να μπορεί να αλλάξει.

Όλα αυτά μέχρι εκείνη τη στιγμή που ο Λι Μάρτιν θα κερδίσει παλικαρίσια μια χαμένη μπαλιά πάνω στη λασπωμένη γραμμή και θα πασάρει αστραπιαία για τον Μαρκ Χιούζ που είχε βρεθεί μόνος στον άξονα. Ο Ουαλός αρτίστας -δίχως σκέψη- και πριν προλάβει να βγει κάποιος πάνω του σαν μανιασμένο σκυλί, θα βγάλει μια καταπληκτική μπαλιά με το εξωτερικό του δεξιού του ποδιού, με την μπάλα να περνά πίσω απ’ την πλάτη των δύο στόπερ της Φόρεστ (που λογικά ακόμα δεν πρέπει να έχουν καταλάβει τι συνέβη) για να βρει συστημένη το κεφάλι του Ρόμπινς. Το 0-1 ήταν γεγονός. Η Γιουνάιτεντ έδειχνε να ξορκίζει όλα τα μαζεμένα κακά. Για να περάσει η ομάδα του Φέργκιουσον (επειδή εμείς τα λέμε και τα γράφουμε όλα) έπρεπε να ακυρωθεί και ένα κανονικότατο γκολ του Νάιτζελ Τζέμσον στις καθυστερήσεις, αλλά αυτά θεωρούνται πλέον ψιλά γράμματα. Ο Μαρκ Ρόμπινς σκόραρε ακόμα ένα σπουδαίο τέρμα μέχρι να φτάσει -και να κατακτήσει- η ομάδα του το κύπελλο. Στην παράταση, γράφοντας το 2-1, στα ημιτελικά κόντρα στη Νόριτς.

“Δεν μου είχε περάσει απ’ το μυαλό πως εκείνο το -δικό μου- γκολ απέναντι στη Φόρεστ θα είχε τόσο μεγάλη σημασία για την ομάδα. Ο προπονητής μας ήταν συνεχώς ήρεμος και προσπαθούσε να περάσει σε όλους εμάς αυτή την ηρεμία για να μας βοηθήσει. Ήταν άλλωστε μια περίοδος που δεν κερδίζαμε. Κανένας δεν γνώριζε πως εκείνη τη μέρα στο σπίτι του Κλαφ, ενός ανθρώπου που δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με τον Σερ Άλεξ, ο προπονητής μας έπαιζε το κεφάλι του και το συμβόλαιό του. Αν δεν κερδίζαμε ίσως είχε αλλάξει όλη η ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ. Ποιος μπορεί να το ξέρει; Ευχαριστώ το Θεό που σκόραρα εκείνο το γκολ και άλλαξα -χωρίς να το γνωρίζω τότε- την ιστορία της ομάδας που υποστήριζα από παιδί. Ήταν φανταστικό.”

Ο ήρωας του Σίτι Γκράουντ άφησε το Όλντ Τράφορντ -οριστικά- για τη Νόριτς στο τέλος της επόμενης σεζόν για να αρχίσει μια πορεία που τον βρήκε -όπως έγραψα και παραπάνω- μέχρι τα μέρη μας, πριν ακολουθήσει καριέρα προπονητή. Ο Μαρκ Ρόμπινς δεν υπήρξε κακός ποδοσφαιριστής. Το ακριβώς αντίθετο για την ακρίβεια. Δεν έκανε βέβαια ποτέ την καριέρα που είχε ονειρευτεί (και ίσως άξιζε να κάνει), όταν παιδάκι ακόμα μάθαινε τα βασικά στην ακαδημία της Γιουνάιτεντ, σε μια εποχή όμως που η ομάδα του δεν αποτελούσε φόβητρο για κανένα. Ο Φέργκιουσον δε τον πίστεψε και τον άφησε να φύγει κι ας του έσωσε την καριέρα, μιας και στο μυαλό του είχε την Γιουνάιτεντ όχι απλώς για μεγάλα πράγματα, αλλά για την κορυφή τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ευρώπη. Όπως και έγινε δηλαδή.

Ο Ρόμπινς ήταν μεγάλη καρδιά και δεν τον κατηγόρησε ποτέ γι’ αυτό. Ίσως γνώριζε και ο ίδιος πως δεν ήταν γεννημένος για τόσο σπουδαία πράγματα. Για το μόνο που τον κατηγόρησε, αρκετά χρόνια αργότερα, είναι το γεγονός πως ουδέποτε άκουσε ένα απλό “ευχαριστώ” απ’ τον τεράστιο Σκοτσέζο. Ένα απλό “ευχαριστώ”. Μια λέξη που άξιζε να ακούσει από τα χείλη του πρώην “αφεντικού” του. Απ’ την άλλη γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα πως τον ευχαριστούν (και θα συνεχίσουν να το κάνουν) όλοι οι αληθινοί φίλοι της ομάδας, κάτι που θα του δημιουργεί πάντα συναισθήματα περηφάνιας και θα του δίνει μεγαλύτερη χαρά, ακόμα κι απ’ τα σημαντικότερα τρόπαια του κόσμου.

(Το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους των The Stone Roses)

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Αγγλικό πρωτάθλημα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Είναι Τρελός ο Πρόεδρος;

Ένα σύνθημα που έχει δονήσει τις κερκίδες των ελληνικών γηπέδων, περίπου όσο και το να βάλει ο πρόεδρας λεφτά. Η ειδωλολατρία στον πρόεδρο που είναι τρελός, καταφερτζής, μάγκας κτλ δεν είναι μόνο ελληνικό κόλλημα. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ρωτήσετε Μιλανέζους, Μαδριλένους, Γιουβεντίνους, ακόμα και Μασσαλούς. Δεν είναι όμως παντού έτσι, διότι αυτοί οι ξενέρωτοι […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Τι είναι μια ομάδα;

(…) Σε κάθε περίπτωση, τι είναι μια ομάδα; Δεν είναι οι εγκαταστάσεις ή οι διοικούντες ή οι άνθρωποι που πληρώνονται για να την εκπροσωπούν. Δεν είναι τα τηλεοπτικά συμβόλαια, οι ρήτρες αποδέσμευσης, τα τμήματα μάρκετινγκ ή οι σουίτες. Είναι ο θόρυβος, το πάθος, το αίσθημα του να ανήκεις κάπου, η περηφάνια για την πόλη σου. […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

4 σχόλια σχετικά με το “Ο άνθρωπος που έσωσε τον Φέργκιουσον”

  1. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Φίλε Γαργαντούα, δεδομένων των οπαδικών μας φρονημάτων, αναρωτιέμαι αν εμείς θα έπρεπε να χαιρόμαστε που ο Ρόμπινς άλλαξε τη ροή της ποδοσφαιρικής ιστορίας.

    Στο άρθρο σου μιλάς για την εποχή που η Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον ήταν απλά μια «εργατική, μεθοδική και… βαρετή ομάδα» (sic). Ο Καντονά ακόμα δεν είχε περάσει τη Μάγχη και προβάριζε σε αντίπαλους Γάλλους παίχτες τις καρατιές που αργότερα θα έριχνε σε αντίπαλους Άγγλους οπαδούς.

    Ειδικά η Γιουνάιτεντ της περιόδου 1989-90 ήταν μια ομάδα σε φάση ολικής αναδόμησης, από τις μεθόδους εκγύμνασης μέχρι τον εσωτερικό κανονισμό και από τις ακαδημίες μέχρι το σκάουτινγκ. Επιπλέον, ο Φέργκιουσον μόλις είχε οδηγήσει στην έξοδο δημοφιλείς και ικανούς παίχτες, οι οποίοι όμως είχαν προβλήματα (αλκοόλ, τραυματισμούς), όπως ο Γουάιτσαϊντ, ο Μαγκράθ και ο Στράκαν.

    Σε βάθος χρόνου, οι «καινοτομίες» του Φέργκιουσον έδωσαν νέα δύναμη και πνοή στη Γιουνάιτεντ. Εκείνη την εποχή, όμως, αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία. Ήταν η εποχή που η Γιουνάιτεντ ερχόταν από ένα αρνητικό σερί 8 αγώνων χωρίς νίκη, που στις κερκίδες του Ολντ Τράφορντ ανέβαιναν πανό του τύπου «τρία χρόνια δικαιολογίες και τα πράγματα είναι ακόμα σκ…τά – ήρθε η ώρα σου, Φέργκι!» και που ο ίδιος ο Φέργκιουσον χαρακτήριζε ως «την πιο σκοτεινή» της καριέρας του.

    Ο Μάρτιν Έντουαρντς παραδέχτηκε πριν κάνα δίμηνο στο Sky Sports ότι δεν ξέρει πόσο ακόμα θα μπορούσε να κρατήσει τον Φέργκιουσον στον πάγκο, μπροστά στην ομοβροντία από οργισμένα γράμματα οπαδών που ζητούσαν επίμονα την απόλυσή του. Μάλιστα, δήλωσε ότι απέφευγε να κάνει δημόσια δήλωση στήριξης του Σκωτσέζου προπονητή, επειδή γνώριζε ότι κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με προαναγγελία απόλυσής του (σ.σ. μάλλον κάποιον Σωκράτη θα είχε στο νου του).

  2. Ο/Η gargaduaaas λέει:

    @Μπρούνο Κόντι
    Την εποχή που ο Φέργκιουσον ανέλαβε τις τύχες της Γιουνάιτεντ, η ομάδα είχε -σχεδόν- τους ίδιους τίτλους με την Άστον Βίλα (με τους χωριάτες να έχουν ένα περισσότερο Λιγκ Καπ). Κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει πως θα είχε γραφτεί η ιστορία, αν είχε απολυθεί ο Σκωτσέζος- και θα είναι και λιγάκι αστείο να μπούμε σε τέτοια συζήτηση.

    Μπορεί ο αντικαταστάτης να είχε δημιουργήσει δύο φορές μεγαλύτερη αυτοκρατορία ή μπορεί η ομάδα να έκανε πολλά χρόνια να πατήσει γερά στα πόδια της (ή να μην το έκανε και ποτέ). Who knows?

    Εκείνο το τέρμα του Ρόμπινς πάντως είχε σώσει μια καριέρα που εξελίχθηκε και έφτασε στην κορυφή.

    Στο ποδόσφαιρο (τον αθλητισμό) και τη ζωή άλλωστε υπάρχουν ένα σωρό “What If…”

    Αν για παράδειγμα ο ΠΑΟ είχε αποκλείσει την Πόρτο του Ζοσέ το 2003, ίσως τώρα ο Πορτογάλος να ήταν στον πάγκο της Τοντέλα και ο Παντελής ο Κωνσταντινίδης να είχε ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ στην στλλογή του χαχα!!!

    Να είσαι καλά για τα -πάντα- εύστοχά σου σχόλια!!!

  3. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Την περίοδο 1986-87, που ο Φέργκιουσον ανέλαβε τις τύχες της Γιουνάιτεντ, η Άστον Βίλα υποβιβάστηκε στην τότε Ντιβίζιον 2. Σε μια κακή και για τις δύο ομάδες χρονιά, η Γιουνάιτεντ ήρθε 11η και η Άστον Βίλα 22η. Ακόμα και τότε, ήταν άλλη η δυναμική των δύο ομάδων.

    Πάντως, δεν βλέπω να διαφωνούμε σε κάτι. Ίσα-ίσα, το σενάριο που περιγράφεις στο τέλος το έχω φανταστεί κι εγώ, με το τοτέμ Ντανιέλ Σάριτς στη θέση του Παντελή (μόλις έπαθε εγκεφαλικό ο Φέργκιουσον)!

    Με την ευκαιρία, σύμφωνα με τον Ρόμπινς, ο Φέργκιουσον όχι απλά δεν του είπε «ευχαριστώ», αλλά υποστήριξε κι από πάνω ότι το γκολ που έβαλε ήταν προϊόν… φάρδους (“a fluke”)! Συγκεκριμένα, ότι αν η ίδια φάση γινόταν στην προπόνηση, ο Ρόμπινς θα είχε αστοχήσει και ότι βρήκε δίχτυα, μόνο και μόνο, επειδή τον έσπρωξε από πίσω ο Στιούαρτ Πιρς!

    Πάντα με τον καλό τον λόγο, ο Σερ! Αν και μπορεί απλά να ήταν ένα από τα γνωστά του «αστεία» (μπρρρ)…

    Κι εσύ να είσαι καλά, φίλε μου!

  4. Ο/Η balkou λέει:

    Νομίζω με αυτόν επιθετικό είχα σαρώσει σε ένα championship manager κάπου στις αρχές των 90’s

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *