Φερνάντο Ρεδόνδο: Η αποθέωση της ποδοσφαιρικής φινέτσας

Ήταν το 1979,  όταν ένας ακόμα πατέρας περνούσε με το 10χρονο παιδί του τις πόρτες των ακαδημιών των Αρχεντίνος Τζούνιορς. Μιας ομάδας που ποτέ δεν μπήκε στους μεγάλους του Μπουένος Άιρες, αλλά μπορεί να καμαρώνει ότι έβγαλε από το γήπεδο του Πατερνάλ παίκτες όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, ο Κλαούντιο Μπόργκι, ο Εστεμπάν Καμπιάσο και εκείνο το 10χρονο παιδάκι που άκουγε στο όνομα Φερνάντο Ρεδόνδο. Ένα από τα πιο σπουδαία χαφ που έβγαλε ποτέ η Αργεντινή, ένας φίνος ποδοσφαιριστής που έγραψε ιστορία με την ποιότητά του, αλλά και το χαρακτήρα του. Ο Ρεδόνδο σε αντίθεση με πολλά από τα παιδιά που παίζουν μπάλα στη χώρα, δεν ήταν ένα φτωχόπαιδο που έπαιζε στους δρόμους. Η οικογένειά του ήταν μεσοαστική, είχε μια σχετική άνεση κι ο μικρός δεν στερήθηκε τα βασικά. Την μπάλα όμως την λάτρευε και ήθελε να παίζει 10αρι, στα χνάρια του ινδάλματός του, του τεράστιου Ρικάρντο Μποτσίνι.

Το πληθωρικό ταλέντο του μικρού Φερνάντο καλλιεργήθηκε και μόλις στα 16 του χρόνια έκανε ντεμπούτο στο πρωτάθλημα της Αργεντινής σε ένα ματς απέναντι στη Χιμνάσια Λα Πλάτα. Σιγά σιγά πήρε παιχνίδια και έμεινε για πέντε σεζόν εκεί, δείχνοντας τις ικανότητές του. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, όλοι έβλεπαν ένα εξαιρετικό “5αρι” (όπως ονομάζονται στην Αργεντινή τα αμυντικά χαφ), που έπεφτε στα τάκλιν, κυρίως όμως ήξερε πολλή μπάλα, ντρίμπλαρε, είχε ένα πολύ καλό αριστερό, οργάνωνε το παιχνίδι από πίσω, άλλαζε ρυθμό, έβλεπε γήπεδο και είχε μια αέρινη παρουσία στο γήπεδο, λες και ήταν κάτι το ανώτερο. Το παρατσούκλι “Πρίγκιπας” που του βγήκε αργότερα δεν είναι τυχαίο. Δεν ήταν όμως ένας καλομαθημένος γαλαζοαίματος, ήταν ο πρίγκιπας που δεν φοβόταν να βάλει τους αγκώνες, να ρίξει την κλοτσιά, να κυλιστεί στο χώμα.

Ο 16χρονος Φερνάντο

Το 1990 ήταν μια σημαδιακή χρονιά. Έχοντας κατακτήσει τίτλο με τις μικρές εθνικές, έφτασε η ώρα του για τους άνδρες. Ο Κάρλος Μπιλάρδο τον ήθελε στο Μουντιάλ. Ποιος δεν θα ήθελε στα 21 του να παίξει σε ένα Μουντιάλ; Μα, ο ιδεολόγος Φερνάντο Ρεδόνδο που αρνήθηκε, με επίσημη εκδοχή ότι… είχε εξεταστική στη Νομική όπου και σπούδαζε. Η αλήθεια όμως είναι ότι στην προαιώνια μάχη του αργεντίνικου ποδοσφαίρου μεταξύ “μπιλαρδίσμο” και “μενοτίσμο” ο Ρεδόνδο έχοντας σαφή θέση υπέρ του Μενότι, υπέρ του ωραίου ποδοσφαίρου, του θεάματος πάνω από αποτέλεσμα, δεν ήθελε να είναι μέλος μιας εθνικής του μακιαβελικού και αμυντικογενή Κάρλος Μπιλάρδο.

Το 1990 όμως ήταν σημαντικό και συλλογικά. Ένα λάθος της διοίκησης των Αρχεντίνος Τζούνιορς σε μια περίεργη υπόθεση που ποτέ δεν ξεκαθάρισε (λέγεται ότι ξέχασαν να στείλουν το φαξ με τις ανανεώσεις συμβολαίων στην ομοσπονδία), άφησε ουσιαστικά ελεύθερους τους περισσότερους παίκτες του συλλόγου. Αν και αρκετοί έμειναν τελικά στην ομάδα, ο Ρεδόνδο έφυγε. Με συστάσεις του Χόρχε Βαλντάνο η Τενερίφε τον αποκτά και ο Ρεδόνδο στα 21 του μόλις παίζει στην Πριμέρα, κάτοικος Καναρίων Νήσων για τέσσερις σεζόν.

«Πρίγκιπας και Βασιλιάς»

Μέσα σε όλα του τα παιχνίδια στα Κανάρια, υπάρχει κι ένα που έγραψε ιστορία. Το αργεντίνικο… ξεκαθάρισμα λογαριασμών, το Τενερίφε-Σεβίγια του 1993 που ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι, αλλά η κόντρα των δύο κόσμων. Από την μια πλευρά οι νησιώτες με τον Χόρχε Βαλντάνο στον πάγκο και βοηθό του τον Άνχελ Κάπα, φανατικοί λάτρεις του Μενότι και του καλού ποδοφαίρου. Από την άλλη, οι Αναδαλουσιάνοι με προπονητή τον ίδιο τον Μπιλάρδο και παίκτες όπως ο πιστός στρατιώτης Σιμεόνε και ο Ντιέγκο (που δεν είχε συγχωρέσει τον Ρεδόνδο για την άρνησή του το 1990). Στα Κανάρια το ματς διαφημιζόταν ως η μάχη του «βασιλιά» με τον «πρίγκιπα», η Σεβίγια είχε μόλις κερδίσει τη Ρεάλ με 2-0 και ήταν οκτώ ματς αήττητη. Τα εισιτήρια εξαφανίστηκαν και η Τενερίφε έκανε ρεκόρ εισπράξεων.

Ο Ντιέγκο, πιστός στο χαρακτήρα του, έκανε τις κλασσικές του δηλώσεις πριν τον αγώνα. «Ο Ρεδόνδο είναι τρομερός παίκτης, αλλά ήταν σαν μια γροθιά στο στομάχι για μένα, για τον προπονητή και για όλους η άρνησή του να έρθει στο Μουντιάλ της Ιταλίας. Θα του ζητήσω εξηγήσεις όταν τον δω». Την ίδια στιγμή ο Μπιλάρδο δήλωνε ότι δεν ξέρει ποιος είναι Κάπα, ενώ ο Βαλντάνο, γνωρίζοντας τις προλήψεις και τα γούρια του Μπιλάρδο, φρόντισε να γεμίσει τον πάγκο της Σεβίλλης με… χοντρό αλάτι (κάτι που θεωρείται γρουσουζιά  στην Αργεντινή). Το ματς ήταν σκληρό και είχε δύο αποβολές για τη Σεβίλλη, μία του Ντιεγκίτο με απευθείας κόκκινη για διαμαρτυρία. Οι νησιώτες με δυο γκολ του Αργεντίνου Πίτσι επικράτησαν με 3-0 επί μιας κακής Σεβίγια που έμεινε με τα έντονα παράπονα για τη διαιτησία.

Η Τενερίφη είχε πολύ καλή ομάδα και τελικά κατέκτησε την 5η θέση στο πρωτάθλημα, κερδίζοντας την έξοδό της στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ενώ στα χρόνια του Ρεδόνδο δυο φορές στέρησε το πρωτάθλημα στη Ρεάλ στο τέλος (μια απίστευτη ιστορία με την οποία θα ασχοληθούμε άλλη φορά). Ο Βαλντάνο “ανταμείφθηκε” για το σπουδαίο του έργο και ανέλαβε προπονητής της Ρεάλ κι ίσως η μεγαλύτερη προσφορά του στο σύλλογο ήταν ότι έφερε μαζί του το Φερνάντο Ρεδόνδο, που έπαιξε την καλύτερή του μπάλα στα έξι χρόνια που έμεινε στη Μαδρίτη.

Ένας κι ένας

Η ιστορία Ρεδόνδο-Αργεντινή όμως δεν τέλειωσε το 1990. Ο Φερνάντο επέστρεψε στην εθνική όταν ανέλαβε ο Άλφιο Μπαζίλε παίζοντας εξαιρετικά, καθώς αναδείχτηκε καλύτερος παίχτης στο Συνομοσπονδιών του 1992, ενώ ένα χρόνο αργότερα κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα του 1993 που παραμένει μέχρι σήμερα ο τελευταίος, στοιχειωμένος τίτλος της Αργεντινής.  Το 1994 παίζει στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, η ομάδα επηρεάζεται από την τιμωρία του Ντιέγκο, αλλά κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτό είναι το τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο του Πρίγκιπα. Τότε συμβαίνει η έλευση του Ντανιέλ Πασαρέλα που αποφασίζει ότι χρειάζεται αυστηρός στρατιωτικός νόμος. Ένα σωρό παίκτες περνάνε βόλτα από τον μπαρμπέρη για να κόψουν τα μαλλιά τους, κανόνας σημαντικός για τον κόουτς. Μεταξύ τους κι οι Μπατιστούτα-Σορίν. Ο Κανίγια κι ο Ρεδόνδο δεν το κάνουν και δεν βρίσκονται στις κλήσεις. Οι εμφανίσεις του Φερνάντο στη Ρεάλ όμως, αναγκάζουν τον Πασαρέλα να ταξιδέψει στη Μαδρίτη.

Μιλάνε ώρες για μπάλα κι ο Πασαρέλα στο τέλος του βάζει τον όρο να κόψει το μαλλί. Ο Ρεδόνδο αρνείται, ο Πασαρέλα προσπαθεί να τον μεταπείσει και τελικά λέει στον κόσμο ότι ο παίκτης αρνήθηκε επειδή δεν ήθελε να παίξει στα αριστερά. Ο Φερνάντο δηλώνει: «Ο Πασαρέλα μου ανέλυσε τις ιδέες του και τις σκέψεις του για την εθνική. Συμφωνήσαμε σε αρκετά, εκτός από τα μαλλιά. Το καταλαβαίνω και το σέβομαι, αλλά τα μαλλιά μου είναι μέρος της προσωπικότητάς μου. Μπορεί να είμαι ποδοσφαιριστής, είμαι όμως πάνω από όλα ένας άνθρωπος και νιώθω όμορφα έτσι». Στην Αργεντινή ξεσπάει πόλεμος, δημοσιογράφοι χωρίζονται στα δύο, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γκροντόνα στηρίζει τον Πασαρέλα, ο Μαραντόνα παίρνει το μέρος του Φερνάντο δηλώνοντας: «Η ιστορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου έχει γραφτεί με μακριά μαλλιά» (εννοώντας τον Κέμπες και τον Κανίγια), ενώ γίνεται ερώτηση μέχρι και στον πρόεδρο της χώρας στο Κοινοβούλιο για το θέμα. Τίποτα όμως δεν αλλάζει, η εθνική προχωράει χωρίς τον Ρεδόνδο. Ο ίδιος εμφανίζεται πριν το Μουντιάλ Γαλλίας το 1998 που βλέπει ως φίλαθλος με το μαλλί πιο κοντό, σαν να λέει “το κάνω όταν θέλω εγώ”.

Πίσω στη Μαδρίτη ο Πρίγκιπας κερδίζει δύο πρωταθλήματα και δύο Τσάμπιονς Λιγκ, περνάει όμως στην ιστορία, ως αυτός ο παίκτης που έκανε αυτή την ντρίμπλα μέσα στο Ολντ Τράφορντ, αναγκάζοντας τον Άλεξ Φέργκιουσον να πει: «Mα τι έχει αυτός ο παίκτης στα παπούτσια του; Mαγνήτες;» Δεν είναι όμως μόνο εκείνο το στιγμιότυπο. Είναι ολόκληρο το παιχνίδι, καθώς στο περίεργο σύστημα που κατεβάζει ο ντελ Μπόσκε, ο Ρεδόνδο είναι ουσιαστικά το μοναδικό χαφ με κάποιες βοήθειες από τον ΜακΜάναμαν. Είναι η στιγμή που ο Πρίγκιπας περνάει στο ποδοσφαιρικό πάνθεον. Και ουσιαστικά το κύκνειο άσμα του. Κλείνει τη σεζόν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην επικράτηση επί της Βαλένθια στο Παρίσι και μαζί τον κύκλο του στη Μαδρίτη. Η επικράτηση στις εκλογές του συλλόγου του Φλορεντίνο Πέρεθ που ευαγγελιζόταν την εποχή των Γκαλάκτικος, είναι πλήγμα για τον Αργεντίνο χαφ που είχε στηρίξει δημόσια τον αντίπαλό του.

Ο Πέρεθ κέρδισε και ξόδεψε τριψήφιο αριθμό εκατομμυρίων για να φέρει παίκτες όπως ο Φίγκο και ο Μακελελέ. Ο 31χρονος Ρεδόνδο του φαινόταν περιττός και κυρίως ένας παίκτης που δεν ήταν “δικός του” στα αποδυτήρια. Ήταν όμως μια μορφή για τους συμπαίκτες του. Όπως περιγράφει η El Pais σε ένα άρθρο τής εποχής: «Φρόντιζε κάθε χιλιοστό του σώματός του. Έκανε διατάσεις μετά την προπόνηση, έφτιαχνε τα μαλλιά του, φρόντιζε το πρόσωπό του με ενυδατικές κρέμες, πρόσεχε με ακρίβεια γραμμαρίου τη δίαιτά του και επέστρεφε στο σπίτι όπου είχε αγοράσει όλα τα πανάκριβα όργανα γυμναστικής για κάθε πιθανή ομάδα μυών. Και πριν τον αγώνα φορούσε τα πιο καθαρά παπούτσια από όλους και τύλιγε τους αστραγάλους του με τεράστια προσοχή, χωρίς να τσαλακωθούν καν οι επίδεσμοι». Λάτρης της τελειότητας τόσο στο παιχνίδι, όσο και τη ζωή. Ο ντελ Μπόσκε ήταν ανένδοτος στη φυγή του Πρίγκιπα, ο πολυμήχανος Πέρεθ όμως δούλεψε υπόγεια και ήρθε σε συμφωνία με τη Μίλαν κι ο ποδοσφαιριστής εξαναγκάστηκε να πει το ναι. Για να μην ακούσει την γκρίνια του κόσμου, ο Πέρεθ ανακοίνωσε ότι ήταν επιθυμία του παίκτη να φύγει. Ο Ρεδόνδο εξοργίστηκε και στην συνέντευξη για το αντίο του είπε την αλήθεια λέγοντας: «Αρνούμαι να λερώσω το όνομά μου και την εικόνα μου, η απόφαση να φύγω ήταν της διοίκησης». Αρκετοί οπαδοί της Ρεάλ συγκεντρώθηκαν έξω από το προπονητικό κέντρο και διαμαρτυρήθηκαν. Οι “γκαλάκτικος” όμως ήρθαν για να μείνουν κι ο Ρεδόνδο δεν είχε θέση σε αυτούς.

Ενδιάμεσα, επέστρεψε στην εθνική με προπονητή πλέον τον Μαρσέλο Μπιέλσα. Παίζει σε δυο φιλικά με τη Βραζιλία και στο ένα βγαίνει MVP έχοντας εκμηδενίσει τον Ριβάλντο. Τελικά όμως δηλώνει ότι αποσύρεται από την εθνική, λέγοντας όχι στον Μπιέλσα. Είναι η τρίτη άρνηση του παίκτη, αυτή τη φορά χωρίς να φταίει κάποιος προπονητής. Οι τραυματισμοί έχουν αυξηθεί και ο Αργεντίνος λέει ότι δεν μπορεί να δώσει το 100% τόσο σε σύλλογο, όσο και σε εθνική. Ο Μπιέλσα το σέβεται, αρκετοί στην πατρίδα όμως τον επικρίνουν. Έτσι κι αλλιώς όμως, η καριέρα του αρχίζει την πτώση της στο Μιλάνο. Αρχικά δεν μπορεί να βρει σπίτι που να του αρέσει και έτσι αφήνει την οικογένεια στη βίλα του στη Μαδρίτη. Στη συνέχεια δεν του αρέσει το στιλ του παιχνιδιού. Κυρίως όμως έχει απανωτούς τραυματισμούς. Ο Ρεδόνδο πάντα ήταν επιρρεπής, αλλά στην Ιταλία ήταν πλέον και σε μεγαλύτερη ηλικία. Παίζει ελάχιστα στη Μίλαν, κερδίζει έστω και χωρίς συμμετοχή στον τελικό ένα ακόμα Τσάμπιονς Λιγκ. Το γόνατο όμως δεν αντέχει. Απανωτά προβλήματα στους χιαστούς, επεμβάσεις και νέα προβλήματα. Μέσα σε όλα, σταθερός στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του και την στάση ζωής του, ζητάει από τη Μίλαν να σταματήσει να τον πληρώνει μέχρι να επανέλθει: «Γιατί η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να είμαι ήρεμος και να αναρρώσω». Ζητάει να επιστρέψει και το αυτοκίνητο και το σπίτι (!), αλλά η Μίλαν δεν το δέχεται. Μετά από τέσσερις επεμβάσεις, καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να επιστρέψει και αποχαιρετά το ποδόσφαιρο. Η φυγή του από τη Μαδρίτη ήταν καταστροφική τόσο για την καριέρα, όσο και για την ψυχολογία του.

Η Αργεντινή δεν βρήκε ποτέ ξανά έναν ισάξιο παίκτη. Όχι ότι τον είχε και πολύ. Πες τον περήφανο, πες τον περίεργο, αλλά ακολούθησε αυτά που πίστευε. Μόλις 29 φορές φόρεσε τη φανέλα της και σίγουρα το 1990 και το 1998 θα μπορούσε να είχε βοηθήσει. “Νέοι Ρεδόνδο” βγήκαν. Ίσως ο πιο κοντινός, ο συνονόματος Φερνάντο Γκάγκο. Ίδιο στιλ, παρόμοιο μαλλάκι, τεράστιο ταλέντο, αλλά όχι δεν ξεπέρασε, ούτε καν έφτασε τον Πρίγκιπα (με εξαίρεση ίσως τους τραυματισμούς). Εμείς θα μείνουμε πάντα με την απορία τι θα μπορούσε να δώσει παραπάνω στην εθνική και κυρίως με τις αναμνήσεις από τα χρόνια της Ρεάλ.