Οι Ξεχασμένοι της Αγιοτσινάπα

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 2014, 6 άνθρωποι πέφτουν νεκροί και 43 εξαφανίζονται (απαγάγονται) από την πόλη Ιγουάλα στο Μεξικό. Ήταν όλοι τους φοιτητές. Η τραγωδία της Αγιοτσινάπα, το μέρος όπου πήγαιναν οι φοιτητές, είναι μια ακόμα ιστορία βίας στη χώρα. Έχουν περάσει χρόνια από τότε και ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει αν ήταν σκέτη αστυνομική βία ή κομμάτι της δράσης των Νάρκος. Σχεδόν παράλληλα, στη νότια έξοδο της πόλης Ιγουάλα, ένα μινιμπάς μετέφερε την ποδοσφαιρική ομάδα Αβισπόνες δε Τσιλπανσίνγο, σύλλογο που είχε πάει στην πόλη για να παίξει εκτός έδρας ματς της 3ης κατηγορίας του Μεξικού.

Περνώντας τα σύνορα της πόλης δέχθηκαν 300 σφαίρες από την αστυνομία, που είχε στήσει ενέδρα εκεί και μπέρδεψε το δικό τους μινιμπάς με άλλο. Ο μεξικανικός Τύπος εικάζει πως το μπέρδεψαν με αυτό των φοιτητών, που περίμεναν να περάσει από εκείνο το σημείο. Παρά τις 300 σφαίρες που έπεσαν υπήρξαν μόλις 3 νεκροί, ο παίχτης Δαβίδ Θουρδίτο Γαρσία, 15 ετών, ο οδηγός του μινιμπάς και μία γυναίκα που επέβαινε σε ένα ταξί που πέρναγε δίπλα από το μινιμπάς την ώρα των πυροβολισμών. Σύμφωνα με τους υπόλοιπους παίχτες, όλοι τους ζουν διότι ο νεκρός Δαβίδ Γαρσία έπεσε μπροστά στην πόρτα του μινιμπάς και την μπλόκαρε με το σώμα του. Έτσι οι αστυνομικοί δεν μπόρεσαν να κάνουν έφοδο κατευθείαν και να τους πυροβολήσουν ή να τους συλλάβουν (ή εξαφανίσουν) και πρόλαβαν να καταλάβουν το λάθος τους. Άλλοι 12 τραυματίστηκαν και 26 νοσηλεύτηκαν.

Στην εφημερίδα «Λα Χορνάδα» αναφέρεται ότι όταν η αστυνομία προσπάθησε να εισβάλει στο μινιμπάς και δεν μπόρεσε λόγω του πτώματος του Δαβίδ Γαρσία, κάποιος φώναξε στους αστυνομικούς ότι ήταν μια ποδοσφαιρική ομάδα. Μετά όλα πάγωσαν και επικράτησε απόλυτη σιγή. Αφού σιγουρεύτηκαν ότι δεν υπήρχε κανένας πια, οι επιζήσαντες άρχισαν να σπάνε τα τζάμια και να βγαίνουν από το μινιμπάς. Πολλοί σε κατάσταση σοκ άρχισαν να τρέχουν στα χωράφια με φυτείες από καλαμπόκια που βρισκόντουσαν γύρω στην περιοχή. Άλλοι απλώς κατέρρευσαν γύρω από το μινιμπάς.

Στην ίδια εφημερίδα ο ποδοσφαιριστής Μιγέλ Γαρσία, 19 ετών τότε, λέει ότι αρχικά κρατούσαν 1 λεπτού σιγή για το Δαβίδ στα γήπεδα, αλλά μετά η υπόθεση ξεχάστηκε διότι όλη η προσοχή των ΜΜΕ έπεσε στους αγνοούμενους του Αγιοσινάπα. Ο ίδιος είχε δεχθεί 5 σφαίρες που του προκάλεσαν επιπόλαια τραύματα. Είναι θυμωμένος που δεν έλαβαν καμία βοήθεια, ούτε από εκείνους που τους την υποσχέθηκαν. «Ο φόβος στο σώμα των ποδοσφαιριστών θα είναι αιώνιος», λέει.  Και συμπληρώνει για τον οδηγό: «Για εμάς είναι ένας ήρωας. Αν είχε ανοίξει τον πόρτα πιθανότατα να ήμασταν όλοι νεκροί ή εξαφανισμένοι».

Η οικογένεια του δολοφονημένου παίχτη βρίσκεται σε δικαστική διαμάχη διότι 3 χρόνια τώρα, παρά τις υποσχέσεις, δεν έχει λάβει καμία αποζημίωση ή κάποιου είδους επανόρθωση ούτε από την αστυνομία, ούτε από την Μεξικανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Η τελευταία μάλιστα σε μια ένδειξη απίστευτης αλητείας επέβαλε πρόστιμο 20.000 πέσος στο σύλλογο επειδή στις εξέδρες του σταδίου σηκώθηκαν πανό υποστήριξης της οικογένειας του παίχτη στην επέτειο του συμβάντος. Αντίθετα όμως με το γεγονός των 43, όπου Μεξικανοί ποδοσφαιριστές σε όλον τον κόσμο εξέφρασαν την υποστήριξη και την αλληλεγγύη τους στο συμβάν, για τους νεκρούς της Αβισπόνες μόνο ο Μαρσέλο Αλατόρε της Λεόνες Νέγρος και ο Εδουάρδο Ερέρα της Πούμας μίλησαν δημόσια ως ένδειξη υποστήριξης για τον «Θουρδίτο».

Σε άλλη συνέντευξη, στο αργεντίνικο Ράδιο Σουρ, ο τεχνικός διευθυντής της ομάδος Φακούνδο Σεράδο είπε ότι όταν ξεκίνησαν οι πυροβολισμοί φώναξε να πέσουν όλοι στο πάτωμα. Ο Δαβίδ Γαρσία ήταν ο μόνος που πάγωσε και τελικά αυτό του κόστισε τη ζωή. Έσωσε όμως τη ζωή των συμπαιχτών του. Ο Σεράδο θεωρεί ότι ο θάνατος του 15χρονου είναι σε κάποιο βαθμό δική του ευθύνη. Διότι είχε σε αυτό το παιχνίδι ενδώσει στις πιέσεις του να τον πάρει επιτέλους στην αποστολή της πρώτης ομάδος. Την ίδια πεποίθηση έχει και ο προπονητής της Αβισπόνες Πέδρο Ρεντερία. Λέει ότι παρά τις εισηγήσεις του Σεράδο αυτός βγάζει την αποστολή. Τον πήρε μαζί του για να του δώσει την ευκαιρία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και τελικά τον σκότωσαν και θα φέρει αυτό το βάρος σε όλη του τη ζωή.

Μετά το συμβάν οι Σεράδο και Ρεντερία πήγαν στη διοίκηση και αποφάσισαν όλοι μαζί να αποσύρουν την ομάδα από το πρωτάθλημα. Όμως οι παίχτες αρνήθηκαν να συμβιβαστούν και η Αβισπόνες συνέχισε κανονικά. Στο πρώτο παιχνίδι μετά το συμβάν κόντρα στην Μπράβος δε Τσιλπανσίνγο κέρδισαν 8-0. Ο Ρεντερία είπε μετά το ματς ότι «Μετατραπήκαμε σε μια ομάδα εύθραυστη, που βγαίνει με πολλή ψυχή στο χορτάρι, αλλά αρκούσε να δεχθούμε μόλις 2 γκολ για να καταρρεύσει όλη η ομάδα». Όσο δε δέχονταν γκολ, έβαζαν για το «Θουρδίτο».

Φυσικά και δεν είναι εύκολα να συνεχίσει να ζει κάποιος με τον πόνο και με τις εικόνες ενός τέτοιου συμβάντος. «Η μάχη είναι καθημερινή. Την κάνει ακόμα πιο δύσκολη όταν σε αγνοούν τα ΜΜΕ και οι Αρχές, ακόμα χειρότερο όταν αρχίσει να ξεχνά και ο κόσμος», λέει η μητέρα του Δαβίδ Γαρσία. Σε μια χώρα που είναι καθημερινότητα οι απαγωγές και οι δολοφονίες, ο πόλεμος των συμμοριών των νάρκος και η διαφθορά της κρατικής μηχανής, το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι ένας τζόγος όχι μόνο για τα πέσος, αλλά και για την ίδια σου τη ζωή.