Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Εθνική Βραζιλίας: Ψάχνοντας 16 χρόνια τον ηγέτη

Έχουν περάσει 16 χρόνια απ’ την τελευταία φορά που η εθνική Βραζιλίας κατακτούσε το Μουντιάλ. 16 ολόκληρα χρόνια γεμάτα πόνο και μερικές απ’ τις πιο ντροπιαστικές στιγμές στην ιστορία της τεράστιας αυτής ομάδας. Της κορυφαίας εθνικής ομάδας για μεγάλη μερίδα του φίλαθλου κοινού, κάτι που -αν ρωτάτε εμένα και περιμένετε απάντηση- δεν απέχει και αρκετά απ’ την πραγματικότητα. Στις 30 Ιουνίου του 2002 η σελεσάο, έχοντας ως μπροστάρη τον Ρονάλντο (τον κανονικό – το φαινόμενο), είχε επικρατήσει της σκληροτράχηλης Γερμανίας με 2-0 και είχε πανηγυρίσει το 5ο τρόπαιο της πλούσιας ιστορίας της. Από τότε επικρατεί ξηρασία και δεν υπάρχει ή δεν αχνοφαίνεται, για να τα λέμε κι όλα, και κάποια όαση για να δώσει μερικές σταγόνες ποδοσφαιρικής δροσιάς στους φίλους των Βραζιλιάνων. Είναι και πολλοί οι διψασμένοι (για τίτλους) από δαύτους.

Σε εκείνη την Βραζιλία  υπήρχαν τεράστιοι παίκτες όπως ο Ρονάλντο, ο Ριβάλντο, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Καφού και  φυσικά ο -δικός μου λατρεμένος- Ροναλντίνιο. Παίκτες που ήταν κορυφαίοι στην θέση τους, σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά είχαν και το χάρισμα να αποτελούν παράλληλα και σπουδαίες ηγετικές μορφές για ένα ολόκληρο έθνος που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο. Αρχηγοί και μπροστάρηδες σε κάθε πιθανή ποδοσφαιρική κακουχία και σε κάθε πιθανό θρίαμβο. Σε κάθε δύσκολη στιγμή μπορούσαν να βρουν τη λύση. Εκεί που η μπάλα έκαιγε και τα χρονικά περιθώρια στένευαν επικίνδυνα, αυτοί δήλωναν πάντα παρόν, παρασέρνωντας μάλιστα ολόκληρη την ομάδα σε κάτι καλό. Στη νίκη. Στην πρόκριση. Σε κάποιο μεγάλο τρόπαιο. Ακόμα και οι παίκτες που υστερούσαν σε ταλέντο μπροστά στους “μάγους” που προανέφερα, όπως ο Ζιλμπέρτο Σίλβα ή ο Λούσιο για παράδειγμα, είχαν αυτό το χάρισμα. Το χάρισμα του ηγέτη. Τέτοιος ήταν φυσικά και ο σπουδαίος αναπληρωματικός τερματοφύλακας εκείνης της ομάδας (και παίκτης σύμβολο για ένα ολόκληρο έθνος) ο Ροζέριο Σένι, που είχε αυτό το ηγετικό χάρισμα -όχι σε μεγάλο αλλά- σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό.

Από εκείνη την περίοδο του Μουντιάλ του 2002 μέχρι και τις μέρες μας, οι Βραζιλιάνοι μπορούν να καυχώνται για δύο μεγάλες στιγμές. Το Κόπα Αμέρικα του 2007, όταν κυριολεκτικά με μισή ομάδα διέλυσαν στον τελικό την πληρέστατη Αργεντινή με 3-0, και φυσικά το χρυσό μετάλλιο του 2016 στους Ολυμπιακούς αγώνες, στη δική τους χώρα, κατακτώντας μάλιστα και την μοναδική πρωτιά που έλειπε απ’ την συλλογή τους. Απ’ την άλλη, αν πρέπει να προβληματιστούν για κάτι όλο αυτό τον καιρό, αυτό δεν είναι άλλο απ’ το γεγονός πως όλα αυτά τα 16 χρόνια ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν το νέο ηγέτη που θα πάρει την ομάδα απ’ το χέρι, θα δώσει σιγουριά και έμπνευση στους συμπαίκτες του (και σε όλους τους απλούς θεατές) και θα οδηγήσει την ομάδα και πάλι στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτό δηλαδή που θέλει να κατακτά κάθε φίλος της ποδοσφαιρομάνας Βραζιλίας. Ας μην γελιόμαστε. Για τους Βραζιλιάνους δεν υπάρχει τίποτα λιγότερο απ’ την κορυφή του κόσμου. Κάτι σαν τους Άγγλους δηλαδή.

Παρακολουθώντας πολλά παιχνίδια της Βραζιλίας των τελευταίων ετών, ειλικρινά δεν μπορώ να βρω εύκολα (ή καθόλου) αυτό τον παίκτη. Σπάω το κεφάλι μου για να τα καταφέρω και πάλι τίποτα. Εξηγούμαι: δεν χρειάζεται αυτός ο παίκτης να είναι ο πιο ντελικάτος για να ηγηθεί. Αρκεί να έχει το χάρισμα. Για παράδειγμα: στην εθνική του ’94 που κατέκτησε το Μουντιάλ οι περισσότεροι θυμούνται το δίδυμο των Ρομάριο και Μπεμπέτο που αλώνιζαν στην επίθεση και όχι τον ισορροπιστή της μεσαίας γραμμής (και μεγάλο αρχηγό) Κάρλος Ντούνγκα. Λογικό θα μου πείτε, καθώς στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου του απλού θεατή αποθηκεύονται πιο εύκολα οι περίτεχνες ντρίμπλες και τα σπάνιας ομορφιάς τέρματα. Ο όγκος άλλωστε των πληροφοριών της εποχής μας είναι τεράστιος και είναι δύσκολο να βρεθεί ο απαιτούμενος χώρος για κάτι εκτός του αποτελέσματος ή των γκολ. Απ’ την άλλη, δεν υπάρχει και κάποιο μέσο που να μπορεί να μας δείξει τα ψυχικά αποθέματα κάθε παίκτη ή να μετρήσει τον βαθμό έμπνευσης κάποιου αθλητή προς τους συμπαίκτες του. Αν υπήρχε κάτι τέτοιο, φυσικά και παίκτες όπως ο Ντούνγκα θα είχαν σπάσει, ή μηδενίσει, όλα τα κοντέρ. Πιο πρόσφατο -και καλύτερο- παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης ποδοσφαιριστή δεν είναι άλλο από τον Χαβιέ Μασκεράνο στο Μουντιάλ του ’14.

Οι μεγάλες ερωτήσεις που βασανίζουν τους περισσότερους φίλους της σελεσάο, τα τελευταία χρόνια, είναι αν θα καταφέρει επιτέλους ο Νεϊμάρ να ηγηθεί της εθνικής και φυσικά, αν θα μπορέσουν να σταθούν δίπλα του παίκτες όπως ο Ζεσούς και ο Φερναντίνιο της Σίτι, ο Κουτίνιο της Μπαρτσελόνα, ο Φιρμίνο της Λίβερπουλ και φυσικά ο σπουδαιότερος όλων αυτών, ο Μαρσέλο της Ρεάλ Μαδρίτης, ως άξιοι “στρατιώτες” δίπλα στον “βασιλιά”. Όλοι οι παραπάνω φαντάζουν (και είναι), αυτή τη στιγμή, τα μεγάλα ονόματα και τα βαριά χαρτιά που πάνω τους θα στηριχθεί η Βραζιλία. Απ’ την άλλη, οι επικριτές και πολέμιοι της ομάδας (που είναι και πάρα πολλοί) θεωρούν πως όλοι οι παραπάνω φαντάζουν υπερβολικά λίγοι για να το καταφέρουν, αντιπαραθέτοντας μάλιστα πως απ’ τη στιγμή που δεν κατάφεραν ποτέ να εξελιχθούν σε ηγέτες για τη σελεσάο παίκτες όπως ο Κακά και ο Αντριάνο, δεν είναι δυνατόν να το καταφέρουν αυτό οι παίκτες της εποχής μας. Άδικo πάντως δεν μπορεί να ρίξει κανένας σε κάποιον που έχει αυτό -ή παρόμοιο- σκεπτικό, κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος όλα αυτά τα 16 αυτά χρόνια. Και εδώ γεννάται ένα άλλο ερώτημα, επίσης δύσκολο στο να βρει απάντηση. Γιατί συμβαίνει όλο αυτό απ’ τη στιγμή που το ταλέντο υπάρχει, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, για τους περισσότερους Βραζιλιάνους;

Ίσως παίζει σημαντικό παράγοντα σε όλο αυτό η γρήγορη μετάβαση απ’ την ελευθερία και την ανεμελιά που χαρακτηρίζει το ποδόσφαιρο της Βραζιλίας, στα πολλά χρήματα, τον ακραίο επαγγελματισμό και φυσικά το life style του ποδοσφαίρου των ημερών μας, στην δική μας ήπειρο. Ένα ποδόσφαιρο αποστειρωμένο στα όρια του ακραίου επαγγελματισμού που ίσως δεν ταιριάζει τόσο με την ιδιοσυγκρασία του Βραζιλιάνου παίκτη, αλλάζοντάς τον προς το χειρότερο και στερώντας του ίσως αυτό το ηγετικό χάρισμα. Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων έχει διαβρώσει αρκετά το λάτιν στοιχείο και  κατ’ επέκταση το Βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, μιας και στο μυαλό των περισσότερων νέων ποδοσφαιριστών της χώρας του καφέ (ήθελα να το γράψω αυτό το κλισέ) ο πρωταρχικός πλέον στόχος είναι να αφήσουν την πατρίδα και να βρουν μια ομάδα στην Ευρώπη που θα τους κάνει αυτομάτως σούπερ σταρ και θα τους χαρίσει μια άνετη ζωή με εκατομμύρια followers στην αστεία ζωή των social media. Αυτό το τελευταίο με την κακή επιρροή των social media και το villain attitude το συναντάμε δυστυχώς ακόμα και στα τοπικά πρωταθλήματα της χώρας μας. Πόσο μάλλον στους παγκόσμιας εμβέλειας σούπερ σταρ σε κορυφαία πρωταθλήματα όπως το ισπανικό και το αγγλικό.

Μέχρι πριν αρκετά χρόνια πολλούς Βραζιλιάνους ντελικάτους παίκτες η μεγαλύτερη μερίδα του φίλαθλου ποδοσφαιρικού κοινού τους άκουγε (και τους μάθαινε απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη) για πρώτη φορά στα Παγκόσμια Κύπελλα. Εκεί δηλαδή που μάτωναν για τη φανέλα. Προσπαθώντας να κερδίσουν πρώτα το τρόπαιο και μέσω αυτού κάποιο καλύτερο συμβόλαιο -κυρίως- σε ομάδα της Ευρώπης, ξεφεύγοντας απ’ την φτώχεια της χώρας τους. Στις μέρες μας όλο αυτό έχει αλλάξει. Δυστυχώς για τους περισσότερους νεαρούς Βραζιλιάνους, που αγωνίζονται στην Ευρώπη και σε κορυφαία κλαμπ, η εθνική δείχνει να μην αποτελεί προτεραιότητα. Η προτεραιότητα είναι φυσικά οι χορηγοί και τα μυθικά συμβόλαια. Μέσα από αυτή τη λογική ίσως μπορεί να απαντηθεί, πιο εύκολα, γιατί δεν υπάρχουν πλέον πραγματικοί ηγέτες στη σελεσάο.  Μέχρι να βρεθεί και πάλι ένας πραγματικός ηγέτης για την εθνική Βραζιλίας, που θα χαρίζει κυρίως έμπνευση σε όλους, την μπαγκέτα και αυτό το ρόλο θα τα έχει ο Νεϊμάρ. Κάτι που (και) στα δικά μου μάτια δεν φαντάζει ούτε η σωστότερη αλλά ούτε και η σοφότερη επιλογή. Τα υπόλοιπα στο γήπεδο. Ο Ιούνιος είναι πολύ κοντά άλλωστε.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Μουντιάλ 2018

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Όταν ο κόσμος έμαθε τον 17χρονο Τζίτζι

Όπως σε πολλά πράγματα στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να γίνει καταλύτης μεγάλων εξελίξεων. Ένα τέτοιο λοιπόν συμβάν το Νοέμβριο του 1995 έφερε μια ιστορική ποδοσφαιρική στιγμή. Η Πάρμα του Νέβιο Σκάλα είχε δει τον τερματοφύλακά της Λούκα Μπούτσι να τραυματίζεται και ο Ιταλός κόουτς αποφάσισε να ανεβάσει από την […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Τι θα έκανες για να δεις την ομάδα σου στο Μουντιάλ;

Η ανάγκη να δεις την ομάδα σου, ξεπερνά κάθε λογική και σπάει διαστημικά όρια γραφικότητας. Αυτό το ξέρουμε όσοι έχουμε αγαπήσει μια ομάδα. Αυτό όμως που έκανε ο Μιγκέλ από το Περού ξεπερνά κάθε λογική. Η ιστορία του θα μπορούσε να είναι κάποιος από αυτούς τους τίτλους σε μεσημεριανή εκπομπή σε στιλ: «Δηλητηρίαζα κρυφά την […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

4 σχόλια σχετικά με το “Εθνική Βραζιλίας: Ψάχνοντας 16 χρόνια τον ηγέτη”

  1. Ο/Η Brazilakis λέει:

    Ωραίο, μεστό άρθρο. Συμφωνώ με όλες τις παραμέτρους που θέτετε. Δεν ξέρω όμως αν είναι μόνο θέμα ηγέτη. Το 06 είχε Ρόνυ και το 10 Κακά για τον ρόλο, αλλά και οι δυο ήταν αλλού γι’ αλλού. Παίχτες βαρόμετρα στις ομάδες τους (Άλβες, Μαρτσέλο, Τ. Σίλβα κλπ) στην εθνική δεν ακουμπάνε. Κάποιοι θα πουν για τη διεφθαρμένη ομοσπονδία, την επιβολή παιχτών από μάνατζερ και πολυεθνικές, αλλά αυτά πάντα υπήρχαν, ακόμα και σε άλλες μορφές (τοπικιστικά κριτήρια). Δεν ξέρω, ίσως να έχει χαθεί το πάθος και ο προσανατολισμός. Κάποτε η εθνική και το μουντιάλ ήταν το όνειρο κάθε βραζιλιάνου. Τώρα όνειρο είναι η Μπάρτσα και η Ρεάλ. Το 93 Ρομάριο-Μπεμπέτο είχαν αψηφήσει τις ομάδες που τους πλήρωναν, για να δώσουν το παρών στο ματς με τη Βολιβία, που έκρινε την πρόκριση. 20 χρόνια μετά κάποιοι Αλκάνταρα και Κόστα αψηφούν την πρόσκληση στη Σελεσάο για άλλη ποδ/κη ιθαγένεια. Ίσως, πάλι, να τους ξεπέρασε η εποχή. Στα χρόνια του μηχανοποιημένου ποδοσφαίρου οι άλλοι κατεβάζουν συλλόγους με ομοιογένεια (Γιούβε, Μπάρτσα, Μπάγερ) με προσθήκες που ταιριάζουν στο σύστημά τους, και Βραζιλία, Αργεντινή κατεβάζουν μεικτές ολ-σταρ που ψάχνουν να βρουν άκρη. Φέτος, πάντως, η ελπίδα δε λέγεται Νεϊμάρ αλλά Τίτε. Αφού δέχτηκε τη θέση που είχε απορρίψει, ίσως κάτι να έχει αλλάξει και να έχει ελευθερία κινήσεων/προσκλήσεων. Το πρότζεκτ 3 πιτ-μπουλ στο κέντρο, για να κάνουν ελεύθερα τις χαριτωμενιές τους τα κανίς μπροστά δείχνει ενδιαφέρον. Το οποίο βέβαια είναι άλλη κατάντια, όταν θέλεις 3 παίχτες για να κάνουν ό,τι παλιότερα οι Σίλβα (94 Μάουρο-02 Ζιλμπέρτο).

    ΥΓ. Υπάρχει και το Κ.Α. του 2004, πάλι κόντρα στην Αργεντινή, αλλά ποτέ δεν τους ενδιέφερε πραγματικά ο θεσμός. Το έχουν για δοκιμές εν όψει Μουντιάλ και μανατζερικά. Πάλι καλά, πριν το 80 έστελναν τη νέων, την ενόπλων, τη μεικτή κάποιας πολιτείας κοκ.

  2. Ο/Η Πρίγκηψ_Goro λέει:

    Είναι αλήθεια αυτό που γράφεις. Κάποτε οι ομάδες της Ν. Αμερικής ήταν ένα εξωτικό αίνιγμα που το έβλεπες μία κάθε τέσσερα χρόνια. Και κάτι ακόμα όμως: Τότε, αλλά και μέχρι αρκετά πρόσφατα, το ποδόσφαιρο επιπέδου Εθνικής γενικά και Παγκοσμίου Κυπέλλου ειδικότερα θεωρείτο η κορωνίδα των πάντων. Όχι πια. Νομίζω είναι τουλάχιστον μια δεκαετία που το Champions League πέρασε ξεκάθαρα (και ίσως οριστικά) πρώτο στη λίστα των ποθητών τροπαίων.

    Το επί προσωπικού ζήτημα, ότι δηλαδή πλέον και δευτεράντζα στη Σπορτινγκ Λισαβώνας να είσαι θα πρέπει να μοιάζεις σαν εξώγαμο του Allen Iverson με τον CJ του GTA San Andreas, ας προβληματίσει του τατουατζήδες που ξεμένουν από χέρια για να ζωγραφίσουνε μανίκια.

  3. Ο/Η To Madeira λέει:

    Αν παίξει η Βραζιλία στο επιθετικό κομμάτι με ένα σύστημα τύπου Λίβερπουλ, όπου Φιρμίνο παίζει ψευτοεννιαρι στα τυφλά με τον Κουτίνιο στα πλάγια και από την άλλη τον Νεϊμάρ να μην είναι ο γνωστός υπερατομιστής καραγκιόζης, τότε μπορούμε να μιλάμε για μια επίθεση επιπέδου Μουντιάλ. Οι τρεις αυτοί ΜΑΖΙ μπορούν να πάρουν την θέση του ΕΝΟΣ ηγέτη παίκτη που χρειάζεται η ομάδα. Γενικά η Βραζιλία πρέπει να αφήσει λίγο τον αμανέ και να καταλάβει οτι δεν είναι πλέον η υπερδύναμη του παρελθόντος, αλλά χρειάζεται ένα σύστημα και μια λογική για να κερδίζει.

  4. Ο/Η SWOS λέει:

    Πολύ σωστό κατά τη γνώμη μου το άρθρο. Πώς να γινουν ηγέτες όταν το μόνο που τους νοιάζει είναι το τι ρούχα θα φορέσουν , τι τατουάζ θα κάνουν και να μην ξεχάσουν να βγάλουν τα φρύδια τους…Βλέπω τα σχετικα με τα προηγούμενα Μουντιάλ φιλμ της ΦΙΦΑ, και η διαφορά είναι χαώδης… Η γυναίκα μου που δεν ασχολείται, βλέποντας ένα απ’ τα φιλμ μου είπε: ” Καλά μέχρι πόσο χρονών παίζανε ποδόσφαιρο παλιά; Τωρα παίζουνε παιδάκια!” Φέρτε στο.μυαλο σας τον Ριβελινο και συγκρίνετε τον με το Νευμαρ!!!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *