Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η Αργεντινή, η Γαλλία Και ο Λατίνικος Χαμένος Κόσμος

Τώρα που τελείωσε το Μουντιάλ να κάνω και εγώ ένα μικρό απολογισμό για εκείνα που αφορούν τις δυο εθνικές που παρακολουθώ. Ο γράφων από πάντα είχε μια αγάπη στις εθνικές της Αργεντινής και της Γαλλίας. Εθνικές που διαφέρουν και μοιάζουν συνάμα όσο ελάχιστες άλλες (ίσως η Γερμανία με τη Βραζιλία).

Η Αργεντινή είναι μια ισορροπία ανάμεσα στο ταλέντο και την τεχνική των Βραζιλιάνων και το δομημένο παιχνίδι και τη μαχητικότητα των Ουρουγουανών. Μέσα σε αυτήν την ισορροπία μπορεί να κρυφτεί και η μετριότητα. Η Αργεντινή μοιάζει με την Αγγλία στο ότι υπάρχει μια δυσανάλογα μεγάλη ιδέα για το που τοποθετείται στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο το μέγεθός της σε σχέση με την πραγματικότητα. Η οποία πραγματικότητα είναι ότι η ομάδα είναι Νιτσεϊκή. Χρειάζεται τον υπεράνθρωπο να την τραβήξει, να την εμπνεύσει, να την πάρει από το χεράκι και να την οδηγήσει στο στόχο, είτε τον λένε Κέμπες, Μαραντόνα ή Μέσι. Χώρα μεταναστών η Αργεντινή, η μόνη της Λατινικής Αμερικής, έφτιαξε μια χώρα και ένα έθνος αναμιγνύοντας ντόπιους, Ιταλούς, Ισπανούς, Τσέχους, Ούγγρους, Γερμανούς, Πολωνούς και άλλους Ευρωπαίους. Η επιρροή της Αφρικής, αντίθετα με τη Βραζιλία, είναι ελάχιστη, καθότι το μαύρο πληθυσμό τον είχαν στείλει στην πρώτη γραμμή της μάχης στους πολέμους με τη Βραζιλία και την Παραγουάη πάνω από έναν αιώνα πριν. Έχει μια αλέγκρα απαισιοδοξία, που είναι και η εγγύηση της αποτυχίας της.

Στη Ρωσία πήγαινε ως φιναλίστ του προηγούμενου Μουντιάλ, έχοντας ενδιάμεσα παίξει σε δυο σερί τελικούς Κόπα Αμέρικα. Το ότι έχασε και τα 3 αυτά τρόπαια στοίχειωσε αυτή την εξαιρετική γενιά ποδοσφαιριστών. Ο Μέσι έπαιζε πάντα με το βάρος να κερδίσει αυτό που υποχρεούται λόγω ποιότητας και ονόματος να κερδίσει. Οι συμπαίχτες του, με μπροστάρη των Ιγουαΐν, κατάφερναν επίσης να λυγίζουν την κρίσιμη στιγμή και φτάσαμε στο 2018 με μια Αργεντίνικη Ομοσπονδία διαλυμένη και χρεοκοπημένη, που αδυνατούσε να στείλει την Ολυμπιακή ομάδα στο προ-ολυμπιακό τουρνουά, που στη Ρωσία τα έξοδα τα πλήρωναν οι παίχτες, που τα φιλικά (όπως το περιβόητο με το Ισραήλ που ακυρώθηκε) τα κανόνιζε ο Πρόεδρος του κράτους Μάκρι σε συνόδους κορυφής.

Παράλληλα, σε αυτό το χάος ένας προπονητής που στο παρελθόν είχε δείξει πολλές καλές δουλείες πελαγοδρομούσε σε επιλογές παιχτών, συστήματα και λογικές. Ο Σαμπάολι είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση του Μουντιάλ στους πάγκους, λόγω παρελθόντος και λόγω αυτού που παρουσίασε. Η Αργεντινή περίμενε τα πάντα από τον Μέσι. Δε γίνεται έτσι. Και ο ίδιος ήταν μέτριος λόγω του φορτίου και της όλης κατάστασης. Και όσο και αν έχει γνώμη για το τι συμβαίνει στην εθνική και περνάει το δικό του, αυτό το χάλι δεν είναι δική του ευθύνη. Στο ξενέρωμα όμως και στην παράδοση είναι ο βασικός καταλύτης.

Η Αργεντινή ήταν ομάδα οχτάδας που στους 16 έπεσε πάνω στο πιο πλήρες ρόστερ του τουρνουά και αποκλείστηκε. Η Γαλλία έρχεται με μια υπέροχη γενιά ποδοσφαιριστών. Μια γενιά που πήρε το παγκόσμιο νέων και μεγάλωσε για να έρθει να πάρει τα σκήπτρα από τη Γερμανία. Είναι ταλαντούχα, πλήρης, νέα, με δίψα και όνειρα. Τα παιδιά των μπανλιέ (προάστια) του Παρισιού, η επένδυση που γίνεται από τους μετανάστες της Γαλλίας στο ελντοράντο που λέγεται αθλητισμός. Η ομάδα του «ουράνιου τόξου» του 1998 με το σύνθημα «Μπλακ-Μπλανκ-Μπλερ» (Μαύρος-Λευκός-Άραβας) στη σημερινή που είναι ό,τι η λευκή συντηρητική Γαλλία φοβάται και καταλήγει να θαυμάζει στον αθλητισμό. Οι ταλαντούχοι Άραβες, Μουσουλμάνοι, μαύροι από τις πρώην αποικίες ψάχνουν στον αθλητισμό την ευκαιρία να ζήσουν μια ζωή διαφορετική από αυτή που βιώνουν στο Μποντύ (Εμπαμπέ) και στα άλλα προάστια του Παρισιού.

Η Γαλλία μοιάζει με την Αργεντινή σε 2 πράγματα: 1) Αθλητικά είναι η ισορροπία στην τεχνική των Ισπανών και τη δύναμη των Γερμανών και 2) σε ομαδικό επίπεδο επίσης δούλευε στη νιτσεϊκή λογική του υπερανθρώπου. Χρειαζόταν τον ήρωα στον οποίο να ακουμπήσει για να σηκώσει τους άλλους. Τον Πλατινί και τον Ζιντάν της. Στο προηγούμενο Γιούρο είχε αποφασίσει ότι αυτός θα ήταν ο Πολ Πογκμπά. Τελικά προέκυψαν οι Παγιέτ και Γκριεζμάν. Στο Μουντιάλ τώρα είπαν ότι θα ήταν ο Γκιεζμάν, όμως στην πραγματικότητα η Γαλλία κατάφερε να ξεφύγει από αυτό το μοντέλο. Ούτε καν ο Εμπαμπέ, που ήταν ο παίχτης του τουρνουά, δεν ήταν αυτός που την τράβηξε. Ήταν όλοι τους, αυτοί που λόγω προπονητή έπαιξαν στο 50% αυτού που λένε οι δυνατότητές τους και πήραν το Μουντιάλ σχετικά άνετα. Τις δυο φορές που χρειάστηκε να πατήσουν γκάζι έφτασαν στα 4 γκολ πριν ο αντίπαλος προλάβει να καταλάβει τι ακριβώς παίχτηκε. Με ελάχιστη παραγωγή, κάνοντας τα απολύτως απαραίτητα, προστατεύοντας τους παίχτες ο Ντεσάμπ έφτασε σε 2 τουρνουά τους 2 τελικούς και κέρδισε τον έναν.

Η εθνική Γαλλία είναι ένας μικρόκοσμος που αποτυπώνει στο διηνεκές του χρόνου τη γαλλική κοινωνία. Από την ιστορία του Πλατινί με το Λαριός και τη γυναίκα του πρώτου που φωτογράφιζε τη μποέμ γαλλική ζωή των δεκαετιών του 1970-1980, την ομάδα του «ουράνιου τόξου» που είχε ως έμβλημα το γιο Αλγερινών μεταναστών στη Μασσαλία, την ομάδα του 2010 με τις δηλώσεις Ανελκά περί ρατσισμού κατά των μαύρων μέσα στην ομάδα αλλά και των λευκών που δεν είναι χριστιανοί όπως ο Ριμπερί, ως τη σημερινή ομάδα των προαστίων.  Η Γαλλία είναι ο ορισμός της ομάδας που μπορεί να σαρώσει σε ένα τουρνουά και στο επόμενο να αποκλειστεί από τους ομίλους. Εύθραυστη και κυκλοθυμική όπως και η κοινωνία της χώρας.

Οι Γάλλοι πέτυχαν το 2018 εκείνο που έχασαν οι Αργεντίνοι το 2014. Να δουν μια χρυσή γενιά να παίρνει το τρόπαιο. Το τελευταίο Μουντιάλ δυστυχώς έδειξε ότι οι Λατίνοι έχουν μείνει αρκετά χρόνια πίσω στον τρόπο που βλέπουν το άθλημα. Οι Αργεντίνοι στη δεκαετία του 1980, οι Βραζιλιάνοι έχουν μπλεχτεί ανάμεσα στη λογική του 1994 και εκείνη του 2002, οι Ουρουγουανοί έχουν το πρόβλημα του πληθυσμού, που δεν μπορείς να απαιτείς από ένα κράτος 3,5Μ κατοίκων να βγάζει συνεχώς παιχταράδες σε όλες τις θέσεις, και οι Κολομβιανοί δεν ξέρουν να διαχειριστούν τον ενθουσιασμό τους. Δηλαδή αποκλείστηκαν από την Αγγλία στα πέναλντυ! Και όσο αρνούνται να εξελιχθούν θα αποκτούν τοτέμ, όπως τον Μέσι και τον Νεϋμάρ, αλλά όχι ομάδες.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Μουντιάλ 2018

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Η ηλεκτρική καρέκλα της Αργεντινής

Όταν κάθε καλοκαίρι φτάνεις στην πηγή και δεν πίνεις νερό, η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι ειδικά σε μια εθνική ομάδα, που δεν έχει δυνατότητα μεταγραφών, αυτό που αλλάζει είναι ο προπονητής. Ακόμα κι αν δεν φταίει. Στην Αργεντινή που παράγει πολύ καλούς προπονητές (έξι ομάδες στη φάση των “8” του Κόπα Αμέρικα είχαν προπονητές από […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο βοσκός από το Ιράν που έφτασε μέχρι το Μουντιάλ

Όπως γνωρίζουν σχεδόν όλοι, το Μουντιάλ είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική γιορτή του πλανήτη. Ένα από τα στοιχεία που το κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες διοργανώσεις είναι η παρουσία σε αυτό χωρών και ανθρώπων που δύσκολα θα έβλεπες αλλού. Στη διάρκεια ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, ανάμεσα από τις ατέλειωτες συζητήσεις για την κατάσταση του Μέσσι, τη […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

20 σχόλια σχετικά με το “Η Αργεντινή, η Γαλλία Και ο Λατίνικος Χαμένος Κόσμος”

  1. Ο/Η Ross λέει:

    Θα διαφωνήσω όσον αφορά την Βραζιλία. Θεωρώ ότι είχε ίδια προσέγγιση με τη Γαλλία. Με τη διαφορά ότι, ενώ οι Γάλλοι θα έμεναν στο 1-0, οι Βραζιλιάνοι θα έβαζαν κι άλλα στην κόντρα. Δεν είναι τυχαίο που δέχτηκαν τις λιγότερες τελικές στο τουρνουά (τουλάχιστον όσο αυτό ήταν στη φάση των 8) και πίεζαν μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο (βλ. με την Κόστα Ρίκα). Λίγο κάποια λάθη, λίγο η ατυχία, λίγο ο Νευμάρ που έκανε τα δικά του, ήρθε ο αποκλεισμός.

  2. Ο/Η Elaith λέει:

    Κι εγώ στη Βραζιλία θα διαφωνήσω, ήταν πολύ ευρωπαϊκή και θα μπορούσε άνετα να έχει προχωρήσει. Το Μουντιάλ είναι διοργάνωση λεπτομερειών και πολλές φορές τέτοια πράγματα κρίνουν νικητές κτλ.
    Ομάδες που δεν αξίζουν (όπως η Αγγλία κατ’ εμέ) προχωρούν περισσότερο, άλλες αποκλείονται λόγω πέναλτι/διασταυρώσεων κτλ. Η Κροατία λ.χ. δεν ήταν ιδιαίτερα καλή με τη Δανία, θα μπορούσε να είχε αποκλειστεί εκεί και να μη τη θυμόμαστε.

    Πάντως στο γενικό πλαίσιο Γαλλίας-Αργεντινής συμφωνώ αρκετά. Βάζω στην κουβέντα βέβαια και το πολύ σοβαρό θέμα διοίκησης. Η AFA είναι επιπέδου ΕΠΟ 80s. Το διπλό φιάσκο με τα φιλικά της Αργεντινής είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

  3. Ο/Η mitsmanen λέει:

    Τις ημερες που ξεκινουσε το Μουντιαλ κι ως το τελος της φασης των ομιλων ημουν Ιταλια οποτε εβλεπα τα παιχνιδια εκει, μαζι με του λογικα ξενερωμενους Ιταλους φιλους μου. Σε ερωτηση ενος εξ αυτων (συγκεκριμενα τη μερα που η Ισπανια επαιζε με το Ιραν, δηλαδη πολυ νωρις) ΄΄ποια ομαδα σου φαινεται η πιο δυνατη ως τωρα;” απαντησα ”καμια απο τις μεγαλες.μονο Κροατια και Μεξικο επαιξαν μπαλλα ποιοτητας,λιγοτερο το Βελγιο αλλα μπορει πολλα πραγματα και φοβαμαι τη Γαλλια που ξεκινησε σβηστα αλλα εχει το πιο πληρες ροστερ”. Η συζητηση πηγε φυσικα εν μεσω πιτσας,προσουτο και λευκων κρασιων στην απουσια της Ιταλιας… λιγες μερες μετα βλεπαμε μαζι Βραζιλια-Κοστα Ρικα και του λεω απλα ”Τζαμπα στεναχωριοσαστε, η Ιταλια ειναι εκει και παιζει αυτο που περιμεναμε να παιξει.Μονο που ειναι μεταμφιεσμανη σε Βραζιλια και μας μπερδευει ολους μας.” Τοτε μου φανηκε αστειο/εξυπναδα της στιγμης απο αυτες που λεμε μεταξυ τυρου και εσπρεσσο, αλλα κατι τετοιο επαιξε η Βραζιλια σε αυτο το Μουντιαλ.Απλα ο Νειμαρ δεν ειχε διαβασει το σεναριο κι εκανε τα δικα του.(κατι σαν πιο τεχνιτης Μπαλοτελλι,ας πουμε)
    Οσο για την Αργεντινη,το κειμενο με καλυπτει απολυτα, οπως και το σχολιο του Elaith. Δυστυχως επτωχευσαμεν …

  4. Ο/Η alone λέει:

    1) black-blanc-beur – όχι “μπλερ” μπερ, από την verlan του arab>rebeu>beur
    2) Το πήρε η πιο ομάδα, καθαρά. Η Αγγλία πρώτη φορά πήγε με σχέδιο και σχετικά άγνωστους, και όχι να ψάξουν όλοι τον σουπερσταρ και αυτό της βγήκε σε καλό, το Βέλγιο αντιθέτως προχώρησε με την συνταγή σουπερσταρ είναι αυτοί,ξέρουν, όπως και η Κροατία. Ουρουγουάη, Μεξικό σταθερά στις πιο ωραίες ομάδες να βλέπεις σε τουρνουά.

  5. Ο/Η Brazilakis λέει:

    Φοβάμαι ότι πλέον οι Νοτιαμερικανοί θα συμμετέχουν ως ατραξιόν στον θεσμό, καθώς το εθνικό τους ποδόσφαιρο έχει χαθεί· λειτουργούν απλά ως φυτώριο της Ευρώπης. Οι εθνικοί εκλέκτορες πρέπει να έρθουν σε μια άλλη ήπειρο και να φτιάξουν ομάδα χωρίς κορμό, με παίκτες που παίζουν σε συλλόγους διαφορετικών χωρών, δυναμικότητας, συστήματος, νοοτροπίας, στόχων κλπ και που έχουν ξεχάσει ποια ακριβώς είναι η πατρίδα τους. Χαριτολογώντας, παίχτες που τα έχουν δώσει όλα στον ιδιωτικό τομέα, και στο τέλος πρέπει να συνεισφέρουν το κάτι τις και στον δημόσιο. Κι αν αυτό βοηθά ομάδες όπως το Εκουαδόρ, τη Χιλή και την Κολομβία, που πριν ήταν ανύπαρκτες, Βραζιλία κι Αργεντινή έχουν πάθει ζημιά. Η Ουρουγουάη επιβιώνει γιατί απλά είναι το άσχημο αδέσποτο, που μαθαίνει να παλεύει από μικρό για την τροφή του, σε όλες τις συνθήκες.

    Στα της Αργεντινής σε πιάνει μαράζι. Αυτή που γνώρισα (προ Ντιέγκο) είχε κάτι μούρες στην άμυνα, που νόμιζες ότι ήταν οι σύντροφοι του Τσε που γλύτωσαν από τη μάχη της Ιγκέρας και μεταμφιέστηκαν σε ποδοσφαιριστές για να ξεφύγουν από τη ΣΙΑ. Ολγκίν, Γκαλβάν, Κίλλερ με τ’ όνομα κ.α. Κάπως έτσι και οι μετέπειτα, Σορίν, Τσαμότ κ.α. Και κατέληξε το 18 να προσπαθεί ν’ αναχαιτίσει πυραύλους με τον Ταλιατέλα και τον Φοφίκο. Κάποτε πίστευα ότι η Αργεντινή βίωνε ότι και η Βραζιλία μετά τον Πελέ· το Μαραντόνα εφέκτ. Όταν βρήκε όμως παίχτη να το ξεπεράσει (αγωνιστικά, όχι προσωπικότητα) είχε χαθεί το υπόλοιπο, δηλαδή η ομάδα, η ταυτότητα των γκαούτσος, με τα καλά και τα κακά της. Αν μάλιστα προσθέσεις και τα της ομοσπονδίας… Αυτό που έγινε με τον Ντι Μαρία το 14 λέει πολλά. Ο καλύτερος παίχτης της στο τουρνουά (μαζί με τον Μάσε) είναι έτοιμος να παίξει με ένεση, στο ματς της ζωής του· τελικό μουντιάλ. Κι η ομοσπονδία του το απαγορεύει, κατ’ απαίτηση της Ρεάλ, όχι γιατί αυτή φοβόταν μη χάσει τον παίχτη, αλλά επειδή ήθελε να τον πουλήσει, και επιδείνωση του τραυματισμού θα έριχνε την αξία του! Υπήρχε ποτέ περίπτωση αυτό να συμβεί αυτό σε Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία ή Αγγλία; Περιστατικό πυξίδα για το μέλλον που έρχεται.

  6. Ο/Η Θωμάς Ραβέλλης λέει:

    Εγω σκέφτομαι οτι αυτο το μουντιάλ ήρθε να βάλει λιγο τα πράγματα στη θεση τους όσο αφορα την αργεντινή “μας”. Μπορεί να μας είχε θολώσει η ποιότητα του μέσι, μπορεί οι τρείς τελικοί ή απλα η πανεμορφη ρίγα στη ιστορική αυτη φανέλα, αλλά τελικά ότι πέτυχε αυτή η γενιά ποδοσφαιριστών φαντάζει μάλλον υπέρβαση, βάση τπυ πραγματικού συνόλου που παρουσίασαν αλλα και τη μπάλα που έπαιξαν, και εξηγούμαι.. Για να μην το πιάσουμε απο πιο παλιά, παρακολουθώντας τα 2 πιο πρόσφατα παγκόσμια και τα 2 τελευταία κοπα αμερικα ολόκληρα ( και λίγο τα προκριματικά λόγο ωρας) δεν μπορω να θυμηθώ μια εμφάνιση που να είπα πω πω ρε πουστη τι μπαλα παίζουνε.. και πρόσεξε δεν λεω για πάθος, ηρωισμούς, καταθεση ψυχής, η αρχιδατες νίκες.. μιλάω για μπάλα, για ποδοσφαιρο κυριαρχίας.. να σε πνίγει με τον ρυθμό την ποιότητα και την ανωτερότητα της, οπως πρόσφατα είδαμε να το κανουν ομάδες οπως η Γερμανία με παίχτες ελα μωρε τωρα, κιμκι μποατενγκ και ντραξλερ.. πλην καποιον ψιλό αδιάφορων ματς ομιλων ή προκριματικών, πείτε εσεις ενα παιχνίδι που θα σας μείνει η μπαλα της Αργεντινής.. για αυτο λέω οτι η γενιά του μεσι του μασερανο του ντι μαρια του ιγκουαιν του αγκουερο του μπανεγκα, δεν αδικήθηκε απο τη ιστορία. Δεν πηρε λιγοτερα απο αυτα που άξιζε.. μοιάζει μάλλον υπέρβαση οτι κατάφερε τα τελευταια 4 χρόνια.. και δεν λεω οτι δεν ειχαν την ποιότητα, την προσωπικότητα η την καρδιά. Λεω οτι δεν ειχαν την ομάδα.. φυσικά και ενα τετ α τετ του ιγκουαιν, ενα πεναλτι με την Χιλή μια απεκρουση παραπανω ή ενα λαθος λιγότερο θα μπορουσε να του χαρισρι καποιο κύπελλο, αλλα ειλικρινά (οσο κα να με πονάει που το λεω) θα το αξιζαν στ αλήθεια ;;;

  7. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    @Θωμάς Ραβέλλης:
    Αν εξαιρέσεις το 7-1 με το σκορποχώρι της Βραζιλίας, θυμάσαι τα υπόλοιπα αποτελέσματα της Γερμανίας στα νοκάουτ του προηγούμενου Μουντιάλ;

    2-1 την Αλγερία στην παράταση
    1-0 τη Γαλλία
    1-0 την Αργεντινή

    Μπορείς να μιλήσεις για μπάλα, για κυριαρχία, για ποιότητα και για ανωτερότητα με τέτοια αποτελέσματα; Δεν νομίζω, ειδικά αν έχεις δει και τα ίδια τα παιχνίδια εκτός από τα σκορ.

    ΥΓ: Αγαπημένες μου γερμανικές ομάδες είναι η Γκλάντμπαχ και η Γερμανία (EURO 1972) του Νέτσερ και η Γερμανία (FIFA 1990) των Ματέους, Μπρέμε κλπ.
    Αυτές ήταν ομάδες που πραγματικά χαιρόσουν να τις βλέπεις.

  8. Ο/Η Θωμάς Ραβέλλης λέει:

    @Μπρούνο Κόντι
    Καλημέρα φίλε μου,
    Ναι εκτός το 7-1 (σκορποχώρι την έκανε η Γερμανία, πριν τον αγωνα ήταν φαβορί για την κούπα να θυμίσω), θυμάμαι ετσι πρόχειρα και το 4-0 επι της Πορτογαλίας απο το 2010. αλλά η γενιά αυτη, του πλεον αντιπαθητικού μίλερ, του κλοζε, του οζιλ, του κεντιρα του σβαισταιγκερ κ.α. εχει να θυμίσω τέσσαρες με αργεντινη και αγγλια το 10, και προκρισεις και πορείες ανάλογες.. ομως δεν θελω να σταθω στα σκορ, εχει παιξει ποδοσφαιρο κυριαρχίας ( ακομα κα φέτος με Σουηδία να μην παίρνει ανάσα, στο εικοσάλεπτο ήταν 145 με 9 οι πετυχημένες πάσες, και συο τέλος έμοιαζε να παιζει με 10 η σουηδια και οχι η Γερμανία, φασεις γκολ δοκαρι). Μα η σημαντικότερη διάφορα τους ειναι μακραν η προσωπικότητα.. αυτο χαρίζει κούπες συνήθως , αυτό δεν έχει σίγουρα η Αργεντινή..

  9. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    @Θωμάς Ραβέλλης
    Καλημέρα και σε σένα, φίλε μου.

    Σκορποχώρι ήταν από μόνη της η Βραζιλία του 2014. Δεν είναι τυχαίο που έφαγε άλλα τρία γκολ από την Ολλανδία.

    Και δεν έχω ξεχάσει ότι για να φτάσει στον ημιτελικό χρειάστηκε:
    (α) να δοθεί πέτσινο πέναλτι στη βουτιά του Φρεντ με την Κροατία,
    (β) να οδηγηθεί στα πέναλτι με τη Χιλή,
    (γ) να ακυρωθεί κανονικό γκολ του Γέπες με την Κολομβία.

    Η Γερμανία του Λεβ έπαιξε το καλύτερο της ποδόσφαιρο στο Μουντιάλ του 2010, ένα Μουντιάλ που δικαίως ΔΕΝ κατέκτησε απέναντι στην ανώτερη τότε Ισπανία. Ακόμα και τότε, τη βοήθησε ότι έπαιξε απέναντι σε δύο αφελέστατες τακτικά ομάδες ενός πρώην προπονητή (Καπέλο) κι ενός μη προπονητή (Μαραντόνα).

    Ειδικά όσον αφορά τον Μαραντόνα, δεν πρόκειται ποτέ να του συγχωρήσω ότι:
    (i) είχε αφήσει εκτός αποστολής τους χαφ της Ίντερ του τρεμπλ (Ζανέτι, Καμπιάσο),
    (ii) έπαιζε με μοναδικό ανασταλτικό χαφ τον Μαστσεράνο να κυνηγάει δύο και τρεις Γερμανούς στην κόντρα,
    (iii) έπαιζε με πλάγιους μπακ τους Οταμέντι και Χέινσε, που εκτίθονταν παίζοντας σε λάθος θέση.

    Θωμά, σ’ ευχαριστώ που είπες τη γνώμη σου με ευγενικό τρόπο και ποδοσφαιρικά επιχειρήματα. Είναι φανερό ότι βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα. Προσωπικά δεν μπορώ να δεχτώ ως σπουδαία ποδοσφαιρικά ταλέντα τον Κεντίρα, τον Μίλερ ή τον Μπόατενγκ. Δεν μπορώ να θεωρήσω ως ποδοσφαιρικό ταλέντο ένα φυσουναρισμένο γομάρι, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να καταπίνει τα χιλιόμετρα και να ρίχνει γερούς τράκους. Άσε που τώρα πια ούτε αυτό μπορούν να κάνουν.

    Κάποιοι αντιλαμβάνονται πιο εύκολα την ευγονική και τη χημεία από την ντρίμπλα κι έχουν οδηγήσει τα πράγματα σ’ αυτήν την κατάσταση. Όμως δεν είναι αυτό το ποδόσφαιρο που έχω μάθει να βλέπω ή το ποδόσφαιρο που θέλω να βλέπω.

    ΥΓ: Θωμά, από τη δική σου σκοπιά μπορεί εσύ να έχεις δίκιο κι εγώ άδικο. Όμως όταν προσπαθείς να επικαλεστείς πόσες πάσες έκανε η φετινή Γερμανία σε ένα εικοσάλεπτο με τη φετινή Σουηδία, νομίζω ότι χάνεις το δίκιο που μπορεί να έχεις.

  10. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Τι ωραία που τα έκανα όμως, ε; Ανέβασα το κείμενο και ήμουν εκτός οπότε ως μεγαλοδημοσιογράφος άφησα την κουβέντα στο κοινό.

    Τώρα να μαζέψω μερικά πράγματα. Κατ’ αρχάς το πιο σημαντικό για τη Βραζιλία, το ότι είναι πιο “ευρωπαϊκή” επειδή παίζει με 2 αμυντικά χαφ να το δεχτώ. Το ότι δεν επένδυσε στο αστέρι της όμως όχι. Η κατάρα της Βραζιλίας, την οποία πριν το τουρνουά και γω τη θεωρούσα 1ο φαβορί, ήταν ο τετράμηνος τραυματισμός του Νεϋμάρ. Το παιχνίδι στρεφόταν και χτίστηκε γύρω από αυτόν και εκείνος έφτασε την κρίσιμη στιγμή σε κακή κατάσταση.

    Τώρα για την Αγγλία, απλώς να πω ότι ναι κατέβηκε με μια γενιά που δεν είχε φουσκωμένα μυαλά, αλλά η ομάδα ήταν στο ίδιο επίπεδο με την Αργεντινή, δηλαδή ομάδα οχτάδας. Έπεσε απλώς στο εύκολο κομμάτι του ταμπλό και πήγε στην τετράδα. Το τουρνουά αυτό όμως είναι ακριβώς εκείνο που χρειάζεται η Αγγλία για να κάψει αυτή τη γενιά. Αποκτώντας ελπίδες και απαιτήσεις που δε στηρίζονται σε αγωνιστικά δεδομένα.

  11. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Για την Αργεντινή τώρα, δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω από αυτό που γράφω στο κείμενο, ότι δηλαδή έχει στο συλλογικό ασυνείδητο περάσει στην ιστορία του ποδοσφαίρου ως κάτι μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Λόγω τριών-τεσσάρων πραγματικών υπέρ-παιχτών που έτυχε να γεννηθούν Αργεντίνοι.

    Και τέλος για τη Γερμανία, να πω ότι ήταν με διαφορά η μεγαλύτερη αποτυχία του Μουντιάλ. Ήταν σπάνιο ομάδα πρωτοβουλίας με τέτοιο ρόστερ να πηγαίνει τόσο άσχημα. Η Γερμανία ως εθνική διαχρονικά είχε ως φανέλα 1 μαγικό ραβδί να μεταμορφώνει παίχτες προς το καλύτερο. Δεν ήταν τυχαίο, έβγαινε μέσο της δομής του συνόλου. Με τα παιδιά των μεταναστών στην Γερμανία μπήκε λίγο παραπάνω ποιότητα και τεχνική στην εθνική. Δεν περίμεναν τον 1 Μπεκεμπάουερ, Ρουμενίγκε, Μπρέμε, Ματέους, Σούστερ ανά γενιά. Και ναι, το ποδόσφαιρο κατοχής της Γερμανίας είναι λιγότερο βαρετό από αυτό της ΙΣπανίας γιατί κινούνται οι παίχτες επίσης, αλλά κάπου πέρασε λίγο η μπογιά αυτού του ποδοσφαίρου.

  12. Ο/Η Θωμάς Ραβέλλης λέει:

    @Μπρούνο Κόντι
    Σ’ευχαριστώ φίλε μου,
    Να ξέρεις οτι το σομπρέρο το εχω στην καρδια μου οχι μόνο για τούς γαμάτους (οτι πιο ήπιο μου ήρθε τωρα) συντάκτες τους, αλλα και για κατι φιλους σαν κι εσένα που διαβαζοντας τα σχολια τούς πάνε τις σκέψεις μου ακομα παραπέρα..
    Απλά δεν προσπαθησα σε καμία περιπτωση να εκθειάσω τους γερμανούς ποδοσφαιριστές αυτης της γενιάς, που καμία σχέση δεν εχουν, οπως λες και εσύ, με παλαιότερους που προλαβα και γω να χαρω. Ηθελα να σταθώ ομως στο μέταλο αυτης της εθνικης που λειπει π.χ. απτην αργεντινή.
    Τωρα οσο αφορά το στατιστικό για τις πάσες, δεν ειβαι κατι το σημαντικό, οπως κανενα στατιστικό στο ποδόσφαιρο, ηθελα απλα να θυμίσω οτι έπνιξε κυριολεκτικά την Σουηδία. Αν είδες το παιχνίδι, πραγματικα ακομα και η φετινη αποτυχημένη Γερμανία, έδειξε πως είναι να είσαι ανώτερος απτον αντίπαλο, πως επιβαλεσε στο μυαλό και στο χορτάρι στον απεναντι σου. Δυστυχώς δεν το ειδαμε αυτό απο την παρέα του μεσι ολα αυτα τα χρονια, ούτε με αντιπάλους τυπου Νιγηρίας και βοσνίας να θυμίσω..

  13. Ο/Η Brazilakis λέει:

    Για τη Βραζιλία χάθηκε τεράστια ευκαιρία, και δεν ξέρω αν και πότε θα ξαναπαρουσιαστεί τέτοια. Ο καλύτερος προπονητής από εποχή Σαντάνα, το πληρέστερο ρόστερ από εποχή 3Ρ, παίχτης που χτίστηκε η ομάδα γύρω του, αμυντική λειτουργία για τίτλο, εμπειρία, ομοιογένεια, πνεύμα νικητή. Και ξαφνικά… καταστροφή. Ο Νέι τραυματίας με δικιά του ηλίθια υπαιτιότητα, ανέτοιμος, βαρύς κι αργός. Τα ακραία μπακ, που πάνω τους στηρίζεται η ανάπτυξη, ο ένας τραυματίας πριν την έναρξη κι ο άλλος κατά τη διάρκεια. Η ραχοκοκαλιά της αμυντικής λειτουργίας έξω, από κάρτες, στο πιο κρίσιμο παιγνίδι. Ένα αυτογκόλ χωρίς πίεση -από έναν φοβερό αλλά κακορίζικο με την εθνική παίχτη- με τη μόνη ομάδα που δεν έπρεπε να μείνει πίσω στο σκορ και… τέλος. Η ομάδα με ικανοποίησε δεδομένων των συνθηκών. Όταν χρειάστηκε έπαιξε παιγνίδι κυριαρχίας, ενθυμούμενη το DNA της. Έκανε φουλ ευκαιρίες, έδωσε ελάχιστες. Αλλά τελικά και η τύχη παίζει πάντα τον ρόλο της. Και στα 5 παιγνίδια αντίπαλος MVP το τέρμα· για γκολ έπρεπε να μπει ο παίχτης με τη μπάλα στα δίχτυα. Αλλά δεν είναι μόνο η τύχη. Όταν έχεις να βγάλεις σέντερ φορ 15 χρόνια, καταλήγεις ή με μετριότητες(10), ή με απόμαχους(14), ή με μεσοεπιθετκούς που τους βαφτίζεις φορ(18). Ο μοναδικός αξιόλογος αγοράστηκε από άλλη εθνική, κι αυτό δεν είναι τύχη. Το χειρότερο είναι πως δε φαίνεται φως στο τούνελ. Η άμυνα αποστρατεύεται όλη μαζί και νέα ταλέντα δεν υπάρχουν. Πόσο μάλλον ηγέτες. Πίκρα, ατελείωτη πίκρα.

    ΥΓ. Παιδιά, υποθέτω ότι έχετε βαρεθεί τα λιβανίσματα, αλλά είναι υποχρέωσή μου να το πω. Το επίπεδο άρθρων και διαλόγου είναι απίστευτο, και δε νομίζω ότι είναι τυχαίο που το καφριλίκι μένει μακριά. Είναι θέμα προσωπικότητας. Σας ευχαριστώ ειλικρινά.

  14. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    @Θωμάς Ραβέλλης:
    Σ’ ευχαριστώ κι εγώ, φίλε μου. Μ’ αρέσει η ανταλλαγή απόψεων με πρόσωπα που εκτιμώ. Ακόμα κι όταν δεν συμφωνούμε, μαθαίνω να βλέπω τα πράγματα κι από μια άλλη πλευρά. Θα πάρω κάτι από σένα και θα πάρεις κι εσύ κάτι από μένα.

    Ήθελα να γράψω δυο λόγια παραπάνω για την Αργεντινή, γι’ αυτό άργησα να σου απαντήσω. Δυστυχώς ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός. Πάντως να ξέρεις ότι δεν υπάρχει μόνο «ο τρόπος της Γερμανίας» για να φτάσεις στην κατάκτηση ενός τίτλου.

    @Brazilakis:
    Συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλιά σου σ’ αυτό και στο αμέσως προηγούμενο άρθρο. Πικρές αλήθειες ότι «οι νοτιοαμερικανικές ομάδες έχουν γίνει απλά τα φυτώρια της Ευρώπης» κι ότι οι παίχτες τους «έχουν ξεχάσει ποια είναι η πατρίδα τους». Γέλασα με την ψυχή μου με τον παραλληλισμό της Ουρουγουάης με «το αδέσποτο που έχει μάθει να παλεύει από μικρό για την τροφή του».

    Συμφωνώ επίσης με την ανάλυσή σου για τη Βραζιλία, αλλά έχω μια μικρή επιφύλαξη για το αν αυτή η ομάδα έχει ακόμα το πνεύμα του νικητή.

    @Ramón Llul:
    Είσαι λίγο αυστηρός με την Αργεντινή. Ερμηνεύεις την κακή εμφάνισή της στο Μουντιάλ όχι μόνο ως συνολική αποτυχία μιας ολόκληρης γενιάς παιχτών αλλά κι όλων των προηγούμενων. Θα μου πεις ότι Έλληνας που του αρέσει η Αργεντινή είναι αυτονόητο να είναι λίγο πιο «δραματικός» μπροστά σε μια αποτυχία.

    Στη μετά Μαραντόνα εποχή μου άρεσαν πολύ οι ομάδες του 1998 και του 2006. Πιστεύω ότι αυτές οι ομάδες άξιζαν να κατακτήσουν τον τίτλο πολύ περισσότερο απ’ ό,τι η ομάδα του 2014 κι ας μην είχαν κάποιον «νιτσεϊκό υπεράνθρωπο» για μπροστάρη. Ναι, ξέρω… Θα μου πεις ότι η πρώτη είχε τον Μπατιστούτα κι η δεύτερη τον Ρικέλμε…

  15. Ο/Η Ataraxias λέει:

    Χαιρετώ την παρέα μετά από καιρό.

    Γειά σου Ραμόν, σε σκέφτηκα μετά την απώλεια του αρχηγού της συμμορίας. ¨Ολα καλά με τα δικά σου ελπίζω

  16. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    @Ataraxias:
    Ποια απώλεια, βρε παιδιά; Μη μας τρελαίνετε τώρα…

  17. Ο/Η Jose Maria Bakero λέει:

    Εγινε κατι ή ειναι αστοχη διατυπωση;

  18. Ο/Η Θωμάς Ραβέλλης λέει:

    ???

  19. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Να ζητήσω ξανά συγγνώμη για την ασυνέχεια στις απαντήσεις των σχολίων. Αρχικά να πω ότι για την Αργεντινή έχω την ίδια άποψη καιρό τώρα. Ότι μετά την Αγγλία είναι η εθνική ομάδα που τοποθετείται ψηλότερα από όσο της αναλογεί. Αντίθετα για τη Γαλλία που δεν είχε κερδίσει κάτι τις εποχές που όλα γίνονταν μυθικά και διορθώνει αυτήν την ιστορική αδικία (έλλειμμα περισσότερο) τα τελευταία 20 χρόνια.

    @Αταραξία
    Εκτός πλαισίου κουβέντας αλλά ναι το είδα. Ας πούμε στα υπόλοιπα παιδιά ότι είναι κάπως σαν εσωτερικός κώδικας αυτό.

  20. Ο/Η Αταραξιας λέει:

    Συγγνώμη παίδες, όντως λίγο-πολύ άστοχος ο τρόπος, δεν ήθελα να σας ανησυχήσω.
    Στο θέμα μας, κάπως, για εμένα η Αργεντινή θα είναι πάντα το μυθικο ’86 οπότε και πρωτοείδα Μουντιάλ.
    Ιταλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη με την σειρά οι εθνικές που στηρίζω.
    Η Γαλλία πάντα συμπαθής, ποτέ πορωτική για να με συνεπάρει.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *