Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η νέα Αγγλία δεν θυμίζει Αγγλία

3 Ιουλίου 2018. Μόσχα. Ο Έρικ Ντάιερ θα σκοράρει στο 5ο, και τελευταίο, πέναλτι απέναντι στην Κολομβία. Θα γράψει το 3-4 χαρίζοντας στην Αγγλία την πρόκριση για την τελική 8αδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη για τα «λιοντάρια» σε νοκ-άουτ αναμέτρηση απ’ το 2006 και η πρώτη στην διαδικασία των πέναλτι, μετά από εκείνο το 4-2 επί των Ισπανών, στο Γιούρο της Αγγλίας, πριν 22 χρόνια. Πολλοί δε είχαν ακούσει ξανά γι’ αυτή τη νίκη. Περισσότεροι ίσως να θεωρούσαν πως δεν έγινε και ποτέ και πως ήταν απλά ένας μύθος των Άγγλων, βγαλμένος μέσα από σελίδες βιβλίου του Ρέι Μπράντμπερι, του Τζόρτζ Όργουελ ή του Άλντους Χάξλεϋ. Πως είναι δυνατόν να κέρδισε η Αγγλία σε διαδικασία πέναλτι; Οι Άγγλοι θα φτάσουν ως τον ημιτελικό, γεμίζοντάς μας χαρά εμάς τους φίλους τους, θα προηγηθούν με την γκολάρα του Τρίπιερ, και θα αγγίξουν την παρουσία στον Τελικό. Η Κροατία όμως και το γκολ του Μάντζουκιτς στην παράταση, θα τους στερήσει την ολοκλήρωση (;) του «θαύματος». Ακόμα μία πίκρα. Γλυκιά όμως πίκρα αυτή αν καταλαβαίνεις κάποια σημαντικά, και απλά, πραγματάκια για το ποδόσφαιρο.

Η Αγγλία του Σάουθγκεϊτ δεν ήταν μια ομάδα που παρουσίασε εξαιρετικό ποδόσφαιρο στο τελευταίο Μουντιάλ. Όλοι το είδαμε αυτό. Σε πολλά σημεία των παιχνιδιών της μάλιστα, ίσως ήταν παραπάνω βαρετή από τα όρια της βαρεμάρας που επιτρέπουν σε κάποιον -που δεν είναι και φίλος της- να μην κλείσει την τηλεόραση, για να ξεχυθεί σε κάποια παραλία. Η Αγγλία ήταν όμως ώριμη. Ήταν επιτέλους σοβαρή. Με παίκτες, και προπονητικό τιμ, γεμάτο από ρεαλιστές. Άνθρωποι που γνώριζαν -και γνωρίζουν- τις δυνάμεις τους. Η Αγγλία διαθέτει, επιτέλους, και παίκτες με σπάνιο ταλέντο, σε όλες τις θέσεις, και είναι ολοφάνερο πως γίνεται εξαιρετική δουλειά, σε όλα τα επίπεδα. Δεν ήταν όμως έτοιμη για να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και ίσως είχε ξεπεράσει και το ταβάνι της φτάνοντας ως τον ημιτελικό. Αν έπρεπε να βάλω σε όλα αυτά μια επικεφαλίδα αυτή θα ήταν: «Η Αγγλία δεν θυμίζει Αγγλία».

18 Νοεμβρίου 2018. Λονδίνο. Η Αγγλία υποδέχεται την φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου Κροατία, στο Γουέμπλεϊ, και θέλει μόνο νίκη για να βρεθεί στα τελικά του Nations League, στα γήπεδα της Πορτογαλίας, τον ερχόμενο Ιούνιο. Έχει προηγηθεί το σπουδαίο διπλό επί των Ισπανών με 2-3. Ένα διπλό μετά από 21 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το 2-4, στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, με τα «όργια» και τα 4 γκολ του σπουδαίου Γκάρι Λίνεκερ. Στα σημαντικά της πρόσφατης αναμέτρησης είναι ότι η Αγγλία, αν και ήταν πολύ καλύτερη των Κροατών και δέχτηκε πρώτη γκολ (στο 57′) κόντρα στην ροή του αγώνα (υπέροχο ποδοσφαιρικό κλισέ αυτό), δεν «πελάγωσε», όπως δηλαδή μας είχε συνηθίσει τόσα χρόνια, και με προσήλωση στο πλάνο της, χειρουργική ηρεμία και σωστές επιλογές, κατάφερε πρώτα να ισοφαρίσει με τον Λίνγκαρντ (στο 78′) και μετά να πάρει το «χρυσό τρίποντο» με τον σεσημασμένο Χάρι Κέιν λίγο πριν συμπληρωθεί το 90λέπτο. Πριν την περίοδο Σάουθγκεϊτ, ας μην γελιόμαστε, ένα τέτοιο παιχνίδι θα είχε λήξει με ένα ωραιότατο 0-2 υπέρ των Κροατών και τώρα οι Άγγλοι θα έψαχναν -για ακόμη μία φορά- τι έφταιξε για αυτό το νέο «ναυάγιο». Αυτή φυσικά είναι η μεγαλύτερη «νίκη» της νέας Αγγλίας. Στα δικά μου τουλάχιστον μάτια.

Όσοι παρακολουθούν φανατικά αγγλικό ποδόσφαιρο και τα παιχνίδια της εθνικής ομάδας, δεν είναι δυνατόν να μην έχουν πάρει χαμπάρι τη σπουδαία δουλειά που γίνεται στους κορυφαίους συλλόγους και φυσικά το ταλέντο που υπάρχει σε τεράστιο βαθμό στο Νησί τα δύο τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο πως το 2017 η Αγγλία κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U-20, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U-17 και φυσικά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U-19. Δεν είναι επίσης διόλου τυχαίο ότι παίκτες όπως ο Φιλ Φόντεν (της Σίτι) και ο Τζέιντον Σάντσο (της Ντόρτμουντ), μέλη εκείνης της U-17, έχουν σημαντικό ρόλο στις σπουδαίες ομάδες που αγωνίζονται. Ο δεύτερος μάλιστα λογίζεται ως κανονικό μέλος πλέον και της εθνικής Ανδρών, μόλις στα 18 του χρόνια, με όλο το μέλλον να του ανήκει. Όλο το μέλλον ανήκει φυσικά και στον Φόντεν. Το λέει άλλωστε και ο Γκουαρδιόλα και μπροστά στο Πεπ εγώ προτιμώ να μείνω σιωπηλός. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον μέσο της Μπόρνμουθ, Λίουις Κουκ, μέλος της Αγγλίας U-20, που έχει ήδη κάνει το ντεμπούτο του με τους άνδρες και έχει παίξει πολλά παιχνίδια για τα «κεράσια» τα δύο τελευταία χρόνια.

Οι σπουδαίοι προπονητές που βρίσκονται στις κορυφαίες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ έχουν αλλάξει τον Άγγλο ποδοσφαιριστή προς το καλύτερο, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος τόσο στην τεχνική όσο και στην τακτική, αλλάζοντας ουσιαστικά την έννοια που είχε ο περισσότερος κόσμος για τον «Άγγλο παίκτη» μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία. Της σκληράδας και της δύναμης. Φυσικά και ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, ως έξυπνος άνθρωπος που είναι, συνεχίζει από αυτό το σημείο κάνοντας, με σταθερά βήματα, και την Αγγλία μια πραγματικά δυνατή και μοντέρνα ομάδα. Εννοείται πως οι Άγγλοι θα πρέπει να ευχαριστούν γι’ αυτό το γεγονός προπονητές όπως ο Γκουαρδιόλα, ο Κλοπ και φυσικά ο Ποτσετίνο, που έχουν αλλάξει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το dna του  Άγγλου ποδοσφαιριστή και όλοι εμείς, οι φίλοι της Αγγλίας, μπορούμε να κυκλοφορούμε με το κεφάλι ψηλά, γεμάτοι περηφάνια.

Τον περασμένο Γενάρη έγραφα πως η Αγγλία θα πρέπει να πατήσει (όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο) πάνω στο στυλ της Σίτι του Γκουαρδιόλα, και στο παιχνίδι με τους Κροάτες -τηρουμένων πάντα των αναλογιών- είδα να συμβαίνει αυτό για πρώτη φορά τόσο καλά. Ο Σάουθγκεϊτ, αφήνοντας την τριάδα στην άμυνα, παρέταξε την Αγγλία με 4-1-2-3 έχοντας τον Μπάρκλεϊ ως εσωτερικό μέσο με τον Ντελφ δίπλα του. Με τετράδα στην άμυνα, και τους Ράσφορντ και Στέρλινγκ στα «φτερά» της επίθεσης έχοντας τον Κέιν στην κορυφή αυτής. Η Αγγλία είχε την κατοχή μπάλας με 62%. Εξαιρετικό ποσοστό επιτυχίας στις πάσες με 86%. 16 επιτυχημένες ντρίμπλες (με μόλις 5 των Κροατών), 17 σουτ με τα 8 εντός της εστίας (με τους Κροάτες να έχουν μόλις 3) και φυσικά 10 φάσεις για γκολ από στημένες φάσεις. Κάτι που είχαμε γράψει εν μέσω Μουντιάλ για την δουλειά των Άγγλων σε αυτό τον τομέα. 

Το σημαντικότερο όλων φυσικά δεν είναι άλλο από τις λίγες επιτυχημένες πάσες των Κροατών στο αμυντικό κομμάτι των Άγγλων και φυσικά το γεγονός πως οι φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν απείλησαν σχεδόν καθόλου από στημένες φάσεις τα «λιοντάρια». Όλα τα παραπάνω δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πως η Αγγλία είναι εμφανώς βελτιωμένη από το καλοκαίρι και αυτό το κάνει παίρνοντας πλέον και σπουδαία αποτελέσματα απέναντι σε κορυφαίες ομάδες όπως είναι η Ισπανία και η Κροατία. Η ουσία άλλωστε είναι οι νίκες. Όταν βέβαια συνδυάζονται και με καλό ποδόσφαιρο τότε αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Εκτός κι αν είσαι ο Ζοσέ ο Μουρίνιο.

Θυμάμαι τον σπουδαίο Αρίγκο Σάκι να λέει για τον Στίβεν Τζέραρντ: «Είναι ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, κάνει πολλές δουλειές στο γήπεδο, έχει ταλέντο και ηγετικά χαρίσματα αλλά δεν ξέρει να παίξει ποδόσφαιρο». Αυτή ήταν σίγουρα μια άκρως καυστική ατάκα για τον λατρεμένο πρώην αρχηγό των «κόκκινων» που έδειχνε όμως, με τον καλύτερο τρόπο, αυτό που δεν είχαν οι κορυφαίοι Άγγλοι παίκτες σε τόσο μεγάλο βαθμό που να τους επιτρέπει την υπέρβαση σε επίπεδο εθνικής. Την ηρεμία στο παιχνίδι τους. Την καθαρή σκέψη. Την πραγματική γνώση της τακτικής. Αυτό που έβλεπες δηλαδή σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε παίκτες από την Ιταλία, την Ισπανία και φυσικά τη Γερμανία. Σε παίκτες που μπορεί να μην είχαν μεγαλύτερο ταλέντο και περισσότερες δυνάμεις από τους Άγγλους αλλά κατάφερναν πάντα να δείχνουν καλύτεροί τους. Και συνήθως να τους κερδίζουν. Έστω και στα πέναλτι.

Αυτό δείχνει να αλλάζει τα τελευταία χρόνια ακόμα και σε παίκτες λάτρεις της ντρίμπλας και του απρόβλεπτου, όπως είναι ο Ράσφορντ, ο Στέρλινγκ, ο Ντέλε Άλι και φυσικά σε ποιοτικούς αμυντικούς (που θα το κάνουν και το τσαλιμάκι) όπως ο Τζον Στόουνς, ο Τζο Γκόμεζ και φυσικά ο Κάιλ Γουόκερ και ο Μπεν Τσίλγουελ. Σε αυτό φυσικά και έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης οι κορυφαίοι (και σύγχρονοι) ξένοι προπονητές που έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια τα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ. «Ξαναμαθαίνω ποδόσφαιρο δίπλα στον Πεπ» δήλωσε πολύ πρόσφατα ο Στέρλινγκ και αυτό είναι κάτι που είναι ολοφάνερο στο γήπεδο αν βλέπεις τακτικά τα παιχνίδια της Σίτι. Ο Σάουθγκεϊτ εννοείται πως δεν ανήκει σε αυτό το κορυφαίο επίπεδο, στην ελίτ δηλαδή που ανήκει ο Πεπ και ο Κλοπ, αλλά είναι ένας σύγχρονος προπονητής, με γνώση, που δείχνει να ακολουθεί αυτό το μονοπάτι, όσο μπορεί, φτιάχνοντας σιγά-σιγά μια νέα, ελκυστική εθνική Αγγλίας, με πολύ μέλλον και ταβάνι -μακάρι- την κορυφή.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

we love 1-1-8, Αγγλικό πρωτάθλημα, Μουντιάλ 2018

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Το ποδόσφαιρο στα χρόνια των brands

Μέσα σε όλα τα άλλα σοβαρά προβλήματα του ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια, οι διάφοροι τύποι που έχουν τίτλους για την δουλειά που κάνουν, επιλέγοντας στην τύχη από λέξεις γραμμένες σε χαρτάκια μέσα σε ένα καπέλο, όπως developer, general manager, creative, senior, head of, CEO, chief of, assistant to the regional manager και άλλα διάφορα πιασάρικα, […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

O λατρεμένος διαιτητής της Γιουνάιτεντ

Δεν είναι μυστικό πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε – εκνευριστικά – καλή αντιμετώπιση απ’ τους περισσότερους διαιτητές στα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ του Φέργκιουσον. Όσοι παρακολουθούσαν τακτικά τα παιχνίδια της ομάδας, λογικά, θα συμφωνήσουν μαζί μου. Εννοείται πως ο Σκοτσέζος υπήρξε σπουδαίος προπονητής. Εννοείται πως είχε δημιουργήσει κάποιες εξαιρετικές ομάδες και εννοείται πως εκείνη η […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

5 σχόλια σχετικά με το “Η νέα Αγγλία δεν θυμίζει Αγγλία”

  1. Ο/Η berberos λέει:

    οταν μια ομαδα με “σπανιο ταλεντο σε ολες τις θεσεις” γινεται “πολλες φορες βαρετη” κατι δεν παει καλα… οταν τα λιονταρια πλησιασουν τη μπαλα που επαιζαν το 90, το 96 ακομα κ το 98 τοτε θα τους ξαναδω με συμπαθεια…

  2. Ο/Η Ross λέει:

    Κατά τη γνώμη μου δύο είναι τα σημαντικά πράγματα. 1)Η νέα φουρνιά ποδοσφαιριστών και η νέα νοοτροπία και 2)Ότι μετά από κάτι δεκαετίες άλλαξαν επιτέλους αυ΄το το 4-4-2. Για πρώτη φορά θεωρώ ότι έγινε πραγματική αλλαγή σε αυτή την ομάδα. Δεν θα εκπλαγώ αν κάνουν μεγάλα πράγματα στο Euro.

  3. Ο/Η Antoniadis λέει:

    Έχει μια λογική το άρθρο στο βαθμό που οι ξενοι προπονητές προσέδωσαν μια στοιχειώδη προσωπικότητα και χαρακτηρα σε ορισμενους αγγλους παικτες ώστε από αιώνιοι loosers να γινουν περιστασιακοί loosers…

    Πείτε μια σοβαρή ομάδα με την οποία έπαιξαν και νικησαν στο προσφατο Μουντιαλ οι αγγλάρες…Η μονη σοβαρη ομαδα ειναι το Βέλγιο απο την οποιαν εχασαν 2 φορες…Μα για την Αγγλία μιλάμε επιτέλους…για μια ομαδα που θεωρείται άθλος το ότι καταφερε επιτέλους να μην αποκλειστεί στα πέναλτι…

  4. Ο/Η gargaduaaas λέει:

    @berberos
    Λογικό το βρίσκω. Μετά από σερί αποτυχίες -και ενώ υπάρχει ταλέντο- έπρεπε να υπάρχει μια περισσότερο συντηρητική προσέγγιση. Μιλάμε άλλωστε για μια «νέα» ομάδα, τόσο σε ηλικία όσο και σε νοοτροπία. Το πρώτο που έπρεπε να αποφύγει ο Σάουθγκεϊτ ήταν το να «κάψει» ποδοσφαιριστές. Κάτι που κατάφερε. Η συνέχεια στο Nations League ήταν αρκετά καλή. Πιο μοντέρνο στυλ και περισσότερες νέες ιδέες και πρόσωπα.

    @Ross
    Συμφωνώ μαζί σου. Τώρα τι θα γίνει τα επόμενα χρόνια και αν -επιτέλους- θα φτάσει και σε κάποιο τίτλο, είναι κάτι που δεν μπορεί να το γνωρίζει κανένας. Για να κατακτήσεις άλλωστε μια νοκ-άουτ διοργάνωση δεν αρκεί μόνο να έχεις καλή ομάδα.

    @Antoniadis
    «Το να μην αποκλειστεί στα πέναλτι» ήταν άθλος για την Αγγλία και ήταν και ένα μεγάλο κερδισμένο ψυχολογικό τεστ/στοίχημα ή όπως αλλιώς θες πες το. Ισχύει επίσης πως οι Άγγλοι δεν κέρδισαν κάποια σπουδαία ομάδα στο Μουντιάλ, αλλά έτσι είναι τα Μουντιάλ, έχει συμβεί και με άλλες ομάδες να πάνε στους 4 χωρίς να έχουν αποκλείσει κάποιο μεγαθήριο. Απ’ την άλλη, μην ξεχνάμε πως οι Άγγλοι στο τελευταίο Γιούρο αποκλείστηκε απ΄την Ισλανδία, οπότε δεν μπορούσε να υποτιμήσει καμία ομάδα, όπως και έκανε. Στο κειμενάκι στέκομαι περισσότερο στη δουλειά που γίνεται τα τελευταία χρόνια, που δεν το βλέπαμε αυτό τα προηγούμενα, και στο γεγονός πως πλέον υπάρχει πραγματική αισιοδοξία για την ομάδα και το μέλλον της.

  5. Ο/Η Brazilakis λέει:

    Φίλε Γαργαντούα, έχεις σκεφτεί μήπως πίσω από τις αποτυχίες βρίσκεται το γεγονός ότι κανένας τους δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την εθνική. Πέντε 10ετίες που παρακολουθώ αυτήν την ομάδα, περίμενα να κάνει κάποτε την υπέρβαση, αλλά στο τέλος κατέληγε σε φαρσοκωμωδία. Αγωνιστικά δεν εξηγείται. Ως χώρα είχε πάντα κορυφαίο πρωτάθλημα, παίχτες ηγέτες (Κήγκαν, Ρόμπσον, Χοντλ κλπ), κορυφαίους προπονητές (Κλαφ, Πέισλη κλπ), οργάνωση, ακαδημίες… αλλά δεν… Έχουν ν’ αντιμετωπίσουν σοβαρά το θέμα προπονητή από την εποχή του δικού μας (Ίπσουιτς) σερ Μπόμπυ. Τη συγκρίνω με τη Γερμανία, που έχει παρόμοια χαρακτηριστικά σαν ποδοσφαιρικό στυλ, και είναι η μέρα με τη νύχτα. Οι Γερμανοί έχουν ορίσει μια ομάδα για ν’ αποτελεί το κέντρο του ποδοσφαίρου τους, τον κορμό και την ταυτότητα της εθνικής, ενώ οι Άγγλοι δίνουν προτεραιότητα σε συλλόγους και ανταγωνισμό. Οι μεν αντιγράφουν πετυχημένες συνταγές άλλων χωρών, οι δε περιμένουν το σύμπαν να προσαρμοστεί σε αυτούς. Οι μεν, όταν έπεσαν σε ανυποληψία, άνοιξαν τις πόρτες σε όλες τις φυλές του Ισραήλ, οι δε (έχοντας από παλιά τον δικό τους Μπόσμαν με τις χώρες της κοινοπολιτείας) περιθωριοποίησαν τον Άγγλο ποδοσφαιριστή για χάρη των ομάδων τους. Οι μεν κάνουν διάλειμμα στη μέση, γεμίζοντας τις μπαταρίες τους, οι δε παίζουν μέχρι και στις γιορτές και τον Ιούνιο είναι καμένοι. Ώρες ώρες νομίζω ότι το Μάικλ Μπάσετ δεν ήταν κωμωδία αλλά ντοκιμαντέρ.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *