Μια μπαλάντα για τον Φλορεντίνο Πέρεθ
Ήταν Μάιος του 2004 όταν ο Κάρλος Κεϊρόζ απολύονταν απ’ την ηλεκτρική καρέκλα του προπονητή της Ρεάλ Μαδρίτης. «Ήταν ένα απ’ τα μεγαλύτερα λάθη που έχω κάνει» δήλωσε ο πρόεδρος της ομάδας, Φλορεντίνο Πέρεθ. «Νομίζαμε πως η ομάδα δεν είχε ανάγκη από κάποιον που πρέπει να χτυπά το χέρι στο τραπέζι. Μεγάλο λάθος». Κάπως έτσι, ο Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο, έφτασε στη Μαδρίτη για να αντικαταστήσει τον Κεϊρόζ. Με λίγα λόγια, για να γίνει ο άνθρωπος που θα τραβούσε το «χαλινάρι» των «Γκαλάκτικος» τη χρονιά που θα ακολουθούσε. Όχι όμως κάποιων απλών και ταπεινών παικτών, αλλά αυτών που είχαν μάθει να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται ακριβώς όπως τα πιο κακομαθημένα παιδιά ενός, ανήμπορου να τα συνετίσει, πάμπλουτου πατέρα. Φυσικά και δεν ήταν ακόμα μία δύσκολη αποστολή. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Μια αποστολή αυτοκτονίας, με ποσοστό να βγει εις πέρας πιο χαμηλό κι απ’ του φετινού ΠΑΟ, πίσω από τα 6.75, στο μπάσκετ.
Τον Σεπτέμβριο του 2004, και πριν τον αγώνα με την Εσπανιόλ, ο Καμάτσο αποφασίζει να μην χρησιμοποιήσει τον Ντέιβιντ Μπέκαμ και τον αρχηγό της ομάδας, Ραούλ. Λογικά επειδή δεν είχε καταλάβει ακόμα πως λειτουργεί ένας προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης. Η Ρεάλ θα ηττηθεί με 1-0 αλλά δεν ήταν αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα. Εκπρόσωποι της adidas θα διαμαρτυρηθούν, επισήμως μάλιστα, στον Πέρεθ για την μη συμμετοχή του Άγγλου σούπερ σταρ (που είχε τεράστιο συμβόλαιο με την εταιρεία τους), παρουσιάζοντας αναλυτικά πόσα χρήματα είχαν χάσει. Φυσικά και το μεγάλο αφεντικό ανέλαβε αμέσως δράση. Χωρίς πολλές σκέψεις και χρονοτριβές. Ο Καμάτσο κατάλαβε. «Επόμενος προπονητής είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθύτατα. Ο Μαριάνο Γκαρσία Ρεμόν. Του ευχόμαστε καλή τύχη. Στη Ρεάλ έχουμε μάθει να κάνουμε υπομονή. Ο Μαριάνο έχει όσο χρόνο θέλει για να φτάσουμε και πάλι σε μεγάλους θριάμβους». Με αυτή τη λιτή δήλωση, ο ισχυρός άνδρας της ομάδας, καλωσόριζε τον νέο προπονητή αλλά ουσιαστικά αναποδογύριζε την κλεψύδρα του χρόνου του. Οι δημοσιογράφοι είχαν ήδη αρχίσει, γελώντας, να βάζουν στοιχήματα πόσο θα άντεχε ο νέος προπονητής. Ένα μήνα; Δύο μήνες; 20 μέρες; Μία βδομάδα; Όλα ήταν πιθανά.
Η ιστορία θα συνεχιστεί με μπόλικες δόσεις παρασκηνίου σαν μυθιστόρημα γραμμένο απ’ τον Φρανσουα Φορεστιέ, όχι για κάποια σπουδαία ομάδα ποδοσφαίρου όπως είναι η Ρεάλ Μαδρίτης αλλά για την πολιτική κατάσταση των ΗΠΑ την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Ήταν η εποχή που o Ρονάλντο (ο Βραζιλιάνος) είχε πάρει αρκετά κιλά και -όπως ήταν λογικό- είχε αρχίσει να χάνει την φόρμα του. Τα άρθρα των εφημερίδων, κυρίως αυτών που βρίσκονται απέναντι, μιλούσαν όλο και περισσότερο για τα νυχτοπερπατήματα του Βραζιλιάνου παρά για τα τέρματα και τα τσαλιμάκια του. Δίπλα σε όλα αυτά, τα γόνατά του πονούσαν, και πάλι, υπερβολικά. Ο Ρεμόν θα επιλέξει να τον αφήσει στον πάγκο για το ματς με την Σεβίλλη. Ο Ρονάλντο άλλωστε δεν μπορούσε να αγωνιστεί, εκείνη την εποχή, για πάνω από 20-30 λεπτά και η Ρεάλ θα γνωρίσει ακόμα μία ήττα. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ, θα τηλεφωνήσει αμέσως στον προπονητή Ρεμόν. Βρίσκεται σε έξαλλη κατάσταση και ακολουθεί ο παρακάτω σύντομος διάλογος που φανερώνει πολλά για το πως διαχειρίζεται αυτές τις καταστάσεις ο πανίσχυρος άνδρας των Μαδριλένων.
(Ντριν. Ντριν. Ντριν)
«Παρακαλώ»
«Ποιος νομίζεις πως είσαι και αφήνεις τον Ρονάλντο στον πάγκο.»
«Είμαι ο προπονητής».
«Ξέρεις τι συμβόλαια υπάρχουν»
«Σας είπα. Είμαι ο προπονητής. Το θέμα είναι καθαρά αγωνιστικό»
(Τουτ. Τουτ. Τουτ)
Την επόμενη μέρα θα βρεθεί και αυτός χωρίς δουλειά. Επόμενος άτυχος ο Βαντερλέι Λουξεμπούργκο, μπας και σώσει ακόμα μία χρονιά που έδειχνε να οδηγείται και αυτή προς την καταστροφή. Το πρόβλημα φυσικά και δεν ήταν οι προπονητές, άλλωστε και ο Λουξεμπούργο έφυγε τρεις μήνες αργότερα, ως αποτυχημένος. Όπως όλοι εκείνο το διάστημα. Η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να διέθετε ένα σωρό πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές αλλά κανένας προπονητής δεν μπορούσε να δουλέψει με την ησυχία του, προσπαθώντας να τους κάνει ομάδα. Πραγματική ομάδα. Ήταν αδύνατο. Πολλές φορές, για να χωρέσουν όλοι οι σούπερ σταρ στην βασική 11αδα, η ομάδα κατέβαινε στο γήπεδο με μόλις ένα κόφτη, στον άξονα, και πέντε επιθετικούς μπροστά του. Λες και έφτιαχνε το σύστημα νεαρός φοιτητής σε παιχνίδι στο FIFA. Στο amateur. Στο κανονικό ποδόσφαιρο αυτά δεν μπορούν να γίνουν. Ούτε γίνεται να βγάζει την βασική 11αδα ο πρόεδρος και οι χορηγοί. Ή μάλλον γίνεται αν λειτουργείς όπως η Ρεάλ Μαδρίτης εκείνης της περιόδου. Ο Πέρεθ, απ’ την άλλη, όσο έβλεπε τα έσοδα να μεγαλώνουν δεν μπορούσε να μην νιώθει ικανοποιημένος. Γνώριζε άλλωστε καλύτερα απ’ τον καθένα πως όταν δεν μπορείς να κερδίσεις τίτλους είναι καλό να κερδίζεις χρήματα. Η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να μην κέρδιζε τίτλους αλλά είχε καταφέρει να ακούγεται παντού το όνομά της επειδή, πολύ απλά, είχε παίκτες όπως ο Ζιντάν, ο Φίγκο, ο Ραούλ, ο Μπέκαμ, ο Ρονάλντο και ο Μάικλ Όουεν. Ομάδα-όνειρο; Εμπορικά ναι.
«Είμαι ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν θέλω όμως να με βλέπετε έτσι. Θέλω να είμαι για όλους εσάς ένας απλός επιστάτης. Ο άνθρωπός σας. Ο συνεχιστής μιας κληρονομιάς που ανήκει σε όλους τους Μαδριλένους». Αυτή είναι η δήλωση του Πέρεθ μετά τη νίκη του στις εκλογές για την προεδρία της ομάδας το 2000. Μια δήλωση στα όρια του φθηνού λαϊκισμού. Τότε είχε υποσχεθεί να εξαλείψει το τεράστιο χρέος που είχε η ομάδα και να φέρει στην ομάδα τον ηγέτη της αιώνιας αντιπάλου, Μπαρτσελόνα, τον Λουίς Φίγκο. Αν φυσικά κέρδιζε. Ουσιαστικά δεν ρίσκαρε αλλά τζόγαρε. Τζόγαρε το οικονομικό του μέλλον. Και κέρδισε μιας και αυτά που είχε υποσχεθεί δεν μπορούσαν να αφήσουν αδιάφορους τους φίλους της ομάδας. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ είναι ο άνθρωπος που μεγάλη μερίδα, και της δικής μας χώρας, θα μπορούσε άνετα να ταυτιστεί μαζί του. Ο πρόεδρος που δεν τον νοιάζει αν θα τον σέβεσαι – αρκεί να τον φοβάσαι. Ο άνθρωπος που θα πάρει πάντα αυτό που θέλει. Με κάθε τρόπο. Ηθικό και ανήθικο. Όπως προστάζει δηλαδή ο σύγχρονος πρωταθλητισμός. Κάπως έτσι έφτασε να επανεκλεγεί το 2004 με το συντριπτικό 95%, ρυθμίζοντας το χρέος, με τις πλάτες της Μαδρίτης και του κράτους, και αγοράζοντας κάθε καλοκαίρι από ένα σούπερ σταρ. Ο κόσμος άλλωστε πάντα θα θαμπώνεται απ’ τα λαμπερά φώτα, ασχέτως αν πίσω τους κρύβουν το πιο πηχτό σκοτάδι. Αυτό δεν νοιάζεται άλλωστε να το δει.
Ας δούμε μια όχι και τόσο γνωστή παλιά ιστορία. Ο διευθυντής της εφορίας της Ισπανίας, από το 1998 μέχρι το 2001, Ρουίθ Θαραμπό, αφηγείται μια ιστορία, όταν διεξαγόταν έρευνα απ’ τη Δίωξη Οικονομικού Εγκλήματος για ένα σωρό οικονομικά σκάνδαλα που δίπλα τους υπήρχε το όνομα της Ρεάλ Μαδρίτης. «Ο Πέρεθ είχε μπει στα γραφεία του Υπουργείου Οικονομικών και ζήτησε να δει τον Γ.Γ Ενρίκε Χιμένεθ-Ρέινα. Ο δεύτερος τον δέχτηκε με μεγάλη χαρά. Ο Πέρεθ εισέβαλε στο γραφείο και άρχισε να βρίζει θεούς και δαίμονες. Μιλούσε μάλιστα με τόσο υποτιμητικό τρόπο στον Ρέινα λες και δεν είχε μπροστά του κάποιο σημαντικό πρόσωπο αλλά τον τελευταίο υπάλληλο της εταιρείας του. Κάτι που και πάλι θα ήταν λάθος. Τον θυμάμαι, φεύγοντας, να απειλεί πως αν δεν σταματήσει αμέσως η έρευνα, θα πάρει την ομάδα και θα αποχωρήσει από το πρωτάθλημα». Απ’ ότι βλέπετε αυτά τα τραγελαφικά δεν συμβαίνουν μόνο στη δική μας χώρα. Και δε το αναφέρω για ελαφρυντικό. Τα σκάνδαλα και οι υποθέσεις διαφθοράς φυσικά και δεν σταμάτησαν ποτέ να απασχολούν τον Πέρεθ και τη Ρεάλ Μαδρίτης μέχρι και τις μέρες και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αλλά πάντα, ο ισχυρός άνδρας καταφέρνει να βγαίνει αλώβητος. Αυτή είναι άλλωστε η μοίρα όλων των ισχυρών.
Το πιο ανήθικο απ’ όλα όμως δεν είναι ούτε ο πλήρης έλεγχος του ισπανικού Τύπου και η προπαγάνδα υπέρ του ίδιου, ούτε οι διάφοροι μαφιόζοι που κατά καιρούς μπορεί να διακρίνει κανείς δίπλα του, στις θέσεις «επισήμων» του Σαντιάγκο Μπερναμπέου αλλά το γεγονός πως ουσιαστικά έχει καταφέρει, με την πολιτική του, να εξελιχθεί σε ισόβιο πρόεδρο της ομάδας. Οι παράλογες απαιτήσεις που πλέον υπάρχουν για να μπορέσει κάποιος να θέσει υποψηφιότητα απέναντί του, τού δίνουν ουσιαστικά, την δυνατότητα να μην μπορεί να απειληθεί από κανένα. Πρώτον: οι οικονομικές απαιτήσεις-εγγυήσεις, που ζητά και ρυθμίζει ο ίδιος ο Πέρεθ, και που δεν μπορούν να υλοποιηθούν από κανένα, και δεύτερον: To γεγονός πως κάποιος που θα έχει την απαιτούμενη οικονομική επιφάνεια (λέμε τώρα) θα πρέπει παράλληλα να έχει συμπληρώσει και -τουλάχιστον- 20 χρόνια ως επίσημο μέλος της ομάδας. Κάπως έτσι έχει αποκτήσει την δύναμη να λειτουργεί ως ο απόλυτος «άρχοντας» της ομάδας, να αλλάζει τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, και να αγοράζει ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί (όχι πάντα σε καθαρά αγωνιστική αξία). Η πρώτη έλευση πάντως του Ζιντάν έδειξε πως είχε διορθώσει αρκετά απ’ τα λάθη, αφήνοντάς τον να δουλέψει για τρία σερί χρόνια και κατακτώντας τρία σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών πριν επιστρέψει και πάλι στις επιλογές των αναλώσιμων (και αποτυχημένων) Λοπετέγκι και Σολάρι.
Η φετινή σεζόν ξεκίνησε με πολλά λάθη και εξελίχθηκε σε ναυάγιο. Ο Ζιντάν επέστρεψε ως Μεσσίας και ο Φλορεντίνο Πέρεθ είναι πανέτοιμος να του δώσει να διαχειριστεί ένα ποσό που θα αγγίζει τα 500.000.000 ευρώ ώστε να φέρει στην ομάδα το καλοκαίρι, όχι αυτούς που θέλει ο ίδιος ο Ζιζού, αλλά αυτούς που γουστάρει ο ίδιος ο Πέρεθ. Τον Εμπαπέ, τον Αζάρ, τον Πογκμπά, τον Θάνος απ’ το Infinity War των Anengers. Απ’ την άλλη εγώ, ακόμα και τον Ζιντάν, δεν μπορώ να τον βλέπω να στέκεται πλέον δίπλα στον Πέρεθ. Τον αγαπημένο μου Ζιζού. Το τονίζω. Τον σπουδαιότερο μαέστρο. Τον τεράστιο αυτό αρτίστα που χόρευε (και) στο Μπερναμπέου, με το νούμερο-5 στην πλάτη, κάνοντας ακόμα και εκείνη την ιδιαίτερη φαλάκρα, να μοιάζει με άγιο -ποδοσφαιρικό- φωτοστέφανο. Προσωπικά πρόεδροι όπως ο Φλορεντίνο Πέρεθ μου προκαλούν αποστροφή μιας και πρεσβεύουν όλα αυτά που βρίσκονται ακριβώς απέναντι από αυτά που θέλω εγώ να βλέπω στο ποδόσφαιρο, στον αθλητισμό και κατ’ επέκταση στην κοινωνία. Αυτοί που εκμεταλλεύονται τις ομάδες χωρίς να τις πονούν. Αυτοί που χαίρονται για τους τίτλους τους ξέροντας πως για να αποκτηθούν έχουν διαλυθεί ιδανικά. Ο πρόεδρος που φέρνει όποιον θέλει, διώχνει όποιον θέλει, σε απολύει αν δεν πας με τα νερά του, σε απειλεί αν σε δει απέναντι. Τα χειρότερα είδωλα ενός κατεστραμμένου αθλητισμού σε ένα σπασμένο καθρέφτη.
11 σχόλια σχετικά με το “Μια μπαλάντα για τον Φλορεντίνο Πέρεθ”
πολύ ωραίο άρθρο
Διαβαζω το άρθρο και απογοητευομαι από την προχειρότητα του, προχειρότητα και μεροληπτικη αντίληψη για την ακρίβεια, που δεν μας έχει συνηθίσει το Σομπρέρο, και εξηγούμαι.
Αφού τονίσω ότι δεν είμαι φαν της Ρεαλ, ούτε φαν του Πέρεθ, να μπω στο ζουμί ότι όσα “στοιχεία” παρουσιάζονται είτε δεν έχουν αποδεικτικη αξια, είτε δεν είναι καν στοιχεία.
Παραδείγματα της πρώτης κατηγορίας. Οτι ελέγχει όλο τον ισπανικό τύπο (σοβαρά τώρα?), ότι κάποιος εφοριακός είπε ότι μπήκε στο Υπουργείο Οικονομικών και ξεχεσε τον Γ.Γ. (που και να ίσχυε, δεν είναι καν αδίκημα, αλλά δεν μπορείς και να το αναφέρεις χωρίς να το διασταυρωσεις)
Παραδείγματα της δεύτερης κατηγορίας. Έδιωξε 5 προπονητές πριν από 15 χρόνια. Ουαου. Ο πρώτος και ο τελευταίος πρόεδρος πρέπει να είναι. Επίσης οι απολύσεις συνδυάζονταν με κακά αποτελέσματα, άρα είναι λογικό κι επόμενο να διώχνεις προπονητές όταν η ομάδα σου δε λέγεται Αστέρας Εξαρχείων και έχεις για παίχτες Ροναλντο, Φιγκο, Κασιγιας κτλ. O Καματσο ο προπονηταρας που δεν έπρεπε να φύγει αράζει Κίνα και Γκαμπόν από 2010, μιλάμε για καριέρα. Επίσης ο διακανονισμος του χρέους που παρουσιάζεται σαν κάτι αρνητικό, στην πραγματικότητα είναι πολύ καλό και μακάρι όλες οι ομάδες που χρωστάνε να καταφέερνανε διακανονισμους ώστε να καταστούν βιώσιμες. Φυσικά το παρουσιάζετε πολύ απλά με ένα “με τις πλάτες τους κράτους”, αλλά παραβλεπετε τα ειδικότερα στοιχεία μιας τέτοιας συμφωνίας (εγγυήσεις, χρόνος αποπληρωμής, βιωσιμότητα).
Το μόνο το οποίο είναι άξιο αναφοράς απο άποψη πηγών και αντικειμενικοτητας είναι το γεγονός ότι έχει φτιάξει τον εσωτερικό κανονισμό όπως τον βολεύει ώστε να είναι αυτόκρατορας της Ρεαλ.
Όλα τα άλλα είναι ειτε αν αποδεικτικά, είτε ανάξια αναφοράς. Διάσπαρτα μεταξύ τους γεγονότα, ασύνδετα, με σκοπό να χτίσουν ένα προφίλ που δείχνει τι;
Ούτε ο αρθρογράφος δε ξέρει.
Φιλικά πάντα και χωρίς ίχνος κακιας, απλά λέμε τα καλά, να πούμε και τα κακά 1 στις 1000
Σωστά τα περισσότερα, αυτό που προκύπτει όμως από το ρεπορτάζ είναι ότι ο βασικός λόγος διαφωνίας Πέρεθ-Ζιντάν το καλοκαίρι ήταν πως ο Πέρεθ δεν ήθελε Αζαρ άρα έχει σημαντικό λάθος το ποιντ στην τελευταία παράγραφο.
Επίσης, ο Ζιντάν ως παίκτης ήταν ο βασικός παράγοντας (ή στην χειρότερη μαζί με τον Ραούλ) της κακής κουλτούρας των αποδυτηρίων και της λειτουργίας τους την τραγική περίοδο 2003-06. Ίσως για αυτό ήταν ο κατάλληλος για τα αντίστοιχα αποδυτήρια 10 χρόνια μετά ως προπονητής.
Τέλος, η ίσως ξαφνική αποχώρηση του Ζιντάν το 2006 μπορεί να μην είχε συμβεί αν ο Πέρεθ δεν είχε παραιτηθεί από πρόεδρος. Το σίγουρο είναι πως μόλις επέστρεψε ο Πέρεθ το 2009,ο Ζιντάν αμέσως επανήλθε μαζί του και ήταν για 9 χρόνια σερι σύμβουλος του, (κάτι σαν) τεχνικός διευθυντής, βοηθός προπονητή, προπονητής της Β ομάδας και εν τέλει προπονητής. Δεν είναι μια οντότητα που είναι κρίμα να στέκεται δίπλα στον Πέρεθ, είναι μακράν του 2ου ο πιο κοντινός ποδοσφαιρανθρωπος του αλλαζόνα προέδρου. Κι άλλοι πρώην παίκτες έχουν επιστρέψει στην ομάδα αλλά αυτό έγινε πάρα τις κακές σχέσεις με τον Πέρεθ στις περιπτώσεις τους, ο Ζιντάν είναι ο πιο πιστός του σύμμαχος σταθερά τόσα χρόνια όμως.
Θα διαφωνήσω σε κατι μονο, ο Ζιντάν ήρθε αυτη τη φορα και θα παρει οτι θελει αυτος και οχι ο Περεθ.Αυτη ηταν η συμφωνια τους πριν υπογραψει ξανα στην Ρεαλ.δηλαδη Αζαρ,Μπαπέ,Πογκμπα ειναι επιλογες του Ζινταν
Διαφωνω παρα πολυ με το αρθρο σου ,, καταρχας υπαρχουν 2 ειδη περεζ .. περεζ 2000-2005 , εκεινος εκανε πολλα λαθη που ολος ο κοσμος τα ηξερε κ τα γνωρισε , αλλοστε δεν μπορουσε να ελεγχει ολο το ισπανικο τυπο οπως λες εσυ αφου ηταν συνεχεια σε πολεμο με τους δημουσιογραφους της εφεμεριδα AS ειδικα τον ρελαϊνο αλφρεντο .. ηρθε μετα ο δευτερος περεζ που ηταν πιο ωριμος κ ηρεμος , αγορασε οτι χρειαζοτανε η ομαδα κ εφερε μετα τον καλυτερο προπονηστη εκει τη στηγμη , τον μουρινϊο .. δεν ειναι αγγελος ο περεζ αλλα Ουτε κ ο σατανας που πρασπαθεις να μας τον κανεις ..
Φίλε Γαβριήλ που σχολιάζεις παραπάνω,
όχι, δεν είναι υποκειμενικός ο αρθρογράφος. Το ότι διάφοροι πρόδεροι κάνουν παρόμοιες ενέργειες διώχνοντας όποτε γουστάρουν τους προπονητές δεν σημαίνει ότι είναι σωστοί, ούτε ότι αυτό δικαιολογεί τον Πέρεθ, ούτε ότι έτσι κάνουν όλοι οι πρόεδροι.
Συμφωνώ μαζί σου ότι ίσως κάποια στοιχεία χρήζουν περαιτέρω διαστάυρωσης, αλλά είναι φανερό το πώς ενεργεί ο Πέρεθ. Και επειδή ούτε εγώ είμαι Ρεάλ, το να παίρνει ο,τι καλό κίνεται στην αγορά ένας πρόεδρος ομάδας (χωρίς καν να ρωτάει προπονητές), ναι, θυμίζει 10χρονο αγοράκι που θέλει ΟΛΑ τα παιχνίδια.
Και το πόσοι δυσαρεστημένοι παίκτες υπάρχουν ανά πάσα στιγμή στη Ρεάλ, δείχνει ότι κάτι στη διαχείριση των ποδοσφαιριστών γίνεται λάθος.
Δηλαδή έλεος, μην γίνει σούσουρο στον Τύπο για κανά-2 μήνες ένας παίκτης, τον βλέπεις του χρόνου Ρεάλ. Ε χέσε μας ρε Πέρεθ.
Απλά να σημειώσω κάποια πραγματάκια για μένα.
1. Κάθε κείμενο ολοκληρώνεται μετά από έρευνα πολλών ωρών, μπορεί και ημερών.
2. Σχόλια όπως «γράψε για καμιά ιστορία της Γ κατηγορίας της Ουρουγουάης»,που έγραψαν κάποιοι στο fb, προσωπικά, μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω να γράφω. Είναι άλλωστε υπέροχες αυτές οι ιστορίες.
3. Το έχω γράψει και θα το γράψω για ακόμα μία φορά. Όταν διαβάζετε ένα κείμενο, εκείνη τη στιγμή διαβάζετε την προσωπική άποψη του αρθρογράφου. Είναι λογικό, λοιπόν, πολλοί να συμφωνούν και πολλοί να διαφωνούν. Το σκεπτικό και η αντίληψη του καθενός πάνω σε κάθε θέμα, ποδοσφαιρικό ή μη ποδοσφαιρικό, διαφέρει (ευτυχώς).
4. Εννοείται πως τις ιστορίες που έγραψα, και σε αυτό το κείμενο, δεν τις έβγαλα απ’ το μυαλό μου. Αν είχα τόση φαντασία θα καθόμουν να γράψω κάποιο μυθιστόρημα.
5. Χαίρομαι όταν κάποιος διαφωνεί μαζί μου και κάθεται και μου απαντά κιόλας γιατί αυτό σημαίνει πως μπήκε στη διαδικασία να προβληματιστεί και να διαβάσει το κείμενο «σε βάθος».
6. Ευχαριστώ όλους όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν το κείμενό μου και ακόμα περισσότερο όσους μπήκαν στον κόπο να απαντήσουν. Γι’ αυτό γράφουμε άλλωστε για να μιλάμε και με όλους εσάς.
Καλά να είμαστε να συμφωνούμε και φυσικά να διαφωνούμε 🙂
Αρέσει, δεν αρέσει, το άρθρο παρουσιάζει μια πραγματικότητα στηριζόμενο σε γεγονότα. Αν έκανε εικασίες, εύκολα μπορούσε να προσθέσει πολλά, όπως πχ το γεγονός ότι μια υπόθεση βιασμού(;) συγκαλύπτεται για 10 χρόνια και βγαίνει στην επιφάνεια όταν το αστέρι της ομάδας δεν αποδέχεται την πρόταση του προέδρου -με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πατήσει στις ΗΠΑ, υπό τον φόβο σύλληψης, αν και το μεγαλύτερο, εμπορικά, όνομα στον χώρο.
Από κει και πέρα, φίλε Γκαργκαντούα, φοβάμαι ότι πρέπει και συ ν’ αποδεχθείς τη σημερινή πραγματικότητα. Ο Πέρεθ είναι η απόλυτη νιτσεϊκή εξέλιξη του ποδοσφαιρικού παραγοντισμού. Δε διοικεί το συνοικιακό βιβλιοπωλείο, που τα βάζει με εμπορικούς γίγαντες, αλλά μια πολυεθνική· και οι πολυεθνικές έχουν δική τους ηθική και κανόνες. Το ίδιο γίνεται και στους άλλους συλλόγους-κολοσσούς, απλά ο Πέρεθ ξεχωρίζει γιατί είναι ο πιο ικανός και ο πιο ματαιόδοξος. Κι όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς, το πιο κυνικό, πλέον, πελατολόγιο -και η εποχή- απαιτεί επιτυχία, όχι ήθος και αξίες. Ο δε Πέρεθ θ’ αντικατασταθεί μόνο από έναν πιο ικανό, πιο αδίστακτο, πιο… σε μια ομάδα που η επιτυχία είναι συνυφασμένη με την αρχή του ενός ανδρός.
Όσο για τον Ζιντάν, δεν καταλαβαίνω την έκπληξή σου. Ποτέ δεν ήταν το άτομο που θα κόντραρε ένα σύστημα που τον λάτρεψε και τον ανέδειξε· το αντίθετο, μάλιστα. Και αυτό ισχύει για όλους τους υπερπαίχτες στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Μια εποχή αρκετά αδίστακτη για να ανεχτεί προσωπικότητες στυλ Σώκρατες, Κρόιφ, Καζέλυ, που μας επέτρεπαν να ταυτιστούμε μαζί τους όχι μόνο γι’ αυτά που έκαναν στο γήπεδο, αλλά περισσότερο γι’ αυτά που έκαναν εκτός αυτού.
Φίλε Dim, οι προπονητές που έχουν εκδιωχθεί από τη Ρεαλ τα τελευταία χρόνια είναι ελάχιστοι. Τα τελευταία 9 χρόνια έχουν περάσει 4 προπονητές. Φυσιολογικό νούμερο. Ο ζινταν έκατσε πάνω από 2, ο μουρινιο 3, ο αντσελοτι 2. Αν υπολογίζω καλά, με την ταραχωδη περίοδο που έγραψε ο αρθρογράφος το 2004, από το 99 σε 20 χρόνια έχουν περάσει καμία 12αρα προπονητές. Πολύ καλά νούμερα κατά τη γνώμη μου. Ο Πέρεθ δεν είναι κανένας τρελός να τους αλλάζει σαν τα πουκάμισα χωρίς λόγο, και πάντα έδινε δεύτερες ευκαιρίες τουλάχιστον από 6 και μετά. Είναι λογικό να μέτρα μέτρα, οχι ο Πέρεθ μόνο, αλλά οποιοσδήποτε πρόεδρος που διαχειρίζεται τέτοιες ομάδες ότι δεν βλέπει αποτελέσματα. Και ΤΟΝ μπενιτεθ και τον μουρινιο και τον αντσελοτι θα σου πω ότι και πολύ τους κράτησε. Επίσης για ποιους δυσαρεστημένους παίχτες μιλάς; Γι αυτούς που πέρυσι σπάσανε κάθε πιθανό ρεκόρ παίρνοντας 3η συνεχόμενη φορά το CL?
Gargadua, αυτός που έγραψε στο Facebook για τις ιστορίες Γ εθνικής Ουρουγουάης ήμουνα εγώ, αλλα δεν το είπα υποτιμητικά. Όντως όλες αυτές οι ιστορίες είναι μοναδικές και σαν φανατικός αναγνώστης κάθε μέρα περιμένω κι άλλες. Δε ξέρω πως στο μετέφεραν, η αν είναι δικό μου εκφραστικό λάθος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν υποτιμητικό.
Στο θέμα μας, εξακολουθώ να διαφωνώ με την προσέγγιση του άρθρου, γιατί χτίζεις το προφίλ ενός ανθρώπου 1)βασιζόμενος σε αμφισβητουμενα γεγονότα που συνέβησαν πριν 15 χρόνια, παράγνωρίζοντας το μεσοδιάστημα και 2)η προσέγγιση είναι ξεκάθαρα μονόπλευρη. Δηλαδή δεν έχει κάνει κανένα καλό αυτός ο άνθρωπος, που η Ρεαλ επί των ημερών του γιγαντωθηκε;
Αυτά από μένα, ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να απαντήσεις, και περιμένω το απομενο άρθρο για την Γ εθνική Ουρουγουάης. Η για τον Πέρεθ, δεν έχει σημασία. Τα άρθρα σας είναι οαση
Ανέκαθεν το σομπρέρο είναι ένα μέσο έκφρασης υποκειμενικών απόψεων τόσο απο τους αρθρογράφους (γι αυτο τους λατρεύουμε) όσο και απο εμάς τους αναγνώστες. Αυτο άλλωστε είναι και το ζητούμενο της προσπάθειας αυτής (φαντάζομαι). Όσο αυτό γίνετε μέσα στα πλαίσια του αλληλοσεβασμού είναι οχι απλά θεμιτό αλλά και εποικοδομητικό.
Θεωρώ οτι αυτό είναι κατανοητό εξαρχής από ολους μας και ως εκ τούτου δεν χρειάζεται η αιτιολόγηση σε κάθε διαφωνία που τυχόν έχουμε ως προς τις προθέσεις μας.
Το σομπρέρο είναι ΟΛΟΙ εμείς.
Σας ευχαριστώ όλους έναν έναν, συντάκτες και αναγνώστες, για τον τρόπο που με κάνετε να βλέπω το ποδόσφαιρο.
Τα λεφτά του Πέρεθ είναι πολύ λίγα για να μας διχάζουν, μην τρελαινεστε.
καλησπερα και συγχαρητηρια για τα αρθρα σας. ενα σχολιο ηθελα να κανω αμα ειναι ευκολο να ποσταρετε συχνοτερα αρθρα στο σαιτ σας και για μας που δεν εχουμε φεισμπουκ. show must go on