Πόσο σεξισμό αντέχεις (και) στο ποδόσφαιρο;
Σάββατο 1η Ιουνίου. Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Τότεναμ, βρίσκεται στο 17ο λεπτό και μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει αρχίσει να βαριέται με το -μέτριο είναι η αλήθεια- θέαμα που παρουσιάζουν οι δύο αγγλικές ομάδες. Φαντάζομαι πολλοί από αυτούς έχουν πιάσει ήδη τα κινητά τους τηλέφωνα και χαζεύουν διάφορα θέματα, εκτός ποδοσφαίρου, στο διαδίκτυο, ή συνομιλούν στο messenger γι’ αυτόν που πρόκειται να ψηφίσουν στις εκλογές. Είναι η στιγμή που η Κίνσι Βολάνσκι, φορώντας τα απολύτως απαραίτητα, εισβάλλει στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου διαλύοντας τη νύστα. Είναι η στιγμή που ο διαιτητής διακόπτει, ορθώς, το παιχνίδι. Είναι η στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες «φίλοι του ποδοσφαίρου» βρίσκουν μια αφορμή για να ασχοληθούν με κάτι, αφού το αγωνιστικό κομμάτι, για πολλούς, έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Οι κάμερες φυσικά και δεν δείχνουν την εισβολέα σύμφωνα πάντα με την πολιτική της UEFA.
Στο ημίχρονο, όπως συνηθίζω να κάνω, θα ανοίξω και εγώ το κινητό μου τηλέφωνο και θα κάνω μια σύντομη βόλτα στο Twitter (κυρίως) για να διαβάσω, με τη σειρά μου, τα πρώτα σχόλια και κάποια στατιστικά, για το παιχνίδι. Φυσικά, το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν οι φωτογραφίες, κυρίως από πίσω, της Βολάνσκι που έχουν κατακλύσει το τιέλ. Ήδη υπάρχουν χιλιάδες σχόλια, τα περισσότερα από αυτά, εννοείται, πως ήταν σεξιστικά ή προσπαθούσαν να κάνουν χιούμορ. Ελάχιστα, από όσα πρόλαβα να δω, το είχαν καταφέρει. Αν έπρεπε να βάλω μια λεζάντα στο, λυπηρό για εμένα, γεγονός αυτή θα ήταν λιτά και περιεκτικά: το ποδόσφαιρο του κώλου των ημερών μας. Ευτυχώς δεν ήθελαν κάποιο κείμενο τα παιδιά στο μπλογκ και γλίτωσα το βραδινό γράψιμο για την ανατομία του σώματος της μοντέλας .
Θεωρείτε πως ήταν τυχαία η επιλογή του Τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ για την εισβολή της Βολάνσκι; Φυσικά και όχι. Το μοντέλο, και σύζυγος του Μιχάλι Βοροντέφσκι, ιδιοκτήτη κάποιας πορνό ιστοσελίδας, είχε πετύχει την καλύτερη διαφήμιση, χωρίς να σπαταλήσει σχεδόν τίποτα σε ένα, ας μη γελιόμαστε και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, άκρως σεξιστικό, στην πλειοψηφία του, κοινό που, πολλοί σε αυτό, γουστάρουν περισσότερο κι απ’ τον Τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, λίγη ακόμα, γυμνή, γυναικεία σάρκα. Οι εκατοντάδες χιλιάδες ακόλουθοι της Βολάνσκι στο Ιnstagram, σε λίγες μόνο ώρες μάλιστα, μετά το συμβάν, έφτασαν την ίδια τη σελίδα να σβήσει τον λογαριασμό της, και είμαι σίγουρος, χωρίς να ψάξω το θέμα, πως οι εγγραφές στο σάιτ που διαφήμιζε πάνω στο «καυτό» της ρούχο, πρέπει να γέμισαν με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τις τσέπες του «έρωτά» της. Του ίδιου έρωτα που το βράδυ, μετά τον αγώνα, όταν και πήγε στο αστυνομικό τμήμα της Μαδρίτης, που την κρατούσαν, για να της συμπαρασταθεί, ανέβαζε στο διαδίκτυο βίντεο, με τον ίδιο να της χαϊδεύει τα οπίσθια, γελώντας, μπροστά σε δεκάδες «αρσενικά παλαιάς κοπής» που είχαν μαζευτεί εκεί και γελούσαν με τη σειρά τους, θυμίζοντας εκείνη τη σκηνή απ’ την Οδύσσεια του Διαστήματος του Κιούμπρικ, όταν οι πίθηκοι ανακαλύπτουν τον αρχαίο και ιερό λίθο.
«Υπάρχει σεξισμός στο ποδόσφαιρο». Τι λέτε να πάμε ένα χρόνο πίσω στο Μουντιάλ της Ρωσίας; Ο πρώην διεθνής Γάλλος, και θύμα ρατσιστικών, λεκτικών, επιθέσεων όταν έπαιζε ποδόσφαιρο, Πατρίς Εβρά, βρίσκεται ως σχολιαστής, μαζί με τον Χένρικ Λάρσον, στο βρετανικό κανάλι ITV. Εκεί η πρώην διεθνής παίκτρια της Τσέλσι, Ένι Αλούκο, κάνει μια ανάλυση για το πρώτο ημίχρονο της Σερβίας στο παιχνίδι με την Κόστα Ρίκα. Η ανάλυσή της είναι απλά απολαυστική. Όταν ολοκληρώσει, ο Εβρά θα δείξει εμφανώς αμήχανος και θα ξεσπάσει σε επευφημίες. Αυτό ήταν μοναδικό, θα της πει, ρωτώντας τον Λάρσον, αν θα ήταν καλύτερα να φύγουν και να κάνει την ανάλυση, μόνη της η Αλούκο, αφού τα ξέρει όλα, και καλύτερα από αυτούς. Ουάου! Μια γυναίκα ξέρει πραγματικά από ποδόσφαιρο. Φοβερό;
Η 102 φορές διεθνής με τα «λιοντάρια» ήταν η μοναδική, βασική, γυναίκα αναλυτής, για το Μουντιάλ, στη Βρετανική τηλεόραση, μαζί με την Άλεξ Σκοτ, της Άρσεναλ, που είχε κάνει όμως λίγες εμφανίσεις, με την αντίδραση του Εβρά να φανερώνει περίτρανα αυτό που πιστεύει, στην πλειοψηφία του, το ανδρικό ποδοσφαιρικό κοινό. «Δεν μπορώ να βλέπω γυναίκες να παίζουν ποδόσφαιρο ή να μιλάνε γι’ αυτό». Αυτή είναι μια φράση που ακούμε πολύ συχνά και στη δική μας χώρα. Φυσικά και τα ίδια άτομα μπορούν να βλέπουν Μπιτς Βόλλευ γυναικών ή αγωνίσματα στίβου. «Αυτά είναι περισσότερο γυναικεία σπορ» θα σου πουν οι ίδιοι με ύφος Κώστα Βουτσά στην ταινία «ο τελευταίος άντρας». Γυμνή σάρκα να βλέπουν τα παιδιά μωρέ, αραχτοί, σε καναπέδες και ξαπλώστρες, και όλα καλά. «Η μπάλα είναι αντρικό σπορ…»
Αυτό που θέλω να δω, όπως έχω σχολιάσει και στο παρελθόν, είναι παγκοσμίου φήμης ποδοσφαιριστές να παίρνουν θέση σε θέματα ρατσισμού, σεξισμού, ομοφοβίας, φτώχειας και οποιουδήποτε άλλου θέματος, που αξίζει να του βάλει κάποιος πλάτη στους περίεργους και σκληρούς καιρούς που ζούμε. Δυστυχώς, κι ας έχουμε φτάσει σχεδόν στο 2020, αυτό συνεχίζουμε να μην το βλέπουμε. Οι κορυφαίοι σούπερ σταρ ποδοσφαιριστές δεν ανήκουν κάπου και συνεχίζουν να περιφέρονται ουσιαστικά ως άβουλα όντα, για πολλούς, μένοντας ουσιαστικά στις παχυλές δωρεές που κάνουν ανά καιρούς, πιεζόμενοι από χορηγούς και αθλητικές εταιρείες. Καλό κι αυτό, και υπερβολικά χρήσιμο, αλλά εγώ περιμένω να μιλήσουν.
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους». Η φράση που μόλις διαβάσατε δεν είναι δική μου. Την ξεστόμισε ο Αντόνιο Γκράμσι τον Φλεβάρη του 1917, στην Ιταλία, παραμένει όμως επίκαιρη και, δυστυχώς ή ευτυχώς, θα παραμένει για πάντα επίκαιρη. Τουλάχιστον στον κόσμο των σπορ, του ποδοσφαίρου, και στους διάσημους και κορυφαίους αθλητές. Στην περίπτωσή μας, μας ενδιαφέρουν περισσότεροι οι ποδοσφαιριστές μιας και το ποδόσφαιρο είναι ο Βασιλιάς των Σπορ και απευθύνεται σε περισσότερο κόσμο, μιας και είναι ευκολότερα προσβάσιμο από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Δείτε αυτό, για να το καταλάβετε καλύτερα.
Τελικά, εδώ και λίγες μέρες, γι’ αυτά που περιμένουμε πολλοί να μιλήσουν οι σύγχρονοι σούπερ σταρ ποδοσφαιριστές, το κάνει μια γυναίκα. Η Μέγκαν Ραπίνο. Η διεθνής σούπερ σταρ αθλήτρια της ποδοσφαιρικής ομάδας των ΗΠΑ. Μιας ομάδας που θεωρείται, και είναι, φαβορί για να σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και που, αν το κάνει (το κείμενο γράφτηκε πριν τον ημιτελικό με την Αγγλία), σύμφωνα πάντα με την Ραπίνο, την αρχηγό της: Δεν πρόκειται να πάμε στον γαμημένο Λευκό Οίκο του Ντόναλντ Τραμπ για να δεχθούμε συγχαρητήρια. Ενός πλανητάρχη δηλαδή που έχει υψώσει τείχος για τους μετανάστες στην χώρα του. Που δεν δέχεται τους ομοφυλόφιλους ως ίσους. Που δεν δέχεται τους Αφροαμερικανούς ως ίσους. Που έχει κατηγορηθεί, ακόμα κι απ’ το περιοδικό New Yorker, για σχέσεις με την ΚΚΚ.
Ενός ανθρώπου που το 1989 είχε χρηματοδοτήσει, χωρίς ουσιαστικά να γνωρίζει λεπτομέρειες, ολόκληρη καμπάνια ώστε να πιέσει την Πολιτεία της Νέας Υόρκης για να τιμωρήσει σε θάνατο πέντε μαύρα ανήλικα παιδιά που είχαν κατηγορηθεί αδίκως για το βιασμό μιας νεαρής λευκής γυναίκας. Χωρίς να υπάρχουν στοιχεία, και πριν το δικαστήριο βγάλει την τελική του απόφαση. Όσοι δεν ξέρετε τίποτα γι’ αυτή την ιστορία και θέλετε να μάθετε υπάρχει η εξαιρετική μίνι-σειρά του Netflix (καλοκαίρι είναι δείτε και τίποτα καλό) με τίτλο «When They See Us». Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, στις μέρες μας, είναι ο νούμερο ένα ηγέτης του πλανήτη που ζούμε. Ο πλανητάρχης μας.
Η Ραπίνο, που μοιάζει υπερβολικά εξωτερικά με την Θεά Τίλντα Σουίντον, μεγάλωσε ως το «αγοροκόριτσο» που έπαιζε πολλά και διάφορα σπορ, μέχρι να καταλήξει στο Soccer, συνήθως παρέα με πολλά αγόρια, στους δρόμους της Βόρειας Καλιφόρνια και αν και ήταν από μια οικογένεια που της παρείχε τα πάντα έμαθε, από μικρή, να συμπάσχει και να σέβεται όλους αυτούς που χαμηλώνουν τη μέση, όχι από επιλογή, αλλά ποτέ το κεφάλι, αυτό το δεύτερο από επιλογή. Τους φτωχούς, τους ταπεινούς, τους «περίεργους», τους διαφορετικούς, τους «άλλους». Πήρε ανοικτά θέση μετά το πασίγνωστο πλέον συμβάν με τον Κάπερνικ (που του στέρησε μια καριέρα στο NFL), και αποφάσισε, και αυτή, να στηρίξει την κίνηση του Quarteback των 49ers, γονατίζοντας κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της χώρας, δίπλα σε όλους αυτούς, τους αφροαμερικανούς και τις κάθε λογής μειονότητες, που δίνουν καθημερινά μάχη με την αστυνομική βία και το ρατσισμό, σε μια χώρα που ο αστυνομικός έχει το δικαίωμα να πανικοβληθεί και να σε πυροβολήσει, αν σε δει να σκύβεις στο αυτοκίνητο, ενώ εσύ πρέπει να παραμείνεις ψύχραιμος, αν σε σημαδεύουν δύο και τρία όπλα, ενώ επιστρέφεις από φαγητό με φίλους.
Ακτιβίστρια, υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δηλωμένη ομοφυλόφιλη, εδώ και πολλά χρόνια, δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, δείχνοντας και ζητώντας παράλληλα από τους διάσημους συναθλητές της που, συνήθως, την κοιτάζουν αμέτοχοι και σιωπηλοί, να πάρουν κι αυτοί θέση και να σταθούν δίπλα της. Όπως έγραψε πολύ πρόσφατα και ο Φράνκλιν Φόερ, της Atlantic, σε ένα ένα άρθρο-Ωδή για την αρχηγό των ΗΠΑ: Αν σας ρωτήσουν τι πρεσβεύει η Μέγκαν Ραπίνο, να τους πείτε πως πολύ απλά, είναι ο Μοχάμεντ Άλι της εποχής της. Και αυτό, στα δικά μου μάτια, εκτός του γεγονότος πως η Ραπίνο είναι το πρόσωπο της χρονιάς, είναι και το πιο «παντελονάτο» κοπλιμέντο, και αποκτά μεγαλύτερη αξία αν συνυπολογίσουμε πως έγινε από άνδρα, για γυναίκα, που αγωνίζεται σε ένα ανδροκρατούμενο άθλημα, όπως είναι (και) το ποδόσφαιρο για την μεγαλύτερη μερίδα του φίλαθλου κοινού. H ίδια έχει μπει επίσης στην πρώτη γραμμή ώστε να κερδίσει καλύτερες αμοιβές για τις γυναίκες, στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, που είναι αστείες σε σχέση με τα χρήματα που κερδίζουν οι άντρες συνάδελφοί της.
Πριν λίγες μέρες η είδηση πως η 31χρόνη Γερμανίδα καπετάνισσα, Καρόλα Ρακέτε, αψηφώντας τις απειλές της Ιταλικής Αστυνομίας, μετέφερε 42 μετανάστες, σώζοντας ουσιαστικά τις ζωές τους, και βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη ακόμα και με 10 χρόνια ποινή φυλάκισης, έγινε γνωστή σε όλους. Αυτό που πολλοί ίσως δεν γνωρίζουν είναι πως οι μετανάστες βρίσκονταν στο πλοίο της για πάνω από δέκα μέρες, και πως η ίδια έκανε έκκληση, καθημερινά, στις ιταλικές αρχές για να της δώσουν το πράσινο φως ώστε να μπορέσει να τους αφήσει κάπου στη στεριά. Φυσικά και αυτό είναι παράνομο σύμφωνα με τους νόμους (και) του Ιταλικού κράτους, του Σαλβίνι και τόσων ακόμα ακροδεξιών, με την Ρακέτε, ουσιαστικά, να «παρανομεί». Αν τους είχε πετάξει στη θάλασσα, εκεί δηλαδή που τους βρήκε, δεν θα είχε παρανομήσει και τώρα θα ήταν ελεύθερη. Κάπως έτσι είναι ο υπέροχος και πολιτισμένος κόσμος που ζούμε.
Απ’ την άλλη, δυστυχώς, όσο κι αν έψαξα (και μακάρι να κάνω λάθος) δεν είδα κανένα διεθνή και διάσημο Ιταλό ή Γερμανό (ή από άλλη χώρα) ποδοσφαιριστή να παίρνει θέση για το θέμα. Δεν είναι και τόσο σημαντικό, θα μου πείτε, όπως εκείνο το ρατσιστικό συμβάν, με τον Μόιζες Κεν, για να πάρει θέση ο «αρχηγός» Μπονούτσι και ο κάθε Μπονούτσι, κάνοντας μάλιστα τα πράγματα χειρότερα. Τόσοι και τόσοι πνίγονται κάθε μέρα και ελάχιστοι μιλούν. Αυτό που όμως δεν μπορώ να μην σκεφτώ, και να μην το σχολιάσω, είναι πως αν η Ρακέτε δεν ήταν μια απλή, καθημερινή γυναίκα στην εμφάνιση, και μια πραγματική ηρωίδα στην καρδιά, όπως είναι, και ήταν ένα ημίγυμνο μοντέλο σε κάποιο κότερο, όπως η Βολάνσκι ας πούμε, έχοντας δίπλα της σαμπάνιες, πούρα (και πουρά), και τύχαινε να μαζέψει και να σώσει κάποιο μετανάστη, τότε ίσως να είχαν ασχοληθεί πολλοί διάσημοι ποδοσφαιριστές μαζί της. Ίσως της έστελναν και μηνύματα. Αυτά τα ωραία και άκρως πνευματώδη «Γεια σου Κόκλα, είσαι για κάνα κοκτέιλ». Όπως αυτά που έστειλαν και στη Βολάνσκι, αρκετοί διάσημοι ποδοσφαιριστές, εισπράττοντας την απόρριψη, αφού πρώτα όμως είχε καταφέρει αυτό που ήθελε με τα γυμνά της οπίσθια, κερδίζοντας τα δικά της 15 λεπτά διασημότητας, μέσω του σεξισμού που υπάρχει στο μυαλό των περισσοτέρων.
38 σχόλια σχετικά με το “Πόσο σεξισμό αντέχεις (και) στο ποδόσφαιρο;”
Υπεροχο αρθρο συγχαρητηρια στον ανθρωπο που το εγραψε!!
Οι γυναικες αθλητριες του ποδοσφαιρου εχουν πιο μεγαλα αρχ..α απο οτι οι αντρες γιατι παιρνουν θεση σε προβληματα της κοινωνιας , που ειναι πιο σημαντικα απο το να κερδισεις ενα ματς ή ενα τροπαιο.
Που ειναι οι Μεσι , Ροναλντο (καλα γι αυτον δεν λεω κατηγορειται για βιασμο) , Νευμαρ (το ιδιο) και αλλοι τοσοι να μιλησουν γι αυτα? Πουθενα παιζουν και μετα αποσυρονται στις πανακριβες βιλες τους. Τετοιοι ειναι τσιρακια του συστηματος και των εταιρειων που τους ντυνουν. Φυσικα και για τους παλιοτερους σε καποιες περιπτωσεις ισχυει το ιδιο οταν βλεπεις τον Ριβαλντο τον Ροναλντινιο και αλλους να στηριζουν ενα δικτατορα για προεδρο της Βραζιλιας. Ατομα που αντι να διδαχθουν απο τον Σοκρατες πετανε χαρτετο.
Είναι ένα φοβερό άρθρο που ελπίζω πως πολλοί θα καταλάβουν τη σημασία του. Νομίζω πως το 2019 δεν γίνεται να θεωρούμε το ποδόσφαιρο μόνο αντρικό σπορ. Άρχισα να παρακολουθώ λίγο τι γίνεται στο γυναικείο ποδόσφαιρο μετά από το Fifa 19 που σε ανάγκαζε να παίξεις στο στόρι που είχαν φτιάξει και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Δεν παίζουν καλύτερα από το αντίστοιχο αντρικό (αν και το “καλύτερα” είναι σχετικό), αλλά σίγουρα είδα περισσότερο πάθος και αυταπάρνηση. Μόνο στη Λατινική Αμερική βλέπω να πέφτουν σε όλες τις φάσεις με αντίστοιχο πάθος.
Κι άφησα το πιο σημαντικό για το τέλος. Με εκνευρίζουν και εμένα οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές (και αθλητές γενικά) που μένουν αμέτοχοι και αδιάφοροι για διάφορα θέματα της καθημερινότητας όπως με εκνευρίζει σαν στοιχείο σε οποιονδήποτε άνθρωπο έχει τη δύναμη να επηρεάζει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου (όπως π.χ. οι μουσικοί ή οι ηθοποιοί) κι απλά κάνουν μια στο τόσο μια φιλανθρωπία για το ίματζ τους. Αν δεν το κάνουν αυτοί για να εμπνεύσουν αλήθεια ποιος θα το κάνει; Επίσης, πιστεύω πως αν ο Εβρά κι ο κάθε Εβρά απλά έπαιρναν τα λεγόμενα της κάθε Αλούκο με φυσικότητα, θα ακολουθούσε και ο απλός ο κόσμος αργά ή γρήγορα. Δεν χρειάζονται ούτε επευφημίες ούτε ειρωνείες ούτε τίποτα. Απλά μια φυσικότητα, σαν να κάνεις μια ανάλυση με τον οποιονδήποτε.
Όταν μια γυναίκα μιλάει για ποδόσφαιρο είναι γιατί πραγματικά έχει κάτι να πει. Οι άνδρες είμαστε περισσότερο του καφενείου και μιλάμε πολλές φορές ενώ είμαστε άσχετοι. Προσωπικά βλέποντας το μουντιαλ των γυναικών, ειδα τρομερή ποιότητα και ταλέντο που στο αντρικό έχει χαθεί. Η Ράπινο απολαυστική και ηγετική
Υγ. Ο άντρας της Κινσει λέγεται Βιτάλι Ζντοροβέτσκι
Μέτριο έως κακό άρθρο. Όσο και αν σεβόμαστε τις γυναίκες αθλήτριες, σούργελα σαν τη Ραπίνο πηγαίνουν ΠΙΣΩ το γυναικείο πρωταθλητισμό και κάνουν τα φεμινιστικά κινήματα να μοιάζουν με γραφικές κραυγές. Ο «γαμημένος» λευκός οίκος είναι αυτός που διασφαλίζει και «επιτρέπει» στην κάθε Ραπίνο να ψηφίζει, να εργάζεται, να παίζει μπάλα χωρίς… μαντήλα. Αν θέλει να αντικαταστήσει τον κακό πορτοκαλί κάτοικο του Λευκού Οίκου μπορεί να κατέβει στις εκλογές και να τις κερδίσει.
Από τη στιγμή που επέλεξε να αγωνίζεται με τη φανέλα της team USA θα έπρεπε να σέβεται τον εθνικό ύμνο της χώρας της. Με καραγκιοζιλίκια πάνω σε εθνικά σύμβολα καταφέρνει μόνο να προκαλέσει.
Επίσης αν θέλει equal pay να φροντίσει να γίνει equallly good. Αν η επίδοξη παγκόσμια πρωταθλήτρια παίξει φιλικό με την κ19 της Ληντς Γιουνάητεντ θα φάει 9 γκολ. Όχι γιατί θα παιχτεί παιχνίδι με πατριαρχικούς κανόνες ή επειδή ο διαιτητής θα είναι φαλλοκράτης. Because FUCKING BIOLOGY
Καταρχάς, δε μου αρέσει το γυναικείο ποδόσφαιρο. Όχι επειδή “είναι αντρικό σπορ” και επειδή “οι γυναικες είναι για την κουζίνα” όπως είδα κάποια “αστεία” σχόλια στο fb, αλλά επειδή είναι πιο αργό, λιγότερο αθλητικό και τεχνικά χειρότερο.
Tωρα δεν καταλαβαίνω τι θελεις να μας πεις που δεν ξέραμε για το κοινο που βλέπει μπαλα? Λες και δεν ξέρουμε τα demographics του. Παρόλα αυτά δεν καταλαβαίνω τη σύνδεση που επιχειρείς(?) να κάνεις με το γυναικείο ποδόσφαιρο. Ότι δηλαδή ο Μάκης από τον Κορυδαλλό δε θα δει γυναικείο ποδόσφαιρο γιατί νομίζει ότι “οι γυναίκες δεν κάνουν” και γι αυτο το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν έχει την προβολή που πρέπει?
Δυστυχώς τα σπορ διακρίνονται από έναν ακραίο “φασισμό των προσόντων”. Είσαι κοντός, δε θα παίξεις μπασκετ, είσαι πολύ ψηλος, δε θα παιξεις μπαλα κοκ (φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις αλλα πιάνεις τι λέω) Οι γυναίκες λοιπόν ,δυστυχώς, έχοντας λιγότερα φυσικά προσόντα (γιατί τα ψυχικά τους φτάνουν και περισσεύουν) κατα μέσο όρο θα παρέχουν ένα θέαμα πολύ χειρότερο από τους άντρες. Και αν είναι να ρίξω τα λεφτά μου κάπου, δε θα είναι εκεί. Εδώ όσες γυναίκες ξέρω που ασχολούνται με ποδοσφαιρο βλέπουν μόνο αντρικό. Δεν είναι θέμα σεξισμού και ας μην τα αποδίδουμε όλα εκεί γαμώ το 2019 μου.
Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περιμένουμε απο ποδοσφαιριστές/στριες να έχουν και πολιτική/κοινωνική άποψη. Δεν το ήξερε ο Μέσσι ή η Μάρτα που από τα 10 τους κάνουν διπλές προπονήσεις, δε βγαίνουν, δεν πίνουν, να ανοίξουν να διαβάσουν λίγο Καντ και τη συγχρονη πολιτική ιστορία της Ευρώπης. Όσοι ποσοφαιριστές/στριες το κάνουν αυτό μπραβο τους ειλικρινά γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά εγώ μπαλα δε βλέπω γι αυτό. Δεν περιμένω κάτι άλλο απο αυτούς τους ανθρώπους πέραν του να είναι καλοί σε αυτό που κάνουν. Για τη Μέγκαν Ραπίνο που λες μπραβο της, αλλά δε θα με κάνει να δω την ομάδα της το ότι συμφωνώ με τις πολιτικές/κοινωνικές της απόψεις.
Το βασικό για μένα είναι να μπορούν οι γυναίκες να βλέπουν ποδόσφαιρο στο γήπεδο ελεύθερα (κάτι που δεν συμβαίνει σε πολλές χώρες ακόμα), να μπορούν να παίζουν ποδόσφαιρο ελεύθερα και όσες εργάζονται σε αυτό (αθλήτριες, διαιτητές κτλ) να μην γίνονται θύματα σεξισμού και παρενόχλησης. Από εκεί και πέρα, όποιος θέλει να δει, ας δει. Προσωπικά δεν μου αρέσει, όσες φορές παρακολούθησα.
Το equal play-equal pay στο ποδόσφαιρο είναι μια υπερβολή χωρίς βάση, σαν την ποσόστωση στις εκλογές. Δεν μιλάμε για τις αδικίες που γίνονται π.χ. στην ίδια εταιρεία όπου μια γυναίκα θα είναι χαμηλότερα μισθολογικά λόγω του φύλου της και μόνο. Μιλάμε για έναν διαφορετικό χώρο με εντελώς διαφορετικό θεάμα, απόδοση και διαφορετικό κοινό. Όπως ο ποδοσφαιριστής της Σουπερ Λιγκας δεν παίρνει τα ίδια με αυτόν της Premier League, έτσι δεν μπορεί να γίνει το ίδιο μεταξύ γυναικείου και ανδρικού ποδοσφαίρου.
Γαργαντούα, ξέρεις πόσο σε εκτιμώ. Θα σου κάνω μόνο μια ερώτηση. Σου ζήτησαν ο duendes και ο Elaith να γράψεις αυτό το άρθρο;
@Γαργαντούας:
Άστο, αδελφέ. Δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση.
Ούτε να απαντήσω σε όσα γράφεις, αν και θα μπορούσα. Έχω μάθει να σέβομαι όσους μου έχουν φερθεί εντάξει.
Είναι κρίμα η επιβεβαίωση για όσα έγραψα τις προάλλες να έρχεται με την υπογραφή σου, όμως νομίζω ότι κάποιοι άλλοι φρόντισαν γι’ αυτό.
ΥΓ: duendes και Elaith, κάντε μου τη χάρη να μην απαντήσετε. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ασχημαίνουν άτομα σαν κι εσάς.
Αγαπητέ gargaduaaas θεωρώ τελείως λάθος επιλογή τον εκθειασμό της Rapinoe και της Εθνικής των ΗΠΑ. Ο αγώνας κατά της αδικίας δεν γίνεται ούτε με μπλουζάκι, ούτε με #, ούτε με δηλώσεις σε κάθε πιθανή ευκαιρία. Αυτό λέγεται marketing και ο καθένας για τον εαυτούλη του.
Επίσης όχι δεν είναι κακό να μένουν αμέτοχοι στα πολιτικά οι αθλητές (ή οι μουσικοί που κι εκεί είναι μεγάλο θέμα). Δεν είναι υποχρέωση κανενός να σ΄ψσει τον κόσμο και δεν θα πρέπει να κρίνονται γι αυτό.
Και για να απαντήσω στο ερώτημα. Μπορώ να δεχτώ πολύ σεξισμό και ούτε με ενδιαφέρει γιατί ξέρω ότι εγώ κάνω το καλύτερο που μπορώ για να μην κάνω διακρίσεις. Και το κάνω χωρίς να κάνω ad hominem στην αντίπαλη πλευρά γιατί, αντίθετα με πολλούς, καταλαβαίνω ότι με τις δηλώσεις και της ειρωνείες δεν θα γίνει τίποτα.
Σας ευχαριστώ όλους για τα μηνύματα. Και αυτούς που συμφωνούν και αυτούς που διαφωνούν. Θα απαντήσω όμως, και να με συγχωρήσετε γι’ αυτό, μόνο στον Μπρούνο Κόντι, μιας και με ρωτάει κάτι ευθέως.
Στα περίπου πέντε χρόνια που γράφω εδώ, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που κάποιο απ’ τα δύο παιδιά που ανέφερες μου είπε να γράψω κάτι. Και αυτό, όταν συνέβη, ήταν του στυλ «Έχουμε Tyne-Wear derby το Σάββατο, δεν γράφεις κάτι». Ποτέ δεν έχω υποστεί «ψαλίδι» και ποτέ δεν έχω γράψει κάτι που εγώ δεν ήθελα να γράψω. Αυτό ισχύει για όλους όσους γράφουμε εδώ!
Προσπαθώ να γράφω για θέματα που με απασχολούν και που πολλές φορές έχουν ελάχιστη σχέση με το ποδόσφαιρο. Έχω γράψει ολόκληρο κείμενο για το κάπνισμα με αφορμή μια συναυλία του Μάρλεϊ και κείμενο για το London Calling των The Clash και έχω γράψει από χιουμοριστικά κείμενα μέχρι κείμενα καθαρά ποδοσφαιρικά, μπαίνοντας (ή προσπαθώντας να μπω) σε χωράφια ανάλυσης και τακτικής.
Δέχομαι να μην σου άρεσε το κείμενό μου. Το ξέρεις μιας και έχουμε κάνει τόσες και τόσες κουβέντες όλα αυτά τα χρόνια. Μη μου λες όμως πως γράφω πράγματα που δεν θέλω επειδή μου το είπε κάποιος. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό!
Σε ευχαριστώ που διάβασες ακόμα ένα κείμενό μου και σέβομαι κάθε κριτική (το ξέρεις) αλλά αυτή την κόντρα που έχεις ανοίξει, δεν μπορώ να την ακολουθήσω.
@Γαργαντούας:
Κρίνοντας από τα σχόλια στο facebook αλλά και εδώ, δεν είμαι ο μόνος που διαφωνεί με το άρθρο σου αλλά και με τη σκοπιμότητα που κρύβεται πίσω από αυτό.
Η σκοπιμότητα είναι να γίνει ένα «ξεσκαρτάρισμα» των αναγνωστών του sombrero, όπως λένε κάποιοι «φίλοι» του site, λες και όσοι διαφωνούμε με τις πολιτικές απόψεις της συντακτικής ομάδας του sombrero είμαστε «σκάρτοι» ή τίποτα χειρότερο.
Το ίδιο πάνω-κάτω λέει λίγο πιο κομψά («όποιος διαφωνεί, μπορεί απλά να φύγει») και το επίσημο account του sombrero. Βέβαια, η χρονική συγκυρία της δημοσίευσης του άρθρου αμέσως μετά τη σωστή κριτική μου περί ιδεολογικής κατήχησης που πλέον κάνετε συνειδητά, δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.
ΤΗΝ ΚΟΝΤΡΑ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΣΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ, ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΗΔΗ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΑΓΑΠΗΤΕ ΓΑΡΓΑΝΤΟΥΑ. Όσοι διαφωνούν μαζί σας και εξακολουθήσουν να σας διαβάζουν μετά από αυτό που κάνατε, απλά θα συναινέσουν στον εξευτελισμό τους (και τελικά ούτε αυτοί θα αποφύγουν την «αριστερή» καρπαζιά).
Προχωρείστε με αυτούς που συνειδητά επιλέξατε, απορροφημένοι εν τω αυτοαυτοθαυμασμώ σας (προσωρινά…)
@Μπρούνο Κόντι
Ιδεολογική κατήχηση; Προσωπική κόντρα; Εγώ όλα αυτά;
Τα τελευταία κείμενα που έχω γράψει είναι για μια ερασιτεχνική ομάδα, μετά από την προβολή της σειράς Chernobyl (που σου άρεσε)
Για την εθνική Ελλάδας μετά τον αγώνα με την Αρμενία (που σου άρεσε και πάλι)
Για μια μικρή αγγλική ομάδα που έχανε συνέχεια
Για μια χαμένη μπάλα
Για τον φετινό Άγιαξ
Επίσης όταν δεν αρέσει κάποιο κείμενο δικό μου σε κάποιον, ή δεν συμφωνεί με αυτό, δε νομίζω ποτέ να έχω διαφωνήσει, ούτε να έχω ειρωνευτεί. ΣΕΒΟΜΑΙ όλες τις απόψεις. Το έχω γράψει 100 φορές.
Το τελευταίο κείμενο μάλλον δεν το κατάλαβες, ή δεν ήθελες να το κάνεις. Δεν είχε κανένα σκοπό να προκαλέσει, απλά να θίξει κάποια πράγματα (και όχι εσένα)
Αυτό κάνω εδώ μέσα – εδώ και χρόνια. Γράφω για διάφορα πράγματα. Όποιος θέλει συμφωνεί ή διαφωνεί. Δεν το έπαιξα ποτέ ξερόλας, είμαι εδώ για διάλογο, και δεν θέλω να αλλάξω κανενός τη γνώμη. Το τι πιστεύω και που ανήκω, το ξέρω μόνο εγώ και αφορά μόνο εμένα.
Τώρα πως από φίλος σου έγινα εχθρός, μετά από ένα κείμενο, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Το κείμενο το διάβασαν χιλιάδες. Άλλοι το βρήκαν εξαιρετικό, άλλοι κακό, άλλοι μέτριο. Όπως όλα τα κείμενα, σε όλα τα σάιτ.
Δεν ξέρω αν είμαι καλός σε αυτό που κάνω. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Το κάνω όμως με μεράκι και με σεβασμό προς όλους και χωρίς να μου επιβάλλει κανένας τι και πως θα το γράψω.
Ευχαριστώ.
«Το τί πιστεύω και πού ανήκω το ξέρω μόνο εγώ και αφορά μόνο εμένα»: Έτσι ακριβώς, αγαπητέ! Αφορά εσένα, ΟΧΙ ΕΜΑΣ για να μας το φορέσεις καπέλο. Το τελευταίο σου άρθρο σαφώς και είναι ιδεολογική κατήχηση και δεν είμαι ο μόνος που πιστεύει κάτι τέτοιο. Μια ματιά στα σχόλια στο facebook θα σε πείσει.
Ακριβώς επειδή έγραψες αυτό το άρθρο σχεδόν ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ από την κριτική μου ότι το sombrero πλέον κάνει πολιτική, σαφώς και ήθελες να προκαλέσεις. Ή, όπως λένε κάποιοι στο facebook, να αρπάξεις την ευκαιρία για ένα καλό «ξεσκαρτάρισμα» των «ανεπιθύμητων» αναγνωστών του sombrero. Όχι μόνος σου, φυσικά. Πάντως, μέσω του δικού σου άρθρου θέλησε να στείλει το μήνυμα η συντακτική ομάδα (facebook: «όποιος διαφωνεί, μπορεί απλά να φύγει»).
Εσύ μίλησες για προσωπική κόντρα, όχι εγώ, και μάλιστα προσπάθησες να μου φορτώσεις και την ευθύνη (ότι δήθεν εγώ την έχω ξεκινήσει). Τα υπόλοιπα που λες για «φίλους» και «εχθρούς» πάλι δικές σου κουβέντες είναι και αποτελούν κλασική διχαστική ρητορική. Προφανώς με βλέπεις πλέον σαν «εχθρό» και θέλεις να συσπειρώσεις γύρω σου τους «φίλους».
Είναι θλιβερό ότι σου πήρε μια μέρα για να γράψεις μια τέτοια απάντηση. Εγώ ό,τι έχω να πω το λέω αμέσως, όπως το νιώθω. Αυτά και δεν επανέρχομαι.
Ενδιαφερον αρθρο.
Μπρουνο Κοντι απο την πολη ερχομαι και στο θολομενο σου μυαλο λεω εγω. Υ.Γ. Ξερω ξερω εσυ γνωριζεις πολυ καλα τι σου γινεται κ αυτο βγαινει προς τα εξω…
τη συκεκριμενη περιοδο μονο αμα εγραφες αρθρο με τιτλο “στα τσακιδια σφυριζα” θα ταν ικανοποιημενοι…
είναι ηθική ικανοποίηση για εμένα να επιβεβαιώνεται με τέτοια άρθρα, το οτι καλά κάνω και διαφημίζω το σομπρέρο σε όλους τους φίλους μου, όπου σταθώ και όπου βρεθώ.
@Diegito91 : μάλλον αυτό αφήνει κάποιες ελπίδες: https://www.newsit.gr/athlitika/podosfairo/copa-america-o-markinios-den-edose-to-xeri-ston-akrodeksio-proedro-tis-vrazilias-video/2827514/
@ Σταύρος: επειδή είσαι κάπως απληροφόρητος, να σου πω οτι ο Τραμπ έκανε οτι μπορούσε για να σαμποτάρει αυτή την ομάδα (ανεξαρτήτως Ραπίνο, μπορεις να δεις πάρα πολλά σχετικά άρθρα από αμερικάνικα σάιτ αν γκουγκλάρεις σχετικά Trump usa womens soccer team )άρα αυτό που λες δεν ισχύει. Προχτες έκατσα να δω το γυναικείο Καμερουν Αγγλία και είδα ωραία μπάλα (που εσύ δεν είδες) από δύο ομάδες, η μία εκ των οποίων είναι από μια “καθυστερημένη” χώρα. Ως πατέρας δύο κοριτσιών, θεωρώ πολύ σημαντικό να μάθουν οι κόρες μου οτι δεν υπάρχουν κοριτσίστικα και αγορίστικα παιχνίδια όπως δεν υπάρχουν κοριτσίστικες και αγορίστικες δουλειές. Δεν είναι τυχαίο που τα κοριτσίστικα lego είναι νοικοκυρες δασκάλες μαμάδες και τα αγορίστικα είναι εξερευνητές αστροναύτες κλπ (διάβασε αυτό: https://www.independent.co.uk/life-style/health-and-families/lego-told-off-by-7-year-old-girl-for-promoting-gender-stereotypes-9104571.html και σκέψου λίγο).
με το σκεπτικό fucking biology που λες, ομάδες ατόμων με αναπηρία δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Ευτυχως ο αθλητισμός προσφέρει συγκινήσεις και ανεξάρτητα μυικών ικανοτήτων:έχω δει πολλές φορές σε αγώνες να χειροκροτάνε κάποιον που απλά τερματίζει και με γεμίζει υπερυφάνεια για το ανθρώπινο γένος.
το καλύτερο στο αφήνω για το τέλος. Στην Ιταλία έγινε χαμός πριν το γυναικείο μουντιάλ οτα ο πρόεδρος της Ιταλικής ομοσπονδίας είπε οτι σιγά μην χρηματοδοτήσουμε 5 λεσβίες αναφερόμενος στην υποχρηματοδότητη της Ιταλικής Εθνικής Ποδοσφαίρου Γυναικών, θέση με την οποία συντάχθηκε (προφανως) και ο Σαλβίνι. Στη συνέχεια έγινε χαμός και το βασικό επιχείρημα ήταν το προφανές: σε αντίθεση με την εθνική ανδρων, που έχει καταξεφτιλίσει το Ιταλικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια, η εθνική γυναικών προκρίηκε στην τελική φάση και μάλιστα πήγε και αξιοπρεπέστατα. Τους ανωτέρω δύο “κυρίους” (ο θεός να τους κάνει….) πιθανότατα τους εξαγρίωσε περισσότερο το γεγονός οτι η αρχηγός της ομάδας είναι και γυναίκα, και όμορφη, και καλή ποδοσφαιρίστρια,και έχει τσαγανό, και έχει και γνώμη και τη λέει, και είναι και μαύρη. όλα όσα μισούν.
@Σταύρος: αφού ξεκινάς με ανούσιες συγκρίσεις ας σου κάνω και εγώ μία…Αν παίξουν οι πέντε κομμένες, από την εθνικής τους, Αμερικάνες με εσένα και άλλους 4 φίλους σου, πόσα θα εισπράξετε; Εκεί δεν είναι γαμημένη βιολογία; Η δεν έχεις σηκωθεί από καρέκλα για να την δοκιμάσεις(την βιολογία);!Όσο για τον άλλον τον ταλαίπωρο μη τον ζορίζετε, δεν χωνεύεται εύκολο το σούτ που πήραν από τη βουλή (και άργησε πολύ). Όσο για το πιο σημαντικό, αμέτρητα μπράβο για το άρθρο. Είναι λίγες αλλά πανέμορφες φωτεινές ακτίνες στην βαθιά απαίδευτη και στενόμυαλη Ελλάδα. @:gargaduaaas Ευχαριστώ για τα τόσα όμορφα κείμενα και εσένα και τα υπόλοιπα παιδιά. Διαβάζω χρόνια τις στήλες σας, αλλά πρώτη φορά γράφω γιατί το ποδόσφαιρο δεν έχει χώρο για άναρθρες κραυγές “ανώτερων” κόμπλεξ.
Φίλε Γαργαντούα, πιο εκπληκτική κι από τη γραφή σου είναι η ικανότητα να δημιουργείς ίντριγκα ακόμα και σ’ ένα αδιάφορο (για πολλούς) θέμα όπως το γυναικείο ποδόσφαιρο.
Αν και συμμερίζομαι τις ευαισθησίες σου, στο συγκεκριμένο άρθρο θα φανώ αιρετικός, κι αυτό γιατί είμαι επιφυλακτικός με τα πρότυπα και τις μόδες της pax-americana, υπό το φωτοστέφανο αυτού του οργουελικού «πολιτικά ορθόδοξου», τη νέα θρησκεία της εποχής μας. Φαινόμενα σαν της Ραπίνο τα βρίσκω από αδιάφορα έως αστεία. Η σύγκριση με τον Μοχάμεντ Άλι είναι τραγική. Ο ένας φτωχός, από μία φυλή που πολλοί δεν τους θεωρού(σα)ν ανθρώπους, πάλεψε μόνος του για να φτάσει στην κορυφή, η σύγκρουση με το κατεστημένο τον έφερε αντιμέτωπο με έναν λαό, κυνηγήθηκε και η «αποκατάστασή» του ήρθε όταν πλέον ήταν άρρωστος κι ακίνδυνος. Το άρειο κοριτσάκι κράζοντας τον Τραμπ, μπαίνει αυτομάτως στην παράταξη του Χόλυγουντ, των ΜΜΕ και των πολυεθνικών που τον αντιστρατεύονται. Δε τους λες κι απόκληρους… Σαν κάποιους που έβαζαν τον Κον Μπετίτ δίπλα στον Τσε! Ο ένας φρου-φρου επανάσταση κόντρα στον αστυνόμο των 3 κι 60, κι ο άλλος κόντρα σ’ ένα αδίστακτο σύστημα πολυεθνικών. Λογική κατάληξη του ενός η ευρωβουλή και του άλλου μία σφαίρα στο σβέρκο σε κάποια ζούγκλα της Βολιβίας, που κανένας δε θυμάται τ’ όνομά της. Θα έπαιρνα στα σοβαρά τη Ραπίνο, τους GSW κ.α, αν έκαναν τα ίδια κι επί Ομπάμα, αλλά εκεί… αγκαλίτσες και γελάκια.
Όσο για την αστειότητα του equal pay, κάποιος να πει σ’ αυτά τα κοριτσάκια και τις χολιγουντιανές σταρ που γκρινιάζουν γιατί παίρνουν 20 μύρια ανά ταινία ενώ οι άντρες 30, ότι σ’ έναν σουρεαλιστικό κόσμο απόλυτης ισότητας και δικαιοσύνης, θα έπαιρναν όσα κι ο Μεσι, κι όλοι μαζί όσα κι ένας σερβιτόρος. Ας σεβαστούν λοιπόν τον υπόλοιπο πλανήτη, βγάζοντας τον σκασμό, γιατί όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, όταν οι Θεοί επιθυμούν να μας τιμωρήσουν, απαντούν στις προσευχές μας.
Για το θέμα της άλλης κυράς θα μπορούσα να πω πολλά, μιας και πριν κάποιες 10ετίες, όταν το φαινόμενο εκτινάχθηκε, βρέθηκα για τα καλά εντός του. Θα αρκεστώ μόνο στο πρώτο μάθημα που παίρνεις σ’ αυτές τις καταστάσεις: τίποτα και κανένας δεν είναι αυτό που δείχνει. Καλό είναι, λοιπόν, να προσέχουμε ποιους θεοποιούμε, γιατί δίπλα από κάθε θεό υπάρχει κι ένας διάβολος, κι έρχεται η στιγμή που είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιός είναι ποιός.
@Branquiazul06 Το δικό σου παράδειγμα είναι άστοχο, καθώς συγκρίνεις επαγγελματίες με ερασιτέχνες. Ο Σταύρος συνέκρινε επαγγελματίες (με την έννοια του βιοπορισμού) με άλλους επαγγελματίες, όχι με ερασιτέχνες. Κι αν το σκεφτούμε λογικά, μπορεί πράγματι μία ομάδα που θα μαζέψω εγώ με φίλους μου (που αθλούμαστε και παίζουμε μπάλα από μικροί) να κερδίσουμε κάποια στιγμή τις 5 κομμένες των ΗΠΑ. Λόγω βιολογίας προφανώς, αλλά κι επειδή το σπορ είναι ομαδικό. Σε ατομικό θα ήταν μάλλον αδύνατο (σα να λέμε ένας γρήγορος ερασιτέχνης να πρέπει να νικήσει τη Θάνου ή Μάριον Τζόουνς στα 100 μέτρα). Το αντίθετο όμως (ερασιτέχνες κοπέλες να κερδίσουν μία ανδρική επαγγελματική ομάδα ποδοσφαίρου) δε γίνεται να συμβεί ποτέ.
Εγώ το βλέπω σε άλλη βάση, από τη σκοπιά του ότι το brandname του Messi και του όποιου Messi δεν θα έχει (για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα -δεν θέλω να πω ποτέ) την ίδια αξία με εκείνο της Rapinoe και της όποιας Rapinoe λόγω της άνισης δημοφιλίας στην αγορά του αντρικού σε σχέση με το γυναικείο ποδόσφαιρο.
Επομένως, equal pay equal play δεν μπορεί να υφίσταται. Τι να κάνουμε, ο καπιταλισμός και η αγορά αυτά έχουν.
η βιολογία είναι μεγάλο πράμα, το μάνατζμεντ και η τεχνολογία επίσης, αλλά ευτυχώς στην μπάλα έχουν σημασία και άλλα πράγματα πάντως. Αν τα πάντα ήταν θέμα ταχυδύναμης, δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση η Βραζιλία με μία ομάδα στην οποία παίζανε βασικοί δύο κουτσοί (Γκαρίντσα και Ντιντί) ένας μονόοφθαλμος και ένας κουλός (για να χρησιμοποιήσω τις χυδαιότερες εκφράσεις – στερεότυπα της κερκίδας) να νικήσει το ’58 τη Σουηδία (όλοι δίμετροι χτιστοί λεβέντες και τεχνικά αψεγάδιαστοι, δέκα χρόνια πριν την εποχή τους) και μάλιστα με πεντάρα, με τρία γκολ διαφορά.
Ή, με το ίδιο σκεπτικό, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση μια λατινοαμερικάνικη ή ασιατική (ή και πολλές ευρωπαικές) εθνική ομάδα να κερδίσει ποτέ μια ομάδα της υποσαχάριας αφρικής.
Ή, δεν θα διαβάζαμε ποτέ ένα τέτοιο άρθρο:
http://www.sombrero.gr/2014/01/%CE%B7-%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%87%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BF/
επίσης, για να δώσω και ένα δίκιο στον SG και κυρίως στον Brazilakis, να πω οτι σε έναν ιδανικό κόσμο, κανένας δεν θα έπρεπε να ζεί (και πόσο μάλλον ν ακονομάει εκατομμύρια) παίζοντας μπάλα. Το να κλωτσάς το τόπι δεν είναι δουλειά. Δουλειά είναι αυτό που κάνουν εκείνα τα πεντάχρονα παιδάκια στην αφρική που μαζεύουν κολτάν στα ορυχεία τα οποία πολύ θα ζήλευαν την Ραπίνο και το Μέσσι (ή πολύ θα μισούσαν, και όχι άδικα, τη Ραπίνο και τον Μέσσι) αν γνώριζαν -που πολύ αμφιβάλλω- την ύπαρξή τους. Και σε έναν ιδανικό κόσμο ο Μέσσι θα δούλευε όπως όλοι άνθρωποι, η Ραπίνο θα δούλευε όπως όλοι οι άνθρωποι και τα παιδάκια θα πήγαιναν σχόλείο και θα έπαιζαν μπάλα
Κανείς εδώ μέσα δεν βάφτισε «κουτσούς», «κουλούς» και λοιπά χαριτωμένα τους παίχτες της Βραζιλίας του 1958. Υπάρχει λόγος που θυμόμαστε απ’ έξω σχεδόν ολόκληρη την ενδεκάδα εκείνης της Βραζιλίας, ενώ από εκείνη τη Σουηδία το πολύ-πολύ να θυμόμαστε τους Γκρεν και Λίντχολμ (που τότε ήταν ήδη 37 και 35 ετών αντίστοιχα, οπότε αυτή η άτιμη βιολογία έπαιζε ρόλο σε βάρος τους κι όχι υπέρ τους).
Ο τεχνολογικός δυτικός πολιτισμός (και η μεταφορά της παραγωγής στις χώρες των σύγχρονων «κολασμένων») έχει ως αποτέλεσμα η ζωή μας να μην απαιτεί πολύ μυϊκό μόχθο. Πριν όμως βιαστούμε να συμπεράνουμε ότι δεν υπάρχουν «ανδρικά» και «γυναικεία» επαγγέλματα, ας αναρωτηθούμε πόσες γυναίκες δουλεύουν στα ορυχεία, στην εξόρυξη πετρελαίου, ως εναερίτες της ΔΕΗ, ως οδηγοί φορτηγών, ως οικοδόμοι κλπ. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχει μια ιδεολογία, κάποια πράγματα είναι φυσικοί νόμοι.
Το 7χρονο κοριτσάκι που κατήγγειλε τη Lego ότι μέσω των παιχνιδιών της «προάγει σεξιστικά στερεότυπα» (!), παρουσιάζει ενδιαφέρον. Κι εμένα μια 7χρονη ανιψιά μου στο πάρτι των γενεθλίων της είπε στους φίλους της ότι η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη. Κι εγώ απόρησα πώς από τόσο μικρή ηλικία το κοριτσάκι έχει καταλάβει από μόνο του τόσο μεγάλες αλήθειες…
Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπουμε το 7χρονο κοριτσάκι να καταγγέλλει τη σεξιστική προβοκάτσια της Lego:
http://img18104.imagevenue.com/img.php?image=65541_activist_122_1086lo.jpg
——————————
ΥΓ1: Κανείς εδώ μέσα δεν είπε να μην υπάρχουν γυναικείες ομάδες, ομάδες ατόμων με ειδικές ανάγκες κλπ.
ΥΓ2: Από τη στιγμή που μια γυναίκα μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και μάλιστα «ντυμένη» με αυτόν τον τρόπο, ήταν λογικό να προκαλέσει συγκεκριμένου τύπου σχόλια (τόσο από άνδρες όσο και από γυναίκες). Αυτό δεν οφείλεται στον υποτιθέμενο «σεξισμό» του κοινού, αλλά σε αυτό που έκανε η συγκεκριμένη γυναίκα (κι εκείνη γι’ αυτό ακριβώς το έκανε).
Ειναι αξιοσημειωτο πως μονο αντρες σχολιασαν αν καταλαβα καλα.ηθελα να πω οτθ χαιρομαι που οι δυο κορες εχουν εναν μπαμπα σαν το γιωργη.και για ατομα σαν τον μπρουνο εχω να πω μονο αντε γεια.τι να κανουμε αγορινα μου..υπαρχει σεξισμος και ο αντισεξισμος ειναι εδω για να βαζει στη θεση τους μυαλα σαν το δικο σου.το κειμενο ειχε πολλες ελλείψεις ημουν απο τους ανθρωπους που το χαρακτηρισαν μετριο ως προς καλο..αλλα σαν γυναικα χαρηκα που ενας ανδρας εκφραστηκε.και οι αποψεις ειναι για να εκφραζονται.και να ετσι γινονται ξεσκαρταρισματα.τι να κανουμε καποιοι δρουν,καποιοι αλλαζουν,καποιοι αδιαφορουν και καποιοι κλεινουν θεση για την πηγαδα του μελλοντος.
@Αν ούσια (όνομα και πράγμα):
Όταν ανακαλύψεις και τα (δανεικά έστω) επιχειρήματα, μπορεί να πλησιάσεις το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται το κοριτσάκι με τα Lego. Μέχρι τότε θα είσαι απλώς η ιδανική αναγνώστρια για το sombrero που οραματίζεται η συντακτική του ομάδα. Από αυτήν την τύχη, εγώ προτιμώ την πηγάδα…
@ Μπρούνο Κόντι : χωρίς καμμία διάθεση κόντρας αλλά μόνο συζήτησης, να πω οτι ο διάβολος κρύβεται μερικές φορές στις κοινοτοπίες. Όλοι μας έχουμε κάτσει να δούμε μπιτς βόλλευ γυναικών για να παγώσουμε την εικόνα τη στιγμή που δείχνουν τα συτήματα. Ελάχιστοι παρακολούθησαν την κόντρα που υπήρξε μεταξύ αθλητριών και ομοσπονδίας, όταν η 2η επέβαλε στις 1ες να φοράνε κόλλητά μαγιό αντί για σορτσάκι και φανέλα για “να αυξηθεί η θεαματικότητα του αθλήματος και η διείσδυση στο τηλεοπτικό κοινό”. Θυμάμαι τότε μια ελληνίδα παίκτρια που έλεγε οτι “είμαστε αθλήτριες, δεν είμαστε κώλοι και δεν μπορούν να μας επιβάλλουν κάτι τέτοιο”. Πέρσι είδα αθλήτριες από κάποια μεσανατολική χώρα να παίζουν με ολόσωμα και τσαντόρ. Πιθανότατα ο λόγος της παρέκκλισης ήταν ο ίδιος, δηλαδή η διείσδυση στο κοινό των ισλαμικών χωρών και όχι ο σεβασμός των ηθών.
Τώρα όσον για την συγκεκριμένη “μοντέλα”, κάθε τάξη έχει τους Εφιάλτες της, και τους χρήσιμους ηλίθιους. Η συγκεκριμένη κυριολεκτικά πούλησε το κορμί και τη συνείδησή της (αν έχει) από επιλογή της. Ελπίζω τα παιδιά μου να μην γίνουν ποτέ τέτοιοι άνθρωποι.
@ Αν ουσια να σου πω πάντως οτι οι εκφράσεις “κλείνουν θέση για την πηγάδα του μέλλοντος”, “αντε γειά” κλπ αυτομάτως σταματάνε το διάλογο και σβήνουν κάθε περιθώριο βελτίωσης κάποιων πραγμάτων. Αν θες να βελτιώσεις κάτι, θα πρέπει να μάθεις να έχεις υπομονή και να μην προσβάλλεις/απειλείς το συνομιλητή σου. Αυτό το άρθρο θέτει προβληματισμούς (πολλούς) που οι απαντήσεις τους, γκρεμίζουν τον τρόπο που σχεδόν το σύνολο των αντρών στην Ελλάδα έχει μεγαλώσει, (κυρίως με ευθύνη των μανάδων τους). Δεν είναι εύκολη η σχετική αυτο-ανασκόπηση. Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή.
φιλικά,
Γιώργης.
@Γιώργης:
Δεν έχω τίποτα μαζί σου.
Οι κόρες σου έχουν καλές βάσεις από το σπίτι τους.
Μπορεί να αντέξουν αυτό που συμβαίνει εκεί έξω.
Καλή τύχη.
Ένα σχόλιο για το κείμενο και γενικότερα για τις απαντήσεις από κάτω.
Ναι, ο φεμινισμός που μπορεί να προέρχεται από γυναίκες περισσότερο προνομιούχες και δεν θίγει το ίδιο το σύστημα στην ρίζα του, είναι μερικός. Παρ’ όλα αυτά, ΔΕΝ είναι κάτι το αρνητικό, ιδίως όταν τοποθετείται και μιλάει για προβλήματα ανθρώπων άλλων κοινωνικών τάξεων, όπως οι φτωχοί μετανάστες και οι έγχρωμοι.
Από το μην υπάρχει καμία φωνή που θα πει κάτι και θα ακουστεί στο κεντρικό πεδίο προβολής (γιατί στα κινήματα και στην κοινωνία φυσικά υπάρχουν και πληρέστερα και καλύτερα παραδείγματα), προτιμώ να υπάρχει η Ραπινο και η κάθε Ραπινο, ή αντίστοιχα, ο Κάπερνικ και ο κάθε Κάπερνικ.
Σε σχέση με κάποια αστεία-κατ εμέ- επιχειρήματα που γράφτηκαν σχετικά με το κατά πόσο πρέπει οι γυναίκες να γίνουν εξίσου καλές με τους αντρες στο ποδόσφαιρο, χωρίς αυτά να λαμβάνουν υπόψιν του αιώνες καταπίεσης της γυναίκας, που όχι απλά δεν της επιτρεπόταν δημόσια να παίζει ποδόσφαιρο ή άλλα σπορ, εκτός κι αν ήταν καμιά πλούσια “σουφραζέτα”, αλλά είχε πολύ σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει στο κομμάτι της ισότητας.
Αν θέλετε να συγκρίνουμε ικανότητες ποδοσφαιρικές μεταξύ του γυναικείου και ανδρικού ποδοσφαίρου, ας κάνουμε το εξής: Ας σκεφτούμε ότι το οργανωμένο και επίσημο γυναικείο ποδόσφαιρο μετράει βαριά 40 χρόνια ζωής και αυτό όχι σε όλα τα μέρη του κόσμου, ακόμη και τα θεωρούμενα ως ανεπτυγμένα ποδοσφαιρικά. Σε αυτά τα 40 χρόνια και σε καθεστώς βαριάς πατριαρχίας μάλιστα, το γυναικείο ποδόσφαιρο είχε συγκεκριμένες δυνατότητες να αναπτυχθεί.
Ας το συγκρίνουμε λοιπόν ποιοτικά όχι με το σημερινό αντρικό ποδόσφαιρο, αλλά με το αντίστοιχο αντρικό μετά από 40 χρόνια επίσημης ύπαρξης, δηλαδή χονδρικά το ανδρικό ποδόσφαιρο του 1920. Και βάζω στα υπέρ των γυναικών (για να εξισορροπήσω ότι ακόμη και σήμερα δεν υπάρχουν εξίσου ευνοϊκές συνθήκες για γυναίκες και άντρες να ασχοληθούν με το άθλημα, πράγμα που φυσικά δεν εξισορροπείται, αλλά wth) ότι μπορούν να έχουν τουλάχιστον οπτική πρόσβαση στο μοντέρνο ποδόσφαιρο.
Εκεί να δεις γλέντια: Όλοι εσείς που κρίνετε ως ανεπαρκές το βαριά 40χρονο γυναικείο ποδόσφαιρο, θα κλαίγατε από το θέαμα αν σας αναγκάζανε να δείτε ποδοσφαιρικό ματς ανδρών του 1920, ακόμη και αν ους ντύνανε όλους με Nike παπούτσια και παίζανε με αεροδυναμικές στολές.
Τέλος, ακολουθώ χρόνια το σάιτ, έχω σχολιάσει αρκετές φορές. Παρακολουθώ εδώ και κάποιους μήνες μια παράνοια:
Ένας τύπος σχολιάζει ότι το σάιτ που παρακολουθεί με δική του πρωτοβουλία και είναι δημιούργημα συγκεκριμένων ανθρώπων, δεν του αρέσει πλέον πολύ, επειδή πολιτικά αισθάνεται ότι τον πατρονάρει.
Και αντί απλά να λέει την αντίθετη άποψή του, αντί απλά- αν δεν θέλει να το κάνει και αυτό- να μην ξαναδιαβάσει το σάιτ, αντίθετα έχει την εξής παλαβή θεωρία:
Ότι πρέπει το σάιτ να σταματήσει να προωθεί την συγκεκριμένη κοινωνική-πολιτκή ατζέντα που αυτός θεωρεί ότι τον πατρονάρει!
Λες και οι άνθρωποι που γράφουν δεν έχουν άποψη ή είναι δημόσιοι υπάλληλοι που απλά “πρέπει να κάνουν την δουλεια τους”. Λες και το ποδόσφαιρο δεν συνδέεται με την κοινωνία και την πολιτική.
Και κάθεται και σχολιάζει κάθε φορά αυτό το πράγμα μέσα σε όλα τα άλλα που λέει.
Δεν νομίζω να μην έχει καταλάβει φυσικά ότι το El Sombrero δεν ειναι ούτε το Gazzetta, ούτε το Contra ούτε το οποιοδήποτε καθαρά αθλητικό σάιτ, από το οποί να “απαιτεί” (και πάλι, ούτε καν, όσο υπάρχουν άνθρωποι πίσω από την οθόνη του pc υπάρχουν και απόψεις) να μην θίγει αυτά τα ζητήματα.
Ο τύπος απλά προβοκάρει.
Και το χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι του σάιτ τον παίρνουν στα σοβαρά και του απαντάνε με επιχειρήματα και μάλιστα πολλές φορές έχω δει και μια υπόγεια “απολογητική” στάση, του στυλ “δεν κάνουμε αυτό που μας κατηγορείς”. Γιατί; Δεν έχετε να αποδείξετε τίποτα σε κανέναν πέρα από τα κείμενά σας.
Επόμενο βήμα, τι; Να μπαίνω στο ΑΕΚ365 και στο gavros.gr και να σχολιάζω περί υποκειμενικότητας των αρθρογράφων;
Ή ακόμη πιο στοχευμένα, μιας και μιλάμε για πολιτικό “πατρονάρισμα”, να μπαίνω στον Ριζοσπάστη και την Κατιούσα και να λέω “είστε ειδησεογραφικά μέσα, γιατί κράζετε τον νεοφιλελευθερισμό και μου κάνετε κατήχηση”;
Αν θέλω να διαβάσω μια δεξιά ανάλυση θα μπω στο ΣΚΑΪ, μια αριστερή στο Κατιούσα, τον Ρίζο κλπ και μια Α/Α στο Indymedia, το Omnia κλπ. Αν είμαι χρυσαύγουλο, ξέρω που θα μπω. Εκεί όμως δεν θα απαιτήσω να μην χρησιμοποιείται ο όρος “λαθρομετανάστες” ή “εβραιομασσώνοι”, γιατί θα είμαι απλά αστείος.
Δηλαδή, προς όλες τις μεριές απευθυνόμενος, η παράνοια έχει και τα όριά της
@To Madeira:
Αυτός ο «τύπος» έχει όνομα και είμαι εγώ. Την κριτική δεν την κάνω «εδώ και κάποιους μήνες». Ίσα-ίσα έκανα υπομονή εδώ και πολλούς μήνες και μάλιστα απείχα κοντά ένα χρόνο. Περίμενα να δω αν θα αλλάξει κάτι. Από τη στιγμή που η αλλαγή είναι προς το χειρότερο, ένιωσα ότι πρέπει να πω τη γνώμη μου. Αυτό ακριβώς που λες ότι έπρεπε να κάνω…
Καμιά «παράνοια» δεν υπάρχει λοιπόν από μέρους μου. Το sombrero έκανε τις επιλογές του («όποιος διαφωνεί, μπορεί απλά να φύγει») και όσοι διαφωνούμε θα κάνουμε κι εμείς τις δικές μας. Και δεν χρειάζεται να ζητάς τον λόγο από τον Γαργαντούα επειδή «μου απάντησε με επιχειρήματα» (αντί να με διαολοστείλει, όπως θα ήθελες). Ξέρει εκείνος γιατί «με πήρε στα σοβαρά»… Όπως το ξέρεις κι εσύ…
Φίλε ακριβώς ίδιου τύπου κουβέντα έχεις ξανακάνει και σε άλλα αρθρα. Τι θα πει “έκανε τις επιλογές του το Sombrero”? Eγώ δεν αντιλήφθηκα καμια σημαντικη αλλαγή πλευσης τόσα χρόνια σε αυτό το σάιτ, τουλάχιστον στο “ιδεολογικό” και είμαι χαρούμενος με αυτό, αν και έχω πολλές φορές τις διαφωνίες μου, όπως κάποια στιγμή με την θεοποίηση στον Μπουφόν, όπου είχε “συγχωρεθεί” μέσες άκρες το γεγονός ότι είναι φασίστας και είχε ληφθεί πολύ εύκολα ως αληθής η αστεία του απολογία. Αλλά αυτό είναι κάτι άλλο. Η διαφωνία είναι κάτι απόλυτα σεβαστό.
Εσύ όμως δεν λες απλά την γνώμη σου φίλε. Γνώμη είναι να πεις ότι κάτι σου αρέσει ή όχι. Εσύ λες στο Sombrero να αλλάξει. Αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και επιμένεις.
Γιατί να αλλάξει; Και που είναι το λάθος στο “σε όποιον δεν αρέσει φεύγει;” Τι πιο λογικό; Σε αναγκάζει κανείς να μείνεις; Ή έπρεπε το Sombrero να αλλάξει επειδή δεν αρέσει σε εσενα; Δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το σκεπτικό σου.
Το Sombrero δεν είναι μια παρέα όπου όλοι απο κοινού αποφασίζουν τι θα γραφτεί και-κυρίως- με ποιον τρόπο. Είναι ένα σάιτ που αποτελείται απο συγεκριμένους ανθρωπους που γράφουν αυτα που έχουν στο μυαλό τους
Δεν έχει κανένα επιχείρημα το σκεπτικό σου. Δεν είναι γνώμη αυτό που εκφράζεις, είναι κάτι πέρα από αυτό. Αν ήταν απλά άποψη, τότε καλά θα έκανε ο gargaduaaas και ο κάθε συντάκτης να σου απαντήσει. Αλλά όπως είπα, δεν είναι αποψη. Είναι μια “πρόταση” για αλλαγή; Μια “προειδοποιηση” ότι αν δεν αλλάξουν θα γινει δεν ξέρω κι εγώ τι; Ότι από αυτά και να ειναι, δεν σου δίνει κανείς το δικαίωμα να το κάνεις και να περιμένεις να συνεχίζουν να σε παίρνουν στα σοβαρά.
Εκεί είναι που δεν καταλαβαίνω την στάση του El Sombrero απέναντί σου
Αν υπάρχει κάποιος άλλος άγνωστος σε μενα λόγος που σε ανέχονται οι συντάκτες του σάιτ, αυτό δεν το ξέρω και δεν με νοιαζει. Εγώ σχολιάζω σύμφωνα με όσα γνωρίζω και βλέπω.
@To Madeira:
Άκου φίλε, για να τελειώνουμε.
Ειλικρινά πίστευα ότι το sombrero είναι ποδοσφαιρικό site.
Δεν είχα καταλάβει ότι είναι… κάτι άλλο…
Ας είχε το θάρρος το sombrero να πει ανοιχτά τί είναι.
Δικαίωμα του sombrero είναι να κάνει ό,τι θέλει, αλλά να ξέρει ότι κριθεί για τις επιλογές του.
Είπα την άποψή μου για το άρθρο, αλλά και για την πορεία που έχει πάρει το site.
Αν δεν με προκαλούσαν κάποιοι σαν κι εσένα να απαντήσω, θα είχα ήδη φύγει από δω μέσα.
Ποτέ δεν είδα ανθρώπους τόσο σίγουρους για τις απόψεις τους να χάνουν τόσο εύκολα την ψυχραιμία τους.
Αντί άλλου επιλόγου, μια περιπέτεια του Τεντέν στη χώρα της δημοκρατίας:
http://img28104.imagevenue.com/img.php?image=55384_Tintin_122_1093lo.jpg
Αυτοί που θέλω να χαιρετήσω ξέρουν ποιοι είναι.
Ο ρεβουάρ λοιπόν, το ανωτατο συμβούλιο εργατων, αγροτών και στρατιωτικών αποφάσισε, όχι απλά να σου χαρίσει την ζωή, αλλά και να σε αποχαιρετήσει με τιμές ηρώων.
Ως αποχαιρετιστήριο άγημα, λοιπόν, ο σύντροφος Σταχάνοφ θα απαγγείλει κάτι από Τολστόι, διακριτικά λογοκριμένο, ώστε να εκθειάζει αβίαστα την μεγάλη σοβιετική μας πατρίδα, ενώ οι γενναίοι μας επισκέπτες σύντροφοι του 5oυ Συντάγματος της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας, ατσαλωμένοι στα βουνά της Σομοσιέρα και της Γουαδαλαχάρα, θα βαρέσουν 10 τουφεκιές στον αέρα για να σε τιμήσουν
@Ανώνυμος: Σαφώς και η σύγκριση μου είναι άστοχη, το αναφέρω εξάλλου. Ωστόσο έγινε στο κλίμα που έθεσε ο απο πάνω. Όσο για το τι συνέκρινε…Συνέκρινε γυναίκες με άνδρες. 2019 και συγκρίνουμε ακόμα γυναίκες με άνδρες. Τέλος αν θεωρείς ότι πέντε γυναίκες προπονημένες, γυμνασμένες και καταρτησμένες από το υψηλότερου επιπέδου αθλητικό σύστημα του κόσμου μπορούν να χάσουν απο εσένα και την παρέα σου…καλώς…ο καθένας κρίνει με βάσει αντιλήψεις και εμπειρίες.
@ αγαπητέ Μπρούνο Κόντε:
επανέρχομαι. Το γράμμα του κοριτσιού στη lego μπορέις να το δεις εδώ:
http://themetapicture.com/7-year-old-girls-letter-to-lego/
όπως μπορείς να αντιληφθείς, καθόλου δεν προσομοιάζει ούτε στην εικόνα που ανέβασες, ούτε στο σχόλιο της πιτσιρίκας περι της πάλης των τάξεων. Αντίλαμβάνομαι οτι αυτό που υποννόησες είναι οτι είναι κατευθυνόμενο. Δεν βλέπω (και ούτε εσύ νομίζω θα το δεις) να συμβαίνει κάτι τέτοιο στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Λές οτι: “Ο τεχνολογικός δυτικός πολιτισμός (και η μεταφορά της παραγωγής στις χώρες των σύγχρονων «κολασμένων») έχει ως αποτέλεσμα η ζωή μας να μην απαιτεί πολύ μυϊκό μόχθο. Πριν όμως βιαστούμε να συμπεράνουμε ότι δεν υπάρχουν «ανδρικά» και «γυναικεία» επαγγέλματα, ας αναρωτηθούμε πόσες γυναίκες δουλεύουν στα ορυχεία, στην εξόρυξη πετρελαίου, ως εναερίτες της ΔΕΗ, ως οδηγοί φορτηγών, ως οικοδόμοι κλπ. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχει μια ιδεολογία, κάποια πράγματα είναι φυσικοί νόμοι.”
Σε όλα αυτά που λες, εκτός από την φυσική δύναμη (που πλέον δεν απαιτείται, όπως ευστοχα σημειώνεις και μπορώ να σου πιστοποιήσω έχοντας δουλέψει στους δύο από τους τέσσερις τομείς που αναφέρεις) σημαντικότερο ρόλο παίζουν και τα κοινωνικά στερεότυπα. Όχι τυχαία, τα ποσοστά απασχόλησης γυναικών σε “Ανδρικά” επαγγέλματα είναι αντιστρόφως ανάλογα με την αντίστοιχη διείσδυση αυτών των στερεοτύπων στην εκάστοτε κοινωνία. Και αυτό δεν είναι ένας αόριστα επικαλούμενος “φυσικός νόμος” αλλά τεκμηριώνεται από επιστημονικές έρευνες και μετρήσεις, όπως είναι το σωστό, γιατί το πως έχουμε μεγαλώσει παίζει ρόλο στο να πιστεύουμε οτι ισχύει κάτι το οποίο στην πραγματικότητα δεν ισχύει.
Να σου πω και κάτι άλλο.
Σε ένα σχολείο (πραγματικό περιστατικό) η δασκάλα παραμονή χριστουγέννων λέει στα παιδάκια: Τα κορίτσια να κάτσουν να στολίσουμε την τάξη, τα αγόρια μπορούν να πάνε να παίξουν μπάλα στην αυλή. Εκείνη τη στιγμή καλλιεργείται ένας μέσσι και καίγεται μία ραπίνο. Ένα αγοράκι (που είχε πιό πολύ μυαλό από τη δασκάλα) λέει “γιατί;” η δασκάλα του απάντησε “γιατί το στόλισμα είναι κοριτσίστικό”. Ο πιτσιρικάς της απάντησε “δεν υπάρχουν κοριτσίστικα και αγορίστικα παιχνίδια”. Προφανως υπάρχουν άπειρες τέτοιες δασκάλες αλλά πολύ λίγα τέτοια παιδάκια. Οπότε τα κορίτσια μεγαλώνουν με το στερεότυπο της κούκλας και τα αγόρια με το στερεότυπο της μπάλας.
@To Madeira: μου φύγανε τα τσίσα από τα γέλια. Ξέχασες την μπάντα να παίζει τη διεθνή ενώ οι παρευρισκόμενοι την τραγουδάνε ο καθένας στη γλώσσα του με υψωμένη τηνν αριστερή γροθιά.