Αυτό που σκέφτονται οι γυναίκες..

Στην αρχή το βλέμμα τους κάνει τις βασικές διαπιστώσεις… “Γρασίδι”, τόπι, καλογυμνασμένα αγόρια, δίχτυ και γύρω γύρω κόσμος-χαρούμενος, κεφάτος, ατέλειωτος κόσμος-. “Ωραίο φαίνεται”, λένε. “Ας δω”. Και ..ξεκινάνε..

Κι όμως… Τίποτα μα τίποτα δεν είναι κατανοητό.. Γιατί τρέχουν; Ο σκοπός είναι προφανής. Nα βάλουν το τόπι στο δίχτυ, αλλά γιατί τρέχουν έτσι; Προς τα που; Γιατι δεν αποφασίζουν; Αγχώνομαι.. ποιο χρώμα είμαστε εμείς; Γιατί βγαινει έξω; Τι θα πεί η καρτούλα; Εισπράτουν βλέμματα απαξίωσης, χτυπήματα στον ώμο, ειρωνικά χαμόγελα, διαβεβαιώσεις τύπου “θα σου πω στο ημίχρονο”, αν είναι τυχερές και κανένα φιλί, για παρηγοριά. Kαι αρχίζει η εκπαίδευση… Όλα εξαρτόνται από την προθυμία του “μυητή” και την διάθεση για εις βάθους γνώση της “μυομενης”. Η αγάπη για την μπάλα είναι σαν το χαμόγελο. Μεταδοτική.. Και όσο πιο πολύ σε νοιάζει αυτός ο “χαμογελαστός” διπλανός σου τόσο γρηγορότερα ..”χαμογελάς” κι εσυ..

Λίγο euro, λίγο champions league, λίγη αθλητική Κυριακή και λίγο πρωτάθλημα κι έπειτα το κορίτσι της εισαγωγής δεν έχει καμία σχέση με αυτό που κάθεται δίπλα σου παρακολουθώντας εκστασιασμένο τα στραβοπατήματα του “αιώνιου αντιπάλου” που θα φέρουν την δική της (ποιά δική της;) ομάδα πιο κοντά στην “κούπα”.

Κι αυτή που πριν λίγο καιρό ήταν βέβαιη πως ο libero ήταν σπουδαίος Ιταλός παίκτης, τώρα έχει άποψη για λάθος “σφυρίγματα” και για κακή επιλογή συστήματος γιατί “αυτοί οι βορειοευρωπαίοι έχουν αδιαπέραστη άμυνα”. Και αυτή που κάποτε νόμιζε πως η “deportivo-la corunia” είναι ματς (!), κάθε καλοκαίρι διαβάζει αθλητικές εφημερίδες ελπίζοντας σε λατινομερικάνικες “μεταγραφές” που θα ..απογειώσουν την ομάδα!

Έτσι είναι… Η μπάλα και η γυναίκα έχουν έναν άρρηκτο δεσμό. Λατρεύουν και λατρεύονται από τον ίδιο άντρα. Και είναι η μόνη “ανταγωνίστρια” που η γυναίκα δεν έχει κανένα μα κανένα λόγο να ζηλέψει… Αρκεί να της δώσει την ευκαιρία να “σκοράρει” και στην δική της καρδιά.

Για την αντιγραφή από ..γυναίκα, duendes.