Η μέρα που διασύρθηκε η Αργεντινή

Το ημερολόγιο έδειχνε 5 Σεπτεμβρίου όταν η καλύτερη ομάδα που έβγαλε ποτέ η χώρα του καφέ, του πετρελαίου και της κόκας απέδειξε για πολλοστή φορά ότι σε αυτό το άθλημα ο Γολιάθ δεν μπορεί να αισθάνεται ποτέ ήσυχος, διασύροντας την εθνική Αργεντινής μέσα στο Μπουένος Άιρες με 0-5.

Πίσω στο 1993, η φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ιταλίας και δυο συνεχόμενες φορές νικήτρια του Κόπα Αμέρικα (1991, 1993), υποδέχτηκε στο Μονουμεντάλ την Κολομβία του Βαλντεράμα, του Ασπρίγια, του Περέα και όλων των υπολοίπων, οι οποίοι ταξίδεψαν στην Αργεντινή για το τελευταίο παιχνίδι που θα έκρινε την πρόκριση στο Μουντιάλ. Ο νικητής του αγώνα θα ταξίδευε απ’ ευθείας στις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ ο χαμένος θα χρειαζόταν αγώνα μπαράζ με την εκπρόσωπο της Ωκεανίας.

Οι γηπεδούχοι με τη στήριξη του κόσμου και με την ψυχολογία των 33 εντός έδρας αγώνων χωρίς ήττα με το μέρος τους, μπήκαν δυνατά στον αγώνα και πίεσαν εξ αρχής. Όμως το ποδόσφαιρο κρύβει τη μαγεία του στις πιο αναπάντεχες στιγμές. Το τεράστιο και αλησμόνητο μαλλί του Βαλντεράμα δεν τον επηρέασε ποτέ στο παιχνίδι του και μια ωραία ατομική ενέργεια που τελείωσε με μια πάσα την κατάλληλη στιγμή οι Κολομβιανοί απέδειξαν πόσο απλό είναι ορισμένες φορές αυτό το άθλημα. Υποδοχή από τον Ρινκόν, προσπέρασμα του τερματοφύλακα, πλασέ σε άδεια εστία, 0-1 και μετά ησυχία.

Όπως αποδείχτηκε, αυτό ήταν μόνο η αρχή. Τα 45 λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου δεν θα ξεχαστούν ποτέ από κανέναν Αργεντίνο που τα έζησε.

“Όταν οι Κολομβιανοί παίκτες μπήκαν στο γήπεδο, σφυρίχτηκαν, αποδοκιμάστηκαν, καθυβρίστηκαν. Όταν βγήκαν, το κοινό τους αποχαιρέτησε όρθιο, με ένα χειροκρότημα που ακόμα ακούγεται ο απόηχος του. Όλοι οι Αργεντίνοι, χωρίς καμία εξαίρεση, ευχαριστήθηκαν το θαυμάσιο παιχνίδι τους, που ήταν ευχαρίστηση των ποδιών και απόλαυση των ματιών: ένας χορός που δημιουργούσε με μεταβαλλόμενη χορογραφία τη δική του μουσική” θα γράψει, ωραιοποιώντας υπερβολικά θα λέγαμε την κατάσταση, ο μεγαλύτερος ρομαντικός συγγραφέας του ποδοσφαίρου, Εντουάρντο Γκαλεάνο, για να ολοκληρώσει την αναφορά του σημειώνοντας: “Από το χρώμα του δέρματος και το χρώμα της χαράς, η ομάδα αυτή έμοιαζε περισσότερο με την εθνική ομάδα της Βραζιλίας στις καλύτερες ώρες της”.

Με ταχύτητα που πιθανόν θα ζήλευε ακόμα και ο Μπολτ οι Κολομβιανοί ξεχύνονταν συνεχώς σε αντεπιθέσεις σμπαραλιάζοντας την άμυνα των γηπεδούχων, αντεπιθέσεις που τις περισσότερες φορές τελείωναν με τους συντελεστές τους ένα χαρούμενο κουβάρι στην άκρη του γηπέδου και τη μπάλα στα δίχτυα του ξακουστού Γκοικοετσέα.

Ο διασυρμός της Αργεντινής, όπως συμβαίνει συνήθως στη Λατινική Αμερική, αποδόθηκε κατά κύριο λόγο στον μόνιμο εύκολο στόχο μιας ομάδας: τον τερματοφύλακα. Ο Σέρζιο Γκοικοετσέα δεν ήταν πια ο βασικός τερματοφύλακας μιας εθνικής που σάρωνε ό,τι έβρισκε στην ήπειρο της την τελευταία τριετία και που έφτασε μια ανάσα κι ένα αμφισβητούμενο πέναλτι μακριά από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ήταν ο αποδέκτης μιας εκ των πιο ιστορικών φράσεων στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο, την οποία εκστόμισε μπροστά του και ζωντανά στην τηλεόραση ο παλαίμαχος φημισμένος επιθετικός Σανφιλίπο: “Αγόρι μου, κατάφερες να φας όλα τα σουτ”.

Η Κολομβία γιόρτασε τον μεγαλύτερο θρίαμβο της ιστορίας της για καιρό, με πολύ ποτό και χορό. Μπορεί στο Μουντιάλ που ακολούθησε να έχασε εκτός από την πρόκριση στη δεύτερη φάση και τον Εσκομπάρ, αλλά κατάφερε να αφήσει για πάντα το σημάδι της πιο χαρισματικής της φουρνιάς στις μνήμες ενός ολόκληρου λαού.