Νόμοι ευφυείς περί το κακόν
Η περίπτωση του τέως ποδοσφαιριστή του Απόλλωνα Καλαμαριάς και νυν της Skoda Ξάνθης Ρόμαν Βάλνερ, έκανε ευρύτερα γνωστό στο ποδοσφαιρικό κοινό της Ελλάδας έναν κανονισμό που ισχύει γιά τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και που αμφιβάλλω αν ποτέ κάποιος μπήκε στην ουσία του.
Εγώ θα αντιπαρέλθω όλο τον θόρυβο που δημιουργήθηκε στο τέλος της σεζόν όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί δεν υπάρχει κάτι ακόμα να προσθέσουμε στα όσα έχουν ήδη λεχθεί και γραφτεί.
Θα επιχειρήσω όμως να μπω στην ουσία της όλης υπόθεσης και να ρωτήσω:
Τί λογική έχει μιά τέτοια ρύθμιση;
Γιατί ένας εργαζόμενος να μην μπορεί να αλλάζει αφεντικό πάνω από δύο φορές τον ίδιο χρόνο και μάλιστα ανεξαρτήτως χώρας;
Είναι σωστό και δίκαιο κάτι τέτοιο;
Δεν παραβιάζει στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα ένας τέτοιος κανονισμός;
Κι απ την άλλη τί ακριβώς προστατεύει;
Τί επιβραβεύει;
Την συνέπεια του ποδοσφαιριστή και την προσύλωσή του στον σύλλογο που εργάζεται;
Αστεία πράγματα δηλαδή…
Θέλετε μήπως να ασχοληθούμε με το νόημα των ρυθμίσεων περί κοινοτικών παικτών;
Οπου ο κάθε μέτριος ποδοσφαιριστής επειδή έχει…γαλλικό ή ιταλικό διαβατήριο ενώ προέρχεται απ την…Καζαμπούμπου είναι προτιμότερος στην αγορά εργασίας από έναν άλλον που είναι πολύ καλύτερος αλλά δεν έχει αυτό το μαγικό χαρτί;
Μήπως κάποιοι νομίζουν πως έτσι προασπίζουν το εθνικό τους προϊόν;
Γιατί αν θέλουν να το προασπίσουν τότε ας μην ασχολούνται καθόλου με διαβατήρια και ας κοιτούν τον τόπο γέννησης και μόνο.
Τώρα θα μου πείτε πως Βραζιλιάνοι παίζουν στην Εθνική Μεξικό, άλλοι Βραζιλιάνοι στην Εθνική Τουρκίας και δεν συμμαζεύεται.
Είναι κι αυτό ένα στοιχείο των “εθνικιστικών” μας ψευδαισθήσεων χωρίς κανένα θετικό πρακτικό αντίκρυσμα στο ποδόσφαιρο.
Πρόσφατη άλλωστε είναι η υπόθεση της βιομηχανίας πλαστών ευρωπαϊκών διαβατηρίων που ανθούσε στην Αργεντινή.
Τελικά μερικοί νόμοι υπάρχουν γιά να εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο κακές προθέσεις και συμφέροντα.
Ο χώρος του ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση…
2 σχόλια σχετικά με το “Νόμοι ευφυείς περί το κακόν”
Nα πω την γνώμη μου για το πρώτο σκέλος γιατί το δεύτερο δεν με αφορά (η μπάλα δεν έχει εθνικότητα). Νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιες δικλείδες για να μην γίνεται και ο παίκτης μπαλάκι του τέννις μια απο δω μια από κει. Πχ μπορεί μια ομάδα να έχει ένα παίκτη και την άλλη εβδομάδα να τον στέλνει να αντιμετωπίσει κάποια ανταγωνίστρια, μετά να πηγαίνει σε άλλη…. κάποιοι περιορισμοί πρέπει να υπάρχουν. Άλλωστε 2 είναι σε γενικές γραμμές οι μεταγραφικές περίοδοι.
Γιά το δεύτερο σκέλος συμφωνώ κι εγώ.
Η μπάλα δεν έχει σύνορα και εθνικότητες.
Γιά το πρώτο όμως θεωρώ πως δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα.
Γιατί δηλαδή θα πρέπει να ναι εκ του πονηρού μιά τρίτη μετακίνηση ενός ποδοσφαιριστή;
Πέρα απ την Μεγάλη Βρεττανία όπου νομίζω πως η μεταγραφική περίοδος είναι ακόμα διαρκής, υπάρχει και η περίπτωση μετακίνησης απ την Ευρώπη προς την Λατινική Αμερική, όπου οι περίοδοι δεν συμπίπτουν.
Βέβαια γι αυτό το τελευταίο έχει πάρει θέση ο νομοθέτης και το εξαιρεί απ την συγκεκριμένη ρύθμιση.
Αλλά κι αν δεχτούμε το σκεπτικό σου, γιατί να μην μπορεί ο ποδοσφαιριστής να μετακινηθεί σε άλλη χώρα;
Θα τον κάνει μπαλάκι η πρώτη ομάδα του απ την Γαλλία γιά παράδειγμα και θα τον στείλει στην Αυστρία να βλάψει κάποιες άλλες αυστριακές ομάδες;
Δεν νομίζω πως ευσταθεί αυτό