Το καλό να λέγεται

Χθες το βράδυ λοιπόν η Εθνική έπαιξε μετά από πολύ καιρό ποδόσφαιρο.
Εννοώ ποδόσφαιρο που να βλέπεται, που να μην παρακαλάς να τελειώσει μιά ώρα αρχίτερα, ούτε να σε παίρνει ο ύπνος.
Βέβαια, επειδή και πάλι διαβάζω διάφορες υπερβολές περί μουντιαλικής ομάδας, ομαδάρας και δεν συμμαζεύεται, να υπενθυμίσω πως με την Λετονία παίζαμε, που μπορεί να κατατρόπωσε το μεγαθήριο Μολδαβία μέσα στην έδρα του, αλλά απέχει πολύ ακόμα απ το να χαρακτηριστεί μεγάλος αντίπαλος.
Και βέβαια το γεγονός πως οι ελβετικοί σουγιάδες “σκούριασαν” με το Λουξεμβούργο επίσης δεν μου λέει τίποτα.
Κουράστηκα σ αυτή την χώρα να ακούω τους πάντες να επικαλούνται αντιπαραδείγματα.
Κανένα παράδειγμα δεν βλέπω να επικαλείται κανείς.
Τέλος πάντων, γιά να επανέλθω στα του χθεσινού παιχνιδιού, μου άρεσε η συνύπαρξη Χαριστέα, Γκέκα και Σαμαρά στην επίθεση.
Ειδικά ο τελευταίος πρέπει να έπαιξε με διαφορά το καλύτερό του παιχνίδι με την φανέλα της Εθνικής.
Τώρα τα 3 στόπερ πίσω, μάλλον ήταν πολυτέλεια σ αυτό το παιχνίδι, γι αυτό βλέπαμε στο δεύτερο ημίχρονο τον Κυριάκο να παίζει στο κέντρο και μάλιστα να επιχειρεί και σουτ.
Πλέον αυτό που ζητείται είναι διάρκεια και συνέπεια.
Οι διεθνείς είναι δεδομένοι, μας αρέσουν δεν μας αρέσουν, τουλάχιστον ας παίζουν κάτι σαν αυτό που είδαμε χθες.
Εμένα μου αρκεί.