Η χαώδης διαφορά της αφασίας από την μεσημεριανή siesta

Με αφορμή ένα σχόλιο που έγραψε ο φίλος Elaith γιά τα επεισόδια που συνέβησαν το Σάββατο το βράδυ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης στον αγώνα ανάμεσα στην Εσπανιόλ και την Μπάρσα, σκέφτηκα να γράψω μερικά πράγματα γιά να καταδείξω τις διαφορές ανάμεσα στο ελληνικό και το ισπανικό ποδόσφαιρο.
Γιατί βέβαια υπάρχουν περιστατικά που μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση οι ομοιότητες είναι ίδιες μ αυτές της αφασίας και του μεσημεριανού υπνάκου.
Είναι γεγονός πως το Σάββατο το βράδυ το ισπανικό ποδόσφαιρο πιάστηκε στον ύπνο.
Και το λέω αυτό γιατί υπήρχαν όλες οι ενδείξεις πως κάτι κακό θα συμβεί.
Απ την αρχή της εβδομάδας οι Boixos Nois δημοσίευσαν στην επίσημη ιστοσελίδα τους μιά φωτογραφία-κάλεσμα προς τα μέλη τους και με κάθε λεπτομέρεια εξηγούσαν το σχέδιό τους.
Μέχρι και αριθμούς τραπεζικών λογαριασμών παρέθεταν γιά να καταθέσουν οι ενδιαφερόμενοι το ποσό των 60 ευρώ που αντιστοιχούσε στο αντίτιμο του εισιτηρίου του αγώνα.
Υπήρχε σημείο συνάντησης, η πορεία προς το γήπεδο, τα σημεία εισόδου και σαφή υποννούμενα πως τα καλόπαιδα θα έφταναν “αρματωμένα”.
Στην Ελλάδα όλ αυτά θα γίνονταν αντιληπτά απ την πρώτη στιγμή.
Στην Ισπανία ουδείς έδωσε σημασία, ίσως γιατί παρόμοια επεισόδια γίνονται μιά φορά κάθε πέντε χρόνια και δεν υπάρχει εγρήγορση.
Στην Ελλάδα όμως που είμαστε πιό “τσακάλια” δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα το οποίο διαιωνίζεται παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις, τα νομοσχέδια, τις εξαγγελίες και τα αναθέματα των πάντων, δικαίων και αδίκων.
Στην Ελλάδα σου δίνεται η αίσθηση πως κάθε φορά δεν έχεις δει το χειρότερο, στην Ισπανία καταλαβαίνεις απ τον απόηχο των γεγονότων πως κανείς δεν θέλει να ξανασυμβούν παρόμοια απαράδεκτα περιστατικά, πως θα αργήσεις να τα ξαναδείς και πως τα μέτρα που θα ληφθούν θα φέρουν αποτέλεσμα γιατί το προϊόν είναι ακριβό γιά να επιτρέπεται στον καθένα να το “τσαλακώνει”
Στην Ισπανία την επόμενη του ντέρμπυ οι δύο εφημερίδες της Βαρκελώνης (SPORT και El Mundo Deportivo) κάτι αντίστοιχο με τις δικές μας ‘Πράσινη” ή “Πρωταθλητή” βγήκαν με κύριο τίτλο την λέξη ΝΤΡΟΠΗ και άφησαν σε δεύτερο πλάνο τον θρίαμβο της ομάδας τους.
Στην Βαρκελώνη ο πρόεδρος της Μπάρσα που έχει απαγορεύσει την είσοδο στο Camp Nou στους Boixos Nois εδώ και πέντε χρόνια, πρότεινε το μέτρο του κατ οίκον περιορισμού τους τις ώρες των αγώνων της ομάδας
Ο πρόεδρος της Εσπανιόλ θα καταγγείλει τους Ανρί, Ετό, Μέσσι, Πικέ και Πουγιόλ επειδή πανηγύρισαν τα γκολ της Μπάρσα στο πέταλο που βρίσκονταν οι ταραξίες.
Και όσο κι αν αυτά μοιάζουν λαϊκίστικα, όσο κι αν ο καθένας έχει τους λόγους του που τα κάνει, δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε πως κανείς δεν βγήκε να τους ειρωνευτεί, κανείς δεν βγήκε να χαϊδέψει και να δικαιολογήσει καταστάσεις.
Στην Ελλάδα ακόμα κι αυτή η ανεπαρκής καταστολή γίνεται αντικείμενο χλευασμού ή και μικροπολιτικής αξιοποίησης από ορισμένους.
Στην Ελλάδα ισχύει η αρχή του “γιατί να ξεκινήσει η κάθαρση από μένα; Ας ξεκινήσει απ τον δίπλα”
Στην Ελλάδα μαζεύουμε υπογραφές υπουργών και βουλευτάδων γιά να μην τιμωρηθούμε.
Στην Ελλάδα υπάρχουν πρόεδροι που εισβάλουν με κουμπούρια στον αγωνιστικό χώρο, άλλοι που μπαίνουν μέσα και ξυλοκοπούν διαιτητές, άλλοι που μιλάνε γιά μεμονωμένα περιστατικά, άλλοι που τα χώνουν στην αστυνομία, άλλοι που γράφουν πως την Κυριακή θα γίνει κόλαση, θα χυθεί αίμα κλπ κλπ.
Στην Ελλάδα υπάρχουν πρόεδροι που αποκαλούν τους αντιπάλους τους κότες και πελάτες, άλλοι χαίρονται με την θέα T-shirts με χουλιγκανίστικα συνθήματα και άλλοι παρεμβαίνουν γιά να γλυτώσουν ταραξίες την ώρα της σύλληψής τους, λέγοντας “άστον αυτόν, είναι δικό μου παιδί”
Χρειάζεται να απαριθμήσω κι άλλα παρόμοια περιστατικά;
Νομίζω πως δεν χρειάζεται.
Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα επεισοδίων η χώρα μας δυστυχώς παίζει εκτός συναγωνισμού.
Ολοι οι άλλοι μπορεί να συλλαμβάνονται πού και πού κοιμώμενοι.
Αλλά μετά από λίγο ξυπνάνε.
Εμείς κοιμόμαστε τον αίωνιο ύπνο του δικαίου.
Η’ μήπως του αδίκου;