Το πάθος και το λάθος
Πάντα θεωρούσα ότι τα κολοκοτρωνέικα “το ματς θα κριθεί στο πάθος” και τα “το πήρε αυτός που το ήθελε παραπάνω” είναι για συζητήσεις πάνω από πράσινη τσόχα σε συνδυασμό με γλυκύ βραστό. Σε ένα κακό ματς όπως το χθεσινό το πιθανότερο είναι ότι θα κριθεί από κάποια λεπτομέρεια, κάποιο λάθος (όπως αυτό του καλύτερου παίκτη χθες της ΑΕΚ Πελετιέρι), την ικανότητα κάποιου παίκτη (όπως αυτή του Κοβάτσεβιτς). Καλό το πάθος του Σωτήρη, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Μια ομάδα που έχει σίγουρα υλικό για κάτι πολύ καλύτερο (θεωρώ Μπλάνκο-Τζεμπούρ καταπληκτικό δίδυμο) φαίνεται εγκλωβισμένη επιθετικά και δεν δημιουργεί, ενώ δέχεται γκολ σε όλα τα ματς που έχει δώσει (με εξαίρεση το ματς του Ηρακλή).
Για όσους από εμάς μεγάλωσαν με παρέα τα Championship και Football Manager η εικόνα να αλλάζεις 3 φορές το σύστημα σε ένα ματς και να πετάς μέσα έναν παίκτη 21 ετών που δεν έχει παίξει ποτέ για να γυρίσει το 2-0 στο Καραϊσκάκη δεν είναι άγνωστη. Στην κυνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα όμως όλα αυτά σπάνια φέρνουν κάποια όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία. Αντίθετα δείχνουν μια ομάδα χωρίς πλάνο τακτικής που δεν μπορεί να αποδώσει αυτά που θεωρητικά μπορεί. Με αντίπαλα κεντρικά χαφ Πατσατζόγλου και Παπαδόπουλο, με τον, κατ’εμέ MVP του Ολυμπιακού, Γκαλέτι εγκλωβισμένο από το μαρκάρισμα του Χουανφράν είναι δύσκολο να χάσεις αν ξέρεις τι θέλεις και πώς να το πάρεις. Η ΑΕΚ χθες έδειξε για μια ακόμα φορά φέτος ότι δεν το ήξερε.
